ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 393

ตอนที่ 393 เบื้องหลังองค์กรของญี่ปุ่น

หลังจากฟังคำพูดของอาซูกะนากาจิมะแล้วเย่เชียนก็ยิ่งสับสนว่าทำไมแก๊งยากูซ่ายามากูจิถึงไม่ได้เป็นองค์กรอิสระที่มาจากผู้มีอิทธิพลในโลกใต้ดินกัน? มันจะมีองค์กรอื่นที่คอยควบคุมได้อย่างไร? และยิ่งไปกว่านั้นเพราะแม้แต่ผู้นำของแก๊งยามากุจิก็ได้รับการแต่งตั้งโดยตรงจากองค์กรที่ว่า ซึ่งดูเหมือนว่าองค์กรนั้นจะไม่เรียบง่ายเลยและไม่เพียงแค่แก๊งยามากุจิเท่านั้นแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าองค์กรทหารรับจ้างเรดซันก็ยังเป็นอีกหนึ่งองค์กรภายใต้องค์กรนั้นๆ ด้วย เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาเล็กน้อยเพราะมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะสามารถควบคุมองค์กรทหารรับจ้างเรดซันได้แต่ทว่ามันก็ไม่ง่ายเลยที่จะสามารถควบคุมแก๊งยามากุจิทั่วประเทศญี่ปุ่นได้ ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่ได้คาดหวังเลยว่าองค์กรที่ทรงพลังเช่นนี้จะยังคงมีตัวตนอยู่ในประเทศญี่ปุ่นจริงๆ

เย่เชียนนั้นก็ยังต้องพิจารณากลยุทธ์ของเขาสำหรับการพิชิตประเทศญี่ปุ่นอีกครั้งเพราะด้วยองค์กรขนาดใหญ่และลึกลับเช่นนี้ถ้าหากใครไม่ระวังและไม่รอบคอบล่ะก็มันก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายอย่างไงอย่างงั้น

ชายชาวญี่ปุ่นก็ถึงกับแน่นิ่งไปชั่วขณะและพูดว่า “เอ่อคือท่านผู้นำครับ..งานการประมูลครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย..เพราะองค์กรที่รับผิดชอบในการดูแลความปลอดภัยสถานที่การประมูลในครั้งนี้ก็คือบุคลากรของบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดที่มีชื่อเสียงที่สุดในเซี่ยงไฮ้..และจากข่าวกรองของผมได้ข้อมูลมาว่าบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดนี้ดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรเขี้ยวหมาป่าด้วยครับ”

อาซูกะนากาจิมะก็ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “นายหมายถึงบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดอยู่ภายใต้เขี้ยวหมาป่างั้นเหรอ? ..มันเป็นไปไม่ได้! ..รัฐบาลจีนจะอนุญาตให้องค์กรทหารรับจ้างอย่างเขี้ยวหมาป่าเคลื่อนไหวในประเทศจีนได้ยังไง? ..ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นธุรกิจเกี่ยวกับความมั่นคงอีก!”

“นี่เป็นการคาดเดาจากข่าวที่ผมได้มาจากอู๋หยางเฉิง” ชายชาวญี่ปุ่นพูดต่อ “ตามที่อู๋หยางเฉิงบอกมาว่าคนที่ดูแลบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดคือแจ็คและหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาก็คือเย่เชียน..พวกเขาคือราชาหมาป่าเย่เชียนและหมาป่าหิมะแจ็คหรือเปล่า?”

“นายก็ตรวจสอบแล้วหนิ..ใช่คนคนเดียวกันมั้ยล่ะ..หรือแค่คนชื่อเหมือน?” อาซูกะนากาจิมะก็ขมวดคิ้วและพูด

“ผมยังไม่มีโอกาสไปตรวจสอบเลย..แต่หัวหน้ามั่นใจได้เลยว่าผมจะหาข้อมูลโดยละเอียดมาให้ได้” ชายชาวญี่ปุ่นพูด

“ไม่ต้อง! ..เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้เอง” อาซูกะนากาจิมะก็เงียบไปครู่หนึ่งและหลังจากนั้นก็พูดว่า “ถ้าบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเป็นของเขี้ยวหมาป่าจริงๆ ล่ะก็เรื่องต่างๆ มันก็ยุ่งยากหน่อย..แต่นี่ก็เป็นคำสั่งจากองค์กร..เพราะงั้นไม่ว่าจะยังไงก็ตามเราก็ต้องทำงานของเราให้เสร็จ..นายก็ทำตามแผนเดิมไปและไปชิงกริชดาวตกมาและถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ ก็อย่าเข้าปะทะล่ะ..ส่วนเรื่องของบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดฉันจะส่งคนไปติดตามเรื่องนั้นเอง”

เย่เชียนก็เสียใจอย่างลับๆ เพราะแน่นอนว่าเขานั้นเปิดเผยตัวตนของตัวเองเร็วเกินไป ไม่เช่นนั้นเรื่องต่างๆ ก็คงจะไม่เป็นเช่นนี้ เพราะเมื่ออาซูกะนากาจิมะรู้เรื่องทั้งหมดแล้วเรื่องต่างๆ ของเขี้ยวหมาป่าก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้าซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับการพัฒนาเขี้ยวหมาป่าเลย เมื่อคิดเช่นนั้นดวงตาของเย่เชียนก็หรี่ลงเล็กน้อยและเจตนาฆ่าอันเย็นยะเยือกก็ปะทุขึ้นและดูเหมือนว่าเย่เชียนนั้นไม่ต้องการปล่อยให้อาซูกะนากาจิมะออกจากประเทศจีนไปได้อย่างมีชีวิต

อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี่จะนำปัญหามาสู่เขี้ยวหมาป่าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทว่าทั้งหมดก็ยังคงเป็นแค่การคาดเดาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัด ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องจัดการกับต้นตอของปัญหาก่อนโดยการจัดการกับอู๋หยางเฉิงและคนอื่นๆ และปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป

แล้วใครจะเหมาะสมที่สุดในการทำสิ่งนี้? แน่นอนว่าไม่ใช่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนอย่างแน่นอน เพราะหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นเป็นผู้นำของหน่วยงานรัฐบาลของจีนและเป็นผู้อำนวยการหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถดำเนินการจัดการกับอาซูกะนากาจิมะและคนอื่นๆ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเบื้องบนได้ เพราะสิ่งนี้จะไปเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทระหว่างประเทศมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและในทันใดนั้นจู่ๆ รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นมา

ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไปเพราะท้ายที่สุดแล้วอาซูกะนากาจิมะจะไม่ไปรายงานเรื่องนี้กับหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติอย่างแน่นอนเพราะก่อนที่เธอจะได้รู้ความจริงเธอก็อาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่อีกแล้ว อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็ไม่สามารถเพิกเฉยจนนานเกินไปเพราะตัวตนของแจ็คกำลังจะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะและยิ่งไปกว่านั้นอาซูกะนากาจิมะกำลังส่งคนไปสืบเรื่องของแจ็คซึ่งอาซูกะนากาจิมะนั้นเคยเห็นหน้าแจ็คมาแล้ว ถ้าหากเป็นเช่นนั้นอาซูกะนากาจิมะก็สามารถสรุปได้อย่างแน่นอนว่าแจ็คคือสมาชิกของเขี้ยวหมาป่า

ชายชาวญี่ปุ่นก็ถามว่า “หัวหน้าวางใจได้เลย..ผมสัญญาว่าจะทำงานของผมให้สำเร็จ”

“เอาล่ะ..ไปเถอะ!” อาซูกะนากาจิมะก็โบกมือและหรี่ตาช้าๆ เพราะเธอยังต้องประเมินภารกิจในครั้งนี้อีกครั้งเพราะท้ายที่สุดแล้วก็มีเขี้ยวหมาป่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับภารกิจดังนั้นสิ่งต่างๆ ก็จะไม่ง่ายอย่างนั้นอย่างแน่นอน เพราะองค์กรเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นดั่งราชาแห่งโลกทหารรับจ้างและแข็งแกร่งอย่างมาก ซึ่งถ้าหากบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเป็นส่วนหนึ่งของเขี้ยวหมาป่าจริงๆ ล่ะก็พวกเขาคงจะไม่ปล่อยให้ใครมาแตะจมูกพวกเขาอย่างแน่นอน

ในตอนนี้เย่เชียนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่เพื่อสังเกตการณ์อีกต่อไปเพราะเขาต้องติดต่อหวงฟู่ชิงเตี๋ยนโดยเร็วที่สุดเพื่อแก้ปัญหานี้ก่อน เพราะเย่เชียนนั้นไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้เปิดเผยต่อสาธารณะและถึงแม้ว่าผู้นำระดับสูงของจีนจะรู้เรื่องนี้แล้วก็ตามแต่เนื่องจากพวกเขาได้มอบหมายภารกิจให้เย่เชียนแล้วซึ่งนั่นก็แสดงให้เห็นว่าเย่เชียนยังมีค่าสำหรับพวกเขาอยู่และพวกเขาก็จะไม่เผยแพร่เรื่องของตัวเองโดยไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน

“ตอนนี้…” อาซูกะนากาจิมะกำลังจะพูดแต่ทว่าจู่ๆ เย่เชียนก็พลาดไปกระแทกกำแพงจนอาซูกะนากาจิมะรู้สึกตัวได้และตะโกนออกมาว่า “นั่นใคร?” หลังจากนั้นอาซูกะนากาจิมะก็ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง ซึ่งเย่เชียนก็ไม่คิดที่จะถูกจับได้เขาจึงรีบปีนขึ้นไปข้างบนทันที เมื่ออาซูกะนากาจิมะมาถึงหน้าต่างและเธอก็ปามีดพกของเธอไปที่ทิศทางนั้นทันทีแต่ทว่า โชคดีที่เย่เชียนนั้นเร็วพอเพราะเขานั้นได้ปีนขึ้นไปที่ห้องของเขาเรียบร้อยแล้ว

อาซูกะนากาจิมะก็ขมวดคิ้วแน่นและเธอก็นึกไม่ออกว่าเธอถูกจับตามองได้อย่างไร แต่ในเวลานี้เธอก็ไม่สามารถมามัวคิดถึงเรื่องนี้ได้เธอจึงรีบเดินออกไปจากห้องและหลังจากเธอเอื้อมมือไปกดลิฟต์แล้วเธอก็รีบวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟไปอย่างรวดเร็วและไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็ตามเนื่องจากมีคนจับตาดูเธอดังนั้นเธอก็ต้องระวังและต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใครไม่เช่นนั้นเธอจะสบายใจได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามอาซูกะนากาจิมะนั้นก็ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเมื่อเธอออกมาจากห้องของเธอเย่เชียนก็ได้ไต่ผ้าปูที่นอนอีกครั้งและเข้าไปในห้องของเธอ ซึ่งบนเตียงนั้นก็มีชุดชั้นในของอาซูกะนากาจิมะกระจัดกระจายเต็มไปหมดจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มและคิดว่าอาซูกะนากาจิมะนั้นตอนนี้ไม่ได้สวมชุดชั้นในใช่ไหม?

เย่เชียนก็หยิบชุดชั้นในขึ้นมาดูและพึมพำอย่างชื่นชมว่า “โว้ว..มันสวยเซ็กซี่มาก!” จากนั้นเขาก็โยนชุดชั้นในลงไปใต้เตียง เพราะเนื่องจากสิ่งต่างๆ มาถึงขึ้นนี้แล้วอย่างน้อยๆ เย่เชียนก็ควรให้อาซูกะนากาจิมะรู้ว่าเขาเพิ่งจะออกจากห้องของเธอไปอย่างง่ายดาย

หลังจากจบเรื่องนี้แล้วเย่เชียนก็เดินออกจากโรงแรมไปและหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน