ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 168

ฉินเทียนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ดับซิการ์ของเขาจดมอด เขาอดไม่ได้ที่จะยอมรับและชื่นชมวาจาที่เฉียบคมของเย่เชียน เพราะจากสิ่งที่ฉินเทียนได้ยินมาจากลูกสาวของเขาและลุงจางเชียง เขาก็คิดอยู่แล้วว่าหนุ่มน้อยคนนี้นั้นคงไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ เขามีวุฒิภาวะและประสบการณ์ที่ชายหนุ่มธรรมดา ๆ ไม่มี เพราะเขามีทั้งความทะเยอทะยานและความฝันในวัยเยาว์ ฉินทียนคิดว่าในอนาคตเย่เชียนคนนี้อาจจะสร้างความแตกต่างและยิ่งใหญ่บางอย่างก็เป็นได้

“ถ้าหลานชายเย่จะต้องเลือกระหว่างถนนสองสายที่แตกต่างกันโดนสิ้นเชิง ถนนสายหนึ่งเป็นการเดินทางที่วิเศษมาก หากแต่ผลลัพธ์กลับธรรมดา ส่วนถนนอีกสายเป็นการเดินทางที่สุดแสนจะธรรมดา แต่ผลลัพธ์กลับยอดเยี่ยม หลายชายเย่จะเลือกถนนเส้นไหน ?” ฉินเทียนถาม

เย่เชียนผงะไปชั่วขณะ เพราะฟังจากคำพูดของฉินเทียนแล้วดูเหมือนกับว่ามันจะมีความหมายอื่นแฝงอยู่ แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันคืออะไรกันแน่

“ถ้าเป็นคำถามสมมุติผมก็ขอไม่ตอบเช่นกัน” เย่เชียนตอบด้วยคำพูดก่อนหน้านี้ของฉินเทียนย้อนกลับไปที่เขา

ฉินเทียนหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ดูเหมือนว่ามีหลายอย่างเลยนะที่เราคล้ายกัน แต่ถ้าฉันบอกว่าคำถามนี้มันไม่ใช่คำถามสมมุติล่ะ ? หลานชายจะตอบแบบไหน”

“ยกโทษให้กับความโง่เขลาของเด็กอย่างผมด้วยครับ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าลุงฉินหมายถึงอะไร” เย่เชียนถาม

ฉินเทียนหัวเราะแล้วพูดว่า “ไว้ก่อน ๆ ช่างมันเถอะ ฉันได้ยินมาว่าหลานชายเย่…”

“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ” เย่เชียนรีบพูดขอโทษขัดจังหวะเขา

“ไม่เป็นไร… ฉันได้ยินมาจากหยูเอ๋อร์น่ะว่าหลานชายเย่เคยใช้ชีวิตอยู่ในแถบตะวันออกกลาง และเพิ่งจะกลับมาที่จีนเมื่อไม่นานมานี้เองใช่มั้ย ?” ฉินเทียนถาม

“ใช่ครับ ผมไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว” เย่เชียนตอบ

“แล้วหลานชายเย่ตั้งใจจะทำอะไรต่อไปหรือ ? มีแผนสำหรับอนาคตของตัวเองแล้วหรือยัง” ฉินเทียนถาม

“มันพูดยากจริง ๆ ครับ” เย่เชียนหัวเราะเบา ๆ และพูดต่อ “อนาคตภายภาคหน้ายังอีกไกล… ผมอยากจะแต่งงานมีภรรยามีลูกแล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปตลอดชีวิต”

เย่เชียนตอบสบาย ๆ แต่ฉินเทียนกลับคิดว่าเย่เชียนนั้นเสแสร้ง เขาเข้าใจดีว่าเย่เชียนแค่ไม่อยากเล่าถึงแผนการและจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของเขา ทว่าฉินเทียนก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะเค้นคำถามซ้ำ ๆ เขานั้นมีชีวิตอยู่บนโลกนี้มานานแล้ว เขาเคยผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตและความยากลำบากมามากมาย เขาจึงมีประสบการณ์มากอยู่พอสมควร มันทำให้เขารู้ว่าเมื่อใดควรเมื่อใดไม่ควร

“แต่บางครั้งการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปตลอดชีวิตนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ เพราะเราต้องแบกรับภาระอันหนักหน่วงและความกดดันต่าง ๆ อย่างมหาศาลเอาไว้” ฉินเทียนพูด

เย่เชียนหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ฮ่า ๆ ๆ ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อไป”

เมื่อเย่เชียนยังคงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ มันจึงทำฉินเทียนต้องยอมรับกับความพ่ายแพ้ไปอย่างหมดหนทาง ฉินเทียนคิดว่าเย่เชียนนั้นรับมือได้ยากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะมาก มันทำให้เขาคิดว่าถ้าหากเย่เชียนต้องกลายศัตรูคู่แค้นกับเขาในอนาคตล่ะก็ ถึงจะเป็นตัวเขาเองก็ตาม เขาก็ไม่อาจคิดได้ว่าเขาหรือเย่เชียนใครจะเป็นผู้ชนะกันแน่

“หลานชายเย่ หลานเป็นเด็กที่กล้าหาญที่สุดที่ฉันเคยพบเจอมาเลย น้อยคนนักที่ยังสงบสุขุมและยังคงเป็นตัวของตัวเองเหมือนที่หลายชายเย่กำลังพูดคุยกับฉันอยู่ได้แบบนี้ พูดตรง ๆ นะฉันน่ะชื่นชมหลานชายเย่จริง ๆ ” ฉินเทียนพูดอย่างจริงใจ

“ลุงฉินก็ชมผมเกินไป… ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ” เย่เชียนตอบด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตน

“ถึงแม้ว่าหลานชายเย่จะไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว แต่ก็อยู่มาสักพักหนึ่งแล้วใช่มั้ย ? หลานคิดยังไงเกี่ยวกับสถานการณ์บ้านเมืองในเซี่ยงไฮ้ตอนนี้บ้างล่ะ ?” ฉินเทียนถาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน