ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 250

ณ สนามบินนานาชาติเมียนมาร์เฟิงหลานและหลิวเทียนเฉินกำลังรออยู่อย่างใจจดใจจ่อเพราะพวกเขาได้ทราบแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นโดยแจ็คเป็นผู้แจกแจงเรื่องต่างๆ ให้ ดังนั้นทุกคนจึงเคร่งเครียดอย่างหนักเพราะนับตั้งแต่ที่เขี้ยวหมาป่าเอาชนะเสือดาวหิมะและกลายมาเป็นราชาแห่งโลกของทหารรับจ้างแล้วก็ไม่มีองค์กรทหารรับจ้างใดๆ กล้าที่จะท้าทายความยิ่งใหญ่ของเขี้ยวหมาป่าเลย แต่ทว่าคราวนี้องค์กรทหารรับจ้างดอกฝิ่นได้ไล่ยิงอู๋หวนเฟิงอย่างโจ่งแจ้งและทำให้เขาถึงกับโคม่าเช่นนี้ แน่นอนว่าเขี้ยวหมาป่าจะไม่มีวันปล่อยผ่านไปได้

อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนก็เชื่อว่าองค์กรทหารรับจ้างดอกฝิ่นนั้นอาจจะไม่ควรรู้เรื่องราวต่างๆ ของโลกแห่งทหารรับจ้างนักเพราะมิฉะนั้นต่อให้มีความกล้าอีกกี่สิบเท่าถึงยังไงพวกเขาก็จะไม่กล้าทำเช่นนั้นอยู่ดี อย่างไรก็ตามเลือดต้องชำระด้วยเลือดและองค์กรทหารรับจ้างดอกฝิ่นก็จะต้องชดใช้

ไม่นานนักเย่เชียนและชิงเฟิงก็เดินออกมาจากเทอร์มินอลและเมื่อเห็นพวกเขาแล้วเฟิงหลานและหลิวเทียนเฉินก็รีบเข้าไปทักทายพวกเขาจากนั้นก็พูดว่า “บอส! ..เจมส์และวิลเลียมได้ไปตรวจสอบทหารรับจ้างดอกฝิ่นแล้ว..เรากลับไปที่ฐานกันก่อนเถอะ”

เย่เชียนพยักหน้าและพูดว่า “อ่าห๊ะ”

ระหว่างทางนั้นทั้งสี่คนไม่มีใครพูดอะไรเลยและบรรยากาศก็ดูน่าเบื่อเล็กน้อย ซึ่งชิงเฟิงก็เปิดพยายามที่จะปากพูดอยู่หลายครั้งแต่เมื่อตระหนักดูแล้วเขาก็กลืนคำเหล่านั้นลงไปอย่างหมดหนทาง

ไม่นานนักทั้งสี่คนก็มาถึงคฤหาสน์ที่เป็นฐานทัพของพวกเขา และทั้งหมดนี้ก็คือสิ่งที่เย่เชียนเฟิงหลานและคนอื่นๆ ให้ทำเช่นนี้เมื่อเขาออกจากประเทศเมียนมาร์ไปครั้งที่แล้ว ซึ่งคฤหาสน์แห่งนี้มีขนาดใหญ่และกว้างขวางอย่างมากมันครอบคลุมพื้นที่มากกว่าสิบเอเคอร์มีต้นส้มโอสูงใหญ่ที่ปลูกไว้ในนั้นและทีช้างจำนวนหนึ่งเดินไปมาโดยมีคนงานคอยฝึกฝนพวกมัน เห็นได้ชัดว่าคฤหาสน์หลังนี้น่าจะซื้อมาจากคนอื่นอีกทีและคฤหาสน์หลังนี้ก็ได้รับการปรับปรุงใหม่และมีรูปลักษณ์ใหม่เอี่ยมพร้อมด้วยลักษณะสถาปัตยกรรมของประเทศเมียนมาร์

เมื่อเหล่าคนงานเห็นเฟิงหลานและคนอื่นๆ พวกเขาก็ทักทายและตะโกนว่า “นายหัว!”

เย่เชียนถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะและดวงตาของเขาก็หันไปที่เฟิงหลานอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งเฟิงหลานก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “พวกเขาตั้งใจเรียกแบบนั้นน่ะ” หลังจากพูดจบเฟิงหลานก็ยิ้มและพูดกับคนงานว่า “สวัสดี..”

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยและเดินเข้าไปข้างใน

เฟิงหลานพูดในขณะที่เขาเดินว่า “รายได้ของคนในประเทศเมียนมาร์นั้นต่ำมากและบางคนก็มีอาหารเลี้ยงชีพไม่เพียงพอสำหรับตลอดทั้งปี..คนงานเหล่านี้มาที่นี่เพื่อทำงานอย่างหนักและตอนนี้พวกเราก็อยู่ในใจของพวกเขาและเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขาน่ะ..เพราะงั้นพวกเขาก็เลยยินดีที่จะทำแบบนี้”

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “หัวใจและจิตใจของมนุษย์นั้นยากแท้หยั่งถึง..ถึงยังไงก็เถอะคุณควรระมัดระวังเอาไว้ให้มากๆ ล่ะ..เพราะในสายตาของพวกเขาบางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้ว่าความกตัญญูคืออะไร..พวกเขานั้นรู้ค่าแค่เงินเท่านั้น..และถ้าหากว่าวันหนึ่งมีคนอื่นที่พร้อมจะจ่ายเงินเป็นจำนวนมากเพื่อสั่งให้พวกเขาหักหลังเรา..ผมเกรงว่าพวกเขาคงจะไม่ลังเลใดๆ เลยแม้แต่น้อย”

เฟิงหลานพยักหน้าและพูดว่า “บอสไม่ต้องกังวลไป..เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้ดี..ถ้าฉันไม่สามารถควบคุมคนเหล่านี้ได้แล้วฉันจะอยู่ในเขี้ยวหมาป่ามานานขนาดนี้ได้ยังไง”

เย่เชียนก็ไม่ได้พูดอะไรใดๆ เพียงยิ้มกลับอย่างพึงพอใจ

ชิงเฟิงนั้นไม่สได้นใจอะไรใดๆ เพราะหลังจากที่เขาวางกระเป๋าลงแล้วเขาก็รีบวิ่งออกไปเล่นกับช้างอย่างกระตือรือร้นและพูดคุยสิ่งต่างๆ กับคนงานซึ่งในขณะที่ชิงเฟิงคุยกับพวกเขานั้นชิงเฟิงดูมีความสุขอย่างมาก เหมือนเด็กที่หัวดื้อและซุกซนแต่ทว่าพวกเขาเหล่านั้นก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยเพราะคนงานเหล่านั้นก็ดูมีความสุขดีเช่นกัน

เย่เชียนนั้นก็ไม่ได้อยากที่จะคอยควบคุมชิงเฟิงให้อยู่ในระเบียบต่างๆ เพราะบางครั้งทีมก็ยังต้องการคนอย่างชิงเฟิงหนึ่งหรือสองคนเพื่อทำให้บรรยากาศในสถานการณ์ต่าวๆ มีชีวิตชีวาขึ้น เพราะไม่เช่นนั้นมันจะน่าเบื่อเกินไปเมื่อต้องทำงาน อย่างเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา นอกจากนี้ถึงแม้ว่าชิงเฟิงจะขี้เล่นและซุกซนในบางครั้งแต่เขาก็จริงจังอย่างมากเมื่อเขาปฏิบัติภารกิจและเขาก็ไม่เคยรบกวนคนอื่นเลย ดังนั้นเย่เชียนจึงปล่อยให้เขาไปเล่นไปทำเรื่องไร้สาระที่เขาต้องการอย่างยินดี

เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเฟิงหลานและหลิวเทียนเฉินดูหดหู่เล็กน้อยเย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและตบไหล่ของพวกเขาเบาๆ และพูดว่า “เรื่องของหวนเฟิงมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว..และสิ่งที่เราต้องทำในตอนนี้ก็คือค้นหาฐานที่มั่นของทหารรับจ้างดอกฝิ่นโดยเร็วที่สุด..ทุกคนอย่ากังวลไปเลย..ผมไม่อยากให้ทุกคนรู้สึกแย่เพราะอารมณ์ของผมในตอนนี้..ผ่อนคลายกันเถอะ”

เฟิงหลานและหลิวเทียนเฉินก็พยักหน้าเมื่อพวกเขาเห็นสีหน้าของเย่เชียนแล้วพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดเรื่องไร้สาระอะไรใดๆ

“ไปกันเถอะ..พาผมเดินชมคฤหาสน์หน่อย..เมื่อไหร่ที่พวกเราอยากพักพวกเราก็จะมาที่นี่และใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขที่นี่แหละ”

หลิวเทียนเฉินก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “โถ่บอส..เราไปซื้อเกาะเล็กๆ ดีกว่ามั้ย..ดีกว่ามาเป็นจักรพรรดิอยู่ที่นี่อีก”

“นั่นก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยฮ่าฮ่า” เย่เชียนยิ้มและหัวเราะจากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

เช้าวันรุ่งขึ้นเย่เชียนและคนอื่นๆ ก็ขับรถกันไปที่ฐานของนายพลหวังเต๋อเซิน

เมื่อเห็นเย่เชียนมาหวังเต๋อเฉินก็รีบเข้ามากอดและพูดว่า “โอ้น้องชาย..ฉันอยากจะเจอนายจนจะตายแล้วเนี่ย..มาๆ เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ”

ในขณะที่พูดเขาก็ดึงเย่เชียนเข้ามา ซึ่งตอนนี้วังเต๋อดีใจและมีความสุขอย่างมาก เพราะตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยกลัวการปิดล้อมและการปราบปรามของกองกำลังของรัฐบาลเลย นั่นก็เพราะว่าอาวุธยุทโธปกรณ์ทั้งหมดที่เขาครอบครองล้วนแล้วแต่เป็นของใหม่เอี่ยมและรุ่นใหม่ล่าสุดทั้งหมดและยังเป็นอาวุธที่ทันสมัยที่สุดในโลกอีกเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากเย่เชียนได้แนะนำพวกเขาเอาไว้พวกเขาจึงได้ทั้งหมดมาด้วยราคาที่ถูกกว่าทั่วไปอย่างมาก ซึ่งคนที่มาทำธุรกรรมการซื้อขายแลกเปลี่ยนครั้งสุดท้ายนั้นได้พูดกับหวังเต๋อเซินโดยตรงเลยว่าตราบใดที่หวังเต๋อเซินต้องการหัวรบนิวเคลียร์ล่ะก็เขาก็จะหาให้ได้อย่างแน่นอน และสิ่งนี้ก็ทำให้วัหงเต๋อประหลาดใจอย่างมากโดยตระหนักว่าความสามารถของคนเหล่านั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

หวังเต๋อเซินก็ตระหนักดีเลยว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็เป็นเพราะเย่เชียนและเมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็รักเย่เชียนเหมือนครอบครัวคนนึงของเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้นครั้งล่าสุดที่เย่เชียนกวาดล้างกองโจรของตี่ลุนได้ในครั้งนั้นหวังเต๋อเซินก็ได้รับประโยชน์มากมายจากเหตุการณ์นี้และเขาก็ได้ส่งกองกำลังบางส่วนไปยึดครองพื้นที่นั้นๆ และในช่วงเวลาสั้นๆ กองทัพของหวังเต๋อเซินก็ได้ขยายไปถึงเกือบ 3,000 คนและทำให้เขาเป็นเจ้าแห่งกองโจรของเมียนมาร์แห่งนี้

“น้องเย่..ให้ฉันบอกมั้ยว่านายควรจะมาตั้งถิ่นฐานอยู่แถวนี้ได้แล้ว..ด้วยทักษะและทรัพยากรทั้งหมดของน้องเย่น่ะมันง่ายมากที่จะเป็นจักรพรรดิของดินแดนนี้เลยนะ..ทำไมน้องเย่ต้องเหนื่อยไปทำอย่างอื่นด้วยล่ะ” หวังเต๋อเซินพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน