ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 204

เย่เชียนรู้สึกโกรธเล็กน้อย เพราะเฉินฟู่เฉิงนั้นเพิ่งจะจากไปได้ไม่นานนี้เอง อีกทั้งตัวเขาก็เพิ่งจะเข้ามารับตำแหน่งประธานต่อจากเฉินฟู่เฉิงในวันนี้เป็นวันแรก แต่ข้างล่างสโมสรก็ดันมีเรื่องให้ต้องจัดการเสียแล้ว ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้น เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าเป็นเรื่องของคู่ต่อสู้ทางธุรกิจที่จงใจเข้ามาปั่นป่วน

หลังจากมาถึงชั้นล่างพร้อมกับอู๋หวนเฟิง พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มสองคนในชุดสูทแต่ดูเหมือนสุนัขรับใช้ยืนอยู่ และตรงด้านหลังก็มีผู้ชายวัยรุ่นยืนอยู่อีกสองคน ทั้งคู่กำลังโต้เถียงอยู่กับหยูซิงอย่างโกรธเกรี้ยว ข้าง ๆ หยูซิงนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย เดาว่าเธอน่าจะเป็นพนักงานเสิร์ฟในสโมสรแห่งนี้ ส่วนที่พื้นนั้นมีเศษแก้วแตกกระจายอยู่ทั่วบริเวณ โต๊ะหินอ่อนล้มกระจัดกระจายและไวน์ก็หกเรี่ยราดเต็มพื้นไปหมด

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเดินไปหาหญิงสาวคนนั้นแล้วถามเธอว่า “คุณเป็นอะไรรึเปล่า ? อยากไปหาหมอมั้ย ?”

หญิงสาวคนได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมองเย่เชียน เมื่อเห็นหน้าเขาชัด ๆ เธอก็จำได้ว่าเธอเห็นเขาเดินเข้ามาพร้อมกับเฉิงเหวินตอนที่เธอมาถึงที่ทำงานเมื่อเช้านี้ เฉิงเหวินเดินตามชายคนนี้อย่างสุภาพนอบน้อม เธอจึงเดาได้อย่างคร่าว ๆ ว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นคงไม่ใช่คนธรรมดา ๆ อย่างแน่นอน ทว่าเธอก็ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะเป็นเจ้านายของตัวเอง

หญิงสาวผู้นี้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เธอมีนิสัยที่ค่อนข้างจะขี้อายและมักจะไม่ค่อยกล้าพูดสักเท่าไหร่ และด้วยความใสซื่อและไร้เดียงสาของเธอนั่นเองที่ทำให้เธอถูกผู้ชายกลุ่มนี้ทำตัวเยี่ยงสัตว์ร้ายและล่อลวงเธอ ซึ่งเหตุการณ์มีอยู่ว่าชายคนหนึ่งในกลุ่มต้องการให้เธอไปกับเขาเพื่อเป็นเพื่อนกินดื่ม แน่นอนว่าในความคิดของผู้ชายพวกนี้นั้นคงจะไม่ใช่แค่ไปกินดื่มอย่างที่พูด ผู้ชายเลวพวกนี้คงต้องการที่จะต่อแถวเรียงคิวกันเพื่อทำไม่ดีไม่ร้ายกับเธออย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าหญิงสาวคนนี้จะเพิ่งมาทำงานอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก แต่เธอก็เคยได้ยินคนเขาซุบซิบกันว่าคนประเภทนี้นั้นเป็นเช่นไร เธอจึงปฏิเสธคำชวนอย่างสุภาพอ่อนน้อม แต่ทว่ามันกลับทำให้ชายกลุ่มนี้รู้สึกต้องเสียหน้าอย่างมาก พวกเขาจึงก่อเรื่องและโยนความผิดต่าง ๆ นานาให้เธอ โดยผู้ชายคนหนึ่งนั้นสกัดขาเธอทำให้เธอสะดุดล้มจนทำเครื่องดื่มทั้งหมดหกใส่พวกเขา เท่านั้นยังไม่พอเขายังตบหน้าหญิงสาวคนนี้อย่างรุนแรงเพื่อความสะใจอีกด้วย

“ท่านประธาน!” เมื่อเห็นเย่เชียนกำลังเดินมา หยูซิงก็รีบทักทายเขาด้วยความเคารพ

เย่เชียนไม่พูด เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

หลังจากที่หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายได้ยินหยูซิงเรียกชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอว่า ท่านประธาน เธอก็รู้สึกหวาดกลัวและตื่นตระหนกอย่างมากจนเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรงและส่ายหัวอย่างรู้สึกผิด ส่วนเย่เชียนนั้นไม่ได้ถามอะไรเธอต่ออีกแต่เดินเข้าไปที่กลุ่มผู้ชายเหล่านั้น

“สวัสดี! ผมเป็นประธานของที่นี่ ไม่ทราบว่าบริกรของเราไปทำอะไรให้พวกคุณ พวกคุณถึงได้โกรธเคืองเธอถึงขนาดนี้ นี่ถึงขึ้นต้องลงไม้ลงมือทำร้ายผู้หญิงกันเชียวหรือ ?” เย่เชียนถามด้วยรอยยิ้มโดยไม่มีความโกรธแม้แต่น้อยที่ปรากฎให้เห็นบนใบหน้าของเขา

ชายกลุ่มนั้นได้แต่ยืนจ้องหน้าเย่เชียนอย่างงุนงง พวกเขารู้ว่าประธานของที่นี่คือเฉินฟู่เฉิง ผู้ซึ่งล่วงลับไปเมื่อไม่นานมานี้ ฉะนั้นชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ตรงนี้คือผู้สืบทอดคนใหม่อย่างนั้นหรือ ? เขาไม่เด็กเกินไปหน่อยหรือที่จะเข้ามารับตำแหน่งเป็นประธานต่อจากเฉินฟู่เฉิง ? เอาเข้าจริงชายกลุ่มนี้นั้นเป็นคนนอก และการเข้ารับตำแหน่งประธานของเย่เชียนนั้นก็ยังไม่มีการเปิดเผยต่อสาธารณะ พวกเขาจึงทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเย่เชียน

พวกเขาเหล่านี้นั้นเป็นลูกหลานชาวหนานจิงมาตั้งแต่กำเนิด พวกเขาไม่เคยเห็นหน้าเย่เชียนจากที่ไหนมาก่อน จึงเดาได้ไม่ยากว่าเย่เชียนนั้นเป็นคนนอกพื้นที่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้วพวกเขาก็คิดว่าตัวเองนั้นเป็นถึงเจ้าถิ่น เพราะฉะนั้นคนนอกก็ต้องเกรงกลัวคนที่เป็นเจ้าถิ่นอย่างแน่นอน คนนอกอย่างเย่เชียนจึงสมควรต้องโดนสั่งสอนบทเรียนบางอย่างเสียบ้างเพื่อศักดิ์ศรีของลูกหลานชาวหนานจิง

“นายเป็นประธานของที่นี่เหรอ ?” ผู้ชายคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน