ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1317

ตอนที่ 1317 ตามหาฆาตกร

………………..

เย่เชียนผลักประตูเปิดเข้าไปและไฟในห้องก็สลัวๆแต่เย่เชียนก็ไม่สนใจและเดินตรงขึ้นไปชั้นบนและเมื่อฉันมาถึงประตูห้องผ่านรอยแตกของประตูเย่เชียนก็เห็นแสงสีฟ้าจางๆภายในห้อง

เย่เชียนเคาะประตูด้วยรอยยิ้มและเสียงของแม่หม้ายดำจือเหวินก็ดังขึ้นมาจากข้างใน “เข้ามาสิ!” เย่เชียนเปิดประตูและเดินเข้าไปเพียงเห็นว่าไฟหน้าห้องดับลงและเมื่อเขาหันมองไปรอบๆก็พบโคมไฟเล็กๆที่เปล่งแสงสีฟ้าจางๆออกมาซึ่งดูมีศิลปะและน่าหลงใหลอย่างมาก

จือเหวินนอนอยู่บนเตียงและสวมชุดนอนบางๆและสั้นมากและแทบจะเผยบั้นท้ายออกมาและต้นขาเรียวยาวก็อยู่ในสายตาของเย่เชียนอย่างชัดเจนจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วเดินเข้าไปอย่างช้าๆและพูดว่า “จือเหวินคุณทำอะไรน่ะ?..คุณต้องการจะยั่วยวนผมงั้นเหรอ?”

จือเหวินก็กระดิกนิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ใช่..คุณชอบไหมล่ะ?”

“ชอบสิ..คืนนี้ผมจะยอมให้คุณทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ” เย่เชียนพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

จือเหวินกลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “คุณไม่กลัวว่าน้ำจะหมดตัวจนแห้งหรอ?”

“พี่ชายนั้นยอดเยี่ยมมาก คุณทำได้หรือเปล่า” เย่เฉียนกล่าว

“ถ้าได้ลองก็จะรู้เอง” จือเหวินยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพลิกตัวไปกดเย่เชียนเอาไว้ใต้ร่างของเธอ

ว่ากันว่าผู้หญิงบ้ากว่าผู้ชายและมันก็เป็นเรื่องจริงเพราะในที่สุดเย่เชียนก็ได้เรียนรู้ว่าจือเหวินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน ซึ่งตอนนี้พวกเขาเสียงดังมากจนเย่เชียนกลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยินพวกเขา

อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งทางร่างกายของผู้หญิงมักจะด้อยกว่าผู้ชายเสมอดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเธอจะสูญเสียความแข็งแกร่งไปบ้างและในฐานะสามีที่มีคุณสมบัติเหมาะสมแล้วจึงเป็นเรื่องปกติที่จะทำให้พวกเธอมีความสุขในเวลานี้ หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็นอนลงบนเตียงและเย่เชียนจุดบุหรี่แล้วสูบ ส่วนจือเหวินกอดเย่เชียนและอิงที่หน้าอกของเย่เชียนเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

“คุณเป็นไงบ้าง?” เย่เชียนถามเบาๆและเขี่ยจมูกของจือเหวินเบาๆ

“คุณน่าทึ่งมาก!” จือเหวินพูด หลังจากหยุดไปชั่วขณะจือเหวินก็พูดต่อ “ฉันอยากเป็นแบบนี้ตลอดไปตลอดชีวิตเพื่อที่จะได้กอดคุณแน่นๆอย่างนี้”

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “การจากกันแค่ชั่วคราวแล้วค่อยเจอกันใหม่ในอนาคตนั้นดีกว่าการอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ..บอกตามตรงวันนี้ที่ผมมาที่นี่จริงๆแล้วผมมีเรื่องที่อยากจะบอกคุณ..เพราะตอนนี้หยุนเซินกับจินเจิ้งผิงรู้ตัวตนที่แท้จริงของผมแล้วและกลัวว่าพวกเขาจะมาคุกคามคุณเพราะงั้นคุณจะต้องระมัดระวังเวลาไปไหนมาไหนให้มากขึ้นนะ..แต่ถ้าพ้นระยะนี้ไปก็จะไม่เป็นไร”

แม่ม่ายดำจือเหวินพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรหรอกเพราะถึงแม้ว่าตระกูลหยุนกับตระกูลจินจะมีอำนาจมากแต่ฉันก็มีอิทธิพลในภาคตะวันออกเฉียงเหนืออยู่เหมือนกันเพราะงั้นพวกเขาไม่สามารถจัดการกับฉันได้ง่ายๆหรอก..คุณนั่นแหละที่ต้องระวังฉันเป็นห่วงคุณมาก”

“ผมน่ะไม่เป็นอะไรหรอกเพราะทุกอย่างยังอยู่ภายใต้การควบคุมของผมหมดแล้วและจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เย่เชียนพูด “อีกไม่นานหรอกตระกูลหยุนกับตระกูลจินจะต้องล่มสลายและหายไปจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือและผมจะต้องขึ้นเป็นราชาแห่งวงการใต้ดินของที่นี่”

“คุณรู้ไหมว่าฉันชอบที่คุณเป็นแบบนี้มากเพราะคุณดูมีเสน่ห์จริงๆ” จือเหวินพูด “ยังไงก็ตามตระกูลหยุนกับตระกูลจินก็มีอำนาจมากและมีรากฐานที่แข็งแกร่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือและมันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับพวกมัน..ถึงยังไงคุณก็ต้องระวังในทุกๆอย่างและถ้าหากคุณต้องการอะไรก็บอกฉันมาได้เลย..ถึงแม้ว่าลูกน้องของฉันจะไม่ได้เก่งอะไรมากแต่พวกเขาก็จริงใจและทำงานกันเป็นทีมเพราะงั้นเขาสามารถช่วยได้อย่างแน่นอน”

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “อย่ากังวลไปเลยเพราะผมไม่ตายง่ายๆขนาดนั้นหรอกแต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะก็ผมจะระดมพลทั้งหมดจากเขี้ยวหมาป่ามาที่นี่และเมื่อถึงตอนนั้นใครก็ทำอะไรผมไม่ได้แล้ว” หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็เปลี่ยนเรื่องและมองไปที่จือเหวินและพูดว่า “แล้วตอนนี้คุณเป็นไงบ้างล่ะ..คุณยังมีแรงเหลืออยู่ไหม..เรามาทำกันอีกรอบดีกว่า”

เมื่อได้ยินแบบนั้นจือเหวินก็หน้าแดงและพูดว่า “ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก..ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลย”

“ถ้าคุณไม่มีแรงเดี๋ยวผมจัดการเอง” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็ดับก้นบุหรี่และพลิกตัวไปกดจือเหวินลงเอาไว้ข้างใต้เขาและทันใดนั้นห้องก็เต็มไปด้วยแสงฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามทันที

เช้าวันรุ่งขึ้นหยุนเซินก็เดินออกจากห้องทำงานและดวงตาของเขาก็แดงก่ำและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้นอนมาทั้งคืนเพราะลูกชายของเขาถูกฆ่าอย่างไร้เหตุผลและอธิบายไม่ได้ดังนั้นเขาจะนอนหลับได้อย่างไร ตอนนี้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความแค้นและความโศกเศร้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน