ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 210

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวของโจวรุหลานจนจบแล้ว เย่เชียนก็รู้สึกโหวง ๆ อย่างบอกไม่ถูก เขาคิดว่าบางสิ่งบางอย่างมันอาจจะต้องใช้เวลาตลอดทั้งชีวิตในการเปลี่ยนแปลง เรื่องระหว่างเฉินฟู่เฉิงและโจวรุหลานนั้น ถ้าหากพวกเขาทั้งคู่ไม่พยายามฝืนกันขนาดนั้นและพูดคุยกันมากกว่านี้อีกสักหน่อย บางทีตอนจบของพวกเขาก็อาจจะไม่เป็นเช่นนี้ อย่างไรก็ตามเย่เชียนรู้ดีว่าพวกเขาทั้งคู่คงจะคิดถึงกันเรื่อยมา เพราะจากที่เขาฟังแต่ละคำพูดของแต่ละคนแล้วนั้น มันล้วนแล้วแต่มีความรู้สึกผูกพันและความรักซ่อนอยู่ เย่เชียนรู้สึกว่าโจวรุหลานคนนี้ช่างเป็นผู้หญิงแสนดีและควรค่าแก่ความรักที่จริงใจของเฉินฟู่เฉิง ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรก็ตาม แต่อย่างน้อย ๆ ก็มีเขาคนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น

“แล้วหยะ… หยาเอ๋อร์ล่ะครับ ?” เย่เชียนถามขึ้นด้วยความประหม่า

“หยาเอ๋อร์น่ะเป็นลูกของฉันกับฟู่เฉิง… หลังจากที่ฉันจากฟู่เฉิงไป ฉันก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านของฉันหรอก ฉันย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้วก็พาหยาเอ๋อร์ไปกับฉันด้วย เราสองคนใช้ชีวิตกันตามลำพังในต่างแดน มันไม่ได้ยากลำบากอะไรหรอกนะ แต่มันแค่เหนื่อยมากเท่านั้น

จนวันนึงฉันได้มาเจอกับจ้าวเทียนห่าว เขาเข้ามาในชีวิตของฉันตอนที่เขาไปทำธุรกิจของเขาในต่างประเทศ พอเขาเห็นฉันเขาคงจะรู้สึกสงสารล่ะมั้ง เขาก็เลยคอยดูแลเอาใจใส่ฉันกับลูกเสมอมา แต่หัวใจของฉันน่ะมันไม่อยากที่จะเปิดรับผู้ชายคนไหนเข้ามาแทนที่ฟู่เฉิง ฉันไม่มีความรู้สึกรัก ๆ ใคร่ ๆ ให้กับใครอีกต่อไป รสชาติความรักอันแสนหวานพวกนั้น… ฉันลืมมันไปหมดแล้วและฉันก็ไม่โหยหามันอีกต่อไปด้วย แม้ว่าวันเวลาจะผ่านเลยไปนานแสนนาน แต่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเทียนห่าวก็ไม่เคยพัฒนาจากความรู้สึกขอบคุณในความเมตตาเลย ฉันเคยบอกเขาไปว่า หัวใจดวงน้อย ๆ ของฉันคนนี้ มันไม่มีที่ว่างเหลือไว้ให้ชายใดอีกแล้ว แต่เทียนห่าวกลับพูดกับฉันว่า มันไม่สำคัญเลยว่าฉันจะรักเขาหรือไม่ เพราะเขาแค่ต้องการที่จะดูแลทั้งฉันและลูกให้มีความสุขไปตลอดชีวิตก็เท่านั้น เขาจะไม่ขออะไรจากฉันไปมากกว่านี้อีกแล้ว

เอาเข้าจริงตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ฉันกับเทียนห่าวน่ะ เราไม่เคยทำอะไรที่คู่รักควรจะทำกันเลยสักครั้ง จะว่าไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขามันน่าจะเหมือนเป็นเพื่อนสนิทกันซะมากกว่า อีกอย่างเขาเองก็ไม่เคยทำให้ฉันต้องรู้สึกลำบากใจเลยสักครั้ง ไม่เคยบังคับให้ฉันต้องแต่งงานอยู่กินกับเขา พูดก็พูดเถอะ… ฉันมันไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมกับคนดี ๆ อย่างเทียนห่าวหรอก ฉันรู้สึกผิดเสมอมาและในหัวของฉันก็มีแต่คำขอโทษสำหรับเขาเต็มไปหมด” โจวรุหลานพูดด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกผิด

เย่เชียนถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ เพราะเขาไม่คาดคิดว่าโจวรุหลานและจ้าวเทียนห่าวที่อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ทว่าทั้งคู่กลับยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันที่ถูกต้องตามกฎหมายเลย

“คุณป้าอย่าโทษตัวเองเลยครับ คุณป้าเป็นผู้หญิงที่ดี ลุงจ้าวและท่านประธานเฉินเองก็เป็นผู้ชายที่ดีเช่นกัน” เย่เชียนพูดได้แต่เพียงเท่านี้ ตอนนี้เขาคิดอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ออกเลย

“คุณป้าครับ… ผมตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าหากผมได้พบกับคุณป้าแล้ว ผมจะส่งคืนทรัพย์สินและสมบัติทั้งหมดของท่านประธานเฉินให้กับคุณป้า ผมคิดว่านี่คือสิ่งที่ท่านประธานเฉินต้องการครับ” เย่เชียนพูด

โจวรุหลานส่ายหัวเบา ๆ และพูดว่า “ในเมื่อฟู่เฉิงได้เลือกเธอให้เป็นผู้สืบทอดของเขาแล้ว เธอก็ไม่ควรทำให้เขาผิดหวังนะ เธอต้องทำตามคำขอสุดท้ายของเขาให้สำเร็จ เขาจะได้จากไปอย่างสงบสุข ฉันเองก็เช่นกัน… ทรัพย์สินพวกนั้นฉันคงต้องฝากให้เธอดูแลด้วย”

เย่เชียนได้แต่พยักหน้าตอบรับเบา ๆ เพราะการแสดงออกทั้งหมดของโจวรุหลานนั้นเห็นได้ชัดเลยว่ามันคือความจริงใจที่แท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นหากเธอต้องการทรัพย์สินและสมบัติเหล่านี้ล่ะก็ เธอคงจะมาหาเฉินฟู่เฉิงตั้งนานแล้ว

“หลุมศพของฟู่เฉิงอยู่ที่ไหนเหรอ ? พรุ่งนี้เธอช่วยพาฉันไปหน่อยจะได้มั้ย ?” โจวรุหลานถาม

“ได้ครับ.. ไว้ผมจะพาคุณป้าไปพรุ่งนี้เช้านะครับ” เย่เชียนพูด “แล้วหยาเอ๋อร์ล่ะครับ คุณป้าจะให้เธอไปกับเราด้วยมั้ย ?”

“ฟู่เฉิงเป็นพ่อแท้ ๆ ของเธอ เพราะงั้นหยาเอ๋อร์ก็ควรไปกราบไหว้เขาด้วย” โจวรุหลานพูด “เย่เชียน… เธอสัญญากับฉันได้มั้ยว่าเธอจะช่วยฉันเก็บเรื่องนี้ความลับระหว่างเราสองคน ฉันไม่อยากให้หยาเอ๋อร์ต้องมารับรู้เรื่องราวเลวร้ายแบบนี้”

เย่เชียนพยักหน้ารับเบา ๆ เขาเองก็คิดว่ามันคงจะดีสำหรับจ้าวหยามากกว่าถ้าเธอจะไม่รู้เรื่องนี้ เพราะต่อให้เธอรู้เรื่องราวเหล่านี้ทั้งหมด มันก็จะมีแต่ทำให้เธอต้องโศกเศร้าเสียใจ ในเมื่อเฉินฟู่เฉิงได้จากโลกนี้ไปแล้ว เขาก็ควรปล่อยให้ความจริงนั้นถูกฝังอยู่ในดินไปกับร่างของเขาด้วย

“แม่!!! สิ่งที่แม่เล่ามาทั้งหมดมันเป็นความจริงงั้นเหรอ ?!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน