ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 205

เฝิงซื่อเหลียงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเย่เชียนต้องการที่จะหาเรื่องเขา แต่คนอย่างเย่เชียนจะทำอะไรได้ล่ะ ? คิดว่าการอยู่ใต้ชายคาของตัวเองและมีบอดี้การ์ดจำนวนมากมาช่วยขวางทางอยู่ที่ประตูแค่นั้นจะทำให้เขากลัวงั้นสิ ? นี่มันเป็นการแส่หาเรื่องใส่ตัวของเย่เชียนแท้ ๆ

“นายต้องการอะไร ?” เฝิงซื่อเหลียงพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ง่ายมาก… คุณก็แค่ต้องมาขอโทษผู้หญิงคนนี้ซะก็จบ” เย่เชียนพูดเรียบ ๆ เขาจงใจที่จะใช้เฝิงซื่อเหลียงในการสร้างชื่อเสียงและความเชื่อมั่นของผู้ใต้บังคับบัญชาให้กับตัวเอง

ตอนที่เย่เชียนเดินลงมาข้างล่าง หยูซิงถือจังหวะเหมาะโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ หูของเย่เชียนและกระซิบบอกข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนของเฝิงซื่อเหลียงให้เขาฟังแล้วคร่าว ๆ ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดนี่มันเป็นคำยุยงของพ่อของเฝิงซื่อเหลียงหรือเรื่องบังเอิญก็ตาม แต่ตอนนี้มันได้กลายเป็นความโชคร้ายของเฝิงซื่อเหลียงไปเสียแล้ว เพราะเอาเข้าจริงเรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของเฝิงซื่อเหลียงโดยตรงตั้งแต่แรก และถึงยังไงพ่อของเขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้อยู่ดี

“อย่าได้หวังเลย!” เฝิงซื่อเหลียงปฏิเสธเสียงแข็งโดยไม่ต้องคิด

ชายหนุ่มผู้เกรียงไกรจากตระกูลเฟิง ซึ่งเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งและทรงอิทธิพลในมณฑลเจียงซูจะมาขอโทษพนักงานเสิร์ฟผู้ต่ำต้อยได้อย่างไร ? หากเขาต้องทำแบบนั้นจริง ๆ ไม่ใช่แค่หน้าตาทางสังคมหรือศักดิ์ศรีของเฝิงซื่อเหลียงคนเดียวเท่านั้นที่จะป่นปี้ แต่ยังรวมไปถึงหน้าตาทางสังคมและศักดิ์ศรีของพ่อของเขาอีกด้วย หากเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไปในวงกว้างล่ะก็ พ่อของเขาจะเอาหน้าที่ไหนมาเหยียบเมืองหนานจิงได้อีก ?

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ถึงยังไงผมก็ปล่อยคุณไปง่าย ๆ ไม่ได้หรอก… อย่างน้อยคุณก็บอกผมมาสิว่าใครกันที่ผมควรจะต้องไว้หน้าเขาเพราะคุณ ?”

เมื่อเฝิงซื่อเหลียงได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ภาคภูมิใจและหยิ่งผยองขึ้นมา เพราะเขานั้นอยากที่จะใช้อำนาจของตระกูลเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองมานานแล้ว ฉะนั้นคำถามของเย่เชียนมันก็เหมือนเป็นการเปิดทางให้เขาได้ทำมัน

“พ่อของฉันชื่อเฝิงเฝิง… เป็นที่รู้จักกันในนามราชาแห่งขุนเขา! ต่อให้จะเป็นในมณฑลเจียงซูแห่งนี้หรือแม้แต่ในประเทศจีนเอง มันก็ไม่มีใครหน้าไหนทั้งนั้นที่จะกล้ามาทำให้เขาขุ่นเคือง!” เฝิงซื่อเหลียงวางมาดและคิดในใจว่า เป็นไงล่ะแค่นี้มันยิ่งใหญ่พอหรือไม่ ? ยิ่งไปกว่านั้นความหมายในประโยคที่เฝิงซื่อเหลียงพูดออกมาก็ค่อนข้างที่จะคุกคาม เพราะความหมายนั้นชัดเจนอย่างมาก ที่จะเตือนว่าเย่เชียนนั้นไม่ควรเพิกเฉยต่อเขา มันจะเป็นการไม่ดีแน่หากเย่เชียนยังคงคิดจะก่อปัญหาให้กับเขาอยู่อีก

“ราชาแห่งภูเขา ? สมัยนี้แล้วมันยังมีกลุ่มโจรกบดานกันอยู่ในป่าลึกอยู่อีกหรือเนี่ย ?” เย่เชียนแสร้งถามด้วยท่าทางที่งุนงง ขณะที่เขาพูดประโยคนั้น เขาก็หันหน้าไปมองอู๋หวนเฟิงราวกับว่าเขาต้องการหาคำตอบให้กับคำถามนั้นจริง ๆ

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน… ราชาแห่งภูเขาเหรอ ? หรือว่าจะเป็นพวกสลัมหรืออะไรแบบนั้นรึเปล่า ?” อู๋หวนเฟิงเสแสร้งแกล้งเดาเพื่อแกล้งปั่นหัวเฝิงซื่อเหลียงให้เสียหน้ามากขึ้นไปอีก เพราะอู๋หวนเฟิงนั้นเข้าใจความหมายของเย่เชียนเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

เฝิงซื่อเหลียงไม่เข้าใจเลย เขารู้สึกโกรธเกรี้ยวกับสิ่งที่ทั้งสองคนพูดออกมา มันเหมือนกับเป็นการเย้ยหยันกันชัด ๆ แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าเย่เชียนนั้นเพิ่งจะมาเข้ารับตำแหน่ง มันจึงไม่แปลกที่เย่เชียนจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของพ่อของเขามาก่อน

“หึ! นายจะไปถามใครก็ได้ในเมืองหนานจิงนี่ เพราะที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักพ่อของฉันหรอก” เฝิงซื่อเหลียงพูดอย่างภาคภูมิ

เหล่าชายหนุ่มและหญิงสาวชาวหนานจิงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ นั้นต่างก็ไม่พอใจเฝิงซื่อเหลียงและพ่อของเขา พวกเขารู้ดีว่าการที่พ่อของเฝิงซื่อเหลียงนั้นมีชื่อเสียงโด่งดังอย่างทุกวันนี้ได้ ก็เป็นเพราะว่าคนใหญ่คนโตที่ทรงอำนาจในเมืองหนานจิงแห่งนี้ไม่เคยคิดที่จะสนใจเขาและเห็นเขาเป็นเพียงแค่คนตัวเล็ก ๆ เพียงเท่านั้นยังไงล่ะ!

“โอ้ว!” เย่เชียนแสร้งพูดด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก “แต่ถึงยังไงผมก็ปล่อยคุณไปไม่ได้หรอก ไม่งั้นคนที่ไม่รู้เรื่องราวที่แท้จริงที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็จะคิดว่าผมกลัวคุณเฝิงเฝิงกันหมดน่ะสิ การ์ด! จับตัวพวกเขา! แล้วให้เฝิงเฝิงส่งคนมาเจรจากับผมโดยตรงเอาเอง!” ประโยคสุดท้ายที่เย่เชียนพูดอย่างทรงพลังนั้นทำให้เหล่าบอดี้การ์ดที่ถูกลูกหลานเหล่าผู้มีอิทธิพลข่มเหงและดูถูกเหยียดหยามมานานรู้สึกตื่นเต้นทันที จากนั้นพวกเขาก็รีบเดินเข้ามาล็อคตัวพวกของเฝิงซื่อเหลียงเอาไว้ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง

เหล่าหนุ่มสาวชาวหนานจิงที่มุงดูเหตุการณ์กันอยู่ต่างก็รู้สึกมีความสุขกับภาพที่เห็นตรงหน้า พวกเขาตระหนักได้ในตอนนี้เองว่าชายที่ชื่อเย่เชียนคนนี้กำลังมาช่วยกอบกู้ศักดิ์ศรีและความเป็นธรรมให้กับชาวหนานจิงแล้วอย่างนั้นใช่ไหม ? ต่อไปในอนาคตคงจะไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาหยิ่งผยองกับพวกเขาในหนานจิงอีกหากเย่เชียนยังคงมีตัวตนอยู่ที่นี่ เพราพวกอันธพาลเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นถึงลูกหลานของบุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ในหนานจิง ทั้งพวกเจ้าหน้าที่ระดับสูงและผู้ทรงอิทธิพลรุ่นแรก ๆ ของยุคมั่งคั่งนี้ การกระทำของเย่เชียนในวันนี้มันทำให้ชาวหนานจิงต่างก็ชื่นชอบและยกย่องให้เขาเป็นวีรบุรุษรุ่นใหม่ของพวกเขา

“เฮ้ย! นี่นายแน่ใจนะว่าจะอยากจะทำแบบนี้จริง ๆ ? นายไม่กลัวผลที่จะตามมาทีหลังบ้างหรือไงวะ!” เฝิงซื่อเหลียงรู้สึกหวาดกลัว ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเย่เชียนนั้นต้องการที่จะสร้างตัวตนที่ยิ่งใหญ่ให้กับตัวเองผ่านเรื่องของเขา

“แล้วไอ้ผลที่จะตามมาทีหลังที่ว่านั่นมันคืออะไรกันล่ะ ? เฝิงเฝิงจะมากัดผมงั้นเรอะ ?” เย่เชียนแกล้งถาม

“ได้! ในเมื่อนายเลือกที่จะทำแบบนี้จริง ๆ ฉันหวังว่านายคงจะไม่มานั่งเสียใจทีหลังก็แล้วกัน!” เฝิงซื่อเหลียงยังคงพูดอย่างเย้ยหยัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน