ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 276

ตอนที่ 276 พายุและฝนโหมกระหน่ำ
‘ไอ้แก่นี่..วันๆ เอาแต่ชี้นิ้วสั่งไม่เคยทำอะไรเองเลย..ปล่อยให้ลูกน้องคอยตามเช็ดให้อย่างเดียว’ หูเยว่คิดอยู่ในใจอย่างลับๆ เพราะเขาไม่กล้าพูดแบบนี้ออกมาต่อหน้าเจ้าหน้าที่รัฐระดับนี้ที่สามารถขยี้เขาได้

“พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่..จับพวกมันไปสิ!” เจียงปินหยางตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด

“ผู้กำกับการหู..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เย่เชียนพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

หูเยว่ก็ยิ้มอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “โอ้..คุณเย่เป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย”

“รู้จักกันเหรอ?” เจียงปินหยางถามหูเยว่อย่างเร่งรีบและมีสีหน้าที่จริงจังมากซึ่งเห็นได้ชัดเลยว่าหูเยว่นั้นเหมือนอยู่ภายใต้เย่เชียนอย่างไงอย่างงั้น

“ครับผมรู้จักเขา” หูเยว่รู้สึกอับอายและลำบากใจอย่างมากนั่นก็เพราะว่าเขาไม่สามารถที่จะทำให้ใครในทั้งสองฝ่ายขุ่นเคืองได้เลยและเขาเคยพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนและเขาก็ไม่ได้จะมาเพื่อตายและเขาควรทำอย่างไร? ซึ่งคนที่อยู่ท่ามกลางความน่ากลัวทั้งสองนั้นก็เหมือนกับตายไปแล้ว

“หูเยว่! ..มันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอกนะถ้าคุณต้องการที่จะปกป้องเขา!” เจียงปินหยางพูดอย่างดุดัน

“เหอะ! ..อย่ามาใช้อำนาจของตัวเองเพื่อข่มคนอื่น!” เย่เชียนเหลือบมองไปที่หูเยว่จากนั้นหันไปหาเจียงปินหยางและพูดว่า “ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้กำกับการหู..และเขาแค่เคยจับผมเข้าคุกก็แค่นั้น”

“อาจารย์ทำไมอาจารย์ถึงพูดเรื่องไร้สาระกับไอ้แก่นี่ล่ะ..เดี๋ยวผมจะยิงเขาทิ้งเอง” เมื่อหวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดจบเขาก็หยิบปืนพกออกมาแล้วเล็งไปที่หัวของเจียงปินหยาง ซึ่งในตอนนี้หูเยว่และเหล่าตำรวจต่างก็ตกใจและหวาดกลัวไปกับผู้ชายที่กล้าบ้าบิ่นคนนี้มากเพราะเขาถึงกับกล้าที่จะชักปืนออกมาต่อหน้าของตำรวจและจ่อไปที่หัวของเลขาธิการพรรคการเมืองของเทศบาลเมืองเช่นนี้ และในตอนนี้เหล่าตำรวจต่างก็ไม่กล้าที่จะลังเลใดๆ และพวกเขาก็รีบชีกปืนออกมาทีละคนและเล็งไปที่หวงฟู่เส้าเจี๋ยและตะโกนว่า “วางปืนลง! ..วางปืนลงเดี๋ยวนี้!”

“อะไร! ..กลัวเหรอ..ถ้ากล้าก็ยิงมาสิ!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดอย่างไม่แยแสสิ่งใด

ถึงแม้ว่าหูเยว่จะชื่นชมความกล้าของหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ตามเพราะอย่างน้อยๆ เด็กหนุ่มคนนี้ก็กล้าหาญอย่างมาก แต่ท้ายที่สุดแล้วอีกคนก็เป็นถึงเลขาธิการพรรคการเมืองของเทศบาลเมืองดังนั้นหูเยว่จึงไม่กล้าที่จะประมาทใดๆ ส่วนตำรวจบางคนก็เหลือบมองเย่เชียนอย่างลำบากใจและหูเยว่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี

เย่เชียนก็ไม่ได้สนใจหวงฟู่เส้าเจี๋ยมากนักเพราะเขารู้ดีว่าหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็แค่จะทำให้เจียงปินหยางหวาดกลัวเพียงเท่านั้นและจะไม่ทำให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายใดๆ และยิ่งไปกว่านั้นเจ้าหน้าที่รัฐอย่างเจียงปินหยางที่หยิ่งผยองและโออ่าและทำตัวเสมือนอยู่ค้ำฟ้าและทรงพลังเช่นนี้ก็สมควรที่จะถูกกระทำเช่นนี้อย่างมาก และถึงแม้ว่าเย่เชียนจะเห็นดวงตาที่แสดงความอ้อนวอนของหูเยว่ก็ตามแต่เย่เชียนก็ทำเหมือนไม่เห็นอะไรใดๆ เลย

“คุณเย่คุณช่วยบอกให้เขาวางปืนลงก่อน..ทำแบบนี้มันจะไม่ดีถ้าสิ่งต่างๆ มันเกิดขึ้นน่ะ” หูเยว่อดไม่ได้จะถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

เย่เชียนยักไหล่และพูดว่า “ผมทำไม่ได้..คุณบอกเขาเองเถอะ”

หูเยว่ก็ถอนหายใจอย่างลับๆ ในใจและหันไปพูดกับหวงฟู่เส้าเจี๋ยว่า “วางปืนลงก่อนเถอะ..และมาคุยกัน..ถ้าคุณฆ่าเลขาเจียงไปเรื่องต่างๆ มันจะร้ายแรงมากนะ”

“หุบปาก! ..ถ้าผมอยากจะฆ่าใครก็ต้องฆ่าให้ได้!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดต่อ “และคุณที่เป็นทั้งงูพิษและหนูรับใช้เขาผมก็จะฆ่าคุณด้วย”

หูเยว่ตกตะลึงไปชั่วขณะเพราะปรากฏว่าเด็กหนุ่มคนนี้อาละวาดและบ้าบิ่นมากเกินไป จากนั้นหูเยว่ก็มองไปที่เย่เชียนและหันไปมองหวงฟู่เส้าเจี๋ยอีกครั้ง และคิดว่าตัวตนของเด็กหนุ่มคนนี้คงไม่ใช่เด็กธรรมดาๆ อย่างแน่นอน ส่วนเจียงปินหยางนั้นก็เริ่มสิ้นหวังและขาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นและอ่อนแรงเพราะเดิมทีเขาก็คิดว่าเมื่อพวกตำรวจมาแล้วคนเหล่านี้ก็จะไม่กล้าที่จะอาละวาดใดๆ ซึ่งเขาจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะว่าคนเหล่านี้ไม่ได้เกรงกลัวพวกตำรวจเลยและยิ่งไปกว่านั้นยังกล้าถือปืนต่อหน้าพวกตำรวจอีก

“ถ้างั้นคุณเย่ต้องการอะไรจากเลขาเจียงหรอครับ” ตอนนี้ชีวิตของเจียงปินหยางก็ตกอยู่ในกำมือของคนอื่นไปแล้ว เพราะงั้นหูเยว่จึงไม่กล้าที่จะทำอะไรผิดพลาด เขาจึงต้องถามด้วยน้ำเสียงที่ดีและสงบเสงี่ยม

“ก็ง่ายๆ ..ให้เขาคุกเข่าลงและขอโทษชาวเมืองเหล่านี้ซ่ะ” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูด

“อะไรนะ! ..แก..แกจะให้ฉันคุกเข่าเหรอ..มันเป็นไปไม่ได้!” เจียงปินหยางถึงกับผงะไปชั่วขณะจากนั้นก็พูดอย่างเกรี้ยวกราด

“ไอ้แก่เอ้ย..คิดว่าฉันไม่กล้ายิงรึไง?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยตบเจียงปินหยางที่หัวด้วยด้ามปืนในมือของเขาและพูด

“เลขาเจียง..คุณควรทำตามที่เขาต้องการ” หูเยว่พูดอย่างแผ่วเบา

“นี่คุณกำลังพูดอะไรอยู่..คุณกำลังช่วยไอ้พวกขยะที่ไร้ประโยชน์พวกนี้งั้นเหรอ..ประเทศต้องจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อสนับสนุนกรมตำรวจของพวกคุณในทุกๆ ปี..คุณจะมาพูดแบบนี้ได้ยังไง?” เจียงปินหยางตะคอกหูเยว่

หูเยว่ก็จ้องเขม็งเจียงปินหยางอย่างโกรธเกรี้ยวในใจและหันไปมองเย่เชียนอย่างวิงวอนและอ้อนวอนราวกับว่าเขาไร้ซึ่งหนทางใดๆ อีกต่อไปแล้ว และเขาก็ไม่กล้าที่จะลังเลใจอีกต่อไปเขาจึงรีบโทรไปหาหลี่ฮ่าวผู้เป็นถึงอธิการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางของเทศบาลเมืองและอธิบายถึงสถานการณ์ที่นี่

หลี่ห่าวก็ถึงกับผงะไปและรีบระดมเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดพิเศษมาที่นี่อย่างเร่งรีบ และเขาก็แอบปวดหัวและพึมพำอย่างลับๆ ว่า “พี่สอง! ..พี่ทำให้เกิดหายนะแบบนี้ได้ยังไง” หลี่ฮ่าวเองก็ไม่รีรอเช่นกันเขาจึงโทรศัพท์ไปหาหวังปิงและอธิบายคร่าวๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ในพื้นที่โครงการบูรณะเมือง

หวังปิงเองก็ตกตะลึงอยู่สักพักหนึ่งและไม่ลังเลใดๆ อีกต่อไปเขาก็รีบวางงานที่อยู่ในมือและขับรถตรงไปยังนั่นอย่างเร่งรีบ

ในตอนนี้สถานการณ์ก็กำลังวุ่นวายอย่างมาก ซึ่งหวงฟู่เส้าเจี๋ยเองก็จะไม่แสดงความอ่อนแอใดๆ ออกมาเพราะฉะนั้นเขาจึงโทรหาพ่อของเขาและเสแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสมเพชและน่าสงสารว่า “พ่อ! ..ลูกชายของพ่อกำลังถูกพวกตำรวจจ่อปืนใส่!”

หวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็ถึงกับผงะไปและถามอย่างร้อนรนว่า “ใจเย็นๆ ..ลูกอยู่ที่ไหน?”