ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 177

“อ้าว…? อย่าบอกนะว่านายน้อยเหว่ยกำลังกลัว ? นี่มันดูไม่เหมือนตัวคุณเลยนะ” เย่เชียนยิ้มแล้วพูดเย้ยหยัน

เหว่ยเฉินหลงระงับความกลัวในใจแล้วจึงโต้ตอบไปว่า “เย่เชียน! ฉันรู้ว่านายจัดการฉันได้ เพราะฉันมันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายหรอก ก่อนที่นายจะทำอะไรไปมากกว่านี้น่ะ ฉันหวังว่านายจะคิดไตร่ตรองและพิจารณาผลที่ตามมาให้ดีเสียก่อนนะ” แม้ว่าเขาจะพูดอย่างโอหังออกไปอย่างนั้นก็ตาม แต่น้ำเสียงของเขานั้นขาดความมั่นใจอย่างเห็นได้ชัด

เย่เชียนฉีกยิ้มอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “งั้นเหรอ ? ผมล่ะอยากเห็นจริง ๆ ว่าผลที่ตามมามันคืออะไร” หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงมีดหมาป่าสีเลือดออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่เหว่ยเฉินหลงอย่างน่ากลัว

“เฮ้ยยยยยยยยย!!!”

เหว่ยเฉินหลงตะโกนลั่นด้วยความตกใจ เขาหลับตาปี๋พร้อมรับกับแรงกระแทกใด ๆ ก็ตามที่อาจจะเกิดขึ้น แต่หลังจากที่ผ่านไปสักพักเขากลับไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บปวดใด ๆ ตามร่างกายของเขาเลย เขาจึงลืมตาขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ภาพที่เขาเห็นเมื่อลืมตาขึ้นนั้น คือภาพของเย่เชียนที่กำลังยืนมองเขาด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย มันเป็นการทำให้เหว่ยเฉินหลงต้องอับอายขายขี้หน้าอย่างสมบูรณ์แบบ! ในที่สุดก้อนหินก้อนใหญ่ในใจของเหว่ยเฉินหลงก็ถูกวางลง แต่เขายังไม่กล้าที่จะพูดเรื่องอะไรไร้สาระออกมาในตอนนี้ เพราะเขากลัวว่ามันอาจจะทำให้เย่เชียนโกรธขึ้นมาจริง ๆ เหว่ยเฉินหลงอดคิดในใจไม่ได้เลยว่าไอ้คนบ้านี่มันคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ ? เขามันบ้าไปแล้ว!

เย่เชียนฝืนกลั้นยิ้มเอาไว้และใช้มีดหมาป่าสีเลือดแตะไปที่แขนของเหว่ยเฉินหลงอย่างช้า ๆ และพูดว่า “ไปให้พ้นซะ… วันนี้ผมอารมณ์ดี เพราะงั้นผมจะปล่อยคุณไปอีกสักครั้ง”

เหว่ยเฉินหลงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนและสังเกตให้แน่ใจว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดนั้นไม่ใช่เป็นเรื่องโกหกและเย่เชียนจะไม่แทงเขาด้วยมีดเล่มนั้นจากทางด้านหลังของเขา เมื่อชั่งใจอยู่พักหนึ่งแล้วเหว่ยเฉินหลงก็รีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วทันที

ส่วนเหว่ยตงฉิงนั้นเธอจะไปกล้าพูดอะไรที่ไหน เธอเพียงโอบเซินหยวนเอาไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนน่าสยดสยอง เธอไม่รู้ว่าเย่เชียนจะมาระบายความโกรธของเขาลงกับเธอด้วยหรือเปล่า ส่วนเซินหยวนผู้น่าสงสารที่ถูกโอบกอดอยู่นั้นกำลังจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ เพราะเหว่ยตงฉิงนั้นกอดเขาเอาไว้แน่น

“หยุด!” จู่ ๆ เย่เชียนก็ตะโกนขึ้นมา

เหว่ยเฉินหลงหยุดวิ่งทันที เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นยะเยือกลึกเข้าไปถึงกระดูกและแอบคิดในใจอย่างลับ ๆ ว่าเย่เชียนยังไม่ยอมปล่อยเขาไปอีกหรือยังไง ? เขาก่นด่าสาปแช่งเหว่ยตงฉิงอย่างดุเดือดอยู่ในใจ เพราะถ้าไม่ใช่เพราะเธอแล้ว ป่านนี้เขาก็คงกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของสาวงามที่ไหนสักแห่งอย่างสบายใจ ทำไมเขาถึงจะต้องมาพบกับความหดหู่และยากลำบากขนาดนี้ด้วย ?

“เหว่ยเฉินหลง! ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะเป็นเจ้าชายของตงเซียกรุ๊ปหรือหนึ่งในสี่ชายหนุ่มผู้เกรียงไกรของเมืองเซี่ยงอะไรนั่นน่ะ ถ้าผมรู้ว่าคุณคิดจะเล่นอะไรแผลง ๆ อะไรต่อหน้าผมอีกล่ะก็ มันจะจบไม่สวยเหมือนวันนี้แน่!” เย่เชียนพูดอย่างเย็นชาและอำมหิต

เหว่ยเฉินหลงตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เขาสงสัยอยู่คนเดียวในใจว่า ‘เย่เชียนจะรู้หรือเปล่าว่าเรื่องของอู่หยางเทียนหมิงและเรื่องเมื่อคืนนี้นั้นเกี่ยวข้องกับเขา ?’ แต่เรื่องพวกนั้นเหว่ยเฉินหลงเองก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเขาได้ทำมันลงไปแล้ว ซึ่งเขาเดาไม่ออกเลยว่ามันจะจบลงอย่างไรถ้าเย่เชียนรู้เข้า เพราะดูเหมือนว่าเย่เชียนจะรับมือได้ไม่ง่ายนัก ขนาดทหารรับจ้างจากกลุ่มเหยี่ยวดำทมิฬที่ว่าแน่ยังไม่ใช่แม้แต่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลย เพราะฉะนั้นเหว่ยเฉินหลงจึงคิดว่าเขาควรพิจารณาหาความช่วยเหลือจากองค์กรอื่น ๆ ต่อไป

เหว่ยเฉินหลงไม่ตอบอะไร เขาเหลือบมองเย่เชียนแวบหนึ่งก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป

เย่เชียนยิ้มมุมปาก เมื่อครู่นี้เขาตั้งใจเพียงเพื่อทดสอบปฏิกิริยาของเหว่ยเฉินหลงเท่านั้น ซึ่งเมื่อเขาตัดสินจากปฏิกิริยาของเหว่ยเฉินหลงเมื่อครู่นี้ มันก็เป็นสิ่งที่สามารถยืนยันได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะต้องฝีมือของเหว่ยเฉินหลงที่เขาส่งคนมาลอบสังหารใครบางคนอย่างแน่นอน และคนที่รับการว่าจ้างนั้นก็คือกลุ่มทหารรับจ้างเหยี่ยวดำทมิฬ แต่ถึงยังไงเย่เชียนก็ยังไม่แน่ใจนักว่าเป้าหมายของฝ่ายตรงข้ามนั้นคือตัวเขาเองหรือฉินเทียนกันแน่ เพราะหากมองไปที่วิถีของกระสุนที่ถูกยิงออกมาเมื่อคืนนั้น มันมีโอกาสมากกว่าที่เป้าหมายจะเป็นตัวเขาเอง แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ของฉินเทียนด้วยเช่นกัน เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วตงเซียนกรุ๊ปและหงเหมินกรุ๊ปก็ใกล้จะเกิดสงครามกันแล้ว ไม่เช่นนั้นตงเซียนกรุ๊ปคงจะไม่จ้างนักฆ่าขององค์กรดาร์คลิลลี่มาเพื่อจัดการกับฉินหยู

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน