ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1340

ตอนที่ 1340 ได้รับเชิญจากตระกูลจิน

………………..

เมื่อได้ยินหลัวอวี้พูดแบบนั้นเย่เชียนก็ยิ้มเจื่อนๆและขดปากไม่พูดอะไรอีกเพราะในขณะนี้จินเหว่ยห่าวก็ออกมาจากบ้านเพื่อมาต้อนรับเขาและเมื่อเห็นเย่เชียนจินเหว่ยห่าวก็รีบก้มลงเล็กน้อยอย่างสุภาพและเป็นมารยาทมาก

อันที่จริงตัวตนในปัจจุบันของพวกเขาสามารถพูดได้ว่าเท่าเทียมกันแต่ทว่าสำหรับจินเหว่ยห่าวนั้นเย่เชียนมีจุดยืนที่แตกต่างจากคนอื่นและเย่เชียนก็เป็นเหมือนน้องชายและพวกพ้องที่แท้จริงดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จินเหว่ยห่าวจะทักทายเย่เชียนแบบนี้ ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มและไม่พูดอะไรและไม่ได้แสดงออกมากนักเกี่ยวกับการกระทำของจินเหว่ยห่าว เพราะเมื่อได้อยู่กับจินเหว่ยห่าวมาสักระยะหนึ่งแล้วและเย่เชียนก็รู้ว่าจินเหว่ยห่าวคนนี้เป็นคนที่แน่วแน่และเนื่องจากจินเหว่ยห่าวตัดสินไปแล้วเย่เชียนก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนก็ไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงอยู่แล้วดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุผลที่จินเหว่ยห่าวเคารพเย่เชียน อย่างน้อยๆที่สุดพวกเขาก็สนิทกันและสามารถไว้ใจกันได้อย่างแน่นแฟ้นในอนาคตและจะไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาอย่างแน่นอน

ในเวลานี้ทุกคนไปนั่งในห้องอาหารภายในบ้านและจินเหว่ยห่าวก็มองไปที่หลัวอวี้แล้วพูดว่า “ในที่สุดพี่สาวหลัวก็มีคู่ครองสักที..ผมขอแสดงความยินดีกับพวกคุณทั้งสองด้วย..ตั้งแต่เด็กพี่สาวหลัวดูแลและเอ็นดูผมเหมือนแม่มาตลอด..ซึ่งผมก็นับถือพี่สาวหลัวเสมอ..เพราะงั้นถ้าพวกคุณแต่งงานกันเมื่อไหร่ก็บอกผมด้วยล่ะ..ที่สำคัญเลยก็คือตระกูลจินก็เป็นครอบครัวของพี่สาวหลัวเหมือนกันนะ..ผมดีใจมากที่พี่สาวของผมจะแต่งงานและมันจะต้องเป็นงานแต่งที่ยิ่งใหญ่และอลังการมากอย่างแน่นอน”

หลัวอวี้ก็ยิ้มอย่างเคอะเขิน “อาจารย์จินไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะและถึงแม้ว่ามันจะเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุดสำหรับฉันแต่นั่นก็เป็นเพราะคุณผู้หญิงที่ดูแลฉันมาตั้งแต่ยังเด็กเหมือนลูกหลานแท้ๆของท่าน..ตอนนี้อาจารย์จินต้องดูแลสุขภาพให้ดีเพราะช่วงนี้ตระกูลจินเพิ่งจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และอาจารย์จินก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมากเพราะงั้นถ้าหากมีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันก็บอกฉันมาได้เลย..ถึงแม้ว่าหลัวอวี้คนนี้จะไม่มีความสามารถมากนักแต่ฉันก็สามารถช่วยอาจารย์จินกำจัดคนทรยศที่หักหลังและเป็นภัยต่อตระกูลจินได้เสมอ” ตอนนี้จินเหว่ยห่าวเป็นผู้นำตระกูลจินแล้วและหลัวอวี้ก็ยังเป็นคนรับใช้ของตระกูลจินดังนั้นเธอจึงไม่สะดวกที่จะเรียกจินเหว่ยห่าวว่านายน้อยเหมือนเมื่อก่อน

“พี่สาวหลัวไม่ต้องกังวลไปหรอกเพราะผมอยู่กับน้องเย่มานานและผมก็ได้เรียนรู้อะไรมาหลายๆอย่างเพราะงั้นผมจะโน้มน้าวใจผู้คนด้วยคุณธรรมและสื่อสัตย์ด้วยใจจริงและทำให้ทุกคนสนับสนุนผมด้วยความเต็มใจให้ดู” จินเหว่ยห่าวพูดต่อ “เอาล่ะถึงยังไงพี่สาวหลัวก็กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวแล้วผมขอยินดีล่วงหน้าเลยก็แล้วกันฮ่าๆ”

“การโน้มน้าวใจผู้คนด้วยความจริงใจน่ะเป็ยสิ่งที่ดีแต่อย่าใจดีเกินไปล่ะเพราะบางคนจะหูหนวกตาบอดและโลภมากจนมองข้ามสิ่งที่ถูกต้องไปและเมื่อถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจพี่จินต้องหนักแน่นเข้าไว้เพราะบางครั้งเราก็ต้องใช้กำลังกันบ้างเพื่อยับยั้งภัยร้าย” เย่เชียนยิ้มอย่างสุภาพและพูดต่อ “แต่ผมเชื่อว่าพี่จินจะสามารถทำได้ดี..ไม่ว่าจะเป็นพี่จินหรือเสี่ยวเซียงก็ควรจะแบกรับภาระนี้เอาไว้ให้ดีและเตรียมตัวเตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตให้ดีๆล่ะ..ส่วนเรื่องเบื้องบนน่ะเดี๋ยวผมจะไปคุยกับพวกเขาให้เองและผมก็เชื่อว่าพวกเขาจะไว้หน้าผมและนอกจากนี้พวกเขาก็ยังหวังว่าจะได้เห็นภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่สงบสุขและได้เห็นการดำรงอยู่ของตระกูลที่แข็งแกร่งที่สามารถมีส่วนร่วมในการพัฒนาประเทศชาติได้!”

“ฉันต้องขอขอบคุณนายจริงๆ” จินเหว่ยห่าวพูด “ฉันพูดจากใจเลยนะว่าถ้ามีนายอยู่ใกล้ๆล่ะก็ฉันไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเลย..เย่เชียนฉันขอบคุณนายจริงๆเพราะถ้าไม่มีนายฉันคงจะไม่มีวันมาถึงจุดนี้ได้อย่างแน่นอน..ก่อนหน้านี้ฉันได้โยนทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไปหมดแล้วและสิ้นหวังกับทุกอย่างแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าผลลัพธ์มันจะออกมาดีที่สุด..เพราะงั้นฉันจะดื่มอวยพรให้นาย!” จินเหว่ยห่าวหยิบแก้วขึ้นมาและชนแก้วกับเย่เชียนอย่างจริงใจ

“มาเติบโตและยิ่งใหญ่ไปด้วยกันเถอะฮ่าๆ” เย่เชียนยิ้มและหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและทุกคนก็ชนแก้วกันเป็นภาพอันแสนสุข โดยธรรมชาติแล้วหลินเฟิงไม่ได้ดื่มและเปลี่ยนไวน์เป็นชาแทนไม่อย่างนั้นหลินเฟิงคงจะบ้าคลั่งขึ้นมาอย่างแน่นอน

จินเหว่ยห่าววางแก้วไวน์ลงแล้วพูดว่า “จริงๆแล้งฉันยังมีปมในใจที่ยังปล่อยไปไม่ได้อยู่และมันก็ถึงเวลาที่จะต้องแก้ไขแล้ว..ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรรบกวนนายอีกต่อไปแล้วแต่ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆ”

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “พี่จินกำลังพูดถึงตระกูลโอ่วหยางใช่หรือเปล่า?..อันที่จริงพี่ไม่จำเป็นต้องพูดหรอกเพราะความเป็นพี่น้องระหว่างเรามันก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมายแต่ตราบใดที่พี่จินพูดออกมาแค่คำเดียวผมก็พร้อมที่จะบุกน้ำลุยไฟไปทุกที่..แต่กับตระกูลโอ่วหยางแล้วพวกมันค่อนข้างทรงพลังและยังปกครองภาคตะวันตกเฉียงเหนือมานานหลายปีแล้ว..ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้สำนักม่อจื๊อก็กำลังฟื้นฟูภายในอยู่เพราะงั้นนี่จึงเป็นโอกาสให้ตระกูลโอ่วหยางพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว..แต่ฉันน่ะแตกต่างออกไปเพราะตอนที่ผมอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือนั้นนายน้อยแห่งตระกูลโอ่วหยางมันคิดที่จะหลอกใช้ผมเพราะงั้นผมเองก็มีแผนที่จะให้บทเรียนกับพวกมันอยู่เหมือนกัน”

“ตระกูลโอ่วหยางเหรอ?” หลินเฟิงตกตะลึงไปครู่หนึ่งและพูดว่า “ในบรรดาสี่สำนักและแปดตระกูลใหญ่นั้นพลังอำนาจของตระกูลโอ่วหยางถือได้ว่าอ่อนแอที่สุดแล้วและถึงแม้ว่าพวกนั้นจะมีอุตสาหกรรมทางธุรกิจมากมายที่สุดแต่เรื่องอำนาจและกำลังรบก็ยังห่างไกลจากตระกูลอื่นๆอยู่ดี..เพราะถ้านับในแง่ของปรมาจารย์และยอดฝีใอล่ะก็ตระกูลโอ่วหยางก็ไม่ค่อยที่จะมีคนเก่งๆมากนักและถ้าหากลัทธิมารกับสำนักม่อจื๊อยังเคลื่อนไหวกันและไม่ปล่อยผ่านสิ่งต่างๆล่ะก็ตระกูลโอ่วหยางก็แทบจะไม่มีอำนาจเลย..แต่ทว่าโอ่วหยางหมิงซวนนั้นเขามีความสามารถมากเลยทีเดียวและยังได้ฉายาว่าเป็นราชาแห่งการเก็งกำไรเพราะเขาคว้าโอกาสนี้เอาไว้และพัฒนาได้อย่างรวดเร็วและสร้างชื่อให้กับตัวเอง..ซึ่งถ้าไม่ใช่เพราะเขาแล้วพ่อของเขาอย่างโอ่วหยางกัวเหว่ยคงจะทำให้ตระกูลโอ่วหยางตกต่ำลงอย่างมากแน่นอน”

“เหมือนพี่หลินจะรู้เรื่องตระกูลโอ่วหยางมากเลยนะ” เย่เชียนยิ้มแล้วพูด

“ไม่มากอะไรหรอก..ฉันรู้แค่เรื่องพวกนี้เท่านั้นเพราะฉันเคยรับงานว่าจ้างจากพวกเขามาก่อน” หลินเฟิงพูด “ฉันเคยร่วมมือกับตระกูลโอ่วหยางอยู่หนึ่งครั้งเพื่อช่วยพวกเขากำจัดคู่แข่งทางการค้าเพราะงั้นฉันก็เลยรู้เรื่องพวกนี้แต่ว่าในเวลานั้นตระกูลโอ่วหยางก็ยังคงอยู่ในความดูแลของโอ่วหยางอู๋เต๋อและฉันก็ยังเป็นแค่สมาชิกขององค์กรเซเว่นคิลเท่านั้นเอง”

“แล้วโอ่วหยางอู๋เต๋อล่ะ?” เย่เชียนถาม

“ฉันเคยเจอเขาแค่ครั้งเดียว..ในตอนนั้นผู้นำของเซเว่นคิลบอกฉันว่าโอ่วหยางอู๋เต๋อนั้นเก่งกาจมากและเป็นปรมาจารย์ที่แท้จริง” หลินเฟิงพูด “เขามีชื่อเสียงอย่างมากในโลกศิลปะการต่อสู้จีนโบราณและเพลงดาบของเขาก็ยอดเยี่ยมมากแต่น่าเสียดายที่ตระกูลโอ่วหยางไม่มีผู้สืบทอดเพลงดาบของเขาเลยและแม้แต่โอ่วหยางหมิงซวนที่ฉลาดและมีพรสวรรค์มากที่สุดในหมู่ลูกหลานตระกูลโอ่วหยางก็ยังไม่เก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้เลย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน