“เป็นอะไรไป ?” เย่เชียนถามขึ้นหลังจากสังเกตเห็นว่าอากัปกิริยาของเซียวหวันนั้นดูผิดปกติไป
เซียวหวันไม่ตอบ เธอเพียงแค่พลิกกล่องไม้ในมือให้เย่เชียนดู ซึ่งในนั้นมันมีแต่ว่างเปล่า! แม้ว่าเย่เชียนจะรู้สึกตงิดใจตั้งแต่แรก แต่เมื่อเขาเห็นกล่องเปล่านั้นเขาก็อดที่จะรู้สึกประหลาดใจไม่ได้อยู่ดี
เย่เชียนเข้าใจแล้วว่าทำไม่เขาถึงรู้สึกได้ว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นอยู่ใกล้ ๆ แต่กลับไม่เผยตัวออกมาให้เห็น ดูจากรูปการณ์แล้วนี่คงเป็นแผนของไป๋ฮวยทั้งหมด เขาคงเดาได้ว่ากระทรวงความมั่นคงแห่งชาติจะเข้ามาเอี่ยวด้วยอย่างแน่นอน เขาอาจจะปล่อยข่าวการแลกเปลี่ยนพระบรมสารีริกธาตุในวันนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะดูว่ามีใครบ้างที่ให้ความสนใจกับเรื่องนี้บ้าง แต่ท้ายที่สุดของสำคัญชิ้นนั้นก็ยังคงอยู่ในกำมือของเขา
แม้ว่าเย่เชียนจะรู้สึกเหมือนถูกหลอก แต่เขาก็ต้องยอมรับเลยว่าการคาดการณ์สถานการณ์ของหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นยอดเยี่ยมมาก เหตุการณ์ในครั้งนี้มันแสดงให้เย่เชียนเห็นว่าไป๋ฮวยคนที่เคยเป็นพี่ชายคนสนิทของเขานั้นกู่ไม่กลับอีกต่อไปแล้ว เขาถลำตัวลงไปสู่ความดำมืดและคงไม่สามารถที่จะกลับตัวกลับใจได้อีก ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เย่เชียนจะรู้สึกกระอักกระอ่วนและลำบากใจมากในการต้องเผชิญหน้ากับไป๋ฮวย เพราะเขานั้นยังแอบหวังอยู่ในใจว่าเขาจะสามารถทำให้ไป๋ฮวยเปลี่ยนใจกลับมาอยู่ฝ่ายเขาได้ แต่ทว่าในตอนนี้เย่เชียนรู้แล้วว่ามันคงจะสายไปเสียแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำคือการทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีอย่างเร็วที่สุดโดยไม่มีความปรานีใด ๆ ทุกอย่างมันคงถูกกำหนดเอาไว้แล้วให้เป็นแบบนี้!
การต่อสู้กันระหว่างพี่น้องคงจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไปแล้ว!
เสียงไซเรนของรถตำรวจดังขึ้นทั่วบริเวณ ท้ายที่สุดพวกตำรวจก็ต้องแห่กันมาอยู่ดีเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันบานปลายเกินไปและสร้างความอลหม่านให้แก่นักท่องเที่ยวอย่างเกินการควบคุม
“ไปกันเถอะ… ปล่อยให้พวกตำรวจเขาทำหน้าที่ของเขาไปดีกว่า พวกเราไม่ควรเปิดเผยตัวตนของเราในตอนนี้” จื่อจุนพูด
แน่นอนว่าเย่เชียนก็ไม่ต้องการให้พวกตำรวจรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่เช่นกัน มิฉะนั้นมันจะทำให้เป็นเรื่องยากลำบากมากสำหรับเขาในอนาคตได้
หลังจากที่ทั้งสี่คนออกจากวัดขงจื๊อแล้ว เย่เชียนก็เหลือบมองจื่อจุนและเซียวหวัน ก่อนที่จะพูดว่า “ผมทำตามคำขอของปู่แล้วนะ… เพราะงั้นอย่ามารบกวนผมอีก”
“นายคิดว่าฉันเต็มใจที่จะมาพัวพันกับนายรึไง !? ถ้ามันไม่ใช่เพราะภารกิจที่ผู้อำนวยการมอบหมายมาล่ะก็ ฉันคงไม่มายุ่งกับนายหรอก” เซียวหวันพูด “อีกอย่างผู้อำนวยการบอกให้นายช่วยเราชิงพระบรมสารีริกธาตุกลับมาไม่ใช่รึไง ? นี่นายยังทำมันไม่สำเร็จเลยนะ แล้วนายจะปล่อยเรื่องนี้ให้จบแบบนี้เนี่ยนะ ?!”
เย่เชียนรู้สึกหมดหนทางกับเธอ เขาจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “หึ… มันเป็นเพราะข่าวกรองของพวกเธอผิดพลาดเอง ทำให้ฉันต้องมาโดยเปล่าประโยชน์ ฉันว่าพวกเธอควรกลับไปทบทวนและวิจารณ์หน่วยของตัวเองซะเถอะ”
“นี่นาย…!!!” เซียวหวันสบถออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เซียวหวัน! หยุดโวยวายได้แล้ว! ในเมื่อเหตุการณ์นี้มันเป็นความผิดพลาดของพวกเราเอง… ฉันว่าเราควรรีบกลับไปรายงานสถานการณ์ให้ผู้อำนวยการทราบโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า!” จื่อจุนหยุดการกระทำที่โกรธเกรี้ยวของเซียวหวันเอาไว้ ทำให้เธอต้องจำใจหันหน้าหนีไป
หลังจากที่เซียวหวันกับจื่อจุนเดินกันไปได้สักพัก จู่ ๆ เซียวหวันก็หันกลับมาหาเย่เชียนและโยนกล่องไม้ในมือของเธอไปให้เย่เชียนอย่างโกรธเกรี้ยวและพูดว่า “เอาไปสร้างโลงศพให้ตัวเองซะไป!”
เย่เชียนตกตะลึงอย่างมากพลางคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ? เมื่อเห็นเช่นนั้นจื่อจุนก็มองมาที่เย่เชียนเป็นการขอโทษพร้อมกับพูดว่า “ฉันขอโทษแทนเธอด้วยนะคุณเย่… อย่าไปโกรธเคืองเธอเลย”
เย่เชียนยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ… เธอยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงน่ะ จริง ๆ แล้วผมน่ะรู้สึกเอ็นดูและเป็นห่วงเธอนะ” เย่เชียนจงใจพูดเสียงดังให้เซียวหวันได้ยิน ซึ่งเซียวหวันนั้นได้แต่ฮัมเพลงเพื่อกลบเกลื่อนและแอบจ้องมองเย่เชียนอย่างดุเดือด
จื่อจุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เฮ้อ… งั้นพวกฉันไปก่อนนะ เราต้องรีบกลับไปรายงานผู้อำนวยการคืนนี้”
“ครับ!” เย่เชียนพยักหน้า
จื่อจุนพยักหน้าตอบแล้วเดินออกไปทางซ้าย
เมื่อเห็นจื่อจุนและเซียวหวันจากไป เย่เชียนและอู๋หวนเฟิงก็เดินกลับไปที่รถ
“หวนเฟิงนายคิดยังไงกับสถานการณ์ในคืนนี้ ?” เย่เชียนถาม
หวนเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งและตอบว่า “เราทุกคนถูกหลอก”
เย่เชียนยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “ฉันว่าแล้วเชียว! ฉันน่ะรู้สึกแปลก ๆ มาตั้งแต่แรกละว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาอยู่ที่นี่ด้วยแต่กลับไม่ยอมเผยตัวเองออกมาให้เห็นเลยแม้แต่เงา ขนาดว่าไอ้พวกคนญี่ปุ่นพวกนั้นเข้ามาเอี่ยวด้วยแล้วนะ เขาก็ยังนิ่งอยู่ได้ ที่แท้ไอ้กล่องไม้นี่มันก็ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลยสินะ หึ ๆ ๆ ด้วยวิธีนี้พวกซีไอเอไม่ใช่แค่หลงกลต้องจ่ายเงินให้กับเขาเพียงเท่านั้นนะ แต่ยังมุ่งเป้าไปที่กระทรวงความมั่นคงแห่งชาติด้วย แถมพวกนั้นยังพลาดไม่ได้ของไปอีก เฮ้อ! หมาป่าผีนี่ไม่ทิ้งฉายาของเขาเลยสินะ”

VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดนักรบจอมราชัน