ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1290

ตอนที่ 1290 ข่าวร้าย

………………..

การติดสินบนเป็นสิ่งปกติทั่วไปอย่างมากสำหรับแวดวงการเมืองและรัฐบาลแต่จะไม่สามารถนำเงินออกมาเพื่อสนองอีกฝ่ายได้ถ้าหากอีกฝ่ายยังไม่บอกเป็นนัยๆก่อนแต่สิ่งสำคัญที่สุดคือถ้าหากคุณสนองอีกฝ่ายได้เมื่อไหร่นั่นก็ถือว่าสำเร็จ

หยุนเซินไม่รู้จักเย่เชียนมาก่อนดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาไม่รู้ว่าจะต้องติดสินบนและให้ของขวัญแบบไหน ซึ่งในตอนแรกเขาจึงเตรียมของเอาไว้สองแบบเป็นเช็คมูลค่า 10 ล้านหยวนและหินอาเกตมรกตตั้งแต่ยุคสมัยคังซีและมันก็ประเมินค่าไม่ได้เพราะการให้เงินตรงๆนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดีและเดิมทีหยุนเซินต้องการมอบอาเกตมรกตให้เย่เชียนแต่หลังจากฟังคำพูดของเย่เชียนแล้วเขาก็เข้าใจถึงความต้องการของเย่เชียน

แท้จริงแล้วในใจของหยุนเซินเขายังคงชอบใช้เงินเป็นสินบนมากที่สุดเพราะท้ายที่สุดแล้วตระกูลหยุนนั้นก็มั่งคั่งและมีทรัพย์สินจำนวนมหาศาลแต่หยกอาเกตนั้นไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน

เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็รับไปและเหลือบมองมันและคิดอย่างลับๆว่า ‘ตระกูลหยุนใจกว้างจริงๆ’ แท้จริงแล้ว 10 ล้านนั้นไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยและในฐานะรองนายกเทศมนตรีแล้วเขาก็ไม่สามารถหาเงินจำนวนมหาศาลแบบนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าตระกูลหยุนก็มุ่งมั่นที่จะรับสิทธิ์ขุดเจาะภูเขาหินอย่างมากเช่นกัน ในขณะที่เย่เชียนเก็บเช็คเงินสดไปก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “นี่คือเช็คเงินสดใช่ไหมครับ..ผมละอายใจจริงๆที่รับเงินคุณแบบนี้..ว่าแต่เงินจำนวนนี้อาจารย์หยุนต้องการให้ผมช่วยในเรื่องไหนหรอครับ?”

เย่เชียนเจ้าเล่ห์และเสแสร้งและตีความภาพลักษณ์ของเจ้าหน้าที่ทุจริตได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ

หยุนเซินก็แสยะยิ้มและพูดว่า “นี่คือสิ่งแทนคำขอโทษน่ะครับอย่างแรกคือตระกูลหยุนเสียมารยาทที่ไม่มาต้อนรับคุณเย่ตั้งแต่แรก..อย่างที่สองเรื่องในบาร์ที่ลูกหลานตระกูลหยุนไปทำให้รองนายกเทศมนตรีเย่ขุ่นเคื่องซึ่งผมหวังว่าคุณจะยกโทษให้ตระกูลหยุนได้นะครับ”

“โอ้..อย่ามาพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยครับ” เย่เชียนพูด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอาจารย์หยุนกับผมจะเป็นเพื่อนกันและถ้าอาจารย์หยุนพูดแบบนี้อีกผมก็ลำบากใจสิครับ” เย่เชียนพูดต่อ “อาจารย์หยุนใจกว้างกว่าจินเจิ้งผิงและจริงใจกว่าเขามาก..ผมหวังว่าเราจะสามารถร่วมมือกันได้ดีในอนาคตและทำงานร่วมกันเพื่อพัฒนาและสร้างเมืองเสิ่นหยางที่ดี”

หยุนเซินตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มเบาๆและพูดว่า “เป็นเกียรติสำหรับผมมากที่ได้เป็นเพื่อนกับรองนายกเทศมนตรีเย่..ถึงแม้ว่าตระกูลหยุนจะไม่ได้มีความสามารถมากมายสักเท่าไหร่แต่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือนั้นตระกูลหยุนของเราก็มีรากฐานมานานหลายชั่วอายุคนเพราะงั้นถ้าเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆผมก็สามารถช่วยได้เทอ..ถ้าหากรองนายกเทศมนตรีเย่ต้องการอะไรในอนาคตก็ขอแค่พูดมันออกมาและตระกูลหยุนจะสนับสนุนเองครับ”

“ผมเองก็ยินดีเช่นกันครับ” เย่เชียนพูด “มันเป็นความสุขอย่างยิ่งในชีวิตที่ได้เป็นเพื่อนกับอาจารย์หยุน..เอาล่ะมาชนแก้วกันครับ”

ทั้งสองชนแก้วกันและดื่มให้หมดในคราวเดียวจากนั้นหยุนเซินก็วางแก้วไวน์ลงแล้วพูดต่อ “ผมได้ยินมาว่าเพื่อนของรองนายกเทศมนตรีเย่ป่วยและไม่สามารถหาหมอเพื่อทำการรักษาได้ใช่ไหมครับ?”

“หือ..อาจารย์หยุนรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอครับ?” เย่เชียนไม่ได้สงสัยหรืออยากรู้มากนักเพราะเนื่องจากเขาบอกกับตระกูลจินเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้วดังนั้นเย่เชียนจึงเชื่อว่าหยุนเซินก็มีวิธีการที่จะรู้เรื่องดังกล่าวได้เช่นกัน

“ผมพอรู้มาบ้างน่ะ” หยุนเซินคลุมเครือและไม่ลงรายละเอียดมากเกินไป “ผมได้ยินมาว่าจินเจิ้งผิงไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์หมอฮวงจุ้ยอู๋เป้งเต๋าและได้ยินมาว่าเขาสามารถรักษาโรคของเพื่อนคุณได้ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ครับอาจารย์อู๋เป้งเต๋าบอกว่ามีวิธีรักษาอาการป่วยของเพื่อนผม” เย่เชียนพูด “ว่าแต่ที่อาจารย์หยุนถามคำถามนี้คุณมีคำแนะนำหรือรู้จักผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้หรือเปล่า?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน