ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 42

“นี่… นายน่ะไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเหรอ ? เราจะเหมือนคู่รักกันได้ยังไง ? ฉันว่าเราสองคนเหมือนกับดอกไม้ที่จมปลักอยู่ในกองขี้วัวมากกว่า” จ้าวหยาพูดพลางจ้องมองเย่เชียนด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม

เย่เชียนฉีกยิ้มและพูดว่า “เธอไม่คิดว่าดอกไม้ที่ปักอยู่ในกองขี้ของสัตว์จะบานสะพรั่งอย่างสวยงามตลอดไปงั้นเหรอ ? เพราะถ้ามันอยู่ในแจกัน มันก็มีแต่จะเหี่ยวเฉาลงในไม่ช้า!”

จ้าวหยาส่ายหัวของเธออย่างช่วยไม่ได้และตอบว่า “ไม่ล่ะ ฉันไม่คิดอย่างนั้น… และมันก็เป็นไปไม่ได้ด้วยที่เราจะแต่งงานกัน!”

เย่เชียนยักไหล่ “เหอะ! ฉันน่ะ ทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะการหมั้นนี้มันเป็นความคิดของพ่อเธอเอง และถ้าเธอไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นแล้วล่ะก็ เธอก็ควรไปคุยกับเขาเองนะ”

“นายคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ ? เดี๋ยวฉันจะโทรหาพ่ออย่างแน่นอน ไม่ต้องห่วง!” จ้าวหยาตอบ

เย่เชียนยิ้มและไม่ได้พูดอะไรอีก เขาไม่แน่ใจว่าจ้าวเทียนห่าวเป็นคนประเภทไหนกันแน่ แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าถ้าเขาใช้วิธีนี้เพื่อที่จะให้เย่เชียนสามารถปกป้องลูกสาวของเขาได้ คนเป็นพ่อที่รักลูกมากอย่างจ้าวเทียนห่าวคงพยายามทำทุกวิถีทางให้ลูกสาวปลอดภัย เพราะหากจ้าวหยารู้ว่ามีนักฆ่าจ้องจะลอบสังหารพวกเขา เธอจะต้องหวาดกลัวอย่างแน่นอน ดังนั้นเย่เชียนจึงมั่นใจว่าจ้าวเทียนห่าวจะเล่นไปตามน้ำกับตน อย่างไรก็ตาม เขาต้องรีบแจ้งให้จ้าวเทียนห่าวทราบก่อน เพื่อที่เขาจะได้รับมือกับคำถามนับร้อยของจ้าวหยาได้โดยไม่ถูกจับได้ในภายหลัง

คลาสเรียนช่วงเที่ยงกำลังจะสิ้นสุด เย่เชียนไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยตั้งแต่เข้ามาเพราะเขามัวแต่ทะเลาะกับจ้าวหยาอยู่ และเมื่อเสียงระฆังดังขึ้น พวกนักศึกษาต่างก็หาวขึ้นมาทันทีราวกับว่าพวกเขาเพิ่งตื่นจากการงีบหลับ ถึงแม้ว่าอาจารย์ฉินหยูจะสวยขนาดไหน แต่หลังจากการจ้องมองเธอเป็นเวลานาน ๆ พวกเขาก็จะเบื่อไปในที่สุด

เย่เชียนใช้สายตาสอดส่องไปทั่วห้องอย่างถี่ถ้วน ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นใครบางคนและเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็มองมาทางเขาอยู่เช่นกัน และหลังจากนั้น คนคนนั้นก็ทำเป็นมองเย่เชียนผ่าน ๆ เหมือนไม่เคยเจอกันมาก่อนแล้วก็เดินออกจากห้องไป แม้ว่าเขาคนนั้นจะปกปิดตัวตนอย่างดี แต่เย่เชียนก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าจากท่าทางที่เยือกเย็นของเขา

เย่เชียนฉีกยิ้มทันที ถึงแม้ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะเป็นบุคคลจากครอบครัวที่มีอำนาจและอิทธิพลมากมายก็ตาม แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะต้องเกรงกลัวเลย ชายผู้นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือลูกชายของเลขานุการเทศบาลเมืองเซี่ยงไฮ้นั่นเอง

หลังจากที่ฉินหยูรวบรวมสิ่งของการเรียนการสอนเสร็จและกำลังจะเดินออกจากห้อง เธอก็หยุดที่ประตูแล้วหันไปหาเย่เชียนก่อนจะพูดขึ้นว่า “เย่เชียน มากับฉัน!”

เย่เชียนยิ้มกรุ้มกริ่มและพูดกับจ้าวหยาว่า “ที่รัก… สามีของเธอขอตัวไปทำธุระสักครู่นึงนะ… รอฉันด้วยล่ะ!”

จ้าวหยาจ้องมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเย่เชียนจนตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่พลางคิดกับตัวเองว่า ‘ให้ตายสิ! ผู้ชายคนนี้หล่อมากเลย’ แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเย่เชียน สติของเธอก็กลับมาในทันทีและโกรธเกรี้ยวอยู่ในใจอีกครั้ง เธอกำลังจะจับเขากัดอีกรอบ แต่เย่เชียนก็หลุดมือเธอไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเธอที่ยืนอยู่คนเดียวในห้อง เธอจึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธและพึมพำกับตัวเองว่า

“ไอ้อันธพาลบ้า…! ฉันยังไม่ทันได้แก้แค้นนายเลยนะ!”

……

เย่เชียนเดินไปข้าง ๆ ฉินหยูด้วยใบหน้าที่ดูสบายอกสบายใจเป็นอันมาก เขาจ้องมองฉินหยูพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้าของเขา ส่วนฉินหยูนั้น เธอเคยชินกับการจ้องมองเช่นนี้ไปเสียแล้ว เพราะพวกนักศึกษาชายทั้งหลายก็มีสายตาที่คล้ายคลึงกันมาก สายตาที่มองเธอระหว่างที่เรียนอยู่ก็เป็นเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยรู้สึกไม่สบายใจมาก่อนเลย ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเครียดและประหม่าขึ้นมาซึ่งมันขัดกับความคิดของเธอ เธอโกรธและหันหน้าไปทางเย่เชียนเพียงเพื่อจะพบว่าดวงตาของเขาสดใสและการแสดงออกของเขาก็ชัดเจนเหมือนคนอื่น ๆ แต่มันดูรุนแรงเกินไป! สุดท้าย เธอก็หมดหนทางราวกับว่าเธอกำลังสูญเสียตัวตนของตัวเอง หลังจากที่เธอจ้องมองอย่างเฉยเมยอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็สูญเสียความใจเย็นไปจนหมดและแทนที่ด้วยความโกรธ

“นี่! นายกำลังมองอะไรอยู่ ห๊ะ ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เย่เชียนรู้สึกประหลาดใจกับการเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันของฉินหยู เขาจ้องมองเธออย่างว่างเปล่าราวกับว่าเขาลืมสิ่งที่จะพูดออกไปหมดในทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน