ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 218

เมื่อชายชราลึกลับบอกให้ทุกคนในห้องนั่งลงเป็นครั้งที่สอง คราวนี้ทุกคนก็นั่งลงกันจนหมด เหลือก็แต่ชายหัวโล้นที่บาดเจ็บสาหัสนอนหมดสติอยู่ที่พื้น กู๋หมิงเซียงที่บ้านหน้ามีรอยฟกช้ำและบวมฉึ่งกับเฝิงซื่อเหลียงที่ยังคงยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ทางด้านหลังของเฝิงเฝิงเท่านั้น

ชายชราลึกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วหันไปพูดกับเฝิงเฝิงว่า “ หึ ๆ ๆ คุณคือเฝิงเฝิงผู้ยิ่งใหญ่แห่งมลฑลเจียงซูใช่มั้ย ? ที่เขาเรียกกันว่าราชาภูเขาน่ะ ?” พูดจบชายชราก็หันไปพูดกับซูเจี้ยนจุนและจู้ซานต่อ “ส่วนพวกคุณสองคนคงเป็นซูเจี้ยนจุนกับจู้ซาน หนึ่งในบุคคลผู้ทรงอิทธิพลในเมืองหนานจิง โอ้… นี่มันสามเสือใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเฉินฟู่เฉิงนี่”

มีเพียงเย่เชียนคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของชายชราลึกลับผู้นี้ ส่วนอีกสามคนที่เหลือที่กำลังถูกชายชราพูดถึงอยู่นั้นก็ได้แต่นั่งงงเป็นไก่ตาแตก เพราะดูเหมือนว่าชายชราผู้นี้จะรู้จักพวกเขาทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน

ชายชรายังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่บนใบหน้า เขาพูดต่อไปอย่างเรียบง่ายว่า “เฝิงเฝิง… ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากมายุ่งอะไรด้วยหรอกนะ แต่ว่าคุณน่ะเป็นคนนอก คุณไม่ควรที่จะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในเมืองหนานจิงนี่ ส่วนพวกคุณ! ซูเจี้ยนจุน จู้ซาน พวกคุณเป็นลูกผู้ชายแท้ ๆ ทำไมถึงต้องไปยืมมือคนนอกมาใช้ด้วย ? ถ้าอยากได้ความยิ่งใหญ่พวกคุณก็ต้องลงมือทำมันด้วยตัวเองสิ ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าพวกคุณคิดจะฆ่าเด็กคนนี้แล้วยึดครองเมืองหนานจิงไป เพราะมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดากับการแย่งชิงอำนาจแบบนี้ แต่ไอ้การที่คุณเอาพาคนนอกมายุ่งด้วยนี่ ถึงต่อไปพวกคุณจะได้ในสิ่งที่พวกคุณอยากได้ แล้วยังไงล่ะ ? พวกคุณคิดว่าผู้คนในเมืองหนานจิงแห่งนี้จะไม่ดูถูกพวกคุณงั้นรึว่าจริง ๆ แล้วพวกคุณก็แค่เป็นคนที่ไม่มีศักดิ์ศรีน่ะ ?”

“นี่… ไอ้หนู” ชายชราหันไปพูดกับเย่เชียน “เอ็งคิดว่าพวกเขาเหมาะสมแล้วเหรอที่จะเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลในเมืองหนานจิงนี่น่ะ ? แบบนี้มันไม่ถูกนา… ฉันว่าพวกเขาคงรับมือกับเอ็งไม่ไหวหรอกถ้าเอ็งคิดจะมาเปลี่ยนแปลงและทำการใหญ่ที่นี่จริง ๆ น่ะ”

เย่เชียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อยเท่านั้น

ชายชราไม่รู้สึกแปลกใจกับท่าทางของเย่เชียน เห็นกันอยู่ชัด ๆ แล้วว่าเขาคนนี้นั้นไม่ใช่คนแก่ธรรมดา ๆ ที่เดินอยู่ตามท้องถนนทั่วไป ถ้าฟังผ่าน ๆ จากคำพูดของเขา ใคร ๆ ก็คงจะอดคิดไม่ได้ว่าชายชราผู้นี้กำลังพูดจาปกป้องเย่เชียนอยู่ อย่างน้อยก็มีสามคนในห้องที่คิดเช่นนั้น

“โอ้… ให้ตายสิ! ฉันลืมแนะนำตัวเองไปเลย ฮ่า ๆ ๆ ฉันชื่อหวงฟู่ชิงเตี๋ยน” ชายชราแนะนำตัวกลั้วเสียงหัวเราะ

ทั้งเฝิงเฝิง ซูเจี้ยนจุนและจู้ซานต่างก็มองหน้ากันและกันอย่างงงงวย เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขานั้นไม่เคยได้ยินชื่อของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมาก่อน มันทำให้พวกเขายิ่งรู้สึกสงสัยในตัวของชายชราผู้นี้มากขึ้นกว่าเดิมไปอีก

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนรู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่ เขาจึงพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มว่า “ฉันน่ะไม่ได้อยู่วงการเดียวกับพวกคุณ มันก็ไม่แปลกหรอกที่พวกคุณจะไม่เคยได้ยินชื่อของฉันมาก่อน ที่ฉันมาในวันนี้น่ะ ฉันแค่อยากจะมาพูดอะไรสักหน่อย แต่ถ้าพวกคุณไม่อยากฟังก็ไม่เป็นไร…”

“เชิญพูดเลยครับ!” เฝิงเฝิงพูดอย่างสุภาพเนื่องจากเขานั้นยังคงไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหวงฟู่ชิงเตี๋ยน

“สิ่งที่พวกคุณกำลังทำกันอยู่ในตอนนี้นั้น มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามหาความมั่งคั่งและมั่นคงให้กับชีวิตของตัวพวกคุณเองไม่ใช่เหรอ ? แล้วทำไมจะต้องมาสู้กันแบบลับ ๆ ด้วยล่ะ ? ในเมื่อพวกเราก็มีการสนับสนุนให้มีการแข่งขันทางธุรกิจอย่างถูกกฎหมายกันอยู่แล้วนี่” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด

เมื่อเฝิงเฝิง ซูเจี้ยนจุนและจู้ซานได้ยินคำพูดของหวงฟู่ชิงเตี๋ยน พวกเขาก็รู้สึกเห็นด้วยอยู่เล็กน้อย และแอบคาดเดากันว่าชายชราผู้นี้เป็นคนของทางการหรือเปล่า ? แต่พวกเขารู้จักพวกเจ้าหน้าที่ในเมืองหนานจิงทั้งระดับใหญ่และเล็กเป็นอย่างดี ซึ่งพวกเขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าไม่มีคนเช่นนี้อยู่อย่างแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนั้นมันก็ยิ่งทำให้ความสงสัยในใจของพวกเขายิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นไปอีก

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนหันมองไปที่เย่เชียนอีกครั้งแล้วพูดว่า “ที่ฉันมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อที่จะมาหาเย่เชียนเขาสักหน่อย เพราะฉันกับเขาน่ะพอมีมิตรภาพดี ๆ ระหว่างกันอยู่บ้าง ฉันก็เลยมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะมาขอร้องเขา ถึงเขาจะหัวรั้นไปหน่อย แต่จริง ๆ แล้วเขาก็นิสัยดีและเข้ากับคนง่าย ฉันเชื่อว่าพวกคุณสามารถเป็นพันธมิตรกับเขาได้ จะได้มาร่วมมือกันสร้างความยิ่งใหญ่และพัฒนาเมืองหนานจิงแห่งนี้ไปด้วยกัน มันจะไม่เป็นการดีกว่าเหรอถ้าคนเก่ง ๆ ทั้งหลายมาร่วมมือกันน่ะ ? เพราะถ้าเมืองหนานจิงมีความปั่นป่วนไม่สงบเกิดขึ้น มันก็รังจะมีแต่ผลเสียสำหรับทุกคน… ไม่รู้ว่าที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี่ พวกคุณจะเข้าใจกันบ้างหรือเปล่า ?”

“แล้วคุณเป็นใคร ? คุณยิ่งใหญ่มาจากที่ไหนถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้กับพวกเรา ?” เฝิงซื่อเหลียงพูดขึ้นอย่างโอหัง เพราะตั้งแต่ที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนโผล่มา เขาก็ไม่ได้โอกาสได้ล้างแค้นเย่เชียนอย่างที่ควรจะเป็น ยิ่งไปกว่านั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยังเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระและวางมาดต่อหน้าเขาอยู่ได้ ในสายตาของเฝิงซื่อเหลียงนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเป็นเพียงแค่ชายแก่คนหนึ่งที่มาจากต่างถิ่นก็เท่านั้น

แม้ว่าเฝิงเฝิงต้องการที่จะห้ามลูกชายของตัวเองไม่ให้พูดอะไรพล่อย ๆ ออกไป แต่มันก็สายไปเสียแล้ว! เพราะตอนนี้เซียวหวันนั้นได้พุ่งตัวไปกระชากคอเสื้อของเฝิงซื่อเหลียงอย่างแรงและตะโกนว่า “หยาบคาย!” ไม่เพียงเท่านั้นแต่เซียวหวันยังตบเฝิงซื่อเหลียงไปอีกสามทีจนทำให้ฟันของเขาหลุดออกมาจากปากพร้อมกับเลือดสด ๆ

“นี่แก! แกกล้าตบฉันเหรอ ? พ่อ!” เฝิงซื่อเหลียงเอามือกุมใบหน้าของตัวเองพร้อมกับอ้าปากฟ้องพ่อ

“หุบปาก!” เฝิงเฝิงตะโกนใส่เฝิงซื่อเหลียงอย่างเดือดดาล จากนั้นเขาก็หันไปมองหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้วพูดว่า “ลูกของผมทำตัวไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ถือสา”

ไม่มีคำขอโทษหลุดออกมาจากปากของเฝิงเฝิงแต่อย่างใด เพราะท้ายที่สุดแล้วเฝิงเฝิงนั้นก็ยังคงคิดว่าตัวเองก็เป็นบุคคลผู้มีอิทธิพลเช่นกัน เขาจึงไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวต่อคำพูดของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนสักเท่าไหร่

ทางด้านของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเองก็ไม่ได้แยแสเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ เขายังคงพูดด้วยรอยยิ้มเช่นเดิมว่า “ไม่เป็นไร ๆ เขายังเด็กอยู่… แต่น่าเสียดายนะ ฉันเกรงว่าเขาจะไม่สามารถเติบใหญ่ได้ดั่งเสือเหมือนกับพ่อของเขาน่ะ”

เฝิงเฝิงคิดว่าถึงเฝิงซื่อเหลียงจะเติบโตมาเป็นยังไง แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงที่ว่าเฝิงซื่อเหลียงนั้นก็ยังคงเป็นลูกชายของเขาอยู่ดี แม้ว่าความหวังที่เขานั้นอยากจะให้ลูกชายมีความยิ่งใหญ่ได้อย่างตัวเองมันจะดูริบหรี่ก็ตาม

“คุณหวงฟู่… ผมว่าลูกน้องของคุณน่ะออกจะทำเกินไปหน่อยนะ คุณโอเคกับการกระทำแบบนี้ของเขางั้นเหรอ ?” เฝิงเฝิงพูดด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมา…

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน