ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1343

ตอนที่ 1343 วิญญาณ

………………..

จากนั้นพวกเขาก็ไปหาโรงแรมและกินมื้อเย็นแบบง่ายๆและพักผ่อนเพราะหลังจากการเดินทางที่ยาวนานพวกเขาทั้งสามก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแต่เย่เชียนนอนไม่หลับเพราะลูบไล้ดาบสีดำในเมือและร่างของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขาทันที

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเย่เชียนก็โทรหาม่อหลงและในไม่ช้าเสียงของม่อหลงก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม “สวัสดีบอส!” เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ผมมาถึงเมืองซีหนิงแล้วเพราะงั้นพี่เตรียมตัวให้พร้อมล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะไปที่สำนักม่อจื๊อกับเพื่อนสองคนแล้วค่อยคุยกันถึงรายละเอียดต่างๆ”

“รับทราบ” ม่อหลงตอบ

“ว่าแต่ผมอยากจะถามอะไรพี่ม่อหลงสักอย่าง..พี่เคยได้ยินเกี่ยวกับชายหนุ่มที่ถือดาบในภาคตะวันตกเฉียงเหนือบ้างหรือเปล่าเขาอายุประมาณยี่สิบกว่าๆทั้งเงียบขรึมและสุขุม” เย่เชียนถาม เมื่อนึกถึงภาพของชายหนุ่มในตอนนี้สิ่งที่เย่เชียนนึกขึ้นได้ก็คือเขาคิดว่าชายหนุ่มแสร้งทำเป็นแบบนั้นแต่จริงๆแล้วเขาอาจเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป

ม่อหลงเงียบไปครู่หนึ่งและส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยมันเกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไรหรอกเพราะผมแค่เพิ่งจะเจอเขาบนถนนเมื่อครู่นี้และผมก็สงสัยนิดหน่อยเกี่ยวกับเขา” เย่เชียนพูด

“อ้อ!” ม่อหลงตอบและพูดว่า “ว่าแต่บอส..ฉันได้ยินมาว่าแจ็คถูกลักพาตัวไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้น่ะมันเกิดอะไรขึ้น?..ใครเป็นคนทำ?”

“ไม่มีอะไรแล้วมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันเฉยๆ” เย่เชียนพูด “แล้วสำนักม่อจื๊อเป็นยังไงบ้างตอนนี้?

“ไม่มีอะไรมากตอนนี้ฉันแค่จัดการกับเอกสารที่น่ารำคาญมากมายในทุกๆวันแต่โดยรวมแล้วเป็นไปได้ดีเลยล่ะ” ม่อหลงพูด “โชคดีที่จื่อยี่ช่วยฉันได้มากไม่อย่างนั้นฉันคงต้องบ้าไปแล้วจริงๆ”

เย่เชียนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนพี่ต้องเข้มแข็งเข้าไว้เพราะนั่นเป็นครอบครัวม่อของพี่และในฐานะผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลม่อแล้วพี่ก็มีหน้าที่รับผิดชอบ..แต่สิ่งที่พี่ควรทำก็คือหาคนที่มีความสามารถจากสำนักม่อจื๊อและมอบหมายให้พวกเขาทำสิ่งต่างๆแทนแบบนั้นพี่จะสบายขึ้นเยอะ”

“อืม!” ม่อหลงตอบแล้วพูดว่า “บอส!..ว่าแต่มันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าบอสถึงได้มายังภาคตะวันตกเฉียงเหนือ?..หรือบอสกำลังวางแผนที่จะกำจัดตระกูลโอ่วหยาง?..ช่วงนี้โอ่วหยางหมิงซวนดูเหมือนจะมั่นใจมากขึ้นและหยิ่งผยองกว่าเดิมอีกและในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นทางตะวันตกเฉียงเหนือมากมายเลย”

เย่เชียนยิ้มแล้วพูดว่า “ปล่อยให้มันวิ่งเล่นไปก่อนเพราะผมยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่..เพราะผมจะต้องไปที่สำนักถังและหมู่บ้านเมียวก่อน”

“ฉันรู้ว่าบอสจะต้องทำอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นบอสคงจะบอกให้ฉันทำไปก่อนหน้านี้แล้ว..บอกตามตรงนะฉันไม่เคยชินกับการแบ่งดินแดนกับคนอื่นเลย” ม่อหลงพูด “แต่ว่าฉันได้ยินมาว่าโอ่วหยางอู๋เต๋อนั้นไม่ธรรมดาเลยและผู้อาวุโสหยานถึงกับเอ่ยปากชื่นชมฝีมือของเขาเพราะงั้นบอสต้องระวังตัวให้มากนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก..เพราะพวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะมายั่วโมโหผมโดยไม่มีเหตุผล” เย่เชียนพูด “นอกจากนี้โอ่วหยางหมิงซวนยังพยายามที่จะร่วมมือกับผมเพราะหวังว่าจะใช้เครือน่านฟ้ากรุ๊ปของผมขยายธุรกิจของเขาต่อไป”

“เอาเถอะ..ถ้างั้นก็เจอกันพรุ่งนี้นะ.เอาไว้คุยกันทีเดียวตอนเจอกัน” หลังจากเย่เชียนพูดจบเขาก็วางสายไป จากนั้นจึงหยิบด้ามดาบสีดำขึ้นมาเล่นและลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากโรงแรมไปแต่ทันทีที่เขาเดินออกจากประตูโรงแรมเขาก็พบหลินเฟิงยืนอยู่ตรงนั้นและเย่เชียนก็ตกตะลึงเล็กน้อยและเดินเข้าไปหา

หลินเฟิงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันรู้ว่านายจะต้องออกมาแน่ๆ..ฉันเองก็นอนไม่หลับเพราะงั้นไปด้วยกันเถอะ”

“แล้วพี่จินล่ะเขาอยู่ไหน?” เย่เชียนถาม

“เขาเมารถน่ะเพราะเขาอาเจียนอย่างหนักหลังจากมาถึงห้องพักของโรงแรมเพราะงั้นให้เขาพักผ่อนไปเถอะ..มันคงไม่มีอะไรร้ายแรงอยู่แล้วแหละ” หลินเฟิงยิ้มแล้วพูด

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกไปเพราะเขาเดาว่าชายหนุ่มจะต้องไม่มีเงินและคงไม่ได้พักในโรงแรมอย่างแน่นอน ดังนั้นเย่เชียนกับหลินเฟิงจึงเดินไปรอบๆตามท้องถนนและมองหาสวนสาธารณะเพื่อดูว่าจะพบเขาหรือไม่

แน่นอนว่าในสวนสาธารณะเขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งพิงม้านั่งในสวนสาธารณะจากที่ไกลๆพลางแทะซาลาเปาในมือ อาจเป็นเพราะความกระหายชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินไปที่น้ำพุเล็กๆกลางสวนสาธารณะแล้วดื่มน้ำจากที่นั้นแล้วแทะซาลาเปาต่อ เย่เชียนกับหลินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะตกใจและความรู้สึกเห็นอกเห็นใจก็เพิ่มขึ้นในใจของพวกเขาทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน