ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 482

ตอนที่ 482 คาเวียร์

เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความขัดแย้งกับชาวญี่ปุ่นนั้นอาจกล่าวได้ว่าเขามีประเด็นกับชาวญี่ปุ่นมาตั้งนานแล้วก่อนหน้านี้ตั้งแต่ที่เย่เชียนเข้ามาในประเทศจีนเขาก็มีความขัดแย้งมากมายกับชาวญี่ปุ่น ซึ่งอันดับแรกคือนักฆ่าขององค์กรดาร์คลิลลี่และถึงแม้ว่าวิธีการแก้ปัญหาสุดท้ายจะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดก็ตามแต่นี่ก็อาจถือได้ว่าเป็นหายนะของผู้คนในประเทศญี่ปุ่นเลยก็ว่าได้ หลังจากนั้นก็แก๊งยากูซ่ายามากุจิจากนั้นก็เป็นองค์กรทหารรับจ้างเรดซันและสุดท้ายก็เกี่ยวพันกับสมาคมมังกรทมิฬหรือมังกรดำ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะกวาดล้างชาวญี่ปุ่นทั้งหมดในทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะมีดคลื่นโลหิตล่ะก็เย่เชียนคงจะไม่มายังภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีนและจะไม่มีความขัดแย้งกับพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่อย่างแน่นอน แล้วนับประสาอะไรกับเซอร์เก้วิชพุชกินและเหล่าทหารรับจ้างจิ้งจอกหิมะเช่นนี้จนลามมาถึงการพัวพันในการต่อสู้ภายในของมาเฟียในประเทศรัสเซีย

ครั้งนี้เย่เชียนไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับชาวญี่ปุ่นเลยซึ่งไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนดูเหมือนว่าเขาจะมีความขัดแย้งกับชาวญี่ปุ่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และวิธีที่ดีที่สุดก็คือกำจัดรากเหง้าและถอนรากถอนโคนเพื่อให้ปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตถูกกำจัดออกไปโดยสิ้นเชิง

ตอนนี้เย่เชียนก็รู้สึกเบื่อเพราะเขาไม่ได้ทำอะไรสักอย่างมานานแล้ว ดังนั้นการกำจัดกับเหล่าชาวญี่ปุ่นก็เหมือนกับการเรียกน้ำย่อยก่อนทานอาหารมื้อใหญ่

“คุณรู้หรือเปล่าว่าพวกเขามาจากไหน? ” เย่เชียนถาม

“เวลาน้อยเกินไปเรายังไม่รู้ที่มาของพวกนั้น” อัสลานฮอร์ดมิลฟ์พูดเบาๆ สำหรับองค์กรที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้การที่ไม่รู้ว่าศัตรูเป็นใครหรือได้รับการช่วยเหลือมาจากใครนั้นแน่นอนว่าอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ก็ย่อมรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และเขาก็บอกให้อัสลานฮอร์ดมิลฟ์ไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะความอดทนนี้เป็นวิธีการรับมืออที่ดีและไม่ใช่เรื่องของการหลีกเลี่ยงหรือหลบหนีและไม่ทำอะไรเลยแต่อย่างน้อยๆ เราก็ต้องทำการเก็บข้อมูลและวิเคราะห์สถานการณ์ของฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ไม่สามารถตำหนิอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ได้เพราะท้ายที่สุดแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้นั้นยุ่งยากเกินไปและเกรงว่ามันจะเกินความคาดหมายของเขาซึ่งมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาอย่างยิ่ง

“แล้วคุณรู้ไหมว่าตอนนี้พวกเขากบดานอยู่ที่ไหน?” เย่เชียนถาม

อัสลานฮอร์ดมิลฟ์ก็แน่นิ่งครู่หนึ่งแล้วถามว่า “มิสเตอร์เย่คุณพร้อมที่จะลงมือหรือเปล่า..ผมจะให้คนของผมเตรียมตัวในวันนี้” อัสลานฮอร์ดมิลฟ์พูด ซึ่งเขาลืมตัวว่าเย่เชียนให้เขาอยู่นิ่งๆ เพราะเขาคิดว่าเย่เชียนตระหนักถึงภัยคุกคามต่างๆ แล้วเมื่อเย่เชียนได้ยินว่าชาวญี่ปุ่นมีส่วนเกี่ยวข้องจึงต้องพร้อมที่จะลงมือเช่นนั้น

“ไม่! ..ผมแค่อยากรู้ว่าพวกนั้นเป็นเพื่อนเก่าของผมหรือเปล่า” เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูด

“โอ้” อัสลานฮอร์ดมิลฟ์ตอบอย่างผิดหวังเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผมก็ยังไม่รู้..เดี๋ยวผมจะส่งคนไปตรวจสอบทันทีแล้วผมจะรีบบอกคุณ”

“ผมจะรอคุณ” หลังจากที่เย่เชียนพูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์ไป

“อะไรนะชาวญี่ปุ่นอยู่ที่นี่?” หลินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจ

“อืม..แต่ผมไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นใคร” เย่เชียนพูด “พี่หลินคืนนี้เราไปสนุกด้วยกันไหม? ”

หลินเฟิงก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะจากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดว่า “ได้..ฉันยินดีที่จะลุยกับนาย” โดยที่หลินเฟิงนั้นยังไม่เข้าใจเลยว่าเย่เชียนหมายถึงอะไรเพราะเขาต้องการที่จะพบกับความตื่นเต้น ซึ่งเย่เชียนเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมหลินเฟิงเป็นนักฆ่าเลือดเย็นได้แต่หลังจากอยู่กับเขามาสักพักหนึ่งแล้วดูเหมือนว่าเลือดของหลินเฟิงจะเริ่มเดือดขึ้นทุกวันๆ และหลินเฟิงเหมือนจะรู้สึกเจ็บปวดถ้าเขาไม่ได้ระบายมันออกไป

“ไปกันเถอะ..ไปกินมื้อค่ำกันพี่สามารถสั่งอะไรก็ได้ที่พี่ต้องการ” เย่เชียนตบหน้าอกของเขาและพูด

“น่าสนใจ..พอดีฉันอยากจะลองกินคาเวียร์น่ะ” หลินเฟิงฉีกยิ้มและพูด

“นี่พี่ล้อผมเล่นหรอ” เย่เชียนกลอกตาไปมาและพูดว่า “ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าอึปลาพวกนั้นมันอร่อยอะไรนักหนา”

“อึปลาอะไรนั่นมันคือไข่ปลา” หลินเฟิงจ้องมองไปที่เย่เชียนและพูด

“ไข่ปลาอะไรมันเป็นสีดำ” เย่เชียนยักไหล่และพูด

หลังจากแต่งตัวกันเสร็จแล้วทั้งสองก็พากันออกจากสปานวดซึ่งโชคดีที่นี่คือประเทศรัสเซียและผู้คนก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องรักร่วมเพศมากนักเพราะถ้าเป็นในประเทศจีนเย่เชียนและหลินเฟิงก็จะพูดมองว่าเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอนและอาจจะมีคนอื่นพูดถึงเรื่องนี้ลับหลังพวกเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็คาดว่าเย่เชียนคงจะไม่รังเกียจเลยเพราะเย่เชียนหน้าด้านเหมือนหมูที่ไม่กลัวน้ำเดือดมาโดยตลอดและเขาไม่สนใจคำนินทาของคนอื่นเลย

หลังจากออกจากสปานวดกันแล้วเย่เชียนและหลินเฟิงก็ไปที่ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงที่สุดในมูร์มันสค์และแน่นอนว่าเย่เชียนเหมือนถูกหลินเฟิงฆ่าอย่างไงอย่างงั้นเพราะไข่ปลาคาเวียร์เหล่านั้นมีราคาแพงมากและพวกมันก็ไม่ได้มีปริมาณเยอะอะไรมากมายเพราะส่วนใหญ่มันเป็นเพียงของว่างเล็กน้อยก่อนมื้ออาหารหลักเท่านั้น แต่หลินเฟิงถือว่าไข่ปลาคาเวียร์นั้นเป็นอาหารหลักโดยใช้ช้อนตักทีละคำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

ทุกครั้งที่หลินเฟิงเอาคาเวียร์หนึ่งช้อนเข้าปากหัวใจของเย่เชียนก็เจ็บปวดทุกครั้ง

เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเย่เชียนแล้วหลินเฟิงก็ฉีกยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “อย่าขี้เหนียวสิ..เดี๋ยวฉันให้ส่วนลดงานกับนาย”

เย่เชียนกลอกตาไปมาและกินสเต๊กของเขาต่อไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน