ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1323

ตอนที่ 1323 การตายของยาฉะ

………………..

เย่เชียนไม่ตอบคำถามของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและดูเหมือนว่าเขากำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นตั้งแต่เขาเข้าประตูมาและถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาที่สั้นมากแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างความคิดแปลกๆก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของเย่เชียนและเขาเชื่อว่าไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อสิ่งที่ยาฉะพูด

สำหรับเย่เชียนแล้วทักษะความสามารถของยาฉะนั้นน่ากลัวพอสมควรแต่ตอนนี้เขาไม่ได้กลัวยาฉะแต่เป็นการเห็นใจเสียมากกว่าเพราะคนที่รู้ชัดว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นหน้าผาและถ้าเผชิญหน้ามันก็มีโอกาที่จะพบกับความตายแต่เขาก็ยังหมดหวังความหวังและสิ้นศรัทธา เย่เชียนยอมรับว่าจิตวิญญาณของยาฉะนั้นยอดเยี่ยมมากและถ้าหากเป็นเขามันคงเป็นเรื่องยากที่จะทำได้ ซึ่งเย่เชียนไม่ต้องการมั่นใจในตัวเองว่าเขายิ่งใหญ่แค่ไหนเพราะเขาแค่ไม่อยากให้คนรอบตัวเขาอย่างญาติพี่น้องและผองเพื่อนต้องเจ็บปวดแค่นั้น

เกี่ยวกับความเงียบของเย่เชียนนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะถามต่อดีหรือไม่แต่เขารู้แค่ว่าเมื่อกี้นี้ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ชัดเจนมากว่าในใจของยาฉะแล้วบางทีทุกสิ่งที่เขาทำก็เพื่อชดเชยความผิดพลาดของเขาและถึงแม้ว่ามันจะเป็นความตายแต่บางทีมันอาจจะเป็นหนทางให้เขาผ่านพ้นไปได้ใช่ไหม?

ที่ชานเมืองยาฉะยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านและใบหน้าของเขาก็ดูสงบมาก การที่คนๆหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆและดูโดดเดี่ยวแต่กลับสง่ารางกับว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่สมัยโบราณ ซึ่งไม่มีท่าทางอาฆาตหรือความกลัวบนใบหน้าของเขาและมันดูธรรมดามากเหมือนน้ำในบ่อน้ำโบราณที่ไม่มีระลอกคลื่นเลยแม้แต่นิดเดียว

หลังจากนั้นไม่นานชายวัยกลางคนก็เดินมาหาเขาอย่างช้าๆและสวมเสื้อผ้าสีขาวราวกับหิมะ ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนลึกลับที่กำลังตามหาเย่เชียนในวันนั้น ซึ่งไม่ไกลจากยาฉะนักชายวัยกลางคนก็หยุดและชำเลืองมองเขาแล้วพูดว่า “เป็นยังไงบ้าง?..เอ็งคิดออกแล้วหรือยัง?”

ยาฉะยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ผมต้องขอโทษด้วยเพราะผมมาที่นี่เพื่อฆ่าคุณ!”

ชายวัยกลางคนดูเหมือนจะไม่แปลกใจนักและเขาก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “มันคุ้มแล้วเหรอที่เอ็งจะทำแบบนี้..โลกใบนี้มันแตกสลายไปแล้วและจะต้องมีการปฏิวัติครั้งใหญ่เพื่อให้เราบรรลุโลกในอุดมคติและเอ็งก็จะได้รับเกียรติให้เป็นผู้บุกเบิกของการปฏิวัติในครั้งนี้!”

“ผมรู้แค่ว่าผมควรปกป้องคนที่ผมต้องปกป้องและผมจะไม่ปล่อยให้ใครก็ตามที่ทำร้ายพวกเขารอดชีวิตไปได้” ยาฉะพูด “สิ่งที่เรียกว่าอุดมคติของคุณมันเป็นเพียงความคิดไร้สาระเท่านั้นและคุณก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้”

“เรื่องนี้มันยังไม่เริ่มต้นขึ้นและไม่มีใครรู้ผลลัพธ์ที่แน่ชัด..แต่ตราบเท่าที่เราเตรียมการกันอย่างดีผมก็เชื่อว่าความสำเร็จจะเข้าข้างพวกเราในที่สุด” ชายวัยกลางคนพูด “การสู้คนเดียวมันคุ้มแล้วเหรอ?..แบบนี้มันไม่มีประโยชน์แถมยังถูกคนอื่นเข้าใจผิดตลอดเวลาและสิ่งที่เอ็งกำลังปกป้องคือโลกแบบนี้เพราะงั้นเอ็งคิดว่ามันคุ้มงั้นเหรอ?”

“จะคุ้มหรือไม่มันก็แตกต่างกันไปสำหรับทุกคนเพราะมุมมองของแต่ละคนไม่เหมือนกัน..มันไม่สำคัญว่าคนอื่นจะเข้าใจหรือเปล่าเพราะสิ่งสำคัญคือคุณต้องรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่” ยาฉะพูด “คุณรู้ไหมว่าทำไมโค้ดเนมของผมคือยาฉะ?”

“เพราะเอ็งเป็นเหมือนปีศาจ..ไม่ว่าใครที่เผชิญหน้ากับเอ็งทุกคนก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากฝ่ามือของเอ็งได้” ชายวัยกลางคนตอบ

“คุณคิดผิดแล้วเหตุผลที่ผมมีฉายาแบบนี้ก็เพราะยาฉะเป็นหนึ่งในแปดเผ่าของมังกรสวรรค์และมันก็มีอยู่เพื่อปกปักษ์รักษา” ยาฉะพูด “ผมคิดว่าไม่ว่าผมจะบอกคุณมากแค่ไหนคุณก็คงจะไม่เข้าใจ..เอาล่ะช่วยแสดงให้ผมดูทีว่าบุคคลที่เป็นตำนานที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้โลกสั่นคลอนได้นั้นจะเก่งแค่ไหนกันเชียว” หลังจากพูดจบดวงตาของยาฉะก็ฉายแสงสีแดงออกมาทันที

ใบหน้าของชายวัยกลางคนนั้นดูสงบนิ่งและไม่มีสีหน้าประหม่าใดๆราวกับว่าปรมาจารย์อย่างยาฉะนั้นไม่มีค่าอยู่ในสายตาของเขาเลยและชายวัยกลางคนก็รู้สึกเพียงว่าจู่ๆร่างกายของเขาก็ลอยอยู่กลางอากาศและทุกสิ่งรอบตัวเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เหมือนกับที่เย่เชียนพบเจอ อย่างไรก็ตามเขากลับดูสงบมากราวกับว่าเขาคาดการณ์เอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว จากนั้นชายวัยกลางคนก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ยาฉะคือปีศาจจริงๆสินะ..มันน่าเสียดายจริงๆที่ต้องฆ่าเอ็ง..เอาล่ะฉันจะให้โอกาสเอ็งอีกครั้งและมาช่วยฉันแล้วเราจะสร้างฝันของเราไปด้วยกัน”

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไปแล้วตายซะเถอะ!” หลังจากยาฉะพูดจบเขาก็ต่อยชายวัยกลางคนอย่างดุเดือด อย่างไรก็ตามเมื่อกำปั้นนั้นกำลังจะถูกร่างของชายวัยกลางคนเขาก็พบว่ากำปั้นของเขานั้นไปไม่ถึงร่างของชายวัยกลางคนและเหมือนจะไม่มีแรงเลย ในตอนนี้ชายวัยกลางคนยังคงมีสีหน้าที่เพิกเฉยและพูดอย่างใจเย็นว่า “เอ็งไม่ควรใช้พลังของเอ็งกับฉันเลยเพราะเอ็งยังห่างชั้นกับฉันมากเกินไปและเอ็งก็ไม่มีโอกาสชนะเลย” หลังจากคำพูดจบลงชายวัยกลางคนก็ค่อยๆยื่นมือออกไปและบีบคอของยาฉะและการเคลื่อนไหวก็ช้ามาก อย่างไรก็ตามภายในชั่วพริบตาเขาก็มาอยู่ด้านหน้าของยาฉะแล้ว

ยาฉะก็หน้าซีดด้วยความตกใจและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าความสามารถของอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งถึงระดับนี้และเขาก็ต้องการหลบหลีกแต่ทันใดนั้นเขาก็พบว่าร่างกายของเขาเหมือนถูกมัดและไม่สามารถขยับได้ ซึ่งความประหลาดใจนี้เหมือนกับที่เย่เชียนเคยเจอต่อหน้าเขามาก่อน อย่างไรก็ตามยาฉะก็ยังคงตอบสนองได้อย่างรวดเร็วและเอียงร่างกายของเขาทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของชายวัยกลางคน จากนั้นดวงตาของยาฉะก็ระเบิดแสงสีแดงออกมาอีกครั้งและท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืดและเกิดฟ้าร้องและฟ้าแลบลงมาอย่างต่อเนื่อง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน