ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 200

ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็อดไม่ได้ที่จะหันไปดูที่ประตู เว้นก็แต่เย่เชียนและอู๋หวนเฟิงเท่านั้นที่ยังคงนิ่งอยู่ คนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นชายวัยกลางคนตัวสูง ร่างกายกำยำ ทว่ามีท่าทางดูเหมือนกับคนโง่อยู่เล็กน้อย หน้าตาของชายผู้นั้นดูมีความสุขเจือภาคภูมิใจในตัวเองอยู่หน่อย ๆ ขณะที่เดินเข้ามา

เขาคนนี้เป็นผู้บริหารธุรกิจเกี่ยวกับสื่อและสถานบันเทิงต่าง ๆ ของเฉินฟู่เฉิง หลังจากที่เขาเข้ามาในห้องประชุมแล้ว เขาก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นผู้บริหารทั้งหมดกำลังยืนทำความเคารพอย่างประหม่าให้กับชายหนุ่มแปลกหน้าที่ไม่ได้หันมามองทางเขา หนุ่มน้อยคนนี้คงจะเป็นผู้สืบทอดของเฉินฟู่เฉิงงั้นสินะ แล้วทำไมตาเฒ่าพวกนี้ถึงได้มายืนแสดงความเคารพให้กับเด็กคนนี้ด้วยล่ะ ? เขาก็เป็นแค่เด็กคนนึงไม่ใช่หรือไง ? อย่าบอกนะว่าตาเฒ่าพวกนี้ถูกไอ้เด็กแปลกหน้าคนนี้ควบคุมไปเสียแล้ว

เล่ยไท่ ตั้งใจมาช้าเพื่อให้เย่เชียนหัวเสียและหงุดหงิด เขาต้องการดูว่าผู้สืบทอดที่เฉินฟู่เฉิงกำหนดไว้เป็นคนยังไงและจะมีความกล้าสักแค่ไหน

“พวกคุณยืนทำอะไรกันอยู่น่ะ ? นั่งลงสิ” เล่ยไท่เดินตรงไปที่ตำแหน่งที่นั่งของตัวเองและนั่งลงโดยไม่ได้มองไปที่เย่เชียนเลยราวกับว่าเย่เชียนไม่มีตัวตน

คนทั้งเจ็ดตกใจและเดาไม่ออกเลยว่าเย่เชียนจะใช้วิธีใดกับเล่ยไท่คนนี้ พวกเขาได้เห็นตัวอย่างจากกู๋หมิงเซียงไปแล้วก่อนหน้านี้ทำให้ไม้มีใครกล้าปริปากอะไรออกมาและไม่มีใครกล้านั่งลงเลยสักคนเดียว

ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเย่เชียน เขาเพียงแต่ชูมือให้เหล่าผู้บริหารนั่งลงอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเล่ยไท่เห็นเหล่าผู้บริหารทั้งเจ็ดทำตามคำสั่งของเย่เชียนอย่างว่าง่าย เขาก็แอบคิดในใจว่าพวกจิ้งจอกเฒ่าเหล่านี้คงจะพ่ายแพ้ต่อหนุ่มน้อยคนนี้ไปแล้วสินะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเด็กหนุ่มธรรมดา ๆ คนนึงถึงทำให้คนพวกนี้ยอมเชื่อฟังได้ง่าย ๆ ถายในเวลาอันสั้น

เย่เชียนมองไปที่เล่ยไท่อย่างเย็นชา จากนั้นก็หันไปถามเฉิงเหวินว่า “คุณไม่ได้แจ้งให้คุณเล่ยรู้เหรอว่าเราจะมีประชุมกันวันนี้ตอนแปดโมงเช้า ?”

“เมื่อคืนฉันไปนวดมา… ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีประชุมเช้าขนาดนี้ เอาล่ะ… ฉันยังง่วงอยู่เลย มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมาเถอะ ฉันจะได้รีบกลับไปนอนต่อ” เล่ยไท่พูดอย่างหยิ่งผยอง

รอยยิ้มชั่วร้ายเผยขึ้นบนใบหน้าของเย่เชียน “ผมยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย… ผมชื่อเย่เชียนที่แปลว่าอ่อนน้อมถ่อมตน”

“นายคือผู้สืบทอดที่ประธานแต่งตั้งงั้นเหรอ ?” เล่ยไท่เหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูดว่า “งั้นฉันขอบอกอะไรนายไว้หน่อยละกันว่า ทุกคนที่อยู่ที่นี่น่ะเป็นคนที่ฝ่าฟันและบุกน้ำลุยไฟมาด้วยกัน ถึงท่านประธานจะมอบตำแหน่งประธานคนใหม่ให้กับนาย แต่นายอย่าคิดนะว่าจะมาใช้ตำแหน่งนั่นมากดขี่พวกเราที่อยู่มาก่อนได้ง่าย ๆ ถ้าวันไหนนายเดินผ่านถนนในย่านหยางกวนล่ะก็ ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยให้หรอกนะ”

“คุณกำลังขู่ผมเหรอ ?” เย่เชียนถามเสียงเย็น

“นายอย่ามาพูดจากล่าวหากันแบบนั้นเลย… ฉันรู้ว่าท่านประธานน่ะแต่งตั้งให้นายมาเป็นผู้สืบทอดของเขา แต่นายทำอะไรมากไม่ได้หรอก ถ้าพวกเราไม่สนับสนุนและให้ความช่วยเหลือ เพราะงั้นนายอย่างมาใช้อำนาจงี่เง่านั่นกับพวกเราให้เปล่าประโยชน์เลยดีกว่า” เล่ยไท่พูดอย่างหยิ่งผยอง

“คุณเล่ยต้องการที่จะแบ่งแยก ?” เย่เชียนถาม

“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น… ตราบใดที่นายไม่มายุ่งกับพวกเรามากเกินไป พวกเราก็จะยอมลดตัวลงไปก้มหัวให้กับนายต่อหน้าลูกน้องคนอื่น ๆ ก็ได้ แต่ถ้าหากนายต้องการที่จะวางตัวแบบจักรพรรดิและให้พวกเราเป็นแค่ข้าราชบริพาร หรือกำจัดใครที่คัดค้านออกไปแล้วล่ะก็ ฉันขอเตือนและขอโทษเอาไว้ก่อนล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน!” เล่ยไท่พูดอย่างเย้ยหยัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน