ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 237

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนรีบออกจากโรงน้ำชาไปก่อน เพราะเขานั้นยังมีเรื่องให้เป็นกังวลอยู่อีกมาก ทั้งเรื่องของพระบรมสารีริกธาตุที่ยังคงตกอยู่ในกำมือของหมาป่าผีไป๋ฮวย ผู้ซึ่งยากที่จะรับมืออยู่พอสมควร แล้วไหนจะข้อพิพาทกับทางซีไอเออีก และการแก้ปัญหาของเรื่องราวทั้งหมดนี้มีเพียงอย่างเดียวก็คือ การชิงพระบรมสารีริกธาตุกลับคืนมาจากไป๋ฮวยให้ได้

ทว่าทางด้านของเย่เชียนกลับยังนั่งสบาย ๆ อยู่ในโรงน้ำชาเช่นเดิม เขาค่อย ๆ จิบชาอย่างสบายอารมณ์และมองออกไปนอกหน้าต่างบ้างเป็นครั้งคราว ความจริงแล้วเขานั้นรู้สึกพอใจในตัวของหวงฟู่เส้าเจี๋ยอยู่ไม่น้อย เพราะข้อเสียเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือนิสัยที่ชอบหลงตัวเองมากจนเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเห็นอกเห็นใจหวงฟู่เส้าเจี๋ยในระหว่างการฝึก เย่เชียนเชื่อตลอดมาว่าคนเราจะแข็งแกร่งได้ย่อมต้องมาจากการฝึกฝนและความเพียรพยายามอย่างหนัก ไม่มีอะไรบนโลกใบนี้ที่จะได้มาง่าย ๆ และนี่มันก็ไม่เหมือนในหนังในละครที่คนเป็นอาจารย์จะสามารถถ่ายทอดวิชาโดยการส่งต่อพลังลมปราณอะไรแบบนั้น

หลังจากนั้นพักใหญ่ อู๋หวนเฟิงก็เดินกลับเข้ามาหาเย่เชียน “ผมกลับมาแล้วบอส… ดูท่าทางคนที่ชื่อเส้าเจี๋ยนั่นจะมีความพยายามอยู่ไม่เบาเลย แต่ผมว่ามันคงจะถึงขีดจำกัดของร่างกายเขาแล้วล่ะ”

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ฟังรายงานจากอู๋หวนเฟิง จากนั้นเขาก็มองลงไปที่ชั้นล่างและเห็นหวงฟู่เส้าเจี๋ยกำลังเดินขึ้นบันไดมาอย่างยากลำบาก ซึ่งบางครั้งเขานั้นเกือบจะตกบันไดลงไปเพราะหัวเข่าของเขาจู่ ๆ ก็ไม่มีแรงพยุงตัวเองขึ้นมา

ในที่สุดหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็เดินโซซัดโซเซขึ้นมาจนถึงที่ที่เย่เชียนนั่งอยู่จนได้ เขาทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับหายใจหอบจนตัวโยน “แฮ่ก ๆ ๆ อาจารย์! ผมซื้อกระติกน้ำร้อนมาใส่เต้าหู้เหม็นของอาจารย์ คราวนี้มันต้องไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้วแน่ ๆ อาจารย์รีบกินสิ”

เย่เชียนหยิบเต้าหู้เหม็นขึ้นมาใส่ปากชิ้นหนึ่ง ก่อนที่จะถามหวงฟู่เส้าเจี๋ยว่า “คืนนี้สนใจไปทำงานกับฉันมั้ย ?”

“สนใจ… สนใจสิครับอาจารย์!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยรีบตอบอย่างกระตือรือร้น นี่หมายความว่าเย่เชียนยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์อย่างเต็มตัวแล้วอย่างนั้นใช่ไหม ? เขาคิดอยู่ในใจ ทว่าสีหน้าของเขานั้นเปิดเผยความคิดนั้นออกมาให้เห็นจนหมดเปลือก

“งานแรกของผมคืออะไรเหรอครับอาจารย์ ? เราต้องใช้กำลังทหารหรือเปล่า ?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถามด้วยความเคารพ

“ไม่จำเป็นหรอก” เย่เชียนตอบด้วยท่าทางเฉยเมย

“โอ๊ย… อาจารย์! อาจารย์ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ผมน่ะตื่นเต้นขนาดไหน! นี่มันบ้ามากเลย เราจะไปกันกี่โมงงั้นเหรอ ? ผมจะได้โทรตามเพื่อน ๆ ให้ไปด้วย” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ไม่ต้อง! เราไปกันแค่นี้ก็พอ จะเอาคนอื่นไปด้วยทำไมเยอะแยะ ?” เย่เชียนพูด

“อาจารย์ว่ายังไง ผมก็ว่าตามกันครับ!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดพร้อมรอยยิ้ม

อู๋หวนเฟิงที่นั่งมองอยู่ทางด้านข้างนั้นอดไม่ได้ที่จะต้องส่ายหัวไปมา เขากำลังคิดว่าหวงฟู่เส้าเจี๋ยคนนี้กับชิงเฟิงนั้นช่างมีนิสัยที่คล้ายกันอย่างมาก เรียกได้ว่าทั้งสองคนอาจจะถูกแกะออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกันเลยก็ว่าได้ ซึ่งถ้าวันหนึ่งทั้งคู่ได้มาเจอกันตันเป็น ๆ แล้วล่ะก็ คงจะมีอะไรสนุก ๆ และไม่คาดฝันให้ได้ดูชมกันอย่างแน่นอน

……

ซ่งหลันนั้นจัดการกับสงครามในตลาดหุ้นได้ดีเลยทีเดียว เพราะหลังจากที่เธอเข้ามาดูแลเรื่องนี้ซูเจี้ยนจุนและจู้ซานก็สามารถปั่นราคาหุ้นให้ลดลงไปได้อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะเสียท่าให้กับซ่งหลัน

ด้วยการวางแผนอย่างละเอียดถี่ถ้วนบวกกับทักษะในการจัดการคนให้อยู่ภายใต้อำนาจได้อย่างสงบเรียบร้อย ทำให้ซ่งหลันไม่เพียงแค่ทำให้สองคนนั้นพ่ายแพ้ไปอย่างราบคาบเท่านั้น แต่เธอยังสามารถกอบโกยกำไรจากการต่อสู้ได้ครั้งมาได้อีกมากโข เอาเข้าจริงขนาดสงครามทางการเงินในอเมริกาใต้เธอยังเคยเอาชนะมาได้อย่างสวยงาม แล้วนับประสาอะไรกับแค่ซูเจี้ยนจุนกับจู้ซานนักธุรกิจรายย่อยในเมืองหนานจิงเพียงแค่สองคน ?

ในเมื่อเย่เชียนมีซ่งหลันเข้ามาช่วยเขาในเรื่องของธุรกิจแล้ว เขาจึงค่อนข้างที่จะสบายใจขึ้นและมีโอกาสที่จะไปทำในสิ่งที่ตัวเองถนัดมากกว่า ซึ่งไม่ใช่อะไรที่ไหน—การต่อสู้แบบลูกผู้ชาย!

……

เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นถนนหลายเส้นที่เคยจอแจและติดขัดไปด้วยรถมากมายก็เริ่มที่จะบางตาลง ร้ายรวงต่าง ๆ ที่เปิดให้บริการในช่วงเวลากลางวันก็เริ่มปิดลง ในขณะที่สถานบันเทิงผับบาร์เริ่มที่จะเปิดให้บริการแทน มันเป็นช่วงเวลาของเหล่าบรรดาพนักงานออฟฟิศหาเช้ากินค่ำได้ผ่อนคลายหลังจากที่ทนทำงานนั่งหลังขดหลังแข็งมาทั้งวัน คนพวกนี้เวลาที่อยู่ในที่ทำงานมักจะต้องสวมใส่หน้ากากแห่งความเจ้าเล่ห์เพื่อประจบประแจงเจ้านาย แต่พอหลังเลิกงานพวกเขาก็ถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของหมาป่าที่พร้อมออกล่าเหยื่อ

แสงไฟสลัว ๆ ในบาร์กับเพลงจังหวะทุ้ม ๆ เร็ว ๆ ทำให้สาว ๆ หลายคนบนฟลอร์กำลังส่ายสะโพกโยกย้ายกันอย่างเมามัน บ้างก็เสยผมไปมาอย่างยั่วยวน บ้างก็แทบจะเลื้อยลงไปเต้นกับพื้น ทุกคนพยายามเต้นให้ดูเซ็กซี่ที่สุดราวกับกำลังพยายามจะร่ายมนตร์เพื่อบอกกับทุกสายตาว่า ‘มองมาที่ฉันสิ… มองมาที่ฉัน’

ในขณะเดียวกันตามมุมมืด ๆ ของบาร์แห่งนั้นก็มีชายหญิงหลายคู่กำลังนั่งนัวเนียพลอดรักกันโดยไม่สนสายตาของคนที่บังเอิญมองไปเห็น

เย่เชียนเงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่อร้านที่ติดอยู่ทางด้านหน้าและยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินนำอู๋หวนเฟิงกับหวงฟู่เส้าเจี๋ยเข้าไปในบาร์อย่างมั่นอกมั่นใจ

ที่ประตูทางเข้ามีสาวสวยหุ่นดีในชุดกี่เพ้ารัดติ้วและสั้นจุ๊ดจู๋ยืนกันอยู่สองคน ทั้งคู่โค้งให้เย่เชียนกับพวกอย่างสุภาพเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปใกล้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน