ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 369

ตอนที่ 369 ศึกระหว่างผู้หญิงทั้งสอง

หลังจากที่หยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “แต่ฉันน่ะรู้นิสัยของเธอดีว่าไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เธอตัดสินใจได้..เพราะงั้นฉันจึงหักห้ามใจเอาไว้..แล้วเธอล่ะเป็นยังไงบ้าง..หกเดือนที่ผ่านมานี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”

ใบหน้าของซูเหว๋ยก็กลายเป็นผิดหวังและหัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสูญเสีย ซึ่งบางครั้งผู้หญิงนั้นก็เหมือนกับผู้ชายเพราะพวกเธอก็มีความรักและถึงแม้ว่าซูเหว๋ยจะไม่ได้รักเย่เชียนก็ตามแต่ถึงยังไงเธอก็ยังคงผิดหวังและเสียใจอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนเช่นนั้น

ใบหน้าของจ้าวหยาก็เปลี่ยนไปเช่นกันซึ่งดวงตาของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายและมีความสุขอย่างมากและเธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเล็กน้อย “นายยังเก็บจดหมายของฉันเอาไว้อยู่หรือเปล่า?” จ้าวหยาถาม

“แน่นอนสิ!” เย่เชียนพูด “ฉันเก็บมันเอาไว้และฉันก็มักจะหยิบมันออกมาอ่านอยู่เสมอ”

“แล้วนายเขียนอะไรถึงฉันบ้างนายจำได้มั้ย?” จ้าวหยาถามต่อ

“จำได้สิ!” เย่เชียนพยักหน้าและพูด

“งั้นก็อ่านให้ฉันฟังหน่อยสิ” จ้าวหยาพูด

“ตอนนี้เลยหรอ” เย่เชียนถามพลางเกาหัวด้วยความลำบากใจเพราะเขาไม่ใช่วรรณกรรมและนักกวีเพราะถ้าเขาอ่านออกมาจริงๆ มันก็ยังคงอึดอัดอยู่บ้าง

“ฉันต้องการฟังตอนนี้เลย!” จ้าวหยาพูดและมองไปที่ซูเหว๋ยและดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความยั่วยุและเย้ยหยันเล็กน้อย

สงครามระหว่างผู้หญิงนั้นทำให้ผู้ชายหดหู่มากจริงๆ เพราะการต่อสู้นอกเครื่องแบบที่ไร้ดินปืนและระเบิดนั้นมันน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดสำหรับผู้ชาย หลังจากที่ยิ้มอย่างละอายใจตัวเองเย่เชียนก็ค่อยๆ เริ่มอ่านมัน

หมู่เมฆที่ลอยอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์จะได้ยินเสียงใครที่ไหน?

ในความฝันฉันพิงราวบันไดหลายครั้งและพิงตึกสูงเพียงลำพังและมองดูดวงดาวอยู่เพียงลำพังเสมอมา

กระแสลมหวนที่ถาโถมและผัดผ่านมาเนิ่นนานอย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีเธอ

ฟากฟ้าที่กว้างไกลจะมองไปทำไมถ้าไม่มีเธอ

ความงดงามของเธอนั้นเหนือสิ่งอื่นใดจนหาที่เปรียบมิเคยได้

ชีวิตนี้ต้องฝ่าฟันสิ่งต่างๆ เพียงเพื่อจะคงอยู่กับความเศร้าโศกที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่ไร้เธอ

ทะยานผ่านท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ด้วยชีวิตที่ไม่มีใครร่วมทางนั้นทั้งเหงาและเศร้าโศกยิ่ง

เงาที่อ้างว้างกับโลกที่ไร้จุดสิ้นสุดนั้นเธออยู่แห่งหนใด?

ไม่เพียงแค่จ้าวหยาเท่านั้นแต่ยังรวมถึงซูเหว๋ยด้วยที่ตกตะลึงเพราะนี่คือสิ่งที่เย่เชียนคิดและเขียนขึ้นมาจริงๆ อย่างงั้นหรือ? จ้าวหยานั้นไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเย่เชียนจะสามารถเขียนบทกวีที่ซึ้งกินใจได้เช่นนี้จนผู้คนที่ได้ยินมันจะสามารถสัมผัสความโหยหาและเศร้าโศกได้

น้ำตาก็ได้ไหลลงมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ซึ่งจ้าวหยาและซูเหว๋ยนั้นไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะสามารถคิดบทกวีที่ซึ้งกินใจเช่นนี้ได้และมีเพียงผู้ที่ได้รับความเจ็บปวดแบบนี้เท่านั้นที่สามารถคิดและสัมผัสมันได้ถึงความรักที่แท้จริงในบทกวีนี้

จ้าวหยาไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไปเธอจึงเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชียนและเริ่มสะอึกสะอื้นและตัวสั่นอย่างมากเพราะมันเป็นความสุขและความปลื้มปีติที่พิสูจน์ได้แล้วว่าการที่เธอตั้งใจทำสิ่งต่างๆ มาตลอดหกเดือนที่ผ่านมานี้และความลำบากยากแค้นที่เกิดขึ้นตลอดหกเดือนที่ผ่านมามันไม่ได้ไร้ผลเพราะในที่สุดผู้ชายตรงหน้าเธอก็สามารถละทิ้งทุกสิ่งและยอมรับตัวเธอได้ในที่สุด

จ้าวหยานั้นไม่สนใจว่าเย่เชียนจะมีผู้หญิงคนอื่นหรือไม่ตราบใดที่เธอสามารถอยู่เคียงข้างเย่เชียนนั้นได้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้วจริงๆ

การแสดงออกของซูเหว๋ยก็เริ่มหดหู่และผิดปกติไปเพราะบางทีคำพูดของเย่เชียนก็คงจะไม่ผิดเพราะเขามีแฟนหลายคนแต่หลังจากได้ยินบทกวีนี้ซูเหว๋ยก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจที่เย่เชียนนั้นมีให้กับผู้หญิงเหล่านั้นจนความรู้สึกและหัวใจของเธอเองก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ เช่นกันและเมื่อเห็นจ้าวหยาอยู่ในอ้อมแขนของเย่เชียนแล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าคนๆ นั้นจะเป็นตัวเธอเองได้หรือเปล่า? ซึ่งในขณะนี้เธอก็ทำอะไรไม่ถูกและเธอก็ลังเลจนเธอคิดด้วยซ้ำว่าถ้าเธอมีไหล่ให้พึ่งพาแบบนี้ได้บ้างก็คงจะดีจริงๆ

อย่างไรก็ตามเย่เชียนนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมเขารู้สึกได้ว่าร่างกายของจ้าวหยานั้นแตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิงด้วยความเย็นชาและมือของเธอก็เย็นเช่นกัน ซึ่งหลังจากคิดแล้วเขาก็คิดไม่ออกจนเย่เชียนแอบเดาว่าจ้าวหยาอาจจะไม่ได้สุขสบายที่นั่นและนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้เป็นแบบนี้

บรรยากาศของการทานอาหารมื้อนี้นั้นค่อนข้างผิดปกติไปและถึงแม้ว่าจ้าวหยาจะเป็นคนที่ซุกซนเสมอแต่เธอก็ประณีตในการตักอาหารให้เย่เชียนโดยนึกถึงบรรยากาศของการเป็นภรรยาที่แสนดีของเย่เชียนจนซูเหว๋ยที่อยู่ข้างๆ ถึงกับมีสีหน้าที่มืดมนและหดหู่อย่างมาก

แน่นอนว่าซูเหว๋ยนั้นเป็นคนจ่ายค่าอาหารและหลังจากออกจากร้านอาหารจ้าวหยาก็ควงแขนของเย่เชียนและถามว่า “ตอนนี้นายพักอยู่ที่ไหนหรอ..อาเจ๊หยูกับเค่อเอ๋อได้มาที่ไต้หวันด้วยหรือเปล่า?”

“ฉินหยูไปสอนนักเรียนในแถบชนบทน่ะ..และฉันเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมา..ส่วนหูวเค่อน่ะอยู่ที่ไต้หวันนี่แหละแต่…” เย่เชียนก็หยุดไปชั่วขณะและพูดกับจ้าวหยาอีกครั้งว่า “แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากให้หูวเค่อรู้ว่าฉันอยู่ที่ไต้หวันและไม่อยากให้คนอื่นรู้ด้วยว่าฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องมาเยือนไต้หวันในครั้งนี้”

จ้าวหยาก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งและหลังจากนั้นเธอก็พยักหน้าและพูดว่า “ถ้างั้นฉันก็จะไปบ้านของนายเดี๋ยวนี้แหละ..ฉันอยากเห็นที่พักของนาย”

“ไม่!” ในที่สุดซูเหว๋ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

เย่เชียนและจ้าวหยาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพวกเขาก็จ้องมองไปที่ซูเหว๋ยด้วยความประหลาดใจ ซึ่งเย่เชียนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมซูเหว๋ยถึงพูดเช่นนั้น แต่จ้าวหยารู้ว่าซูเหว๋ยนั้นหึงและอิจฉา “ทำไมฉันจะไปบ้านแฟนของฉันไม่ได้ล่ะ”

“เขาเป็นทาสรับใช้ของฉัน! ..ตอนนี้ฉันต้องการให้เขาไปซื้อของกับฉัน!” ซูเหว๋ยพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน