ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 202

“เย่เชียน… ฉันน่ะติดตามเฉินฟู่เฉิงมานานหลายปีแล้วและฉันก็ไม่เคยมองวิสัยทัศน์ของเฉินฟู่เฉิงพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว ในเมื่อเขาไว้วางใจให้คุณมารับหน้าที่ของเขาต่อ ฉัน… หม่าชานเหอคนนี้! ก็จะคอยสนับสนุนคุณอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีความสามารถด้านการจัดการระหว่างประเทศ แต่ถ้าหากเป็นในเมืองจีนบ้านของเราล่ะก็ ฉันทำได้ทุกอย่าง และตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่แม้จะเหลือแค่เพียงวันเดียวก็ตาม มันก็จะไม่มีใครหน้าไหนทั้งนั้นที่จะสามารถมารุกรานอุตสาหกรรมของพวกเราได้!” หม่าชานเหอผู้บริหารเก่าแก่รุ่นบุกเบิกพูดอย่างเปิดเผยและแน่วแน่ที่จะสนับสนุนเย่เชียน ซึ่งมันทำให้ผู้บริหารคนอื่น ๆ ที่ยังคงหลงทางกันอยู่เริ่มลังเลขึ้นมาเล็กน้อย

หม่าชานเหอ คือหนึ่งในคนกลุ่มแรกที่ติดตามเฉินฟู่เฉิงและต่อร่วมสู้กันมาอย่างยากลำบาก ซึ่งเหล่าผู้บริหารคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องต่างก็ยอมรับให้เขาเป็นพี่ใหญ่ เพราะถ้าให้เทียบกันในเรื่องของอิทธิพลและเครือข่ายแล้วนั้น ผู้บริหารคนอื่น ๆ ในห้องนี้ก็ไม่สามารถทัดเทียมกับเขาได้เลย

ความเป็นจริงแล้วหม่าชานเหอนั้นไม่ได้คิดที่จะเป็นศัตรูกับเย่เชียนเลย เขาแค่รู้สึกกังวลเล็กน้อยในฐานะคนที่บากบั่นและลำบากกันมา เพราะเขายังไม่รู้เลยว่าเย่เชียนนั้นจะมีความสามารถที่เหมาะสมกับตำแหน่งหรือไม่ ทว่าหลังจากที่เขาได้เห็นเย่เชียนเผยตัวตนของตัวเองออกมา หม่าชานเหอก็เชื่อว่าเฉินฟู่เฉิงไม่ได้มองคนผิดไป ชายหนุ่มที่ชื่อว่าเย่เชียนคนนี้นี่แหละที่เหมาะสมแล้วกับการมารับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลอีกต่อไปในการเลือกสนับสนุนเย่เชียน

เย่เชียนไม่คาดว่าคนที่เป็นพี่ใหญ่อย่างหม่าชานเหอจะพูดออกตัวในการสนับสนุนเขาอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ มันทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ดูเหมือนว่ายังมีคนที่ภักดีต่อเฉินฟู่เฉิงอยู่

“คุณหม่าครับ… ผมต้องขอบคุณคุณมากที่ให้ความสนับสนุนผม แต่สถานการณ์ในบริษัทตอนนี้เรามันยังไม่เลวร้ายถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมเชื่อว่าทุกคนที่นี่ยังคงตั้งใจทำงานกันอย่างหนักอยู่ ถึงมันอาจจะเคยมีข้อผิดพลาดบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่บ้างในอดีต แต่ถึงยังไงมนุษย์อย่างเรา ๆ ก็คงไม่มีใครไม่เคยทำผิดพลาดหรอกใช่มั้ยล่ะครับ ? ผมไม่สนว่าก่อนหน้านี้ใครจะเคยทำอะไรผิดพลาดไป ผมจะสนเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเท่านั้น ผมหวังว่าทุกคนจะปฏิบัติตามหน้าที่และร่วมมือกันทำงานเพื่อยึดมั่นในอุตสาหกรรมที่ยากที่จะเอาชนะนี้และช่วยกันทำให้มันเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ในอนาคต

ในฐานะที่ผมเป็นคนที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ ซึ่งหลายเรื่องผมเองก็ยังไม่รู้ ผมจึงต้องการความช่วยเหลือจากพวกคุณทุกคนในห้องนี้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เงินปันผลของผู้บริหารแต่ละคนจะเพิ่มขึ้นอีก 20 เปอร์เซ็นต์ และถ้ายิ่งพวกคุณทำผลงานได้ดีขึ้นมากเท่าไหร่ พวกคุณก็จะได้มากขึ้นเท่านั้น แต่ถ้าใครยังต้องการที่จะคอร์รัปชันอีกล่ะก็ ผมก็ขอให้พวกคุณทำให้ดีก็แล้วกัน… อย่าให้ผมรู้ล่ะ!” เย่เชียนพูด

ทั้งคำพูดและตัวตนของเย่เชียนบวกกับการสนับสนุนอย่างเปิดเผยของหม่าชานเหอนั้น ทำให้พวกผู้บริหารที่อยู่ในห้องไม่กล้าที่จะโต้แย้งอะไรอีกต่อไป เดิมทีพวกเขาคิดว่าเย่เชียนจะลิดรอนถอนสิทธิ์บางอย่างของพวกเขาในบริษัท แต่ทว่าเย่เชียนกลับเพิ่มค่าคอมมิชชั่นให้กับพวกเขาสูงขึ้นถึง 20 เปอร์เซ็นต์ ด้วยเหตุนี้เองความคับแค้นและกังวลในใจของพวกเขาก็จางหายไปอย่างมาก

เย่เชียนนั้นคงยังถ่อมตัวอยู่มาก เขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาควรจะแข็งข้อและเมื่อไหร่เขาที่ควรจะอ่อนน้อม เย่เชียนยืนส่งผู้บริหารออกจากสโมสรทีละคน ๆ เป็นการส่วนตัว ส่วนเฉิงเหวินเองก็เชื่อมั่นในตัวของเย่เชียนผู้ที่จะเข้ามาเป็นประธานคนใหม่ของเขาไปแล้วอย่างสมบูรณ์

หม่าชานเหอจงใจเดินออกมาคนสุดท้ายหลังจากที่ผู้บริหารคนอื่น ๆ ขึ้นรถไปกันหมดแล้ว เขาเหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูดว่า “พ่อหนุ่ม… ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ”

เย่เชียนยิ้มและพยักหน้า “คุณหม่าไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ในเมื่อผมแบกรับหน้าที่นี้เอาไว้แล้ว ผมก็ต้องทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด ไม่งั้นผมคงจะเสียใจและรู้สึกผิดกับท่านประธานผู้ล่วงลับไปจนวันตาย”

สำหรับเฉินฟู่เฉิงนั้นเย่เชียนไม่รู้จะเรียกเขาว่าอะไร จะให้เรียกเขาว่าลุงเฉินเหมือนลุงฉินเทียนมันก็จะดูรักกันเกินไป เพราะงั้นเย่เชียนจึงต้องเรียกเขาว่าท่านประธานเหมือนกันคนอื่น ๆ

หม่าชานเหอพยักหน้าและพูดว่า “หากมีปัญหาอะไรที่คุณแก้ไม่ได้ก็อย่าลังเลที่จะมาหาฉัน ฉันจะช่วยอย่างสุดความสามารถ ถึงฉันจะแก่มากแล้วก็เถอะ… แต่ถ้าฉันช่วยอะไรได้ ฉันยินดีและเต็มใจช่วย”

“ขอบคุณครับคุณหม่า” เย่เชียนพูด

หม่าชานเหอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และหันกลับเข้าไปในรถ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน