ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 201

เมื่อเห็นสายตาของเย่เชียนที่จ้องมองมาที่ตัวเอง เล่ยไท่ก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองอยู่ในถ้ำน้ำแข็งแทนที่จะเป็นห้องประชุมของสโมสร และความกลัวก็เริ่มคืบคลานเข้ามาในใจเขา คนอย่างเล่ยไท่นั้นคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตสุขสบาย มีลูกน้องมากมายคอยปกป้องอารักขาอยู่ไม่ห่าง ยิ่งพอลูกน้องทั้งห้าคนของเขาตายไป เขาก็รู้สึกกลัวตายขึ้นมาจับใจ

เมื่อเห็นเย่เชียนเดินมาหาเขาทีละก้าว ๆ เล่ยไท่ก็พูดว่า “แกคิดจะทำอะไรของแกน่ะ ? ถ้าแกกล้ามาทำอะไรฉันล่ะก็ แกอย่าได้หวังเลยว่าจะได้ออกไปจากที่นี่ทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่น่ะ!”

ทว่ามีเพียงรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เชียน…

“ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะทำได้อย่างที่พูดมั้ย!” ทันทีที่พูดจบเย่เชียนโผเข้าไปต่อยเล่ยไท่

การที่เล่ยไท่ถูกเฉินฟู่เฉิงเลือกให้เป็นผู้ดูแลธุรกิจสถานบันเทิงนั้น นั่นก็หมายความว่าฝีมือการต่อสู้ของเขาก็ใช่ย่อยเช่นกัน เมื่อเล่ยไท่เห็นหมัดของเย่เชียนพุ่งมาทางเขา เขาก็กำหมัดแน่นพร้อมกับตะโกนว่า “มาสิวะไอ้อ่อนเอ้ย!”

เย่เชียนจงใจประสานหมัดของตัวเองเข้ากับหมัดของเล่ยไท่ แม้ว่าหากเทียบขนาดของร่างกายระหว่างเย่เชียนกับเล่ยไท่แล้ว ดูเหมือนว่าเย่เชียนจะเป็นรองเล่ยไท่อยู่มาก แต่ทว่าจากการฝึกฝนวิชาการต่อสู้แบบผสมผสานอย่างหนักของเย่เชียน มันก็ทำให้เขารู้เทคนิคการต่อสู้กับคนที่มีร่างกายกำยำกว่า

กรึ่ก!

เสียงกระดูกแตก! ร่างกำยำของเล่ยไท่ถึงกับเซถอยหลังออกไปจากแรงหมัดของเย่เชียน ทั้งกระดูกนิ้วและกระดูกมือต่างก็หักลงทั้งหมดโดยสมบูรณ์ เย่เชียนไม่รอช้ากระโดดพุ่งตัวตามร่างของเล่ยไท่ไปอย่างรวดเร็ว หมัดอันทรงพลังของเย่เชียนถูกปล่อยมาอีกครั้งและเข้าปะทะเข้ากับร่างของเล่ยไท่ ส่งผลให้ร่างของเขาลอยไปกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรงและล้มลงกับพื้น

เหล่าบรรดาผู้บริหารที่อยู่ในห้องต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้าไปตาม ๆ กัน พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทักษะการต่อสู้ของเย่เชียนจะเก่งกล้ามากจนสามารถเอาชนะเล่ยไท่ได้ ซึ่งเล่ยไท่นั้นเคยเป็นที่รู้จักในฐานะอันธพาลและนักสู้อันดับหนึ่งของเฉินฟู่เฉิง ที่สำคัญไปกว่านั้นเมื่อครู่นี้กลิ่นอายแห่งจิตสังหารและเจตนาฆ่าที่หลั่งไหลออกมาจากเย่เชียนนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดา ๆ จะมีได้เลย เพราะการที่จะมีเจตนาฆ่าที่รุนแรงเช่นนี้ได้นั้น คนคนนั้นจะต้องเผชิญกับชีวิตและความตายมาอย่างนับไม่ถ้วนถึงจะสามารถสั่งสมกลิ่นอายแห่งจิตสังหารได้อย่างรุนแรงขนาดนี้

ในตอนนี้เองที่กู๋หมิงเซียงรู้สึกตัวว่าตัวเองนั้นโชคดีมากขนาดไหนที่เย่เชียนไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขา มิฉะนั้นป่านนี้เขาคงจะกลายเป็นศพไปเสียแล้ว

เย่เชียนย่างเท้าเข้าไปหาเล่ยไท่ด้วยความดุดันแล้วนั่งลงบนตัวเขา ทันใดนั้นเองหมัดอันทรงพลังก็ถูกปล่อยออกไปอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้มันเข้าไปปะทะที่หัวของเล่ยไท่อย่างจัง ไม่เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่เย่เชียนรัวหมัดเข้าไปอย่างไม่หยุดยั้งทำให้เหล่าผู้บริหารที่เหลืออยู่อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวจนตัวสั่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน