ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1336

ตอนที่ 1336 พ่อกับลูกและปู่กับหลาน

………………..

หลังจากได้ยินคำพูดของจินเหว่ยห่าวแล้วจินถิงซานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างเงียบๆและเขาก็คิดว่าเป็นเพราะจินเหว่ยห่าวยังเกลียดเขาอยู่เพราะแต่ก่อนเขาทำผิดต่อจินเหว่ยห่าวหลายอย่างแต่ตอนนี้เขาต้องการให้จินเหว่ยห่าวให้อภัยเขา ซึ่งถึงแม้ว่าจินเหว่ยห่าวจะไม่ให้อภัยเขาก็ตามแต่อย่างน้อยๆก็ขอไม่เป็นศัตรูกันอีกต่อไป

“เสี่ยวห่าวไม่ว่าเอ็งจะมีความเกลียดชังในใจมากแค่ไหนแต่ถ้าเอ็งต้องการระบายมันออกมาจริงๆก็พูดออกมาเถอะ..ฉันแค่หวังว่าเอ็งจะปล่อยเจิ้งผิงไปเพราะถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อของเอ็ง” จินถิงซานพูด ” นอกจากนี้เขายังทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อตระกูลจินเพราะงั้นเอ็งอยากให้ตระกูลจินพังพินาศเหมือนตระกูลหยุนอย่างงั้นเหรอ?..อยากให้เอ็งรู้เอาไว้ว่าทุกคนที่นี่เป็นญาติเป็นครอบครัวของเอ็งเสมอ” หลังจากหยุดไปชั่วขณะจินถิงซานก็พูดต่อ “ฉันแค่ขอร้องเอ็งให้เอ็งปล่อยพ่อของเอ็งไปเถอะและฉันรับรองได้เลยว่าเขาจะไม่ออกมายุ่งวุ่นวายกับเอ็งอีก”

จินเหว่ยห่าวหัวเราะอย่างน่าสมเพชและพูดว่า “ในสายตาของคุณปู่คิดว่าผมจะไร้หัวใจเหมือนคุณปู่อย่างงั้นเหรอ?..คุณปู่คิดว่าผมจะฆ่าพ่อของตัวเองได้ลงจริงๆเหรอ?..ถ้าผมต้องการฆ่าเขาแล้วทำไมผมจะต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วยล่ะ?..นี่คือครอบครัวที่คุณปู่ทุ่มเทอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อรักษาเอาไว้เพราะงั้นทุกคนในสายตาของคุณปู่นั้นไร้หัวใจและโหดเหี้ยมเหมือนคุณปู่กันทุกคนเลยงั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จินถิงซานก็ตกใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เอ็งหมายความว่าเอ็งไม่ได้จะฆ่าเจิ้งผิงตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?”

“จะฆ่าก็มาฆ่าฉันสิวะอย่ามาเสแสร้งต่อหน้าฉัน!..อย่างแสร้งทำเป็นคนดีไปหน่อยเลย..มาฆ่าฉันสิถ้าแกมีความสามารถมากพอ..หึ..แกอยากเป็นผู้นำตระกูลจินจนตัวสั่นและคิดที่จะฆ่าทุกคนที่เข้ามาขวางทางแกมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเราหรอก!” จินเจิ้งผิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

จินเหว่ยห่าวถอนหายใจอย่างเงียบๆและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ส่วนเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วหันไปมองจินถิงซานกับจินเจิ้งผิงและพูดว่า “ถ้าเขาต้องการแก้แค้นพวกคุณจริงๆคุณคิดว่าเขาจะรอจนถึงตอนนี้อย่างงั้นเหรอ?..คุณคิดว่าคุณสามารถเผชิญหน้ากับกองทัพเขี้ยวหมาป่าของผมได้จริงๆเหรอ?..นี่พวกคุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าทุกอย่างที่พี่จินกำลังทำอยู่ในตอนนี้คือการช่วยพวกคุณและช่วยตระกูลจิน..พวกคุณเองก็มีเครือข่ายทั่วประเทศจีนเพราะงั้นคุณต้องมีคนในรัฐบาลอยู่ใช่ไหม..ถ้างั้นคุณลองไปถามพวกเขาดูสิว่าเบื้องบนกำลังเตรียมแผนการอะไรกันอยู่..ซึ่งสิ่งที่พี่จินกำลังทำอยู่ก็เพื่อช่วยพวกคุณแต่พวกคุณยังไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรและยังไม่รู้สำนึกอีก”

จินเจิ้งผิงตะคอกด้วยความโกรธและพูดว่า “หืม..ฉันไม่ต้องการให้เขามาปกป้องฉันเพราะชะตากรรมของฉันมันจะต้องอยู่ในมือของฉันเองเท่านั้น..ถ้าหากเบื้องบนต้องการจัดการกับฉันก็ปล่อยให้พวกเขาทำไปซะ..ฉันจินเจิ้งผิงคนนี้จะไม่มีวันยอมใครง่ายๆหรอกและมันก็ไม่ง่ายเลยที่จะมาทำอะไรฉันได้อย่างเลวร้ายที่สุดก็ต้องมีใครตายไปข้างเพราะงั้นถ้าพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าฉันล่ะก็ให้พวกเขามาซะสิ!..ส่วนการที่เหว่ยห่าวทำแบบนี้เขาก็แค่ต้องการจะขึ้นเป็นผู้นำตระกูลจินเท่านั้นและสนองการแก้แค้นของเขา”

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่ว่าเขาจะบอกกับจินเจิ้งผิงมากแค่ไหนแต่จินเจิ้งผิงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีและไม่สามารถยอมรับความจริงได้ สีหน้าของเย่เชียนเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาในทันทีและเย่เชียนก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ปลาเน่าตัวเดียวเหม็นทั้งข้อง..คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์พูดอะไรตอนนี้ด้วยงั้นเหรอ?..ในเมื่อคุณไม่ฟังอะไรแล้วถ้างั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไว้ชีวิตคุณอีกต่อไป”

เมื่อได้ยินแบบนั้นจินเหว่ยห่าวก็ตกตะลึงและมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจและเมื่อมองไปเขาก็เห็นว่าใบหน้าของเย่เชียนมืดมนและเย็นชาอย่างมากแต่กลับไม่ได้มีเจตนาฆ่าเลยแม้แต่น้อย เพราะงั้นจินเหว่ยห่าวก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก ส่วนจินถิงซานก็รีบพูดว่า “คุณเย่ฟังฉันก่อนตอนนี้ตระกูลจินอยู่ภายใต้การควบคุมของฉันแล้วเพราะงั้นฉันรับประกันได้เลยว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก..แล้วคุณเย่ล่ะ?..คุณมีเงื่อนไขหรือข้อตกลงอะไรที่ต้องการหรือเปล่าและถ้ามีก็บอกฉันมาได้เลยฉันขอแค่ให้คุณปล่อยเจิ้งผิงไปก็พอ..เสี่ยวห่าวได้โปรดเมตตาต่อพ่อของเอ็งเถอะ”

“ช่างขี้ขลาดจริงๆ” จินเจิ้งผิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “นี่คือตระกูลจินและเราไม่จำเป็นต้องร้องขอความเมตตา..ไม่ว่าใครจะเก่งกาจแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับตระกูลจินของเราทั้งหมดได้หรอก!”

จินถิงซานก็ชัดเจนมากว่าถึงแม้ว่าเขาจะสามารถฆ่าเย่เชียนได้ในตอนนี้แต่แล้วยังไงต่อ? ตระกูลจินจะรอดไปจากการแก้แค้นของตระกูลใหญ่ๆและกองกำลังของเย่เชียนได้หรือไม่? ตรงกันข้ามเป็นการดีที่สุดที่ตระกูลจินจะอยู่ฝ่ายเดียวกับเย่เชียนเพราะเย่เชียนเป็นเพื่อนของจินเหว่ยห่าวและบางทีการที่จินเหว่ยห่าวดูแลตระกูลจินหลังจากนี้นั้นอาจจะทำให้ตระกูลจินมีสถานะที่สูงขึ้นอย่างมากก็เป็นได้ “หุบปากซะเจิ้งผิง!..แกคงไม่อยากให้ตระกูลจินล่มสลายหรอกใช่ไหม?..แกอยากเห็นตระกูลจินถูกกวาดล้างอย่างงั้นเหรอ?” จินถิงซานตะโกนด้วยความโกรธ

จากนั้นจินถิงซานก็มองไปที่จินเหว่ยห่าวและพูดว่า “เสี่ยวห่าวฉันแก่เกินไปที่จะรับภาระของตระกูลจินแล้วเพราะงั้นเอ็งกลับมาเถอะ..ไม่ว่าเอ็งจะเกลียดฉันกับพ่อของเอ็งมากแค่ไหนแต่เอ็งก็คือลูกหลานของตระกูลจินอยู่ดี..อนาคตของตระกูลจินต้องการเอ็งเพราะงั้นกลับมาเถอะแล้วผู้นำตระกูลจินจะเป็นของเอ็งโดยไม่มีข้อกังขาอะไรทั้งสิ้น..ส่วนพ่อของเอ็งกับฉันจะออกไปจากที่นี่และไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลจินอีกในอนาคต”

“อย่าแม้แต่จะคิด” จินเจิ้งผิงพูด “ถ้าฉันยังไม่ตายล่ะก็ตำแหน่งผู้นำตระกูลจินก็ต้องเป็นของฉันเท่านั้นและใครก็ตามที่ต่อสู้กับฉันมันจะต้องตาย..ผมจะไม่มีวันหดหัวเข้ากระดองเหมือนพ่อหรอก!”

“นั่นมันก็เรื่องของเอ็งเพราะตอนนี้ตระกูลจินอยู่ในการควบคุมของฉันหมดแล้ว” จินถิงซานพูดอย่างเด็ดขาด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน