ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1338

1338 /1358

ตอนที่ 1338 เคล็ดลับ

………………..

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีเพราะนี่มันเป็นหายนะที่ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆและทำไมเขาถึงต้องมาแบกรับภาระอันใหญ่หลวงแบบนี้โดยไม่มีเหตุผลด้วย? อย่างไรก็ตามเนื่องจากนี่เป็นการแสดงเขาจึงต้องเล่นให้จบ ดังนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจึงตะคอกด้วยความโกรธแล้วพูดว่า “หึ..มันเป็นความผิดของเขาเองและคุณจะมาโทษผมไม่ได้..ผมรู้ว่าคุณเป็นใคร..คุณคือหลัวอวี้หนึ่งในสี่นักฆ่าแห่งตระกูลจินใช่ไหม?..คุณอย่าทำอะไรให้มันวุ่นวายเลยไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน”

เย่เชียนแอบยิ้มและยกนิ้วให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนอย่างลับๆซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการยกย่องหวงฟู่ชิงเตี๋ยนสำหรับผลงานที่ดีนั่นเอง เมื่อได้ยินแบบนั้นหลัวอวี้ก็ถอนหายใจด้วยความโกรธและไม่คุยกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนอีกต่อไป จากนั้นเธอก็กวาดสายตามองไปรอบๆและเห็นหลินเฟิงพิงโซฟาอยู่และเต็มไปด้วยเลือดและมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขาดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปทันที

“เธอ..เธอมาแล้วเหรอ..ฉัน..ฉันขอโทษ” หลินเฟิงพูดด้วยท่าทางที่อ่อนแรง “ฉันอยากจะดูแลเธอไปตลอดชีวิตแต่ดูเหมือนว่าฉันจะทำไม่ได้อีกแล้วเพราะงั้นในอนาคตเธอต้องดูแลตัวเองดีๆและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและปล่อยอดีตให้มันผ่านไป”

น้ำตาของหลัวอวี้ไหลลงมาทันทีและเธอก็รู้สึกมากขึ้นในใจว่าเธอเองทีเป็นคนฆ่าคนที่เธอรักเพราะในตอนนั้นเธอก็ไม่ได้รับรักจากคนที่เธอรักเลยและตอนนี้เธอก็ไม่ได้รับรักหลินเฟิงจนวินาทีสุดท้าย ซึ่งผู้ชายทุกคนที่อยู่กับเธอไม่เคยมีจุดจบที่ดี “หยุดพูดได้แล้วฉันจะพานายไปโรงพยาบาล..นายจะไม่เป็นอะไร” หลัวอวี้พูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น

เมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหลัวอวี้แล้วหลินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเพราะเขาคิดว่ามันคงจะไม่ดีที่จะโกหกเธอ จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนแต่เย่เชียนก็รีบขยิบตาให้เขาเพราะเขาไม่สามารถหยุดได้ในตอนนี้เพราะมันจะเป็นความล้มเหลวทันที

หลินเฟิงก็เข้าใจและยังคงแสร้งทำเหมือนเขากำลังจะตายและพูดว่า “ไม่…ไม่จำเป็น..อ่ะ..อ่ะ” ขณะที่หลินเฟิงพูดเขาก็ไอและสำลักเลือดออกมาและเมื่อหลัวอวี้เห็นแบบนี้หัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆและเธอก็รีบยื่นมือออกไปเช็ดเลือดจากมุมปากของหลินเฟิง ในเวลานี้หลินเฟิงก็รู้สึกได้ว่าหลัวอวี้นั้นอ่อนโยนมาก “ฉัน…ฉันทนไม่ไหวแล้ว..ฉัน..ฉันไม่อยากตายเงียบๆในรถพยาบาลเพราะตอนนี้เธออยู่กับฉันและต่อให้ฉันต้องตายตรงนี้ฉันก็พอใจแล้ว” หลินเฟิงพูดต่อ “ฉันกังวลแค่ถ้าฉันตายไปฉันจะไม่มีโอกาสได้ดูแลเธออีกแล้ว..เธอต้องกินดีอยู่ดีและมีความสุขนะรู้ไหม..ตราบใดที่เธออยู่อย่างมีความสุขฉันก็จะพอใจแล้ว”

“ไม่..ไม่..นายจะไม่ตาย” หลัวอวี้พูด “ฉันอยากให้นายมีชีวิตอยู่ต่อและมีความสุขเพราะถ้านายตายไปชีวิตของฉันจะไปมีความหมายอะไร?..ฉันอยากให้นายมาดูแลฉัน..ฉันต้องการนาย..ฉันรักนาย..เราจะแต่งงานกันและให้กำเนิดลูกของเราหลายๆคน”

หลินเฟิงยิ้มและพูดว่า “เธอจะสร้างทีมฟุตบอลอย่างงั้นเหรอ?..เธอไม่กลัวว่าเราจะมีลูกมากเกินไปจนไม่สามารถเลี้ยงพวกเขาได้เลยเหรอ?”

“เพราะงั้นนายก็ต้องทำงานให้หนักขึ้นสิ” หลัวอวี้พูด “ขอแค่นายไม่ตายฉันจะยอมฟังนายทุกอย่างในอนาคต”

“จู่ๆเธอก็ใจดีกับฉันแบบนี้ฉันไม่ชินเลย” หลินเฟิงพูด “ฉันกลัวว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงแค่ความฝันและเมื่อฉันตื่นจากความฝันฉันกลัวว่ามันจะหายไป..แต่ถ้าเธอพูดแบบนี้เพราะฉันกำลังจะตายเธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้ฉันสบายใจหรอก..ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รักฉันเลยและไม่ว่าฉันจะทำอะไรมันก็เหมือนเดิม..แต่สำหรับฉันแล้วหลัวอวี้ไม่ว่ายังไงฉันก็รักเธอที่สุดในหัวใจเสมอและฉันก็จะรักเธอตลอดไปและถึงแม้ฉันจะตายไปฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”

“นายอย่ามางี่เง่าสิ..นายไม่เห็นเหรอว่าฉันรักนายมากแค่ไหน..ฉันรักนายจริงๆ” หลัวอวี้พูดทั้งน้ำตา “แต่ฉันกลัวว่าความรักที่ฉันมีต่อนายมันจะไปทำร้ายนายเพราะคนที่อยู่กับฉันมักจะจบลงอย่างเลวร้ายและฉันก็ไม่อยากให้นายเจอแบบนั้น”

“เธอนี่โง่จริงๆ..เธอรู้มั้ยว่าถ้าเราสามารถอยู่กับคนที่เรารักได้ถึงแม้จะแค่วันละหนึ่งชั่วโมงหนึ่งนาทีหรือหนึ่งวินาทีเราก็มีความสุขแล้ว” หลินเฟิงพูด

“ฉันรู้แต่เป็นเพราะฉันรักนายมากฉันจึงไม่อยากทำร้ายนายและขอแค่ฉันเห็นนายมีความสุขและเฝ้าดูนายมีชีวิตที่ดีแค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว”

เย่เชียนแอบยกนิ้วให้หลินเฟิงอย่างเงียบๆและแอบชื่นชมในใจเพราะหลินเฟิงเป็นอัจฉริยะด้านการแสดงอย่างชัดเจน ซึ่งทำไมก่อนหน้านี้หลินเฟิงไม่ทำแบบนี้ล่ะเขาแกล้งทำเป็นเด็กอายุ 13 ขวบมาตลอดเพราะจะมีกี่คนที่สามารถทำแบบนี้ได้และมันช่างสดใสอย่างมาก

“แต่ตอนนี้…ตอนนี้ฉันกำลังจะไปแล้ว..ฉันขอโทษด้วยนะหลัวอวี้..ฉันไม่น่าทิ้งเธอไปแบบนี้เลย..ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ..มันไม่มีอะไรที่ฉันทำได้อีกต่อไป..เธอยกโทษให้ฉันด้วยนะหลัวอวี้” หลินเฟิงพูด

“ไม่!..ฉันไม่อนุญาตให้นายไปไหนทั้งนั้น” หลัวอวี้น้ำตาไหลแล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น “นายไม่ได้บอกว่านายรักฉันเหรอ?..ถ้านายรักฉันจริงๆนายก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อสิ..ฉันต้องการให้นายมาดูแลฉัน..ฉันต้องการนายมาคอยห่วงใยฉัน..ฉันไม่อยากเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วที่ต้องอยู่อย่างเดียวดายและไม่มีใครให้รักและไม่มีใครมารักฉัน!”