ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 248

เมื่อคนพวกนั้นเข้ามาใกล้จนถึงที่ที่ซ่งหลันซ่อนตัวอยู่ จู่ ๆ เธอก็กระโดดออกมาจากมุมนั้นแล้วใช้ฝ่ามือสับเข้าไปที่คอของชายคนที่อยู่ใกล้ที่สุด เมื่อคนอื่น ๆ ที่มาด้วยกันเห็นดังนั้น พวกเขาก็รีบสาดกระสุนมาทางเธอทันที แต่เธอก็ใช้ร่างของชายคนนั้นบังกระสุนเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วจึงทำให้ชายคนดังกล่าวต้องจบชีวิตของเขาลงแทนที่จะเป็นตัวเธอเอง

หลังจากนั้นซ่งหลันก็ถือโอกาสนี้ในการดึงมีดออกมาจากซองมีดสะพายข้างของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อได้มีดมาแล้วเธอก็ผลักร่างไร้วิญญาณของเขาออกไปให้พ้นทางแล้วม้วนตัวเข้าไปหาศัตรูอีกสามคนที่เหลืออยู่ เธอใช้มีดเล่มนั้นแทงเข้าไปที่คนที่อยู่ใกล้กับเธอมากที่สุดอย่างไม่รอช้า แต่ทว่าอีกสองคนที่เหลือก็เริ่มยิงกระหน่ำมาทางซ่งหลันทันทีเช่นกัน และตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกไปสัยจากหลบห่ากระสุนที่พุ่งมา

ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นสองนัด ทำให้ศัตรูที่เหลืออีกสองคนหันไปมองที่ต้นเสียงพร้อมกับสีหน้าที่ดูประหลาดใจยิ่ง เมื่อหันไปมองพวกเขาก็เห็นอู๋หวนเฟิงยืนอยู่ไม่ไกล พวกเขาจึงยกปืนในมือขึ้นเพื่อยิง

ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัดติดต่อก่อน แต่ทว่ามันไม่ได้มาจากปืนในมือของพวกเขาแต่กลับเป็นอู๋หวนเฟิงแทน จากนั้นร่างของชายทั้งสองก็ล้มลงอย่างช้า ๆ

เมื่อจัดการกับศัตรูทั้งสองเสร็จ อู๋หวนเฟิงก็รีบวิ่งเข้าไปหาซ่งหลันและถามอย่างร้อนรนว่า “พี่หลันหลัน! พี่เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า ?!”

ซ่งหลันยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร… คงเป็นเพราะฉันไม่ได้ลงสนามมานานเกินไปน่ะ ทักษะของฉันมันก็เลยแย่ลงมากเลย… เฮ้ย! ระวัง!”

จู่ ๆ ซ่งหลันก็คว้าร่างของอู๋หวนเฟิง ซึ่งถึงแม้ว่าอู๋หวนเฟิงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเขามันก็ทำให้เขาผลักซ่งหลันออกไปอย่างรวดเร็ว

ปัง!

กระสุนพุ่งเข้าใส่ร่างของอู๋หวนเฟิงอย่างจัง ซึ่งอู๋หวนเฟิงก็ยิงโต้กลับไปโดนร่างของฝ่ายตรงข้ามจนสิ้น

ทั้งอู๋หวนเฟิงและซ่งหลันนั้นต่างก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะมีศัตรูอีกคนหนึ่งซ่อนตัวอยู่ในรถจนถึงตอนนี้ และถ้าไม่ใช่เพราะอู๋หวนเฟิงแล้ว ซ่งหลันก็คงจะต้องตายไปแล้วอย่างแน่นอน เมื่อเธอเห็นร่างของอู๋หวนเฟิงค่อย ๆ ล้มลง ซ่งหลันก็รีบวิ่งเข้าไปหาและตะโกนว่า “หวนเฟิง! นี่หวนเฟิง… ตื่นสิ… ตื่นขึ้นมา!”

อู๋หวนเฟิงพยายามยิ้มออกมาอย่างน่าหดหู่และเลือดที่หน้าอกของเขาก็เริ่มไหลซึมออกมา แม้แต่ซ่งหลันก็ไม่สามารถห้ามเลือดได้เลย ในไม่ช้าร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด

“เป็นไงบ้าง…?” เย่เชียนถามขึ้นเสียงดังเมื่อเขาวิ่งมาจนถึงที่ตรอกในขณะที่มองไปที่ศพของเหล่าศัตรูที่นอนกองกันอยู่บนพื้น แต่เมื่อเขาเห็นอู๋หวนเฟิงนอนจนกองเลือดอยู่ เขาก็รีบกลืนคำพูดของเขากลับไปทันที

“หวนเฟิง… หวนเฟิง… เฮ้ย! ไอ้บ้านี่! ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อน!” เย่เชียนวิ่งเข้าไปประคองร่างของอู๋หวนเฟิงให้ลุกขึ้นมานั่ง เขากอดร่างนั้นเอาไว้ในอ้อมแขนและร้องเสียงหลง และแล้วน้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

อู๋หวนเฟิงลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ และพูดอย่างอ่อนแรงว่า “บอส… ผมเหนื่อยมาก… ผมอยากนอนแล้ว”

“ไม่! นอนไม่ได้! ฉันไม่ให้นายนอน… นายอย่าเพิ่งพูดอะไรกับฉันตอนนี้นะ” เย่เชียนพูดอย่างร้อนรน ส่วนซ่งหลันก็พยายามกลั้นน้ำตาและรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรไปยังเบอร์ฉุกเฉิน

“บอส… ผมอยากเล่นเกมคำถาม… บอสถามผมหน่อย” อู๋หวนเฟิงพยายามทำให้ตัวเองไม่ให้หลับและฝืนทนจากความเจ็บปวด เพราะเขารู้ดีว่าถ้าหากว่าเขาหลับไปล่ะก็ เขาคงจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

“ได้สิ…” เย่เชียนพยักหน้าตอบ “นายชื่ออะไร ?”

“อู๋หวนเฟิง! หมาป่าเหินเวหา… อู๋หวนเฟิง!” อู๋หวนเฟิงตอบ

“ปะ… ปีนี้นายอายุเท่าไหร่ ?” เย่เชียนถามเสียงสะอื้น

“ยี่สิบสาม!” อู๋หวนเฟิงพูด “บอส… ถามคำถามที่มันยากกว่านี้หน่อยสิ”

“ก็ได้ ๆ ขอฉันคิดก่อนนะ” เย่เชียนสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้วจนหมดสิ้น เพราะมันไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เย่เชียนโศกเศร้าไปมากกว่าการเฝ้าดูพี่น้องของตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาขณะที่กำลังจะตาย

“ทำไมนายไม่หาแฟนล่ะ ?” เย่เชียนถาม

“โธ่บอส… ให้ผมถามบอสบ้างดีกว่า” อู๋หวนเฟิงพูดอย่างหมดหนทางก่อนที่จะถามกลับว่า “บอส… ทำไมบอสถึงเลือกที่จะเป็นเขี้ยวหมาป่าล่ะ ?”

“ตอนแรก… ที่ฉันทำไปก็เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความผูกพันของพี่น้องไปแล้ว” เย่เชียนตอบโดยไม่ลังเล

อู๋หวนเฟิงยิ้มเล็กน้อยแล้วถามอีกว่า “แล้ว… ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบอสคืออะไรเหรอ ?”

“ให้ตายเถอะ… ทำไมนายถึงถามคำถามยุ่งยากแบบนี้ล่ะ ? เฮ้อ! ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันน่ะก็คือการฝังเถ้าธุลีของกัปตันเอาไว้ในสุสานของวีรชนผู้กล้าของชาติ! และพากลุ่มเขี้ยวหมาป่าของพวกเราไปสู่จุดสูงสุดของโลกยังไงล่ะ” เย่เชียนพูดอย่างจริงจัง

“มันยิ่งใหญ่เกินไป… ผมไม่รู้ว่าเมื่อวันนั้นมาถึง ผมจะไปส่งบอสให้ถึงฝั่งฝันได้หรือเปล่า…” อู๋หวนเฟิงพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน