ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 341

ตอนที่ 341 การประลองศิลปะการต่อสู้สามแขนง
คนเหล่านี้หามาเย่เชียนถึงหน้าประตูด้วยตัวเองเช่นนี้แต่เย่เชียนก็ไม่สามารถที่จะลงมือทำอะไรได้เพราะตอนนี้มีนักข่าวจากหลายสื่อหลายสำนักอยู่ที่นี่ด้วยดังนั้นจึงเป็นเป็นผลดีนักถ้าหากจะทำอะไรในที่สาธารณะเช่นนี้

ชายที่ดูเหมือนผู้นำก็จ้องมองเย่เชียนอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “ฉัน! ..อุเอโนะสึโยชิ..เป็นเจ้าของโรงยิมคาราเต้สายดำขั้นแปด..ฉันได้ยินมาว่าวันนี้สโมสรศิลปะการต่อสู้เปิดให้บริการน่ะ..ฉันจึงมาที่นี่เพื่อแสดงให้เห็นและบอกให้โลกรู้เกี่ยวกับคาราเต้ของฉันว่ามันเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกและเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมมากแค่ไหน..และบอกให้รู้ว่าศิลปะการต่อสู้แบบอื่นน่ะมันก็เป็นเพียงแค่หมัดและเท้าที่เบาเหมือนดอกไม้ไม่กี่ดอก”

เย่เชียนก็ยังไม่ได้พูดอะไรใดๆ แต่ทว่าจู่ๆ ก็มีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาจากทางด้านนอกประตูและคนที่เดินนำมาก็พูดอย่างเย้ยหยันว่า “อาจารย์อุเอโนะ! ..คุณมั่นใจเกินไปหน่อยมั้ย? ..เทควันโดของฉันจากเกาหลีน่ะดีที่สุดในโลกแล้ว..กังฟูและคาราเต้น่ะจะมาเทียบอะไรได้”

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยและจ้องมองทั้งสองคนด้วยความสนใจ ซึ่งหลังจากนั้นอุเอโนะก็ตะคอกกลับไปว่า “อาจารย์อันคยอง..ถ้างั้นเราก็มาสู้กันหน่อยดีกว่า!”

“ฉันเกรงว่าคุณจะไม่ไหวเอาน่ะสิ..เพราะฉันอันคยองซูผู้ถือครองตำแหน่งนักเทควันโดขั้นแปด..เพราะงั้นเราก็สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างผู้ชนะและผู้แพ้ได้โดยที่ไม่ต้องคิดอะไรให้มันปวดหัว” อันคยองซูพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“ครั้งที่แล้วฉันก็แค่อ่อนข้อให้เท่านั้น..แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่!” อุเอโนะพูดพร้อมกับพับแขนเสื้อของเขาขึ้นและเตรียมที่จะต่อสู้กับอันคยองซู

“เดี๋ยวก่อนสิ..เดี๋ยวก่อน!” เย่เชียนโบกมือขึ้นอย่างรีบร้อนและพูดว่า “พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่..พวกคุณจะมาถล่มโรงยิมของผมงั้นเหรอ?”

อุเอโนะและอันคยองซูก็อดไม่ได้ที่จะจ้องหน้ากันและหลังจากนั้นพวกเขาก็มองไปที่เย่เชียนแล้วพูดว่า “ใช่! ..ฉันมาที่นี่เพื่อถล่มโรงยิมของนาย!” ทั้งสองพูดเกือบจะพร้อมกัน

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและก็มองหน้ากันแล้วพูดว่า “คุณก่อนเลย!..คุณก่อนเลย!” พวกเขาพูดพร้อมกันอีกครั้งแต่ทว่าครั้งนี้ทั้งคู่ดูประหม่าเล็กน้อย

“แกพูดตามฉันทำไมวะ! ..อยากจะสู้กับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” อุเอโนะตะคอกออกมาอย่างเสียงดัง

“แกคิดว่าฉันกลัวแกรึไงวะ!” อันคยองซูพูดอย่างไม่มั่นใจ

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดว่า “โถ่เอ๊ย..พวกคุณสองคงจะเล่นอะไรกันเนี่ย..เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่นั่นแหละ..ถ้างั้นพวกคุณก็เข้ามาพร้อมๆ กันเลย..ผมจะได้จัดการพวกคุณทั้งหมดในครั้งเดียว..มันจะได้ไม่วุ่นวาย”

เฉินโม่ก็อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมาและเดินไปที่ด้านข้างของเย่เชียนและพูดว่า “บอส! ..ไอ้พวกตัวตลกสองตัวนี้ไม่ต้องถึงมือบอสหรอก..เดี๋ยวผมจัดการให้”

“ไม่เป็นไรๆ ..ฉันใช้เวลาไม่นานอยู่แล้ว” เย่เชียนพูดอย่างง่ายๆ สบายๆ

การฟังบทสนทนาของเย่เชียนและเฉินโม่โดยไม่มีลูกร้องหรือพรรคพวกอยู่ข้างหลังพวกเขาเลยแม้แต่คนเดียวเช่นนี้จึงทำให้อุเอโนะและอันคยองซูประหลาดใจอย่างมาก “นี่แกคิดว่าแกจะเอาชนะพวกเราทั้งสองด้วยตัวคนเดียวได้อย่างงั้นเหรอ? ..แกประเมิณตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า? ..ฉันเกรงว่าแกนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายแพ้และจะมาอ้อนวอนขอร้องความเมตตาจากฉันในภายหลัง!” อันคยองซูพูด

“ก็เอาสิวะ! ..ถ้าฉันไม่สามารถจัดการแกได้ภายในห้านาทีล่ะก็..อุเอโนะคนนี้ก็จะไม่มาเหยียบไต้หวันอีกต่อไป!” อุเอโนะพูดอย่างมั่นใจ

“ห้านาทีเหรอวะ! ..โถ่เอ๊ย..ฉันขอแค่สามนาทีก็พอแล้ว..เพราะงั้นถ้าฉันไม่สามารถจัดการแกได้ภายในสามนาทีล่ะก็..ฉันจะว่ายน้ำกลับไปที่เกาหลีเลย!” อันคยองซูพูดอย่างมั่นใจ

“แม่งเอ๊ย! ..จะเถียงอะไรกันนักหนา..สามนาทีก็สามนาที..ถ้าพวกคุณล้มผมได้ล่ะก็ผมจะว่ายน้ำกลับไปที่จีนแผ่นดินใหญ่..แต่ถ้าผมชนะพวกคุณทั้งสองล่ะก็พวกคุณจะต้องว่ายน้ำกลับบ้านเกิดของตัวเองไปซะ!” เย่เชียนพูด

“นี่คุณจะทำได้หรอคะ” หูวเค่อเดินไปที่ด้านข้างของเย่เชียนและกระซิบถามด้วยความกังวล “พวกเขาเป็นยอดฝีมือในสายดำระดับแปดเลยนะ..พวกเขาไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะ”

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและโน้มตัวเข้าไปข้างๆ หูของหูวเค่อและพูดว่า “คุณลืมไปแล้วหรอว่าทักษะการต่อสู้ของผมน่ะมันมีเอาไว้เพื่อฆ่า..ไม่ได้มีเอาไว้เพื่อแสดงโชว์ลีลาและการเคลื่อนไหวที่ดูดี..เพราะงั้นแค่สามนาทีมันก็พอแล้ว”

หูเค่อก็ตกตะลึงไปชั่วขณะและเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ทว่าเธอก็แอบคิดในใจไว้ว่าเธอจะคอยช่วยเขาอยู่อย่างลับๆ ถ้าหากมีอะไรผิดพลาด

เย่เชียนก็โบกมือให้เหล่านักข่าวจากสื่อมวลชนทั้งหลายและพูดว่า “พี่ๆ น้องๆ ผู้สื่อข่าวครับ..วันนี้ทุกคนมาร่วมเป็นสักขีพยานกันเถอะเถอะว่าวันนี้ผมและคุณอุเอโนะจากสโมสรคาราเต้..และคุณอันคยองซูจากสโมสรเทควันโด..ถ้าหากว่าใครแพ้ล่ะก็คนคนนั้นก็ต้องว่ายน้ำกลับบ้านเกิดไป..ซึ่งถ้าผมแผ้ล่ะก็ผมจะกลับไปประเทศจีนและผมจะไม่มาเหยียบไต้หวันอีกเลยในชีวิตนี้!”

“เย่เชียน! ..เย่เชียน! ..เย่เชียน! ..” เหล่าคนหนุ่มสาวชาวไต้หวันต่างก็ตะโกนเชียร์เย่เชียนกันอย่างเมามันนั่นก็เพราะว่าไม่มีเหตุการณ์ใดที่ตื่นเต้นไปมากกว่าการเผชิญหน้าของยอดฝีมือทั้งสามของศิลปะการต่อสู้ทั้งสามแขนง