ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1278

ตอนที่ 1278 ร้องขอความเมตตา

………………..

เย่เชียนมีใบอนุญาตฆ่าติดตัวและเขาก็ไม่กลัวว่าจะมีใครบางคนจากคณะกรรมการวินัยจะตรวจสอบเขาและยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ใช่รองนายกเทศมนตรีจริงๆ ดังนั้นการคุกคามของผู้อำนวยการจ้าวสำหรับเขานั้นไม่มีอะไรที่เป็นอันตรายเลยแม้แต่น้อย

หากผู้อำนวยการจ้าวยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆ เย่เชียนก็ไม่ต้องการทำอะไรมากเกินไป อย่างไรก็ตามพฤติกรรมของผู้อำนวยการจ้าวตอนนี้ก็ไม่สามารถให้อภัยได้และเนื่องจากผู้อำนวยการจ้าวต้องการจะต่อสู้กับเขาจนจบเย่เชียนก็จะเล่นกับเขาจนจบเช่นกัน

ในเวลานี้ถึงแม้ว่าเสี่ยวเทียนจะไม่ต้องการให้เย่เชียนสร้างปัญหามากเกินไปเพราะตัวเธอเองและส่งผลต่ออนาคตของเขาเอง แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะห้ามเมื่อมองไปที่เย่เชียนที่กำลังจริงจังและปกป้องเธอแล้วเธอก็ไม่กล้าพูด เธอแค่แตะแขนของเย่เชียนอย่างเงียบๆ และทำให้เย่เชียนใจเย็นลงโดยหวังว่าเย่เชียนจะไม่ทำอะไรมากเกินไป พูดตามตรงสิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยและถ้าหากเรื่องดังกล่าวแพร่กระจายออกไปล่ะก็ภาพลักษณ์ของรัฐบาลจีนก็จะพังทลายลง

เย่เชียนหันไปเหลือบมองเสี่ยวเทียนด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปหรอกเพราะเขาเป็นแค่ผู้อำนวยการกรมที่ดินและไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาต่อสู้กับผมเลย” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็หันไปมองผู้อำนวยการจ้าวแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณต้องการจะเล่นกับผมเพราะงั้นผมก็จะเล่นกับคุณจนจบเอง..ผมก็อยากรู้จริงๆ ว่าคุณจะทำอะไรได้บ้าง”

เมื่อคำพูดนั้นจบลงเย่เชียนก็ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของผู้อำนวยการจ้าวและสิ่งที่เขาได้ยินคือเสียงกรีดร้องของผู้อำนวยการจ้าวและฟันของเขาก็หลุดออกมาและปากของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดและล้มลงกับพื้น เขาเป็นผู้อำนวยการสำนักงานกรมที่ดินและทรัพยากรของเมืองเสิ่นหยางผู้ทรงเกียรติดังนั้นโดยปกติแล้วหลายๆ คนมักยกยอเขาเพื่อเอาใจเขาและไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็มีผู้คนมากมายอยู่รอบๆ ตัวเขาและกินดื่มและสนุกสนานไปกับเขาดังนั้นเขาจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ได้อย่างไร? หลายปีที่ผ่านมา เขาได้รับการสรรเสริญเยินยอและเต็มไปด้วยความมั่นใจจากนั้นเขาก็ทำตัวตามสบายจนสูญเสียความทะเยอทะยานเดิมไปนานแล้ว ดังนั้นเขาจะทนต่อหมัดของเย่เชียนได้อย่างไร

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาผู้อำนวยการจ้าวซึ่งอาศัยตำแหน่งรองผู้อำนวยการสำนักงานที่ดินและทรัพยากรของเมืองเสิ่นหยางทำเงินได้เป็นจำนวนมาก เมื่อนักธุรกิจและรัฐวิสาหกิจต้องการสิทธิ์ในการขุดแร่หรือดำเนินเกี่ยวกับที่ดินและต้องการอนุมัติการก่อสร้างนั้นเงินจำนวนมากจะถูกส่งมายังบ้านของเขาเรื่อยๆ ยิ่งไปกว่านั้นเขานำญาติทั้งหมดในครอบครัวที่ไม่มีการศึกษาไม่มีความสามารถเข้ามาทำงานในตำแหน่งที่สูง ยกตัวอย่างเช่นผู้หญิงสองคนที่เป็นพี่สะใภ้และลูกพี่ลูกน้องคนโตของเขาแต่เรื่องแบบนี้คนส่วนใหญ่มักจะมองข้ามไปเพราะหน่วยงานเหล่านี้เหมาะสำหรับบางคนเท่านั้น ซึ่งถึงแม้ว่าการรับสมัครแบบเปิดเผยจะฟังดูดีแต่ที่จริงแล้วทุกคนก็มีความชัดเจนเกี่ยวกับกระบวนการภายในและการคัดเลือกพนักงาน

“เมื่อกี้คุณบอกจะฟ้องร้องคณะกรรมการตรวจสอบวินัยใช่มั้ย? ..งั้นก็เรียกมาเดี๋ยวนี้เลยผมจะรออยู่ที่นี่” เย่เชียนแสยะยิ้มแล้วพูด

คนเจ้าเล่ห์มักจะถึงภัยอันตรายเสมอและผู้อำนวยการจ้างก็รู้ดีว่าถ้าหากเขาโทรไปจริงๆ ตอนนี้เขากลัวว่าจะถูกทุบตีอีกครั้งซึ่งไม่คุ้มค่ากันเลย ดังนั้นหากเขาอดทนและรอไปที่คณะกรรมการตรวจสอบวินัยเพื่อร้องเรียนในภายหลังคงจะดีกว่าและไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับเย่เชียนในตอนนี้เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าเย่เชียนเป็นคนบ้าและเขาก็เป็นคนที่โชคร้ายจริงๆ ที่ต้องเผชิญหน้ากับคนแบบนี้

เมื่อทราบเรื่องนี้แล้วผู้อำนวยการจ้าวก็ไม่มีความมั่นใจที่จะต่อสู้ต่อไปและรีบพูดอย่างเร่งรีบว่า “ท่านรองนายกเทศมนตรีเย่ครับผมผิดไปแล้ว..ผมมีตาหามีแววไม่..แต่ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้วเพราะงั้นปล่อยผมไปเถอะครับผมยังไม่อยากตาย!” ขณะที่เขาพูดผู้อำนวยการจ้าวก็รู้สึกผิดอย่างกะทันหันและน้ำตาก็ไหลออกมาทั้งน้ำตาน้ำมูกทั้งคราบเลือดปะปนกันไปหมดและใบหน้าของเขาก็เหมือนถูกทาด้วยสีน้ำมัน

ถ้าหากเย่เชียนไม่สามารถมองผ่านความคิดของผู้อำนวยการจ้าวได้ล่ะก็เย่เชียนคงจะเป็นคนโง่ เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่เชียนก็ยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “คุณกลัวตายงั้นเหรอ? ..ถ้าผมไม่ฆ่าคุณวันนี้คุณก็จะไปฟ้องคณะกรรมการตรวจสอบวินัยน่ะสิเพราะงั้นผมก็ไม่อยากมีปัญหาในภายหลังหรอก”

“แต่..แต่ถ้าคุณเย่ฆ่าผมมันจะผิดกฎหมายและคุณจะโดนคดีนะครับ!” ผู้อำนวยการจ้าวพูดอย่างเร่งรีบ “ผม..ผมสัญญาผมจะไม่ไปที่คณะกรรมการตรวจสอบวินัยเพื่อฟ้องร้องคุณอย่างแน่นอน..ผมจะทำเหมือนว่าเรื่องของวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

“คุณจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ? ..โทษทีนะแต่ผมทำไม่ได้หรอกเพราะคนของผมมาหาคุณเพื่อทำธุระด่วนแต่คุณกลับผัดวันประกันพรุ่งและทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้เรื่องมันยากขึ้นแบบนี้เพราะงั้นผมจะปล่อยไปได้ยังไง? ..แบบนั้นในอนาคตผมก็แย่น่ะสิ!” เย่เชียนพูดต่อ “คนที่คุณต้องขอโทษน่ะไม่ใช่ผม..คุณจะมาขอโทษผมทำไม?”

เย่เชียนกำลังครอบงำและกดดันอีกฝ่ายอย่างมาก ซึ่งในความเห็นของเย่เชียนนั้นมันเป็นสิ่งที่ต้องทำเพราะทุกวันนี้ถ้าเราสุภาพเกินไปสำหรับบางคนพวกเขาก็จะหยิ่งผยองในที่สุดแต่ถ้าเรากดดันอีกฝ่ายได้อีกฝ่ายก็จะนอบน้อมและเกรงใจเรา แต่ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะมีอำนาจเหนือกว่าใครๆ แต่เขาก็มักจะเป็นมิตรกับพี่น้องของเขามาโดยตลอดเช่นเดียวกับพี่น้องเขี้ยวหมาป่า ที่สามารถพูดคุยหยอกล้อกันได้ตามสบายโดยไม่มีความกดดันใดๆ ต่อกัน

“ผมขอโทษผมขอโทษจริงๆ!” ผู้อำนวยการจ้าวรีบพูด “เลขาเสี่ยวเทียนมันเป็นความผิดของผมเอง..ผมมันตาบอดมองไม่เห็นความจริงๆ ..ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย” ขณะที่เขาพูดผู้อำนวยการจ้าวก็พยักหน้าซ้ำๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน