ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1328

ตอนที่ 1328 เจตนาของหยุนซิน

………………..

เมื่อมองไปที่จินเหว่ยห่าวกับจินเหว่ยเซียงและคนอื่นๆที่ออกไปแล้วจินเจิ้งผิงก็สูดลมหายใจเข้าด้วยความโกรธ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงคิดการใหญ่เพื่อจะส่งต่อตำแหน่งผู้นำตระกูลจินให้กับจินเหว่ยห่าวแต่แล้วจินเหว่ยห่าวกลับไม่แม้แต่จะไขว้เขวและลังเลเลยแม้แต่น้อย

หยุนเซินเหลือบมองเขาแล้วถามว่า “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?..ถ้าแกโจมตีเขาล่ะก็แกก็จะฆ่าเขาได้อย่างแน่นอนแต่ทำไมจู่ๆแกถึงเปลี่ยนใจล่ะ?”

“ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม” จินเจิ้งผิงพูดต่อ “ลูกชายของพี่หยุนตายไปแล้วเพราะงั้นพี่ต้องการให้ผมเป็นเหมือนพี่งั้นเหรอ?..นอกจากนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องของพี่เพราะงั้นทำไมพี่ต้องเข้ามายุ่งด้วย?..อีกอย่างไอ้หมอนั่นมันก็อยู่ที่นี่ด้วยและไม่เพียงแต่เขาจะไม่หลงกลเราแต่เขายังใช้สิ่งนี้เพื่อกดดันเราเลยด้วยซ้ำ!”

หยุนเซินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “มืออยู่บนร่างกายของแกและถ้าแกต้องการที่จะฆ่าเขามันก็ไม่มีใครหยุดแกได้..แกอย่ามาโทษฉันก็แล้วกันถ้าถึงเวลาที่ฉันจะตอบโต้พวกเขี้ยวหมาป่าเพราะฉันอาจจะต้องฆ่าพวกเขาด้วย..ฉันจะเตือนแกให้นะจินเจิ้งผิงว่าถ้าไม่ใช่เพราะมิตรภาพของเราที่มีมาหลายปีฉันคงไม่แม้แต่จะมองหน้าแกแล้ว..นอกจากนี้ฉันก็ยังไม่ได้โทษอะไรแกเลยแต่แกกลับตะโกนใส่ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า..นี่แกคิดว่าฉันกลัวแกจริงๆงั้นเหรอ?”

“โทษเหรอ?..ก็พี่หยุนกล่าวหาผมไม่ใช่หรือไง?” จินเจิ้งผิงพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“แกรู้ว่าต้องทำยังไงและเป็นการดีที่สุดที่แกจะไม่ปล่อยให้ฉันหาหลักฐานเจอเพราะถ้าฉันหาหลักฐานเพื่อพิสูจน์ได้ว่าแกฆ่าลูกชายของฉันล่ะก็ฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่” หยุนเซินพูด

“บ้าไปแล้วหรือไงการตายของหยุนเจียเซิงมันเป็นเรื่องใหญ่มากและผมก็บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าผมไม่ได้ฆ่าเขา..เชื่อเถอะถ้าพี่หยุนมีหลักฐานก็แสดงมันออกมาสิ..หึ..ตระกูลยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?..เมื่อก่อนก็เป็นแค่สุนัขรับใช้ของตระกูลจินเท่านั้นแต่พอตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วก็จะมาแว้งกัดเจ้านายน่ะเหรอ..หึ..พี่หยุนต้องจำเอาไว้ให้ดีว่าสุนัขย่อมเป็นสุนัขเสมอ” จินเจิ้งผิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวและเขาก็อารมณ์ไม่ดีเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้แต่ตอนนี้หยุนเซินก็ยังคงยั่วยุเขาดังนั้นสิ่งนี้จะไม่ทำให้เขาโกรธได้อย่างไร จินเจิ้งผิงไม่ใช่สุภาพบุรษแต่อย่างน้อยๆเขาก็กล้าหาญพอที่จะลงมือทำและถ้าหากเขาจะต้องสู้กับหยุนเซินอย่างเอาเป็นเอาตายเขาก็จะทำ ดังนั้นเขาจะกลัวหยุนเซินไปทำไม?

เมื่อเทียบกับความหุนหันพลันแล่นและอารมณ์ฉุนเฉียวของจินเจิ้งผิงแล้วหยุนเซินก็ดูสงบกว่ามากและเมื่อได้ยินคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยามของจินเจิ้งผิงแล้วหยุนเซินก็ถอนหายใจอย่างเย็นชาและเดินจากไปโดยไม่โต้เถียงกับจินเจิ้งผิงเพราะสำหรับเขาแล้วการทะเลาะกันนั้นไร้ประโยชน์และเนื่องจากจินเจิ้งผิงดูถูกเขาและตระกูลของเขาถึงขนาดนี้ดังนั้นหยุนเซินจึงตัดสินใจที่จะฆ่าจินเจิ้งผิงในเร็วๆนี้และรอดูว่าใครจะหัวเราะเป็นคนสุดท้ายกันแน่

ระหว่างทางกลับหลันเฟิงยังคงมองไปที่เย่เชียนด้วยความกังวลและถามว่า “เย่เชียนตาของนายไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ?..นายจะไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนมั้ย?”

เย่เชียนส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “ผมไม่เป็นไรไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก..ผมทนกลิ่นยาในโรงพยาบาลไม่ไหว”

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น..ทำไมดวงตาของนายถึงมีเลือดออกโดยไม่มีเหตุผลล่ะ?” หลินเฟิงถาม

“ไม่รู้สิเพราะตั้งแต่กลับมาจากเมืองเซี่ยงไฮ้ตาข้างซ้ายของผมจะเป็นแบบนี้ทุกๆคืนและปวดแสบปวดร้อนแล้วก็มีเลือดไหลออกมาแต่โชคดีที่มันจะหายกลับไปเป็นปกติทุกครั้งไม่อย่างนั้นคงจะแย่แน่” เย่เชียนพูดอย่างสบายๆและผ่อนคลาย “ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนี้แต่จู่ๆมันก็มีเลือดออกแต่ขอล่ะอย่าบอดเลยไม่อย่างนั้นผมจะกลายเป็นราชาหมาป่าตาเดียว”

หลินเฟิงมองไปที่เย่เชียนและพูดว่า “นายยังมีอารมณ์ที่จะล้อเล่นอยู่อีกนะนายควรไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูร่างกายของนายว่ามีบางอย่างผิดปกติหรือเปล่า..นายอย่าเพิกเฉยกับมันสิเพราะถ้านายไม่รักษาตั้งแต่เนิ่นๆมันจะร้ายแรงเอานะและเมื่อถึงเวลานั้นนายจะไปรักษามันก็อาจจะไม่ทันแล้ว”

“ผมสบายดีและร่างกายของผมจะรักษาด้วยตัวของมันเองเพราะงั้นถึงแม้ว่าตาของผมจะเจ็บปวดทุกวันแต่ทุกครั้งที่ปวดผมก็สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆได้ชัดเจนมากและชัดเจนยิ่งกว่าที่เคยเป็นมาก่อน” เย่เชียนก็ฉีกยิ้มแล้วพูด จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองจินเหว่ยเซียงและพูดว่า “ไงน้องชายนายเป็นไงบ้าง?”

จินเหว่ยเซียงส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรผมยังตายไม่ได้หรอก”

“นายพูดว่าไม่เป็นอะไรได้ยังไงในเมื่ออวัยวะภายในของนายพังหมดแล้วและนายจะต้องพักฟื้นเป็นเวลาหลายเดือน..นายรู้ไหมว่าฝ่ามือที่นายโดนเข้าไปถึงตายได้เลยนะเพราะงั้นหลังจากที่นายกลับไปนายต้องคอยดูอาการให้ดีไม่อย่างนั้นนายได้เป็นอมพาตไปตลอดชีวิตแน่” จินเหว่ยห่าวพูดแต่คำพูดของเขานั้นเต็มไปด้วยความกังวล

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน