ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 203

เมื่อมองไปที่หยูซิงแล้วเย่เชียนก็ไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรในตัวของชายคนนี้เป็นพิเศษ เขารู้ว่าตอนนี้หยูซิงคิดแต่เพียงต้องการพิสูจน์คุณค่าของเขาให้คนได้เห็น แต่เมื่อเวลาผ่านไปความภักดีอันบริสุทธิ์ของเขาจะยังคงมีอยู่หรือไม่นั้นยากที่จะตัดสินได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว เล่ยไท่ผู้ซึ่งเข้ามาร่วมตั้งแต่แรกก็เพราะความรู้สึกขอบคุณและภักดีกับเฉินฟู่เฉิงเช่นกัน

จิตใจของผู้คนนั้นยากแท้หยั่งถึง…

“คุณจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ?” เย่เชียนหันไปถามหยูซิง

“คือ… ท่านประธานครับ ถึงตอนนี้ผมจะตื่นเต้นมากไปสักหน่อย แต่ท่านประธานไม่ต้องกังวลเลยครับ ผมสัญญาว่าจะจงรักภักดีและทำทุกอย่างอย่างเต็มความสามารถเพื่อให้ธุรกิจเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ” หยูซิงพูดด้วยความตื่นเต้น

เย่เชียนยิ้มจาง ๆ เพราะเขานั้นจะไม่เชื่อใจใครง่าย ๆ เพียงเพราะคำพูดของคนคนนั้นแค่ไม่กี่คำ ทุกวันนี้ความจงรักภักดีนั้นหาได้ยากยิ่ง ทว่าความสัมพันธ์ของเขากับพวกพี่น้องในกลุ่มเขี้ยวหมาป่านั้นมันต่างกัน พวกเขาจริงใจและจงรักภักดีต่อเย่เชียนอย่างแท้จริง มันเป็นความรักแบบหนึ่งซึ่งไม่สามารถทำลายล้างหรืออธิบายเป็นคำพูดได้ เพราะพวกเขาทั้งหมดเป็นดั่งพี่น้องที่ผ่านชีวิตและความตายกันมาอย่างยาวนาน หากใครไม่มีความเชื่อ ความหวังและความศรัทธาอยู่ในใจ มันก็เป็นเพียงแค่ศพเดินได้เท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมอู๋หวนเฟิงถึงยอมเสียแขนไปข้างหนึ่งเพื่อชิงเอามีดหมาป่าสีเลือดมาให้เย่เชียนได้โดยไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังคอยติดตามช่วยเหลือเย่เชียนอยู่ไม่ห่างอีก

“อย่าเพิ่งไปคิดอะไรให้มันปวดหัวเลย… เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรับช่วงต่ออย่างมั่นคง! เล่ยไท่เพิ่งจะจากไป แน่นอนว่าลูกน้องของเขาคงจะต้องการให้คุณใช้ความพยายามเล็กน้อยในการพิสูจน์ตัวเอง ผมต้องขอฝากงานนี้ไว้กับคุณด้วย มันอาจจะหนักหน่อยที่ต้องคอยรับผิดชอบทุกอย่างแต่เพียงผู้เดียว ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาและความอดทน ถ้าลูกน้องของเล่ยไท่คนไหนไม่เชื่อฟังคุณ คุณก็ค่อย ๆ แก้ปัญหาไปทีละคน ๆ เพราะถึงยังไงคนรุ่นเก่าก็ต้องวางมือให้คนรุ่นใหม่บ้างสักวันหนึ่ง ตราบใดที่คุณสามารถเข้าใจสถานการณ์โดยรวมได้ มันก็จะดีกับตัวคุณเอง คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่มั้ย ?” เย่เชียนพูด

รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยูซิง หลังจากห้าปีของการยืนหยัด ในที่สุดเขาก็ได้เลื่อนตำแหน่งในหน้าที่การงานเสียที ยิ่งไปกว่านั้นหยูซิงเองก็รู้สึกว่าเย่เชียนนั้นเชื่อใจและไว้วางใจในตัวเขาอยู่พอสมควร มันทำให้เขาอดวาดฝันไม่ได้ว่าอนาคตของตัวเองที่สดใสและงดงามนั้นอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ

เมื่อเห็นเย่เชียนเห็นหยูซิงดูดีใจและมีความสุขเสียจนออกนอกหน้าเช่นนี้ เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและแอบถอนหายใจอย่างลับ ๆ เพราะก่อนที่คนเราจะได้รับชัยชนะอันรุ่งโรจน์นั้น ผู้คนมักจะสูญเสียความเป็นตัวเอง สูญเสียเป้าหมายและความมุ่งมั่นไป เห็นได้ชัดว่าหยูซิงนั้นยังคงขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ แต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เย่เชียนมั่นใจได้นั้นก็คือ บุคคลที่ไม่มีความทะเยอทะยานอย่างหยูซิงนั้นจะเป็นคนที่มั่นคงในหน้าที่การงาน และเขาก็จะให้ผลประโยชน์มากพอโดยไม่ต้องไขว่คว้าสิ่งอื่นใด

“ได้ครับ! ผมจะพยายามอย่างสุดความสาสามารถ” หยูซิงพยักหน้าอย่างเคารพ

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรมาก เพราะถ้าหากเขาจะต้องสอนวิธีการทุกอย่างล่ะก็ หยูซิงก็ไม่สมควรที่จะดูแลอุตสาหกรรมบันเทิงทั้งหมดภายใต้การควบคุมของเขา “ดี… งั้นคุณไปทำงานต่อเถอะ ผมต้องการพักผ่อนที่นี่สักพัก” เย่เชียนพูด

หยูซิงโค้งคำนับเย่เชียนแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความนอบน้อม

“หวนเฟิง… นายคิดยังไงกับคนคนนี้ ?” เมื่อเห็นหยูซิงออกไปแล้ว เย่เชียนก็หันไปถามอู๋หวนเฟิง “นายนั่งบ้างสิ… อย่ายืนนาน ๆ มันไม่ดี”

อู๋หวนเฟิงจึงเดินไปที่เก้าอี้ตรงข้ามเย่เชียนแล้วนั่งลง จากนั้นก็ตอบเขาว่า “ผมว่าเขาน่ะเป็นคนมีความสามารถในการบริหารจัดการนะ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีความกล้ามากพอ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน