ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 326

ตอนที่ 326 ความหยิ่งผยองของหลินยี่
เสี่ยวจู้โหลวนั้นในความเป็นจริงแล้วมันสโมสรเพื่อความบันเทิงคล้ายๆ คาสิโนนั่นเองซึ่งเมื่อเย่เชียนมองเข้าไปแล้วเขาก็ถึงกับผงะไปเพราะเมื่อตอนที่เขาได้ยินชื่อเสี่ยวจู้โหลวก่อนหน้านี้เขาก็คิดแค่ว่ามันจะต้องเป็นเพียงภัตตาคารหรือโรงน้ำชาเพียงเท่านั้นซึ่งเขาก็ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะเป็นเหมือนคาสิโนถึงขนาดนี้

หลังจากลงจากรถแล้วเย่เชียนก็จับมือหลินโรวโร่วแล้วเดินเข้าไปข้างในซึ่งชั้นหนึ่งนั้นเป็นห้องล็อบบี้และบาร์ที่มีเหล่าผู้คนพูดคุยและหัวเราะกันทั่วๆ ไปและหลินยี่เองก็อยู่ในห้องนั้นด้วย

เมื่อเห็นเย่เชียนกับหลินโรวโร่วเข้ามาหลินยี่ก็ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะและเหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูดอย่างเย้ยหยันว่า “ทำไมล่ะ..นี่แกกลัวถึงขนาดพาพี่สาวของฉันมาด้วยเลยเหรอ..อย่าคิดว่าเธออยู่ที่นี่แล้วฉันจะไม่กล้า”

เมื่อเห็นหลินโรวโร่วที่กำลังโกรธเกรี้ยวขึ้นมาเย่เชียนก็คว้าแขนเธอเอาไว้และยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “พี่สาวของนายก็แค่มาดูเฉยๆ ..เธอจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องของพวกเรา” หลังจากนั้นเย่เชียนก็เหลือบมองไปที่เหล่าอันธพาลประมาณหนึ่งโหลหรืออาจจะมากกว่านั้นที่กำลังเล่นสนุกเกอร์กันอยู่และเย่เชียนก็พูดว่า “พวกนี้เหรอพรรคพวกของนาย..ดูๆ แล้วก็มีแต่เด็กน้อยทั้งนั้นเลยหนิ..แล้วนายยังกล้าเรียกพรรคพวกอยู่อีกเหรอ?”

“ไอ้เวรนี่แกพูดถึงใครวะ” เมื่อเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นได้ยินคำพูดของเย่เชียนแล้วพวกเขาก็พากันล้อมรอบเย่เชียนเอาไว้และเด็กหนุ่มผมยาวก็เดินเข้ามาหาเย่เชียนและพูดอย่างเย้ยหยันและหยิ่งผยอง

“ก็พวกเอ็งไงล่ะ” เย่เชียนถีบเด็กหนุ่มคนนั้นทันทีที่เขาพูดจบ เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพูดถึงเหตุผลกับเด็กหนุ่มเหล่านี้ ดังนั้นก็ควรจะแสดงออกและตอบด้วยการกระทำเลยจะดีกว่า ซึ่งด้วยการถีบตรงๆ แล้วนั้นเด็กหนุ่มคนนั้นก็กระเด็นออกไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้ตอบโต้ใดๆ

“แม่งเอ๊ย..แกกล้าถีบฉันเหรอ!” เด็กผมยาวพูดขณะที่กุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้

“ก็พวกเอ็งจะมารุมฉันไม่ใช่เหรอ” เย่เชียนพูดอย่างเย้ยหยัน “เพราะงั้นฉันก็เลยเปิดก่อนไงล่ะ..ก็ดี..ฉันจะได้จัดการพวกเอ็งทั้งหมดพร้อมๆ กัน”

“เฮ้ย! ..นี่พวกแกยืนทำบ้าอะไรกันอยู่วะ..รับจัดการมันสิ! ..เดี๋ยวฉันจะเข้าไปรอข้างใน” หลินยี่พูด

“ไม่ได้ยินที่นายน้อยยี่พูดกันรึไงวะ..ไปจัดการมันสิ..ฝากในส่วนของฉันด้วยล่ะ” เด็กหนุ่มผมยาวพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นยืนและตะโกนบอกเหล่าเพื่อนๆ ของเขา”

เด็กหนุ่มกลุ่มนั้นก็ไม่ลังเลใดๆ อีกต่อไปและก็รีบพุ่งเข้าหาเย่เชียนทีละคนๆ ซึ่งการจัดการกับเหล่าอันธพาลเหล่านี้แล้วมันก็ไม่ต่างอะไรกับหลินยี่และเย่เชียนนั้นก็แข็งแกร่งกว่ามาก การที่หลินยี่มาพัวพันและเกี่ยวข้องกับเหล่าอันธพาลเหล่านี้ได้นั้นก็ค่อนข้างที่จะแปลกประหลาดเล็กน้อย ในขณะนี้ก็มีเพียงแค่เสียงกรีดร้องและหลังจากนั้นภายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเหล่าอันธพาลหลายสิบคนก็นอนกองกันอยู่บนพื้นพร้อมกับร้องโอดครวญกันไม่หยุดและเหลือเพียงแค่หลินยี่เพียงเท่านั้นที่กำลังตื่นตระหนกตกใจอยู่และเด็กหนุ่มผมยาวที่สั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว

เย่เชียนก็ปรบมือและพูดว่า “ลุกขึ้นมาสิวะ..อย่ามาทำสำออย”

เด็กหนุ่มผมยาวก็สั่นไปทั้งตัวภายใต้ดวงตาที่แหลมคมของเย่เชียนหลังจากนั้นเด็กหนุ่มผมยาวก็หยิบไม้สนุกเกอร์ขึ้นมาและพุ่งเข้าหาเย่เชียนแต่ก็ถูกเย่เชียนถีบกลับไปอีกครั้งและมีเสียง “กรึก” ทันใดนั้นไม้สนุกเกอร์ก็หักและเด็กหนุ่มผมยาวก็กระเด็นไปชนกำแพงอย่างรุนแรง

เย่เชียนนั้นก็ไม่ได้แยแสหลินยี่แต่อย่างใดเขาเพียงเดินตรงไปที่เด็กหนุ่มผมยาวและนั่งยองๆ พร้อมกับตบแก้มของเด็กหนุ่มผมยาวเบาๆ แล้วพูดว่า “ไหนพูดมาซิว่าพวกเอ็งเป็นใคร”

เด็กหนุ่มผมยาวก็ตัวสั่นและพูดว่า “ฉัน…ฉันเป็นลูกน้องของพี่ไห่”

“แล้วพี่ไห่ของเอ็งน่ะมีชื่อเสียงขนาดนั้นเลยเหรอ..ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยล่ะ” เย่เชียนพูดและยิ้มเยาะ

“ใน..ในเมืองหางโจวพี่ไห่มีอิทธิพลมากที่สุดแล้ว..ฉันเตือนแกเลยนะว่าแกอย่ามาเกรี้ยวกราดแถวนี้..ไม่..ไม่อย่างนั้นฉันพูดได้เลยว่าแกจะไม่สามารถมีชีวิตรอดออกจากเมืองหางโจวไปได้อย่างแน่นอน” ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มผมยาวจะกระวนกระวายและหวาดกลัวมากก็ตามแต่ด้วยชื่อของหัวหน้าของเขาแล้วเขาก็สามารถรวบรวมความกล้าที่จะพูดได้โดยหวังว่าสิ่งนี้จะสามารถทำให้เย่เชียนเกรงกลัวได้

“แล้วเขาคนนั้นยิ่งใหญ่กว่าราชาแห่งขุนเขาเฝิงเฝิงอีกเหรอ?” เย่เชียนยังคงถามต่อ

“ไม่ๆ ..ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน..แกไม่สามารถไปเปรียบเทียบพวกเขาได้..เพราะราชาแห่งขุนเขาน่ะเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหางโจวของเราแล้ว” เด็กหนุ่มผมยาวพูด

“เหอะ!” เย่เชียนตบหน้าเด็กหนุ่มผมยาวและหัวเราะอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “ฉันจะบอกอะไรให้นะไอ้เด็กน้อย..ราชาแห่งขุนเขาน่ะยังต้องก้มหัวให้ฉันเลยแล้วเด็กๆ อย่างพวกเอ็งกล้าที่จะผยองกับฉันงั้นเหรอ!” จากนั้นเย่เชียนก็เหลือบมองไปที่เหล่าอันธพาลที่กำลังนอนโอดครวญกันอยู่บนพื้นและพูดว่า “พวกเอ็งฟังให้ดีนะ..หลินยี่เป็นน้องชายภรรยาของฉัน..แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกว่าพวกเอ็งจะทำอะไรกันจะรวมกลุ่มกันสร้างปัญหาอะไรก็เถอะฉันไม่สนใจหรอก..แต่ถ้าพวกเอ็งกล้าทำอะไรเขาล่ะก็ฉันจะส่งพวกเอ็งไปรับใช้ราชาแห่งขุนเขาถึงนรกเลยคอยดูก็แล้วกัน..ได้ยินมั้ย?”

เด็กหนุ่มและอันธพาลเหล่านั้นไม่กล้าแม้แต่จะพูดพวกเขาเพียงพยักหน้ากันอย่างหวาดระแวงและถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เชื่อฟังแต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมาในตอนนี้ซึ่งพวกเขาก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น และเหตุผลที่เย่เชียนยังปล่อยให้พวกเขาอยู่กับหลินยี่นั้นก็เพราะว่าอย่างแรกเขากลัวว่าหลินยี่จะต่อต้านและดื้อรั้นมากกว่าเดิมอย่างที่สองนั้นถึงแม้ว่าหลินยี่จะอยู่กับแก๊งเหล่านี้ก็ตามถึงยังไงมันก็ยังดีที่เขาจะได้สามารถมีความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ และลูกหลานของผู้มีอิทธิพลได้

“ไปซะ!” เย่เชียนตวาดและเหล่าเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นก็พยายามที่จะลุกขึ้นและพยักหน้าจากนั้นก็วิ่งหนีกันไปอย่างรวดเร็ว

เย่เชียนก็หันกลับมาและเดินไปข้างๆ หลินยี่และพูดว่า “เป็นไง? ..พอใจรึยัง?”

หลินยี่ก็พูดว่า “ไม่! ..ก็แค่ต่อสู้เก่งเท่านั้น..อย่างน้อยๆ ก็เหมือนอันธพาลธรรมดาๆ แค่นั้นเอง”

“ก็นะ!” เย่เชียนพยักหน้าและพูดว่า “ถ้างั้นนายอยากจะให้ฉันพิสูจน์อะไรยังไงบ้างล่ะ? ..เดี๋ยวจัดให้เลย..ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันเองก็หัวดื้อเหมือนกัน..เพราะถ้านายไม่เรียกฉันว่าพี่เขยล่ะก็ฉันจะไม่ออกไปจากเมืองหางโจวแน่”

“ก็ได้ๆ ..ถ้าแกไปเกลี้ยกล่อมแม่ของฉันและลุงกับป้าให้พวกเขาอนุญาตให้ฉันแต่งงานกับหลี่ลู่หลานได้ล่ะก็..ฉันจะเรียกแกว่าพี่เขยเลยและจำทะตัวดีๆ และเชื่อฟัง” หลินยี่พูดอย่างกระตือรือร้น

“หลินยี่! ..นี่นายยังไม่เลิกคิดเรื่องนั้นอีกเหรอ..นายรู้มั้ยว่าถ้านายแต่งงานกับดาราสาวคนนั้นน่ะมันจะส่งผลกระทบต่ออนาคตของนายมากแค่ไหนนายรู้บ้างมั้ยเนี่ย?” หลินโรวโร่วเดินเข้ามาและพูดด้วยความโกรธและไม่สบอารมณ์อย่างมาก

“พี่โรวโร่วเองก็เหมือนกันนั่นแหละ..พี่เองก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่รึไง..ตอนแรกลุงกับป้าก็ขอให้พี่แต่งงานกับเฉินเซิงแต่พี่ก็ไม่ยอมและหนีไปเมืองเซี่ยงไฮ้คนเดียวน่ะ!” หลินยี่พูดเสียงแข็ง

“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย..นี่ก็เพื่อตัวของนายเองนะ” หลินโรวโร่วพูด

“ทำไมมันจะไม่เหมือนกันล่ะ..ก็ผมอยากจะแต่งงานกับเธอหนิ” หลินยี่พูดอย่างหนักแน่น