ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 160

160 /1358

หัวหน้าพยาบาลคนนี้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเหรินเหมินมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นเธอจึงเข้าใจบุคลิกและนิสัยของเซินหยวนเป็นอย่างดี เธอไม่ได้ชอบเซินหยวนเลย แต่ก็รู้ดีว่าเซินหยวนนั้นคิดยังไงกับหลินโรโร่ว เธอคิดว่าคนอย่างเซินหยวนนั้นช่างไม่คู่ควรกับหลินโรโร่วเลยแม้แต่นิด โชคดีที่หลินโรโร่วเองก็ไม่เคยให้ความสนใจเซินหยวนเลยเช่นกัน เมื่อเธอได้ยินเย่เชียนแนะนำตัวเองว่าเป็นแฟนของหลินโรโร่ว เธอก็รู้ได้ทันทีว่าสงครามครั้งใหญ่กำลังจะปะทุขึ้นในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน

ซึ่งเธอนั้นเดาถูกเผง เพราะมันกำลังจะเกิดสงครามขึ้นจริง ๆ แต่มันจะเป็นเพียงการต่อสู้ของเย่เชียนอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น เพราะเซินหยวนเป็นถึงผู้อำนวยการของโรงพยาบาล และเขาก็มีอิทธิพลอย่างมากในโรงพยาบาลแห่งนี้ ทั้งผู้ป่วยและครอบครัวของผู้ป่วยต่างก็ต้องการความโปรดปรานและต้องการทำให้เขาพึงพอใจ ดังนั้นต่อหน้าของเซินหยวนแล้ว เย่เชียนก็เป็นเหมือนกับตั๊กแตนตัวน้อยที่ทำได้แค่กระโดดไปมาเพียงเท่านั้น

หลังจากที่หัวหน้าพยาบาลบอกเย่เชียนว่าออฟฟิศของเซินหยวนอยู่ที่ไหนแล้ว เธอก็รีบออกไปจากตรงนั้นทันที แน่นอนว่าถ้าเลือกได้เธอคงไม่ต้องการเข้าไปมีส่วนร่วมในสถานการณ์นี้ด้วย

เย่เชียนลูบหัวหลินโรโร่วเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู จากนั้นก็บอกให้เธอรอเขาที่ทางเข้าโรงพยาบาลและไม่ต้องกังวลจนเกินไป เพราะเขาจะทำทุกอย่างให้พอดีและเหมาะสม หลินโรโร่วพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเดินไปรอเขาที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาลโดยไม่ขัดข้อง

เดิมทีแล้วเย่เชียนไม่ต้องการที่จะเสวนากับเซินหยวนเลย มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรที่เขาอยากจะวิ่งไล่ตามจีบหลินโรโร่ว แต่เขาก็ไม่ควรที่จะใช้วิธีสกปรก ๆ เช่นนี้ นอกจากนี้หลินโรโร่วเองก็ยังใฝ่ฝันที่จะเข้าโครงการของสภากาชาดอีกด้วย ซึ่งเย่เชียนจะไม่มีวันยอมให้เซินหยวนมาทำลายความฝันนี้ของเธอ

หลังจากเคาะประตูแล้วเย่เชียนก็ผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไปในห้องทำงานของเซินหยวน เซินหยวนนั้นอายุประมาณสามสิบต้น ๆ ถือได้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่มีพรสวรรค์และอัจฉริยะ เพราะเขาประสบความสำเร็จในช่วงอายุที่ยังน้อยเพียงเท่านี้

“ใครบอกให้คุณเข้ามา ?” เซินหยวนเงยหน้าขึ้นและถามด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อเห็นเย่เชียน

ริมฝีปากของเย่เชียนฉีกออกเป็นรอยยิ้ม เขาเดินไปนั่งไขว่ห้างที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเซินหยวน ไม่เพียงเท่านั้นเขายังดึงบุหรี่ออกมาจุดไฟแล้วสูบมันอย่างสบายใจ

“ผมขอเข้าประเด็นเลยแล้วกัน วันนี้คุณอยากให้หลินโรโร่วอยู่ทำงานล่วงเวลาเหรอ ?” เย่เชียนถาม

“แล้วไง ?” เซินหยวนพูด “นี่คือระบบการทำงานของเราในโรงพยาบาล ถ้าเธอไม่ยอมปฏิบัติตามกฎ มันอาจจะทำให้เธอตกงานก็ได้นะ ถึงนายจะเป็นแฟนของเธอ แต่ฉันไม่คิดว่านายจะมีส่วนร่วมอะไรในการบริหารโรงพยาบาลของเราใช่มั้ยล่ะ ?”

เย่เชียนยิ้มและพูดว่า “ใช่… ผมไม่มีอำนาจอะไรที่จะไปบอกว่าระบบการทำงานในโรงพยาบาลของคุณนั้นมันยุติธรรมหรือไม่ แต่ผมว่าสิ่งที่คนเราทุกคนต้องมีคือเหตุผล ซึ่งสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้มันกำลังทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันยุ่งยากขึ้น อ้อใช่! ผมได้ยินมาว่าคุณวางแผนที่จะยกเลิกสิทธิ์ของหลินโรโร่วในการเข้าร่วมโครงการของสภากาชาดอย่างงั้นใช่มั้ย ?”

“ทำไมผมต้องคุยเรื่องนี้กับคุณด้วย ? โรงพยาบาลของเรามีวิธีการจัดการของเราเอง มันเป็นเรื่องของภายใน” เซินหยวนพูด

เย่เชียนหัวเราะออมาอย่างน่ากลัว เขาลุกขึ้นยืนและจ้องเขม็งไปที่เซินหยวนพร้อมกับพูดอย่างเดือดดาลว่า “ไอ้เวรเอ้ย! หยุดทำตัวเสแสร้งสักทีเถอะ! ถ้าหลินโรโร่วถูกยกเลิกสิทธิ์จากสภากาชาดเพราะเธอขาดความสามารถล่ะก็ฉันจะไม่มายุ่งกับแกเลย แต่นี่มันบ้าชัด ๆ แกมันใช้วิธีโสโครก!”

“นี่แก! แกกล้าด่าฉันงั้นเหรอ ?” เซินหยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นเกรงเล็กน้อยเมื่อเห็นพฤติกรรมของเย่เชียนที่ดูฉุนเฉียวขนาดนั้น เขารู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ เพราะเซินหยวนเป็นคนประเภทที่ได้แต่รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า แต่กลัวผู้ที่แข็งแกร่งกว่า

ทุกครั้งที่ผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขาเข้ามาขอสิ่งต่าง ๆ จากเซินหยวน เขามักจะชอบทำตัววางท่าเหมือนปีศาจอยู่เสมอ และครั้งนี้เขาเองก็ตัดสินเย่เชียนจากการแต่งตัว เขาคิดไปเองว่าเย่เชียนนั้นคงจะง่ายต่อการกลั่นแกล้งและข่มเหงรังแก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเย่เชียนที่มีกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่อย่างนี้ เขาก็รู้สึกอ่อนแอและหมดหนทาง

“แกนี่ช่างไม่มีคุณสมบัติผู้ดีเอาเสียเลย” เซินหยวนพึมพำ

“เหอะ… คนอย่างแกนี่เรียกว่าผู้ดีงั้นเหรอ ?” เย่เชียนพูดเสียงเย็น จากนั้นก็ดึงมีดหมาป่าสีเลือดออกมาพร้อมกับปักมันลงบนโต๊ะ “มันจะดีกว่านะ ถ้าแกหัดเจียมตัวเอาไว้ซะบ้าง อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกกำลังวางแผนสกปรก ๆ อะไรอีก ไม่อย่างงั้นมีดที่งดงามและล้ำค่าเล่มนี้ มันจะกลืนกินแกเข้าไปและเหลือเอาไว้เพียงแค่เลือด!”