ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 มีดคลื่นโลหิตหมาป่าถูกขโมย

ในขณะที่เย่เชียนกำลังเดินออกไปข้างนอกโรงแรมกับโจวหยวนจู่ๆ เย่เชียนก็เอ่ยปากถามว่า “เอ็งเคยฆ่าคนมั้ย?”

โจวหยวนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและก็รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “แน่นอนครับ..เพราะสำหรับนักเลงบนท้องถนนแบบผมน่ะย่อมมีความขัดแย้งกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..เพราะงั้นพวกเราก็ต้องฆ่าฟันกันเป็นประจำน่ะครับ”

“แล้วเอ็งสนใจที่จะติดตามฉันมั้ย?” เย่เชียนถาม

โจวหยวนก็ถึงกับตกใจและมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจเพราะนี่เป็นข่าวดีอย่างมากซึ่งนั่นหมายความว่าเขากำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในที่สุดเพราะแม้แต่หวังหูยังก็ต้องเรียกเย่เชียนว่าพี่สองเลย ดังนั้นเขาเองก็สมควรที่จะติดตามเย่เชียนไป

“ทำไม..ไม่อยากเหรอ? ” เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูด

“ไม่ๆ ..ไม่ใช่ครับ” โจวหยวนพูดอย่างเร่งรีบ “แต่..คนอย่างผมจะทำได้หรอครับ”

เย่เชียนก็ตบไหล่โจวหยวนเบาๆ แล้วพูดว่า “เอ็งต้องมีความมั่นใจสิ..ถ้าในชีวิตนี้เอ็งไม่มีความมั่นใจล่ะก็เอ็งจะทำเรื่องใหญ่ๆ ได้ยังไง? ..ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นน่ะ..เอ็งชอบเธอหรือเปล่า?”

“เธอก็สวยและรูปร่างก็ดีใช้ได้..แต่ผู้หญิงแบบนั้นน่ะเหมาะกับการเล่นสนุกไปวันๆ ..ไม่เหมาะกับการเป็นคู่ครองหรอก” โจวหยวนตอบ

เย่เชียนก็พยักหน้าเบาๆ เพราะผู้ชายแบบนี้แหละที่เหมาะสมกับการทำเรื่องใหญ่ๆ เพราะถ้าผู้ชายมัวแต่ไปจมปลักอยู่กับผู้หญิงทั้งวันเช่นนั้นคนคนนั้นจะทำการใหญ่ได้อย่างไร “ฉันจะโทรไปหาไอ้เสือและบอกให้นายคอยอยู่ช่วยฉันในอนาคต..ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน..อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง!” เย่เชียนพูด

“พี่สองมั่นใจได้เลย..ผมจะไม่มีวันทำให้พี่สองต้องผิดหวังครับ!” โจวหยวนพูดอย่างหนักแน่น

เย่เชียนก็กำลังจะอ้าปากพูดแต่จาๆ เขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาและหลังจากที่หยิบมันขึ้นมารับสายแล้วในทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นเป็นระยะๆ “คุณ…คุณ…คุณเย่…ฉันขอโทษ…”

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจและถามด้วยความสงสัยว่า “คุณหมิน? ..เกิดอะไรขึ้น? ”

“ฉัน…ฉัน…ฉันไม่สามารถรักษาคลื่นโลหิต…” จู่ๆ เสียงก็ดับไปจนเย่เชียนรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อยซึ่งบอกเขาโดยสัญชาตญาณว่ามันจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอนและเขาเองก็ไม่กล้าลังเลอีกต่อไปเขาจึงหันไปพูดกับโจวหยวนและบอกให้เขานั่งแท็กซี่กลับไปจากนั้นเย่เชียนก็รีบขับรถตรงไปที่บ้านของหมินเว่ยเหวินทันที

สำหรับเย่เชียนแล้วมีดคลื่นโลหิตหมาป่านั้นไม่ได้เป็นเพียงศาสตราวุธโบราณแต่มันเป็นสิ่งที่แสดงถึงความรักและความภักดีของอู๋หวนเฟิงที่มีต่อตัวเขาเองเพราะอู๋หวนเฟิงถึงกับต้องเสียแขนข้างหนึ่งไปเพราะมัน ดังนั้นถ้าหากเย่เชียนเสียมีดคลื่นโลหิตหมาป่าไปแล้วล่ะก็เขาจะคู่ควรกับความภักดีของอู๋หวนเฟิงได้อย่างไร

เย่เชียนก็กัดฟันแน่นพร้อมกับความแค้นที่ฝังลึกที่เผยออกมาบนใบหน้าของเขา ซึ่งถ้าหากมีใครเห็นการแสดงออกและสีหน้าของเย่เชียนในตอนนี้ล่ะก็พวกเขาเหล่านั้นก็จะสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัวอย่างแน่นอนและถึงแม้ว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูมากมายนั้นเย่เชียนก็ไม่เคยมีปฏิกิริยาเช่นนี้มาก่อน ซึ่งไม่มีใครสามารถจินตนาการได้เลยว่าโทสะและความโกรธเกรี้ยวของเย่เชียนในตอนนี้นั้นเดือดดาลแค่ไหน

เมื่อเขามาถึงบ้านของหมินเว่ยเหวินแล้วเย่เชียนก็ได้กลิ่นคาวเลือดทันทีที่เขาลงจากรถและคิ้วของเขาก็ขมวดกันแน่น ซึ่งเย่เชียนก็คาดเดาเอาว่าหมินเว่ยเหวินคงจะต้องเป็นอะไรอย่างแน่นอน ซึ่งเมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็ไม่กล้าที่จะลังเลอีกต่อไปเขาจึงเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

เมื่อผลักเปิดประตูบ้านของหมินเว่ยเหวินออกเย่เชียนก็พบว่าคนรับใช้ของหมินเว่ยเหวินนั้นนอนจมกองเลือดและตายมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว เย่เชียนก็จ้องมองอย่างระมัดระวังและรีบเดินตรงเข้าไปที่ห้องวิจัยของหมินเว่ยเหวินและผลักเปิดประตูเข้าไปและพบว่าหมินเว่ยเหวินนั้นคลานอยู่บนโต๊ะโทรศัพท์ ซึ่งเย่เชียนก็เดินไปช่วยหมินเว่ยเหวินแต่เขาก็เห็นมีดเล่มหนึ่งปักอยู่ที่หน้าอกของหมินเว่ยเหวินจนทะลุเข้าไปอย่างน่าสยดสยอง

เย่เชียนก็ยื่นมือออกมาและตรวจดูชีพจรของเขาที่คอของหมินเว่ยเหวินแต่ก็พบว่าเขานั้นได้ตายไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหมินเว่ยเหวินนั้นเพิ่งจะตายเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งปรากฏว่าก่อนที่หมินเว่ยเหวินจะถูกฆ่าตายเขากลับเลือกที่จะโทรหาเย่เชียนก่อนและนั่นก็เป็นลมหายใจเฮือกสุดท้ายของหมินเว่ยเหวิน

มีดคลื่นโลหิตหมาป่าไม่ได้อยู่บนโต๊ะ ซึ่งเมื่อเห็นฉากนี้เย่เชียนก็รู้ได้ทันทีว่ามีดคลื่นโลหิตเลือดหมาป่าได้ถูกขโมยไปแล้ว อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่เข้าใจเลยว่ามีคนอื่นวางแผนเช่นนี้มานานแล้วหรือเพิ่งจะเริ่มทำเช่นนี้โดยบังเอิญ? ถ้าเรื่องนี่มันถูกจัดเตรียมเอาไว้นานแล้วล่ะก็จะมีใครอื่นที่รู้เรื่องข้อตกลงระหว่างตัวเองกับหมินเว่ยเหวินกัน? ใครจะรู้ได้ว่ามีดคลื่นโลหิตหมาป่านั้นอยู่ที่หมินเว่ยเหวิน?

ซึ่งถ้าคาดเดาแบบนี้เขาก็จะไม่พบอะไรเลย แต่ทว่าตามสภาพแวดล้อมของที่เกิดเหตุนั้นเย่เชียนก็คิดว่าคนที่ทำเช่นนี้นั้นก็คงจะเป็นคนที่หมินเว่ยเหวินรู้จัก เพราะไม่เช่นนั้นแม่บ้านก็ไม่ควรเปิดประตูให้กับใครง่ายๆ อย่างแน่นอนและยิ่งไปกว่านั้นเพราะหมินเว่ยเหวินนั้นพาคนคนนั้นเข้าไปในห้องวิจัยของเขาด้วย

ถ้าหากจะไล่ตามไปตอนนี้เย่เชียนก็รู้ดีว่าเขาตามไปไม่ทันเสียแล้วและเขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มที่ไหนและไล่ตามไปทางไหนกันแน่ ซึ่งเมื่อคิดเช่นนี้เย่เชียนก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรหาหลี่ฮ่าวและเล่าให้เขาฟังสั้นๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ ซึ่งหลี่ฮ่าวเองก็ไม่กล้าที่จะลังเลใดๆ เขาจึงรีบระดมพลหน่วยสืบสวนสอบสวนมาที่นี่ทันที

เย่เชียนก็ยังไม่ได้ไปไหนเขาเพียงแค่เดินออกไปนอกบ้านของหมินเว่ยเหวินและสูบบุหรี่อยู่ด้านนอก ซึ่งสำหรับการสืบสวนคดีอาชญากรรมนั้นหลี่ฮ่าวก็ถือได้ว่าเป็นมืออาชีพและตอนนี้เย่เชียนก็ต้องการดูว่าเขาจะได้รับข่าวสารอะไรบ้างจากการสืบสวนครั้งนี้

หลังจากนั้นไม่นานเสียงไซเรนของรถตำรวจก็ดังขึ้นและรถตำรวจหลายคันก็หยุดอยู่ตรงหน้าของเย่เชียนซึ่งนำทีมโดยหลี่ฮ่าวที่เดินออกมาจากรถซึ่งเมื่อเขาเห็นเย่เชียนเขาก็รีบทักทายว่า “พี่สองเป็นยังไงบ้าง?” หลี่ฮ่าวถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร” เย่เชียนพูด “เอ็งเป็นผู้เชี่ยวชาญในการสืบสวนคดีอาชญากรรมเพราะงั้นเอ็งต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดีนะ..ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ” หลังจากนั้นดวงตาของเย่เชียนก็เหมือนจะระเบิดออกมาด้วยความเย็นยะเยือกและอำมหิต

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน