ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 285

ตอนที่ 285 ล่าหัว ตอนที่ 2
มีเหล่านักธุรกิจและเหล่าคนดังมากมายมาที่นี่เพื่อสังสรรค์และดื่มกิน แต่ไม่มีใครที่ใจกว้างเหมือนกับเย่เชียนเลยเพราะโดยปกติแล้วแขกเหล่านั้นก็มักจะให้ทิปประมาณห้าสิบถึงหนึ่งร้อยหยวนซึ่งนั่นก็ถือว่าเยอะมากพอแล้วสำหรับงานต้อนรับง่ายๆ เช่นนี้ แต่ทว่าครั้งนี้เย่เชียนกลับให้พวกเธอมากกว่าหนึ่งพันหยวนอย่างใจกว้าง ซึ่งในเวลานี้พนักงานสาวต้อนรับทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องนี้อย่างลับๆ ว่าในเมื่อเย่เชียนเย่เชียนร่ำรวยมากถึงขนาดนี้ดังนั้นผู้ชายคนที่เลือดกำเดาไหลก็คงจะไม่เลวร้ายนักและตราบใดที่พวกเธอยินยอมเขานั้นพวกเธอคงจะมีชีวิตที่ดีใช่หรือไม่?

พนักงานสาวต้อนรับทั้งสองต่างก็ต้องมองหน้ากันและกันเพราะพวกเธอนั้นสามารถรับรู้ได้ถึงความคิดของกันและกันได้อย่างชัดเจนและจากนั้นไม่นานพวกเธอก็หันหน้าออกจากกัน ซึ่งดูเหมือนว่าพวกเธอจะกลายเป็นคู่แข่งกันในเรื่องของความรักไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

เย่เชียนสั่งห้องส่วนตัวและเรียกพนักงานสาวมาสองคนซึ่งพวกเธอเป็นพนักงานนวดเท้ามืออาชีพ ส่วนหวงฟู้เส้าเจี๋ยก็ไม่สามารถนั่งอยู่นิ่งๆ ได้เพราะดวงตาของเขามัวแต่จับจ้องและกวาดไปรอบๆ อย่างไม่หยุดไม่หย่อน เมื่อเย่เชียนเห็นเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอีกครั้ง “อาจารย์! ..สาวๆ ต่างชาติเหล่านั้นสวยมากเลย..อาจารย์ไปถามพวกเธอให้ผมหน่อยสิ..ฮ่าฮ่า?” หวงฟู้เส้าเจี๋ยพูดอย่างคาดหวัง

“ไอ้บ้าเอ๊ย..ในหัวสมองมีแต่หนอนรึไง” เย่เชียนจ้องเขม็งเขาและพูด

พนักงานนวดสาวก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย จู่ๆ พนักงานนวดสาวคนที่นวดให้หวงฟู้เส้าเจี๋ยก็พูดขึ้นมาว่า “คุณคะ..เรามีบริการแบบนั้นอยู่ที่ชั้นบนด้วยค่ะ..ถ้าคุณต้องการฉันสามารถจัดเตรียมให้คุณได้ค่ะ”

หวงฟู้เส้าเจี๋ยดีใจอย่างมากและพูดอย่างเร่งรีบว่า “จริงเหรอๆ ..ถ้างั้นก็จัดการเลย”

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากนั้นเย่เชียนก็ยื่นเงินสองร้อยหยวนให้กับพนักงานนวดสาวคนนั้นและพูดว่า “ฝากคุณจัดการด้วยนะ..พาไอ้หนุ่มนี่ออกไปได้ซะ”

“ขอบคุณครับท่านอาจารย์!” หวงฟู้เส้าเจี๋ยก็ลุกขึ้นยืนและจัดท่าทางและเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่และเดินตามพนักงานนวดสาวคนนั้นออกไป

“อย่าช้าล่ะ..ฉันให้เวลานายแค่หนึ่งชั่วโมงนะ..เรายังมีธุระที่ต้องทำ!” เย่เชียนพูด

“ชั่วโมงเดียวเองหรออาจารย์” หวงฟู้เส้าเจี๋ยพูด

“อย่ามาไร้สาระ..นายจะทำตั้งหนึ่งชั่วโมงเลยรึไงห๊ะ!” เย่เชียนจ้องเขม็งหวงฟู้เส้าเจี๋ยและพูด ซึ่งเมื่อพนักงานนวดสาวทั้งสองได้ยินเช่นนี้พวกเธอก็ยิ้มอย่างซุกซน

หวงฟู้เส้าเจี๋ยก็เลียริมฝีปากของตัวเองและเดินออกไปข้างนอกอย่างเชื่อฟัง

พนักงานนวดสาวที่กำลังนวดเท้าให้เย่เชียนอยู่จู่ๆ เธอก็ถามขึ้นมาว่า “แล้วคุณล่ะคะ..คุณต้องการใช้บริการอย่างอื่นด้วยมั้ยคะ?”

เย่เชียนนั้นรู้ได้โดยธรรมชาติว่าเธอหมายถึงอะไร จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ ..แต่คุณกดจุดเป็นมั้ย”

“ได้ค่ะ!” พนักงานนวดสาวก็ตอบว่า “ฉันถนัดมาก”

เย่เชียนก็พยักหน้าและยื่นเงินให้เธอห้าร้อยหยวนแล้วพูดว่า “เมื่อเร็วๆ นี้ผมปวดเมื่อยนิดหน่อยน่ะ..กดจุดให้ผมที..และถ้าผมหลับไปก็อย่าลืมปลุกผมให้หน่อยนะในอีกหนึ่งชั่วโมงน่ะ”

พนักงานนวดสาวรู้สึกแปลกใจอย่างมากเพราะแขกคนนี้ใจดีเกินไป จากนั้นเธอจึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “ได้ค่ะ..ฉันถนัดมากคุณวางใจได้เลย”

เย่เชียนก็นอนลงบนโซฟาจากนั้นพนักงานนวดสาวก็นวดเขาเบาๆ ซึ่งช่วงนี้เย่เชียนเองก็เผชิญกับงานหนักมาโดยตลอดและต้องรับมือกับนักฆ่าจากองค์กรดาร์คลิลลี่จำนวนมากอีกเขาจึงค่อนข้างเหนื่อยล้าเล็กน้อย และภายใต้เทคนิคการนวดที่เชี่ยวชาญของพนักงานนวดสาวคนนี้นั้นเย่เชียนก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วพนักงานนวดสาวก็ปลุกเย่เชียนให้ตื่นและเมื่อเย่เชียนลืมตาขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าเขาผ่อนคลายขึ้นอย่างมากและเขาก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กับพนักงานนวดสาวคนนั้นและเมื่อเขาหันไปก็เห็นหวงฟู่เส้าเจี๋ยนั่งอยู่อีกฝั่งด้วยพร้อมกับใบหน้าที่หดหู่ ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อยและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“อาจารย์ผมเสียหน้าอย่างมากเลย..ผมละอายใจตัวเองมาก..เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเธอแล้วผมไม่สามารถแสดงให้เห็นถึงความเร่าร้อนของชายชาวจีนได้เลย” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดด้วยความเสียใจ

“ฮ่าฮ่า! ..” เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยและพนักงานนวดสาวที่นวดเขาก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยเช่นกัน

“เอาเถอะๆ ..อย่าเสียใจไปเลย..คราวหน้าค่อยลองใหม่..อีกหน่อยเดี๋ยวก็ชิน” เย่เชียนพูด แต่ในใจเขาก็แอบคิดว่าหวงฟู่เส้าเจี๋ยจะไปรับมือกับหญิงสาวที่เชี่ยวชาญเหล่านั้นได้ที่ไหน? จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองพนักงานนวดสาวแล้วถามว่า “คุณมาทำงานที่นี่นานแค่ไหนแล้ว”

“สามปีค่ะ!” พนักงานนวดสาวตอบอย่างสุภาพ เพราะแขกอย่างเย่เชียนนั้นหาได้ยากมากเพราะไม่เพียงแค่เป็นคนใจกว้างและใจดีเพียงเท่านั้นเพราะเขายังไม่หยิ่งผยองและทำตัวโออ่าอีกด้วยซึ่งเขานั้นเป็นกันเองอย่างมาก จึงทำให้พนักงานนวดสาวสามารถคุยกับเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติและแน่นอนว่าเธอจะตอบทุกคำถามเท่าที่เธอสามารถตอบได้

“ถ้างั้นคุณก็น่าจะรู้จักเหว่ยเฉิงหลงใช่มั้ย..ที่เป็นดั่งเจ้าชายของตงเซียงกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงในเมืองเซี่ยงไฮ้ของเราน่ะ” เย่เชียนถาม

“ใช่ค่ะ..เขามักจะมาที่นี่อยู่บ่อยๆ ..อย่างน้อยๆ ก็สัปดาห์ละสามสี่ครั้งค่ะ..และปกติเขาก็จะอยู่ที่ชั้นบนค่ะ” พนักงานนวดสาวตอบ

เย่เชียนก็พยักหน้าเพราะบริการของชั้นบนนั้นเป็นทางการอย่างมาก จากนั้นเย่เชียนก็สวมรองเท้าและหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้พนักงานนวดสาวจากนั้นก็พูดว่า “วันนี้ต้องขอบคุณมากเลย..ทักษะการนวดของคุณดีมากเลย” หลังจากพูดจบเขาก็เตะหวงฟู่เส้าเจี๋ยเบาๆ และพูดว่า “ไปได้แล้ว!”

พนักงานนวดสาวรู้สึกประหลาดใจและตกตะลึงอย่างมากในวันนี้เพราะทิปการบริการที่เย่เชียนให้เธอมานั้นมันก็เพียงพอสำหรับเงินเดือนครึ่งเดือนของเธอแล้ว จากนั้นเธอก็พูดซ้ำๆ ว่า “ขอบคุณค่ะ..ขอบคุณมากเลยค่ะ..โชคดีนะคะ”

“อาจารย์เรากำลังจะไปไหนกัน” หวงฟู่เส้าเจี๋ยถาม

เย่เชียนมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเขาและพูดว่า “ปฏิบัติการกวาดล้างล่าหัวน่าจะเริ่มขึ้นแล้ว..เราไม่ควรอยู่เฉยๆ ..นายอยากจะมีส่วนร่วมใช่มั้ย..ตอนนี้แหละโอกาสอยู่ที่นี่แล้ว..มากับฉัน”

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ฉีกยิ้มและโน้มตัวไปข้างหน้าใกล้ๆ เย่เชียนและถามว่า “อาจารย์..เป้าหมายของเราคือใคร”

“เหว่ยเฉิงหลง!” เย่เชียนพูดพร้อมกับร่องรอยของเจตนาฆ่าและจิตสังหารที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในดวงตาของเขา

…..