ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1335

ตอนที่ 1335 พายุสิ้นสุดลงแล้ว

………………..

ในขณะที่เย่เชียนและจินเหว่ยห่าวไม่ได้ให้ความสนใจนั้นจินเจิ้งผิงก็หนีไปอย่างเงียบๆเพราะเขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่และเสี่ยงชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นหยุนเซินก็ตายไปแล้วและเขาก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะทนได้นานแค่ไหนภายใต้เงื้อมมือของเย่เชียน ซึ่งถ้าหากเขาไม่หนีไปตอนนี้เขาจะต้องพบกับความตายอย่างแน่นอน

จินเจิ้งผิงไม่จำเป็นต้องตายที่นี่โดยเปล่าประโยชน์และรอจนกว่าเขาจะกลับไปที่บ้านของตระกูลจินเพื่อรวบรวมเหล่าสาวกและลูกศิษย์ทั้งหมดของเขาก่อนที่จะทำการตอบโต้เย่เชียน เมื่อเขาลงมาจากภูเขาจินเจิ้งผิงก็เดินไปที่รถที่เขาขับเมื่อมาที่นี่แต่มันถูกทำลายเป็นชิ้นๆไปแล้วและดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถขับมันได้อีก ซึ่งเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าด้วยความโกรธและสาปแช่งคนขับรถที่ไร้ความรับผิดชอบนับครั้งไม่ถ้วนและถ้าหากตอนนี้ไม่มีเรื่องด่วนล่ะก็เขาจะไปตามล่าคนขับคนนั้นและฆ่าเขาทิ้งซะ

หลังจากรอไม่นานนักรถแท็กซี่ก็มาและจินเจิ้งผิงก็รีบเข้าไปในรถและบอกคนขับให้ตรงไปที่เขตบ้านพักของตระกูลจินอย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าเย่เชียนจะตามมาทันเมื่อไหร่ดังนั้นเขาจึงต้องเร่งทุกการกระทำเพราะถ้าเขาถูกเย่เชียนจับได้ก่อนที่เขาจะกลับไปได้ล่ะก็ชีวิตของเขาคงจะต้องจบลงเท่านี้

เมื่อมาถึงประตูเจตบ้านพักของตระกูลจินแล้วทันทีที่รถจอดจินเจิ้งผิงก็วางเงินสองร้อยหยวนเอาไว้และรีบลงจากรถอย่างใจร้อนแล้วเดินเข้าไปข้างใน ทันทีที่เขาเข้าไปเขาก็พบจินถิงซานยืนอยู่ที่นั่นราวกับว่าจินถิงซานกำลังรอเขาอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นจินเจิ้งผิงก็ขมวดคิ้ว “ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าออกมาอีก..ถ้าพ่อไม่มีธุระอะไรก็ออกไปซะ!..พ่อคิดว่าผมไม่กล้าฆ่าพ่ออย่างงั้นเหรอ?” เมื่อเดินไปที่ฝั่งตรงข้ามของจินถิงซานแล้วจินเจิ้งผิงก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์

จินถิงซานก็ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “นี่แกยังไม่รู้อะไรอีกเหรอ?..แกต้องการทำลายตระกูลจินอย่างงั้นเหรอ?..แกไม่รู้จริงๆเหรอว่าเย่เชียนถูกส่งมาเพื่อจัดการกับแก..แกต้องการทำลายประวัติศาสตร์นับศตวรรษของตระกูลจริงด้วยมือของแdเหรอ?”

“ทำลายอะไร?..ทุกๆสิ่งที่ผมทำก็เพื่ออนาคตของตระกูลจิน” จินเจิ้งผิงพูดต่อ “เมื่อคนเรามีอำนาจถึงจุดหนึ่งต่อให้รู้ว่ามีคนมากมายต้องการกำจัดเราก็ตามแต่เราก็ต้องยืนหยัดให้ได้และเหตุผลที่พวกมันทำแบบนี้ก็เป็นเพราะพลังของตระกูลจินนั้นยังไม่แข็งแกร่งพอแต่มันก็ไม่สำคัญเพราะตราบใดที่ผมฆ่าเย่เชียนได้พวกมันก็จะรู้เองว่าตระกูลจินแข็งแกร่งแค่ไหนและพวกมันจะไม่กล้าทำอะไรผลีผลามอีก”

“ฆ่าเย่เชียนงั้นเหรอ?..แกรู้หรือเปล่าว่าเย่เชียนมาจากไหน?” จินถิงซานพูดต่อ “เขาคือราชาหมาป่าเย่เชียนเป็นราชาแห่งทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียงระดับโลกและเป็นผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่า..ซึ่งเป็นทายาทของตระกูลเย่และตระกูลถัง..อีกทั้งยังเป็นหลานบุญธรรมของตระกูลหม่าและยังอยู่เบื้องหลังของสำนักม่อจื๊ออีกและแม้แต่ลัทธิมารยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่เปิดเผยกับเขาอีกเพราะงั้นแกจะฆ่าเขาได้งั้นเหรอ?..แต่ถึงแม้ว่าแกจะฆ่าเขาได้ก็ตามแกคิดว่าแกจะสามารถรับมือกับการล้างแค้นของตระกูลใหญ่ๆพร้อมกันได้อย่างงั้นเหรอ?..ตอนนี้แกยังมีเวลาที่จะเปลี่ยนใจและกลับตัวอยู่และฉันจะไปขอร้องเบื้องบนของจีนให้ด้วยตัวเองและบางทีฉันอาจช่วยให้แกพ้นจากความตายได้”

“ไม่จำเป็นพ่อไม่ต้องสนใจหรอกไม่ว่าผมจะอยู่หรือตายและนอกจากนี้ชะตากรรมของผมก็อยู่ในมือของผมเองและมันไม่ง่ายเลยที่ใครจะฆ่าจินเจิ้งผิงคนนี้ได้!..ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะตระกูลจินของเราอ่อนแอจนทำให้ตระกูลหยุนกล้าที่จะหยิ่งผยองกับเรา..มันเป็นเพราะพ่อที่ทำให้ตระกูลจินตกต่ำมานานหลายปีไม่อย่างนั้นตระกูลจินคงจะไม่อยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้อย่างแน่นอน..พ่อน่ะอ่อนแอแต่ผมไม่ได้อ่อนแอ..เพราะงั้นชะตากรรมของผมจะอยู่ในมือของผมเองและใครก็ตามที่ต้องการจัดการกับผมก็ให้มันเข้ามาได้เลย!”

“แกนี่มันไม่ยอมฟังอะไรเลย” จินถิงซานพูด “นี่แกรู้หรือเปล่าว่าไม่นานมานี้สมาชิกของตระกูลหยุนทั้งหมดถูกนักฆ่าขององค์กรเซเว่นคิลจับตัวไปเพราะงั้นแกยังจะทำสิ่งที่แกอยากทำต่ออีกงั้นเหรอ?..แกต้องการทำลายตระกูลจินจริงๆหรือไง?”

เมื่อได้ยินข่าวนี้จินเจิ้งผิงก็ตกตะลึงอย่างมากและเขาก็รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเขาไม่ได้คาคคิดว่าตระกูลหยุนจะถูกจับโดยนักฆ่าขององค์กรเซเว่นคิลได้อย่างง่ายดายและดูเหมือนว่าพวกเขาจะเพิกเฉยต่อความแข็งแกร่งขององค์กรเซเว่นคิลมานานหลายปีและประมาทเกินไป ซึ่งแท้จริงแล้วความแข็งแกร่งขององค์กรเซเว่นคิลนั้นค่อนข้างลึกลับและไม่มีใครรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วพวกเขานั้นแข็งแกร่งและทรงพลังแค่ไหนและถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมานานแต่ตระกูลจินกับตระกูลหยุนก็แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับองค์กรเซเว่นคิลเลย ในมุมมองของพวกเขานั้นองค์กรเซเว่นคิลเป็นเพียงกลุ่มนักฆ่าที่อาศัยการฆ่าเพื่อแสวงหาผลกำไรเท่านั้นจึงไม่ควรเป็นภัยคุกคามใหญ่หลวงต่อพวกเขาแต่ตอนนี้เมื่อคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วนั่นก็พบว่าพวกเขาคิดผิดอย่างมหันต์

อย่างไรก็ตามความหยิ่งผยองและทนงตัวของจินเจิ้งผิงนั้นก็ไม่ธรรมดาและจินถิงซานจะโน้มน้าวใจและเกลี้ยกล่อมเขาได้ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร? ในความคิดของจินเจิ้งผิงนั้นลูกศรไม่มีทางย้อนกลับและในเมื่อเขาเดินมาถึงจุดนี้แล้วมันก็ไม่มีเหตุผลที่จะหันหลังกลับอีกต่อไป ที่สำคัญกว่านั้นเขาจะยอมทิ้งทุกอย่างในมือตอนนี้ได้อย่างไร? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาทำงานหนักและเหน็ดเหนื่อยมานานหลายปีหรอกเหรอ? ดังนั้นถ้าหากเขาล้มเลิกไปแบบนี้ความพยายามทั้งหมดล่ะมันจะไม่สูญเปล่าเหรอ? การต่อสู้หลายสิบปีที่ผ่านมานั้นหมายความว่าไง? จุดประสงค์ของการละทิ้งความรักในครอบครัวและตัดญาติพี่น้องออกไปและการต่อสู้อย่างสิ้นหวังเพื่อตำแหน่งสูงสุดคืออะไร?

จินเจิ้งผิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “พอได้แล้ว!..ผมไม่อยากได้ยินพ่อพูดอะไรอีกแล้ว..ออกไปซะ!..ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกหลายอย่าง”

“แกจะไปรวบรวมคนเพื่อจัดการกับเย่เชียนงั้นเหรอ?” จินถิงซานพูดและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“แล้วมันทำไม?” จินเจิ้งผิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “พ่อควรกลับไปที่บ้านพักได้แล้วและรักษาสุขภาพและใช้ชีวิตไปกับวัยชราของพ่อ..พ่อแค่เปิดตาของพ่อให้กว้างแล้วคอยดูว่าผมเอาชนะเย่เชียนได้ยังไง..ผมจะชนะเย่เชียนและพาตระกูลจินไปสู่ความรุ่งโรจน์ให้ดู..ผมอยากให้พ่อเห็นเต็มๆตาว่าสิ่งที่พ่อเคยทำนั้นมันผิดแค่ไหน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน