ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 343

ตอนที่ 343 รวยนักเหรอ?
เมื่อเสียงของเย่เชียนจบลงบอดี้การ์ดทั้งสามก็หยุดชะงักและสายตาของพวกเขาก็หันไปที่เย่เชียนส่วนชายชรากับผู้หญิงคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเย่เชียนเช่นกัน ซึ่งหลังจากนั้นชายชราก็หัวเราะอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “ทำไม? ..อยากเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่นงั้นเหรอ..แกต้องชั่งน้ำหนักตัวเองให้ดีก่อน”

เย่เชียนก็หัวเราะเยาะและเดินไปหาหม่าหงจงและช่วยพยุงเขาขึ้นมาและถามว่า “คุณเป็นอะไรมั้ย? ”

หม่าหงจงก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและก็ส่ายหัวอย่างหนักหน่วงและพูดว่า “ขอบคุณๆ” ใบหน้าของเขามีรอยแผลฟกช้ำไปทั่วทั้งใบหน้าและมันก็เริ่มบวมแล้ว

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและจ้องมองไปที่ชายชราและพูดว่า “คุณแย่งภรรยาของเขาไปแล้วและทำไมถึงต้องไปทำร้ายเขาด้วยล่ะ? ..คุณคิดว่าพอคุณมีเงินแล้วคุณจะทำอะไรใครก็ได้งั้นเหรอ?”

“ก็แล้วไงเพราะฉันมีเงิน! ..ยุคนี้น่ะมันเป็นยุคสมัยของคนรวย..ไอ้พวกคนจนที่น่าเวทนาอย่างพวกแกน่ะสมควรที่จะถูกเหยียบย่ำไปตลอดชีวิต!” ชายชราพูดอย่างหยิ่งผยองและโอหัง

“แล้วคุณรวยมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เย่เชียนถามอย่างเย้ยหยัน

“ก็ไม่เชิง..เพราะอย่างน้อยๆ ฉันก็รวยกว่าพวกแกก็แล้วกัน..ดูสิฉันมีบ้านพักตากอากาศและรถ BMW ฉันน่ะมีรายได้ปีละไม่ต่ำกว่าสิบล้าน..คนอย่างพวกแกน่ะต่อให้ทำงานทั้งชีวิตก็ไม่มีวันได้สัมผัสเงินนั่นหรอก” ชายชราพูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างมาก

“ห๊ะ! ..สิบล้านเหรอ?” เย่เชียนแสร้งพูดด้วยท่าทางทีดูประหลาดใจอย่างมาก “โถ่ๆ ..ก็แค่สิบล้านเอง..ผมก็นึกว่าคุณจะเป็นมหาเศรษฐีหรืออะไรซะอีก..และนี่ BMW เหรอ..เหอะๆ” เย่เชียนพูดขณะที่เขาเดินเข้าไปที่รถ BMW ของชายชราและหยิบท่อเหล็กจากข้างทางขึ้นมาและทุบรถ BMW ของชายชราอย่างรุนแรง

ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะตกใจและรีบพูดว่า “เฮ้ยแก! ..นี่แกกำลังทำอะไรของแกกันเนี่ย?” จากนั้นเขาก็ตะโกนบอกบอดี้การ์ดทั้งสามว่า “รีบไปจัดการมันสิวะ..ไม่นะ BMW ของฉัน!”

เมื่อบอดี้การ์ดทั้งสามได้ยินคำพูดของชายชราแล้วพวกเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเย่เชียน เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ใช้ท่อเหล็กฟาดเข้าไปที่เหล่าบอดี้การ์ดทั้งสามทันทีและบอดี้การ์ดทั้งสามก็ร้องโอดครวญและล้มลงไปกับพื้นในทันทีหลังจากนั้นเย่เชียนก็ตะคอกว่า “ผมเห็นว่าพวกคุณก็แค่มาทำงานให้เขา..เพราะงั้นวันนี้ผมจะปล่อยพวกคุณไป..แล้วก็อย่ามาให้ผมเจอหน้าพวกคุณอีกก็แล้วกัน..และออกไปซะ!”

บอดี้การ์ดทั้งสามก็ยืนขึ้นและมองหน้ากันจากนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ และเดินหนีไปในทันที จากช่วงเวลาสั้นๆ ในการต่อสู้นั้นพวกเขาได้รู้แล้วว่าพวกเขากับเย่เชียนนั้นแตกต่างกันเกินไปและพวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย ซึ่งสำหรับพวกเขาแล้วในโลกใบนี้นั้นคนรวยที่สุดก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นคนที่โหดร้ายที่สุดเพราะคนที่สิ้นหวังและหมดหนทางนั้นก็คือคนที่โหดร้ายที่สุดในโลกนั่นเอง

หลังจากนั้นไม่นานรถ BMW ของชายชราก็ถูกเย่เชียนทุบจนจำแทบจะไม่ได้และเมื่อเห็นว่าเหล่าบอดี้การ์ดของเขาก็ไม่อยู่แล้วชายชราจึงไม่ได้ทำตัวหยิ่งผยองอีกต่อไปและเขาก็ใช้มือชี้ไปที่เย่เชียนอย่างสั่นกลัวและพูดว่า “แก! …แกอย่าหนีไปไหนนะ..ฉันจะโทรหาตำรวจ! ..แกเตรียมล้างก้นรอเข้าคุกได้เลย!”

“ไม่ต้องกังวลไป..ผมจะรออยู่ที่นี่แหละ” เย่เชียนพูด

เมื่อหม่าหงจงได้ยินเช่นนี้เขาก็รีบเดินไปที่ด้านข้างของเย่เชียนและพูดอย่างกระวนกระวายว่า “น้องชาย..นายรีบหนีไปเถอะ..พวกเราสู้คนรวยพวกนี้ไม่ได้หรอก..ถ้าพวกตำรวจมาจับนายล่ะก็ฉันคงไม่สบายใจและรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเลย”

เย่เชียนตบไหล่หม่าหงจงเบาๆ และพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปพี่ชาย..มันไม่มีอะไรหรอก” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและกดเบอร์โทรศัพท์ของซื่อเหวินจื้อแล้วพูดว่า “ท่านนายกเทศมนตรีซื่อครับ..ตอนนี่คุณสะดวกหรือเปล่า? ..ผมมีบางอย่างที่อยากจะรบกวนคุณหน่อยน่ะครับ..เมื่อครู่นี้มีคนขับรถจะมาชนผมแต่โชคดีที่ผมหลบได้ทัน..แต่เขากลับบอกว่าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้รถของเขาเสียหายน่ะครับ..และเขาก็ต้องการที่จะแจ้งความจับผมด้วย”

“ไอ้พวกไร้สาระนั่นมันต้องถูกปรับทัศนคติสักหน่อยแล้ว..คุณเย่ไม่ต้องกังวลไปครับ..ฉันจะรีบส่งคนไปจัดการทันที..แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” ซื่อเหวินจื้อพูดอย่างรีบร้อน

“แถวๆ ชานเมือง..ใกล้ๆ ภูเขาเจ้าแม่กวนอิมครับ!” เย่เชียนตอบ

“เอาล่ะๆ ..ฉันจะรีบส่งคนไปทันที..ต้องขอโทษคุณเย่ด้วยที่พลเมืองของไทเปทำให้คุณต้องขุ่นเคือง..เดี๋ยวทางรัฐบาลไทเปจะไล่ปราบปรามพวกแกะดำและพวกจอมปลอมเหล่านั้นเอง” ซื่อเหวินจื้อ

“ถ้างั้นผมก็ขอรบกวนท่านนายกเทศมนตรีซื่อด้วยนะครับ!” เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มและวางสายโทรศัพท์ไป

หลังจากนั้นเย่เชียนก็หันหน้าไปมองหม่าหงจงและพูดว่า “คุณขับแท็กซี่หรอ?”

“ใช่ๆ ..ฉันหารายได้จากการขับรถแท๊กซี่ได้แค่เดือนละไม่กี่พันหยวนเอง..แต่เมื่อก่อนทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เป็นไปด้วยดี..แต่ทว่าจู่ๆ ลูกสาวของฉันกลับล้มป่วยและได้รับการวินิจฉัยจากหมอว่ามีความผิดปกติของเม็ดเลือดตั้งแต่กำเนิด..และค่าผ่าตัดก็มากกว่า 500,000 หยวน..แต่ฉันหาและรวบรวมเงินมาได้แค่ 200,000 หยวนและผู้หญิงคนนี้ก็เห็นว่าฉันยากจนและหนีไปอยู่กับคนอื่น..มันน่าเศร้ามากใช่มั้ยที่ฉันไม่มีเงินที่ฉันเกิดมาเป็นคนจน?” หม่าหงจงพูดด้วยสีหน้าที่ขมขื่นและหดหู่อย่างมาก

เย่เชียนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ และพูดว่า “เอาหน่าๆ ..ยังมีคนดีๆ อีกมากมายในโลกนี้..อย่าไปคิดมากเลย..ผมจะช่วยจ่ายค่าผ่าตัดให้ลูกสาวของคุณเอง” เย่เชียนหยิบเช็คเงินสดออกมาจากกระเป๋าและเขียนตัวเลขจำนวนหนึ่งลงไปและยื่นให้หม่าหงจงแล้วพูดว่า “คุณรับเอาไว้นะ”

หม่าหงจงจ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นเลยหลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างตะกุกตะกักว่า “นะ..นี่..นี่..คือฉันจะรับเงินน้องชายเอาไว้โดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง?” เมื่อเห็นจำนวนเงินหนึ่งล้านหยวนในเช็คเงินสดหม่าหงจงก็ถึงกับผงะไป

“คุณรับเอาไว้เถอะ..เงินนั่นไม่ได้ให้คุณฟรีๆ หรอก..ยังไงคุณก็ต้องจ่ายคืนอยู่แล้ว” เย่เชียนพูดง่ายๆ สบายๆ

“ฉัน..ฉันไม่สามารถหามาคืนได้หรอก” หม่าหงจงพูดด้วยความหดหู่

“มันก็มีอยู่หลายวิธีที่จะจ่ายเงินคืนน่ะ” เย่เชียนพูด “เอ่อ..คุณอยู่ในวงการแท็กซี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

“สิบห้าปี!” หม่าหงจงตอบ

“โห..ถ้างั้นคุณก็ต้องรู้จักกับคนขับแท็กซี่มากมายเลยใช่มั้ย..อันที่จริงแล้วผมก็อยากที่จะเปิดบริษัทขนส่งสาธารณะและท่ารถแท็กซี่อยู่เหมือนกันน่ะ..แต่ผมไม่ค่อยคุ้นเคยหรือเข้าใจเรื่องนี้มากนัก..แต่สำหรับคุณที่ทำอาชีพนี้มานานแล้วเพราะงั้นคุณก็จะสามารถช่วยผมได้เยอะอย่างแน่นอน” เย่เชียนพูด