ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 187

“นายเป็นอะไรรึเปล่า ?” ฉินหยูพูด แต่ความรู้สึกของเธอนั้นเกินหน้าเกินตากว่าคำพูด

เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เขามองเธอด้วยความประหลาดใจและพูดอย่างประหม่าว่า “ไม่… ผมไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คืนนี้คุณดูกระวนกระวายใจแปลก ๆ รึเปล่าน่ะ”

ฉินหยูจ้องเขม็งไปที่เย่เชียนและพูดว่า “นี่นาย! คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงนะ อย่ามามัวพูดจาไร้สาระอยู่เลย ฉันเห็นนายเดินเข้ามาตัวเปียกโชกไปหมดแบบนี้ก็ต้องกระวนกระวายใจสิ มา… นั่งรอนี่ก่อน เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำให้”

“ห๊ะ…?!” เย่เชียนทำอะไรไม่ถูกและปล่อยให้ฉินหยูดึงตัวเองไปนั่งที่โซฟา จากนั้นเธอก็ทำตัวเหมือนภรรยาสาวที่น่ารักและเอาใจใส่ เพราะเธอไปหยิบผ้าขนหนูมาให้เย่เชียนแล้วรีบดึงเย่เชียนเข้าไปในห้องน้ำและจะอาบน้ำให้เขา

เย่เชียนจ้องมองไปที่ห้องน้ำด้วยความประหลาดใจและความสงสัยอยู่ในใจของเขา เขากำลังคิดว่าทำไมจู่ ๆ ผู้หญิงคนนี้ถึงได้มาเอาใจเขาและทำตัวน่ารักแบบนี้ได้ ? นี่ฉันกำลังจะมีอะไรกับฉินหยูอย่างงั้นเหรอ ? ใจเย็น… แกต้องใจเย็นเอาไว้ก่อนเย่เชียน คอยเตือนตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่ทำอะไรที่ทำให้หลินโรโร่วต้องเสียใจ ถ้าแกขืนเผลอตัวเผลอใจไปนอนกับฉินหยูเข้าทันทีที่หลินโรโร่วเดินทางออกจากจีนไปในวันนี้ แกมันก็จะเป็นเหมือนกับไอ้พวกผู้ชายเลว ๆ เลยน่ะสิ…

ความคิดว้าวุ่นมากมายวิ่งวนอยู่ในหัวของเย่เชียน ทำให้เขาส่ายหัวอย่างรุนแรงและพยายามที่จะขจัดความคิดที่ว้าวุ่นใจเหล่านี้ออกไป แต่ทว่ามันก็ไร้ผลและหยุดคิดไม่ได้เลย

ฉินหยูเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมของเธอเปียกนิดหน่อยและร่างกายของเธอนั้นก็ถูกห่อหุ้มเพียงเสื้อผ้าบาง ๆ ของเธอเท่านั้น มันเผยให้เห็นเรือนร่างของเธอ ซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ายวน ทำให้เย่เชียนถึงกับกลืนน้ำลายไปหลายอึกและดวงตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองอย่างโหยหา

แน่นอนว่าฉินหยูนั้นเห็นว่าเย่เชียนมองเธออย่างไร แต่เธอกลับไม่มีท่าทีที่รังเกียจหรือตำหนิเขาเลย เธอกลับมีรอยยิ้มที่มีความสุขจาง ๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“เห็นพอรึยัง ?” ฉินหยูพูดพร้อมกับมองไปที่เย่เชียนอย่างอ่อนโยน

“ก็… ส่วนใหญ่ก็มองไม่เห็นหรอกไม่ต้องกังวล” เย่เชียนตอบอย่างตรงไปตรงมา

รอยยิ้มที่ขี้เล่นและซุกซนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินหยู แล้วเธอก็พูดว่า “นายอยากให้ฉันถอดมันออกให้เห็นทั้งหมดเลยมั้ยล่ะ ?”

“มันจะดีเหรอ ?” เย่เชียนตอบโดยไม่ทันได้คิด

“แล้วนายอยากให้ฉันอาบน้ำกับนายมั้ย ?” ฉินหยูถามอย่างเย้ายวน

“มะ… ไม่ดีกว่า คุณก็รู้จักผมหนิฉินหยู…” เย่เชียนพูดด้วยอารมณ์ที่ปั่นป่วน

ฉินหยูยืนพิงประตูห้องน้ำ ขาอันเรียวยาวของเธอไขว่ห้างพิงขอบประตูดูมีเสน่ห์อย่างเหลือล้นอย่างสุดจะพรรณนา เย่เชียนรู้ดีว่าไม่ใช่เพียงแค่ซ่งหลันเท่านั้น แต่ผู้หญิงคนอื่นก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวของพวกเธอเช่นกัน

“งั้นช่วยถอดมันให้ฉันหน่อยสิ” เสื้อของฉินหยูถูกเธอถกขึ้นมาเล็กน้อยและเผยให้เห็นผิวอันขาวนวลของเธอสัมผัสกับอากาศ

เย่เชียนกลืนน้ำลายของเขาไปหลายอึก ทันใดนั้นก็มีเปลวไฟลุกโชติช่วงอยู่ในใจของเขา คำพูดนั้นของฉินหยูทำให้เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกายของเขาและเย่เชียนก็รู้สึกร้อนรุ่มและอึดอัดราวกับว่าเขากำลังจะได้มีอะไรกับเธอ ดวงตาของเย่เชียนเป็นสีแดงเล็กน้อย เวลานี้เขาดูโลภในตัณหาเหมือนกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ ?” หลังจากพูดแบบนี้แล้วเย่เชียนก็เดินไปท้าวกำแพงด้วยมือข้างหนึ่งแล้วจับคางของฉินหยูเชิดขึ้นด้วยมืออีกข้างหนึ่ง “นี่สาวน้อย… คุณไม่กลัวอสูรร้ายใต้สะดือที่มันใหญ่มหึมาของผมหรือไง ?”

ฉินหยูฉีกยิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า “หวังว่าอสูรร้ายของเนายมันจะใหญ่จริง ๆ อย่างที่นายว่าล่ะนะ”

ฉินหยูพูดจบก็ทำให้เย่เชียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้นั้นไม่มีความกลัวอยู่เลย คราวนี้เธอควบคุมสติของตัวเองได้ดีมาก แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน