ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1327

ตอนที่ 1327 ฝ่ามือลบล้างบุญคุณ

………………..

คนนอกอาจไม่ได้สังเกตอะไรแต่จินเหว่ยเซียงรู้สึกเป็นการส่วนตัวว่ามือของเย่เชียนที่ตบไหล่ของเขานั้นมีพลังงานบางอย่างที่ทรงพลังมากพุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขาและถึงแม้ว่าพลังปราณที่แท้จริงนั้นจะไม่ได้มีปริมาณมหาศาลมากนักแต่มันก็มีพลังการทำลายล้างที่ทรงพลังอย่างยิ่งและความสามารถในการฟื้นตัวที่สูงอย่างมากดังนั้นสิ่งนี้จะช่วยปกป้องชีวิตของจินเหว่ยเซียงได้ในระดับหนึ่ง

แน่นอนความแตกต่างในศิลปะการต่อสู้ระหว่างจินเหว่ยห่าวกับจินเจิ้งผิงนั้นห่างไกลกันเกินไปและเย่เชียนก็ไม่คาดคิดว่าจินเหว่ยเซียงจะเปลี่ยนความพ่ายแพ้ให้เป็นชัยชนะด้วยพลังเพียงเล็กน้อยที่เขามอบให้แต่จุดประสงค์ของการทำแบบนี้ของเย่เชียนคือเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับจินเหว่ยเซียงและเมื่อจินเหว่ยเซียงตกอยู่ในอันตรายพลังดังกล่าวก็จะสามารถปกป้องจินเหว่ยเซียงได้และป้องกันไม่ให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป แน่นอนว่าการพึ่งพาพลังปราณเหล่านี้ก็ไม่สามารถทำให้เย่เชียนวางใจได้ดังนั้นเย่เชียนก็ยังต้องดำเนินการเมื่อจำเป็นเพราะเขาไม่สามารถปล่อยให้จินเหว่ยเซียงถูกจินเจิ้งผิงฆ่าได้เช่นกัน

จินเหว่ยเซียงก็หันไปมองเย่เชียนและพยักหน้าอย่างหนักหน่วงแล้วก้าวไปข้างหน้าจากนั้นก็มองไปที่จินเจิ้งผิงและพูดว่า “ผมหวังว่าคุณจะรักษาคำพูด..สามครั้งเท่านั้นและหลังจากการโจมตีสามครั้งเราจะไม่เป็นหนี้ต่อกันอีก..แต่บางทีผมอาจจะล้างแค้นให้แม่ในครั้งต่อไปที่เราเจอกันเพราะงั้นก็อย่ามาโทษผมที่ตัดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกไป”

เย่เชียนส่ายหัวเล็กน้อยเพราะการที่จินเหว่ยเซียงพูดแบบนี้ในเวลานี้มันจะทำให้จินเจิ้งผิงอยากที่จะฆ่าเขามากขึ้นไม่ใช่เหรอ?ส่วนจินเหว่ยห่าวก็ยังคงกังวลอย่างมากเพราะท้ายที่สุดแล้วจินเหว่ยเซียงก็เป็นน้องชายของเขาและถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เจอเขามาหลายปีแต่เขาก็ยังรู้ว่าจินเหว่ยเซียงนั้นมีทักษะการต่อสู้ระดับไหนและเมื่อเผชิญหน้ากับจินเจิ้งผิงมันก็อันตรายอย่างมาก ซึ่งการโจมตีเพียงสามครั้งก็สามารถฆ่าจินเหว่ยเซียงได้เลย อย่างไรก็ตามเนื่องจากเย่เชียนได้พูดไปแล้วและน้องชายของเขาก็ยืนกรานเช่นเดิมดังนั้นจินเหว่ยห่าวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้จินเหว่ยเซียงเผชิญหน้ากับปัญหาและถ้าหากมีอันตรายใดๆเขาก็จะเข้าไปช่วยทันที

จินเจิ้งผิงก็พูดอย่างเย็นชาว่า “แกกำลังรนหาที่ตายอยู่เพราะงั้นอย่ามาโทษฉันก็แล้วกันที่ไม่สงสารแก!” หลังจากพูดจบจินเจิ้งผิงก็พุ่งเข้าไปโจมตีจินเหว่ยเซียงด้วยฝ่ามือและกระแทกจินเหว่ยเซียงอย่างแรง ซึ่งถึงแม้ว่าจินเหว่ยเซียงจะเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนแล้วแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและร่างของจินเหว่ยเซียงก็ปลิวว่อนออกไปเหมือนว่าวที่ขาดกลางอากาศและร่วงลงกับพื้นอย่างแรง

“เสี่ยวเซียง!” จินเหว่ยหาวตะโกนและรีบวิ่งไปอย่างเร่งรีบและขณะที่เขากำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยจินเหว่ยเซียงก็โบกมือของเขาและยืนขึ้นด้วยตัวเองและเขาก็รู้สึกมีรสฝาดในลำคอของเขาและเลือดก็ไหลออกมาเต็มปาก จากนั้นเขาก็พ่นเลือดออกมาและเดินไปที่ด้านหน้าของจินเจิ้งผิงอีกครั้งและพูดว่า “แค่ทีเดียวยังเหลืออีกสอง!”

จินเจิ้งผิงถอนหายใจอย่างเย็นชาและพูดว่า “ทำเป็นได้ใจไปตอนนี้ฉันใช้กำลังไปแค่หนึ่งในสามเท่านั้นเอง..นี่แกไม่กลัวความตายจริงๆเหรอ?”

จินเหว่ยเซียงยักไหล่เล็กน้อยและพูดว่า “ตราบใดที่ผมสามารถจ่ายคืนทุกอย่างที่เป็นหนี้คุณได้ผมก็ยินดีที่จะตายเพราะผมไม่ต้องการมีอะไรติดค้างกับคุณอีกและหลังจากวันนี้เราจะเป็นแค่คนแปลกหน้ากันและเป็นศัตรูกัน!”

“ตกลงตามนั้น..เดี๋ยวฉันจะสนองความต้องการให้!” หลังจากพูดจบจินเจิ้งผิงก็ใช้ฝ่ามือจบจินเหว่ยเซียงอีกครั้ง ด้วยเสียง “ปัง” ร่างของจินเหว่ยเซียงก็กระเด็นกลับหัวกลับหางอีกครั้งซึ่งตอนนี้หนักกว่าครั้งแรกอย่างเห็นได้ชัดและเขาก็ล้มลงกับพื้นหน้าซีดเหมือนกระดาษจนจินเหว่ยห่าวรีบพูดว่า “พอได้แล้วเขาไม่ได้จะให้นายตอบแทนน้ำใจของเขาเลยเพราะเขาต้องการชีวิตของนาย”

จินเหว่ยเซียงยิ้มและพูดว่า “พี่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันก็เป็นความจริงที่เขาเลี้ยงดูผมมากว่าสิบปีเพราะงั้นถ้าผมคืนสิ่งเหล่านี้ให้เขาได้ด้วยวิธีนี้ล่ะก็มันคุ้มค่ามาก..พี่อย่ากังวลไปเลยผมจะไม่เป็นไร..ไม่อย่างนั้นผมจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิตเพราะงั้นให้ผมแบกรับเรื่องนี้และปล่อยให้ผมจัดการเองเถอะ” ในขณะที่พูดจินเหว่ยเซียงก็เช็ดคราบเลือดออกจากมุมปากของเขาและยืนขึ้น

เมื่อมองไปที่ร่างกายที่พังยับเยินของจินเหว่ยเซียงแล้วจินเหว่ยห่าวจะทนดูจินเจิ้งผิงโจมตีจินเหว่ยเซียงอีกครั้งได้อย่างไรเพราะนั่นก็เท่ากับความตาย ดังนั้นจินเหว่ยห่าวจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าจินเหว่ยเซียงและมองไปที่จินเจิ้งผิงและพูดว่า “ครั้งสุดท้ายผมจะรับเอาไว้เอง!”

จินเจิ้งผิงหัวเราะอย่างดูถูกแล้วพูดว่า “เด็กคนนี้สำคัญกับแกจริงๆงั้นเหรอ?..อย่าลืมสิว่าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ..ส่วนแม่ของเขาคือฮั่นหนิงซือที่ส่งคนไปลักพาตัวแกตอนที่แกยังเด็กและอยากจะฆ่าแกมาเสมอเพราะงั้นมันคุ้มแล้วงั้นเหรอที่จะทำเพื่อเขา..สำหรับเด็กนอกคอกอย่างนั้นแกไม่ลังเลเลยที่จะต่อต้านพ่อของแกงั้นเหรอ?..แกเอาแต่พูดว่าแกจะคืนความยุติธรรมให้แม่ของแกแต่ถ้าแม่ของแกยังอยู่ล่ะก็แม่ของแกคงจะเสียใจมากที่เห็นแกเป็นแบบนี้”

จินเหว่ยห่าวยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “คุณปฏิบัติต่อผมเหมือนลูกชายของคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมาหรือเปล่าล่ะ?..คุณไม่จำเป็นต้องโทษคนอื่นหรอกและแน่นอนว่าถึงนั่นจะเป็นเพราะจินถิงซานก็เถอะแต่คุณก็สามารถเลือกได้..คุณจำได้ไหมว่าผมขอร้องคุณอย่างสิ้นหวังในตอนนั้นให้แก้แค้นหยุนเจียเซิงให้ผมแต่แล้วคุณล่ะคุณกลับไม่สนใจผมและผมก็ต้องทุกข์ใจมาตลอด..แบบนี้มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอถ้าจะคุยเรื่องความสัมพันธ์พ่อกับลูกในตอนนี้..ในใจของผมผมรู้แค่ว่าผมมีน้องชายที่ดูแลผมอย่างดีและปกป้องผมจากตระกูลจิน..ส่วนการมีพ่อนั้นมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี..เอาเถอะทำครั้งสุดท้ายซะและเราจะไม่เป็นหนี้อะไรใครทั้งนั้น!”

จินเจิ้งผิงเย้ยหยันและพูดว่า “แบบนี้มันก็ไม่ถูกเพราะในเมื่อเขาต้องการรับการโจมตีของฉันทั้งสามครั้งเขาก็ควรยอมรับความจริงให้ได้แต่ถ้าแกไม่เห็นด้วยก็ออกไปซะ!”

“คุณ…” Jin Weihao โกรธเล็กน้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน