ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 43

“นั่งลง!” อาจารย์ฉินหยูพูดขึ้นเมื่อเธอมองเห็นใบหน้าของเย่เชียนที่ดูว้าวุ่นใจอีกครั้ง อีกทั้งยังยืนทื่ออยู่กับที่

เย่เชียนแปลกใจและไม่เชื่อว่าเงินเดือนและสวัสดิการของอาชีพอาจารย์จะดีถึงขนาดนี้ ซึ่งมันดีเกินกว่าที่เขาเคยทราบมาไปมาก แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้อย่างมากที่อาจารย์ธรรมดา ๆ จะมีห้องทำงานส่วนตัว เย่เชียนจึงเดาว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมาจากตระกูลที่มีอิทธิพลแน่นอน ไม่เช่นนั้นแล้วเธอจะได้รับผลประโยชน์เช่นนี้ได้อย่างไร ?

เมื่อเขาได้ยินเสียงของฉินหยูบอกให้เขานั่งลง เย่เชียนก็กลับมาสงบสติอารมณ์และนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเธอ

“เย่เชียน… ฉันอยากให้นายเข้าใจว่าฉันไม่สนใจว่านายจะมีความสัมพันธ์อะไรกับผู้อำนวยการหวางหรอกนะ… เนื่องจากนายอยู่ในคลาสเรียนของฉัน นายก็ต้องปฏิบัติตามกฎของฉัน” ฉินหยูพูดอย่างจริงจัง

เย่เชียนตกใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับผอ.คางคกนั่นเลย เขาครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่พักหนึ่งและอยากจะอธิบายว่าเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับผอ.คางคก แต่เขาก็คิดว่ามันคงไร้ประโยชน์ถ้าจะอธิบายไป เขาจึงเลือกที่จะพยักหน้าและตอบเธอไปว่า “ผมเข้าใจแล้ว… ตราบใดที่ผมอยู่ข้างกายของคุณ ผมก็จะปฏิบัติตามกฎของคุณ…”

ฉินหยูถึงกับพูดไม่ออก เพราะคำพูดของเย่เชียนมันฟังดูเหมือนว่าเขาคุ้นเคยกับการพูดคุยกันในหมู่พวกนักเลงอันธพาล ถ้าเขาใช้คำว่า ‘ข้างกายของคุณ’ เธอก็คิดว่าเย่เชียนอาจเป็นพวกนักเลงหัวไม้จริง ๆ และเคยเป็นพวกโดดเรียนหรือหนีออกจากบ้านมาก่อน คำเหล่านี้จึงไม่แปลกสำหรับเขา

“เอาล่ะ… ตอนนี้นายเป็นนักศึกษาแล้ว นายต้องทำตัวให้สมกับเป็นนักศึกษา แต่ดูการแต่งตัวของนายตอนนี้สิ… มันไม่เหมาะสมเลยนะ” ฉินหยูเอ่ยพลางถอนหายใจ

เย่เชียนก้มมองลงเสื้อผ้าของเขา เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศและไม่มีเวลาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เลย นอกเหนือจากชุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองชุดแล้ว เขาก็มีเพียงแค่ชุดนี้ที่เป็นเสื้อยืด กางเกงสีดำของหน่วยรบพิเศษกับรองเท้าบูทคอมแบทที่ดูเก่าและสีซีดจาง เขาจึงพูดอย่างน่าเวทนาว่า “อ้อ… ผมไม่มีเสื้อผ้าชุดอื่นน่ะ ผมมีเพียงแค่ชุดนี้ชุดเดียว…”

“ห๊ะ! นายใส่ชุดนี้ตลอดทั้งปีเลยเหรอ ?!” ฉินหยูถามด้วยความประหลาดใจ

เธอเป็นผู้หญิงที่รักชอบความสะอาด และแน่นอนว่าเธอก็ไม่กล้าที่จะสวมใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกันแม้แต่วันเดียว ไม่ต้องพูดถึงการสวมใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกันตลอดทั้งปีเลย

“ไม่ ๆ… มันไม่ใช่อย่างนั้น! คือผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะ พอดีผมรีบมากเกินไปหน่อยเลยไม่ได้เอาพวกเสื้อผ้าอื่น ๆ ติดมาด้วย อีกอย่าง ผมก็ยังไม่มีเวลาไปหาซื้อใหม่เลยต้องทนกับเรื่องนี้ไปก่อน” เย่เชียนตอบกลับด้วยสายตาที่ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

“นายเคยไปต่างประเทศมาแล้วเหรอ ? ไปประเทศไหนมาล่ะ ?” ฉินหยูถามอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

“ประเทศทางตะวันออกกลางน่ะ” เย่เชียนตอบกลับง่าย ๆ

“ตะวันออกกลาง ? นายไปทำอะไรที่นั่น ? ไปศึกษาเหรอ ?” ฉินหยูถามด้วยความประหลาดใจ เธอได้ยินมาว่าสถานที่นั้นกำลังอยู่ในภาวะสงคราม ในตอนแรก เธอคิดว่าเย่เชียนจะบอกว่าเขามาจากประเทศอังกฤษหรือไม่ก็สหรัฐอเมริกาเสียอีก เธอไม่ได้คาดหวังเอาไว้เลยว่าเย่เชียนจะพูดว่าตะวันออกกลาง

เย่เชียนหัวเราะและพูดว่า “ที่นั่นมันค่อนข้างยุ่งเหยิง… มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะหาเงิน”

ฉินหยูจ้องมองเย่เชียนอย่างสับสนงงงวย เธอรู้สึกว่ายิ่งมองและยิ่งรู้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น เธอจึงถามต่อว่า “อ้าว! นายมีงานทำแล้วเหรอ ? แล้วอะไรที่ทำให้นายตัดสินใจย้ายมาเรียนที่นี่กันล่ะ ?” ฉินหยูถามอย่างสงสัย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน