ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1306

ตอนที่ 1306 การกบฏ

………………..

นี่เป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของจินเจิ้งรุ่ยจริงๆเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าศิลปะการต่อสู้ของเขาจะสู้จินเจิ้งผิงไม่ได้และจินเจิ้งผกิง็บดบังทุกอย่างตั้งแต่เขายังเป็นเด็กดังนั้นสถานการณ์แบบนี้เขาจะยอมรับได้ยังไง?

จินเจิ้งรุ่ยคว้าข้อเท้าของจินเจิ้งผิงด้วยมือข้างหนึ่งและพยายามบรรเทาแรงเหยียบบนหน้าอกของเขาและอีกมือหนึ่งก็เช็ดเลือดจากมุมปากของเขา จากนั้นจินเจิ้งรุ่ยก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “แกซ่อนมันมานานหลายปีแล้วสินะ..จินเจิ้งผิงแกเป็นคนที่เลวมากจริงๆ” ในคำพูดเย้ยหยันมีความเศร้าซ่อนอยู่ในนั้น

“รอบๆตัวล้วนมีแต่อันตรายและถ้าแกไม่ก้าวเดินอย่างระมัดระวังแกก็จะถูกลากลงไปในกับดักโดยไม่รู้ตัว” จินเจิ้งผิงพูด “ฉันไม่ได้ต้องการจะฆ่าแกแต่แกกลับบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้..แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกและฉันก็จะไม่พูดถึงความเป็นพี่น้องกันกับแก”

จินเจิ้งรุ่ยก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “ความเป็นพี่น้อง?..แกยังมีความเป็นพี่น้องในใจของแกอยู่งั้นเหรอ?..แกสามารถฆ่าภรรยาของแกเองได้และแม้กระทั่งลูกชายของแกเองเพราะงั้นอย่ามาพูดถึงความเป็นพี่น้องเลย..แกไม่เคยคิดที่จะมองใครเป็นครอบครัวเลยจริงๆแกไม่ต้องแสร้งเป็นคนดีหรอก..ครั้งนี้ที่ฉันแพ้เพราะฉันประเมินแกต่ำเกินไปและแกจะไม่มีวันได้ยินคำขอความเมตตาจากปากของฉัน!”

“จริงเหรอ?..ตราบใดที่แกขอความเมตตาจากฉันล่ะก็ฉันจะปล่อยแกไปและไม่ฆ่าแก” จินเจิ้งผิงพูด

“หืม..นี่แกยังหน้าไหว้หลังหลอกอยู่อีกเหรอ?..ถ้าแกอยากให้ฉันขอความเมตตาจากแกก็ฝันไปเถอะ!” จินเจิ้งรุ่ยพูด “ไม่ว่าฉันจะอยู่หรือตายฉันก็จะคอยดูว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับแกในอนาคตและถึงแกจะชนะแต่สุดท้ายแล้วแกก็คือผู้แพ้เพราะแกทรยศต่อญาติๆและครอบครัวของแกและจะกลายเป็นคนที่โดดเดี่ยวในที่สุด..จะไม่มีใครที่แกไว้วางใจอยู่เคียงข้างแกอีกต่อไปแกจะไม่มีวันมีความสุขและจะไม่มีใครแบ่งปันความทุกข์กับแกและแกจะค่อยๆแก่ชราและทรมานในบั้นปลายชีวิตและตายอย่างน่าสังเวช!”

ใบหน้าของจินเจิ้งผิงก็แข็งกระด้างไปและทันใดนั้นอารมณ์ต่างๆก็ปะทุขึ้นในดวงตาของเขาและเขาก็กระทืบเท้าลงอย่างแรง “แล้วมาดูกันว่าแกจะตายอย่างอนาถหรือฉันจะตายอย่างอนาถกันแน่” จินเจิ้งผิงยังคงเหยียบย่ำเท้าของเขาอย่างโกรธเกรี้ยวจนจินเจิ้งรุ่ยกระอักเลือดออกมาและยิ้มด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวและดูน่ากลัวอย่างมาก

“แกกลัวไหม?..ฮ่าฮ่า..แกกลัวงั้นเหรอ?” จินเจิ้งรุ่ยพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ฉันจะฆ่าแก..ฉันจะฆ่าแก!” ใบหน้าของจินเจิ้งผิงค่อนข้างน่าเกลียดและน่ากลัวและหลังจากที่เขาเหยียบหน้าอกของจินเจิ้งรุ่ยลงไปเขาก็เตะหัวของจินเจิ้งรุ่ยอย่างแรงจนเกิดเสียง “กรึก!” หัวของจินเจิ้งรุ่ยหักอย่างน่าอนาถ อย่างไรก็ตามจินเจิ้งผิงก็ยังคงไม่หยุดและเตะอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งจินเจิ้งรุ่ยสูญเสียการเคลื่อนไหวและจมลงไปในกองเลือดจากนั้นจินเจิ้งผิงก็หยุด “กล้าสาปแช่งฉันงั้นเหรอ?..หืม..นี่คือสิ่งที่แกจะต้องเผชิญ!” จินเจิ้งผิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

ไม่รู้ว่านี่เป็นการบิดเบือนทางจิตหรือความผิดปกติของสมองกันแน่เพราะในตอนนี้จินเจิ้งผิงดูไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปเลย แท้จริงแล้วไม่ว่าจินเจิ้งผิงจะปฏิเสธมากแค่ไหนแต่เขาก็ยังมีร่องรอยของความเมตตาอยู่ในใจและความกรุณานั้นก็จะนำไปสู่การบิดเบือนจิตวิญญาณของเขาอย่างรุนแรง ที่จริงแล้วไม่ว่าคนๆหนึ่งจะเลวแค่ไหนมันก็ย่อมมีร่องรอยของความเมตตาอยู่ในหัวใจเสมอแต่บ่อยครั้งที่ความเมตตาของพวกเขานั้นถูกกดขี่ข่มเหงจนไม่เหลือ

เมื่อเห็นฉากนี้หยุนเซินก็ขดริมฝีปากเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรและหยุนเซินก็น่าจะเป็นคนเดียวที่รู้จักจินเจิ้งผิงดีที่สุดในโลก ต่อหน้าหยุนเซินแล้วจินเจิ้งผิงจะไม่ปิดบังอะไรและถึงแม้ว่าฮั่นหนิงซือจะรู้ว่าจินเจิ้งผิงนั้นเป็นคนอย่างไรแต่ทั้งหมดนั่นก็คือของปลอมเพราะหยุนเซินรู้ดีว่าที่จริงแล้วจินเจิ้งผิงเป็นเพียงคนบ้าที่ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจ แต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับหยุนเซินเพราะตราบใดที่มันสามารถก่อให้เกิดประโยชน์แก่ตระกูลหยุนได้ล่ะก็ต่อให้จินเจิ้งผิงจะเป็นคนแบบไหนมันก็ไม่สำคัญสำหรับเขา

อันที่จริงทุกคนมีหลายบุคลิก เช่น ขี้ขลาด โหดร้าย สงบ กล้าหาญ ฯลฯ แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะถูกเน้นในช่วงเวลาปกติ เมื่อได้รับสิ่งเร้าและบุคลิกอื่นจะปกป้องตัวเองและจินเจิ้งผิงก็เป็นคนแบบนี้

ดังนั้นแทนที่จะบอกว่าจินเจิ้งผิงกำลังเสแสร้งแต่คงดีกว่าที่จะบอกว่านี่เป็นการแสดงที่แท้จริงที่สุดในตัวตนของเขาและด้วยเหตุนี้เองที่เขาหลอกทุกคนได้และรวมถึงคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วย

“อันที่จริงทำไมถึงต้องทำให้เรื่องนี้มันยุ่งยากด้วยล่ะ..แค่แกบอกฉันมาฉันก็จะจัดการให้แล้ว” หยุนเซินแสยะยิ้มแล้วพูดและหยิบซิการ์จากกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วยื่นให้จินเจิ้งผิง หลังจากที่จินเจิ้งผิงรับไปแล้วจุดไฟเขาก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามแล้วพูดว่า “พี่หยุนมีหน้าที่ที่ต้องทำอยู่แล้ว..ว่าแต่เรื่องพวกโจรสลัดพวกนั้นล่ะ?..ถ้าหากเราไม่ไถ่คืนและส่งสินค้าโดยเร็วที่สุดตระกูลมาเฟียสลาร์ดาร์จะหันมาเล่นงานเราเอานะ”

“อย่ากังวลเรื่องงานของฉันไปเลย” หยุนเซินพูดอย่างมั่นใจ “ฉันได้เจรจากับพวกโจรสลัดแล้วและสินค้าก็ได้รับการไถ่คืนเรียบร้อยแล้ว..ส่วนเรื่องค่าไถ่สินค้าฉันก็โอนให้พวกมันไปห้าสิบล้านหยวนและสินค้าก็น่าจะมาถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เร็วๆนี้แหละ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน