ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1326

ตอนที่ 1326 พ่อและลูกต่อสู้กัน

………………..

หยุนเซินที่เงียบอยู่ข้างๆก็ยิ้มเล็กน้อยในเวลานี้และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วพูดว่า “อาจารย์จินฉันขอพูดอะไรหน่อยจะได้ไหม”

จินเจิ้งผิงถอนหายใจอย่างเย็นชาและพูดว่า “ปากของคุณมันอยู่กับตัวคุณเพราะงั้นถ้าหากคุณต้องการจะพูดมันก็ไม่มีใครสามารถหยุดคุณได้หรอก..คุณพูดในสิ่งที่คุณต้องการออกมาเถอะอย่าเสแสร้งอีกเลย” นี่ไม่ใช่เพราะเขากลัวว่าเย่เชียนจะรู้ว่าเขากับหยุนเซินนั้นร่วมมือกันและจงใจซ่อนมันจากเย่เชียนแต่เขาอยากจะสื่อว่าเพราะความสงสัยของหยุนเซินนั้นเขาจึงไม่ชอบหยุนเซินอยู่แล้วและนอกจากนี้หว่านจื่อตงก็ประสบความสำเร็จในการยั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาและผลของมันก็ดีมากเช่นกัน ในตอนนี้พวกเขาทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องความลับของภูเขาหินแล้วแต่ไม่ได้บอกกันและภายใต้สถานการณ์แบบนี้จินเจิ้งผิงจะทนได้อย่างไร?

หยุนเซินเองก็ไม่จริงจังเช่นกันและเขาก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าถึงแม้ว่าเด็กสองคนนี้จะดูไม่มีมารยาทและไม่ให้เกียรติกันแต่อย่างน้อยๆรองนายกเทศมนตรีเย่ก็ยืนกรานแบบนี้เพราะงั้นคุณก็ควรจะให้เกียรติรองนายกเทศมนตรีเย่หน่อยไม่ใช่เหรอ?..ไม่อย่างนั้นรองนายกเทศมนตรีเย่คงจะลำบากใจน่าดู” ขณะที่พูดหยุนเซินก็ขยิบตาให้จินเจิ้งผิงอย่างเงียบๆและความหมายนั้นก็ชัดเจนและจินเจิ้งผิงก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายต้องการบอกตัวเองว่าอย่าสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นในตอนนี้เพราะมันคงไม่ดีแน่ถ้าเย่เชียนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา

แน่นอนว่าหยุนเซินเองก็มีความตั้งใจที่อยากจะเอาใจเย่เชียนเพราะท้ายที่สุดภูเขาหินในปัจจุบันก็ไม่ใช่ภูเขาหินแบบเดิมอีกต่อไปและเขาก็กังวลอย่างมากเกี่ยวกับสิทธิ์ในการขุดเจาะภูเขาหินและถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดทั้งจินเจิ้งผิงและเย่เชียนมากแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ต้องควบคุมอารมณ์ของเขาให้ได้ในตอนนี้

ส่วนจินเจิ้งผิงก็ถอนหายใจด้วยความโกรธเพราะถึงแม้ว่าจินเหว่ยห่าวกับจินเหว่ยเซียงจะเอาร่างของฮั่นหนิงซือออกไปก็ตามแต่มันก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเขาเพราะในตอนนี้มันไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะเอะอะโวยวายเพราะด้วยบรรดาแขกที่มามากมายถ้าเขาทำอะไรเกินไปมันก็มีแต่จะทำให้เขาเสียหน้ามากยิ่งขึ้น นอกจากนี้ถ้าหากเย่เชียนเข้ามาแทรกแซงและปกป้องพวกเขาล่ะก็เขาจะทำอย่างไรดีภายใต้สถานการณ์แบบนี้?

จากนั้นจินเจิ้งผิงก็มองไปที่หลินเฟิงแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณหลินก็อยากที่จะเข้ามาแทรกแซงด้วยใช่ไหม?”

หลินเฟิงยักไหล่เล็กน้อยและพูดว่า “ศัตรูควรถูกจัดการมากกว่าเก็บเอาไว้..แต่ไม่ต้องพูดถึงเลยเรื่องนั้นเลยเพราะพวกคุณเป็นพ่อลูกกันแต่กลับมีความเกลียดชังกันอย่างลึกซึ้งถึงขนาดนี้..บางทีคุณต้องให้อภัยผู้อื่นบ้าง..ผมรู้ว่าผมเป็นคนนอกและไม่ควรพูดอะไรแต่ผมก็หวังว่าอาจารย์จินจะไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่นะครับ”

เมื่อเทียบกับเย่เชียนแล้วหลินเฟิงดูเหมือนจะสุขุมกว่าและถึงแม้ว่านี่จะไม่สอดคล้องกับสถานะของเขาในฐานะราชาแห่งนักฆ่า แต่มันก็คือความจริงและเขาก็ไม่ได้มีอำนาจเหนือใครเหมือนเย่เชียนแต่ก็ไม่มีใครกล้าเมินเฉยต่อเขาเพราะแม้แต่ตระกูลจินและตระกูลหยุนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือก็ยังต้องหวั่นเกรงองค์กรเซเว่นคิลเลยเพราะท้ายที่สุดแล้วกลุ่มนักฆ่าอย่างเซเว่นคิลมักจะทำสิ่งต่างๆอย่างสมเหตุสมผลและมันก็เป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้หลินเฟิงขุ่นเคืองใจ ซึ่งถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหยุนและตระกูลจินจะไม่ค่อยดีนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดที่จะรุกรานองค์กรเซเว่นคิลแต่อย่างใด

อย่างไรก็ตามไม่มีใครเข้าใจว่าจินเจิ้งผิงกำลังคิดอะไรอยู่ในเวลานี้เพราะอันที่จริงเขายังคงคาดหวังให้จินเหว่ยห่าวกลับมาอยู่ข้างๆเขาเพราะเมื่อเขามองดูผู้คนรอบตัวเขาจากเขาไปทีละคนแล้วเขาก็รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมาก เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะพูดเพราะความรู้สึกแบบนั้นมันทนไม่ได้จริงๆและแน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะเขามีความรักแบบพ่อลูกต่อจินเหว่ยห่าวแต่แค่เขากลัวที่จะเหงา

เป็นเพราะความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกรับไม่ได้มากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่เด็ดขาดของจินเหว่ยห่าวและเมื่อเขายอมให้จินเหว่ยห่าวกลับมาแต่จินเหว่ยห่าวก็ปฏิเสธและยังคงเย้ยหยันเขาแบบนี้ซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับได้ ดังนั้นถ้าหากรับมาไม่ได้ก็เลือกที่จะทำลายดีกว่าเพราะจินเจิ้งผิงเป็นแบบนี้มาตลอด

จินเจิ้งผิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “เนื่องจากรองนายกเทศมนตรีเย่และคุณหลินได้พูดแบบนี้แล้วผมก็จะปล่อยเด็กเนรคุณทั้งสองไปเพื่อให้เห็นแก่พวกคุณ..แต่ถ้าใครกล้าแตะต้องศพของภรรยาของผมล่ะก็อย่าได้แม้แต่คิดที่จะเอาออกไปไหนเด็ดขาด..นี่คือคำขาดสุดท้าย!” แน่นอนว่าจินเจิ้งผิงมีแผนของเขาและตราบใดที่ร่างของฮั่นหนิงซือยังอยู่กับเขาล่ะก็เขาจะสามารถล่อจินเหว่ยเซียงออกมาได้อีกครั้งด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งเพื่อฆ่าเขาและถึงแม้ว่าจินถิงซานจะบอกเขาว่าจินเหว่ยเซียงเป็นลูกชายของเขาจริงๆแต่เขาก็ไม่ได้จริงจังกับคำพูดนั้นเลยและถึงแม้ว่ามันจะเป็นจริงเขาก็ยังทำแบบนี้ต่อและเขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะล้มเลิกการกระทำของเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อลองนึกดูว่าถ้าหากจินเจิ้งผิงและยอมรับความผิดพลาดของเขาแล้วเขาจะทนการเยาะเย้ยและการดูถูกของสายตาทุกคนได้อย่างไร?

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและขณะที่เขากำลังจะพูดจินเหว่ยห่าวก็จ้องมองเขาและส่งสัญญาณว่าเขาจะขอแก้ปัญหาด้วยตัวเองและเย่เชียนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตามก่อนที่จินเหว่ยห่าวจะทันได้พูดจินเหว่ยเซียงก็ได้เปิดปากของเขาแล้วพูดว่า “แล้วจะเอายังไง..ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะคืนร่างแม่ของผมให้ผม”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน