ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 489

ตอนที่ 489 เผชิญหน้ากับสลาดาร์อาร์ตัน

ในแง่หนึ่งกลยุทธ์การรับมือของสลาดาร์อาร์ตันนั้นก็ถูกต้องเพราะถ้าหากคนของเขากระจัดกระจายไปตามสถานที่ต่างๆ เขาก็จะไม่สามารถต้านทานการโจมตีของอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ได้และผลสุดท้ายก็คือเขาจะพ่ายแพ้ไปอย่างช้าๆ และเป็นความพ่ายแพ้ที่สมบูรณ์แบบ

และตอนนี้พลังทั้งหมดก็ถูกรวมเข้าด้วยกันเพื่อให้คุณสามารถป้องกันการโจมตีที่บ้าคลั่งของอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ถึงแม้ว่าการรวมกันของกำลังพลทั้งหมดอาจทำให้เสียหายอย่างมากแต่มันก็จะส่งผลดีต่อสถานการณ์โดยรวมเพราะตราบใดที่อัสลานฮอร์ดมิลฟ์พ่ายแพ้ไปอย่างสมบูรณ์ล่ะก็อันตรายที่ซ่อนอยู่ก็จะถูกกำจัดโดยปริยาย

ซึ่งถึงแม้ว่าสลาดาร์อาร์ตันจะพ่ายแพ้ก็ตามแต่เขาไม่ต้องการแพ้ไปอย่างสิ้นหวังเพราะอย่างน้อยๆ เขาก็ต้องต่อสู้แบบตัวต่อตัวอย่างเอาเป็นเอาตายกับอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ให้ได้ อันที่จริงแล้วสลาดาร์อาร์ตันก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันเช่นนี้มานานแล้วตั้งแต่เขามาที่มูร์มัคส์เขาก็อยากจะตัดสินกับอัสลานฮอร์ดมิลฟ์มาโดยตลอด อย่างไรก็ตามการกระทำของอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ก็ทำให้เขาสิ้นหวังอย่างมากถึงแม้ว่าในใจเขายังสงสัยว่าอัสลานฮอร์ดมิลฟ์อาจปกปิดแผนการสมคบคิดบางอย่างเอาไว้จึงได้รับชัยชนะเช่นนี้ เพราะเขาคิดว่าอัสลานฮอร์ดมิลฟ์นั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าชื่อเสียงจอมปลอมเช่นนั้น

ตอนนี้อัสลานฮอร์ดมิลฟ์ก็ได้เริ่มการโต้กลับที่ดุเดือดเช่นนี้และเขาก็กลับมาต่อสู้ยืนหยัดอีกครั้งถึงแม้ว่าสลาดาร์อาร์ตันจะไม่ต้องการผลลัพธ์เช่นนั้นแต่ในที่สุดเขาก็สามารถทำตามสิ่งที่เขาหวังเอาไว้เมื่อก่อนได้คือการได้ต่อสู้กับอัสลานฮอร์ดมิลฟ์อย่างแท้จริง

รวบรวมพลังและกำลังพลทั้งหมดของเขาเข้าด้วยกันและเข้าร่วมศึกการยึดครองเขตแดนกับอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ซึ่งมีโอกาสแค่ครั้งเดียวเพื่อพิสูจน์ว่าใครจะเป็นผู้ชนะและใครจะเป็นผู้แพ้ และต่อให้แพ่แต่อย่างน้อยๆ เขาก็แพ้อย่ามีศักดิ์ศรีและไม่อึดอัดใจเหมือนก่อนอีกต่อไป

ในขณะนี้ด้านนอกบริเวณบ้านของสลาดาร์อาร์ตันนั้นเย่เชียนและหลินเฟิงก็อยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งเพื่อสังเกตการณ์สิ่งต่างๆ ส่วนลูกน้องของอัสลานฮอร์ดมิลฟ์นั้นเย่เชียนได้บอกให้เขากลับไปก่อนถึงแม้ว่าเขาจะกังวลก็ตามแต่เนื่องจากเย่เชียนได้พูดไปแล้วเขาจึงไม่กล้าคัดค้านเพราะเขาจำได้อย่างชัดเจนถึงเจตนาฆ่าที่เย็นชาที่ฉายอยู่ภายในดวงตาของเย่เชียนและในตอนนี้เขาไม่สงสัยเลยว่าถ้าหากเขาทำอะไรให้เย่เชียนไม่พอใจล่ะก็เย่เชียนก็คงจะฆ่าเขาจริงๆ และยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าเย่เชียนจะทำเช่นนี้จริงๆ ถึงยังไงอัสลานฮอร์ดมิลฟ์ก็ตะไม่ขุ่นเคืองเย่เชียนเพราะเขา ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่เขาจะเชื่อฟังและและนอกจากนี้ถึงแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเย่เชียนแต่อัสลานฮอร์ดมิลฟ์ก็ไม่สามารถโทษเขาได้อยู่ดี

“ใช่! ..ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะต่อสู้ครั้งใหญ่แล้ว..พี่คิดว่าสลาดาร์อาร์ตันจะทำอะไรได้ไหม?” เย่เชียนถาม

“บอกไม่ได้หรอก..เขากังวลและกระวนกระวายเหมือนมดบนกระทะร้อน” หลินเฟิงชี้ไปที่บ้านของสลาดาร์อาร์ตันและพูด

“พี่นี่เหมือนดาราหนังเลยนะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันไม่ค่อยดูหนัง?” หลินเฟิงตอบอย่างว่างเปล่า

“แล้วปกติเวลาว่างพี่ทำอะไร..พี่ไม่มีงานอดิเรกเลยเหรอ?” เย่เชียนถาม

“ก็อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันแก่และเงินหมดฉันก็จะเขียนชีวประวัติเกี่ยวกับตัวเอง..ฉันคิดว่ายอดขายมันคงไม่น่าจะแย่เกินไปหรอก” หลินเฟิงพูด

“นี่เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน..เมื่อผมแก่ตัวลงผมจะหาคนมาช่วยเขียนชีวประวัติบางทีพี่อาจจะยังมีชื่อเสียงในวงการนี้ก็ได้” เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า

“ชื่อของพวกต้องคงอยู่ตลอดกาล..ฉันคิดว่าวีรกรรมของพวกเราจะคงอยู่มากว่าหมื่นปี” หลินเฟิงพูด

“ตอนนั้นพวกเราก็ตายกันไปหมดแล้วเพราะงั้นไม่ว่าใครจะพูดอะไรถึงยังไงเราก็ไม่ได้ยินอยู่ดี” เย่เชียนก็ยักไหล่และมองอย่างไม่แยแส หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปแล้ว..ป่ะเราไปกันเถอะ..ถ้าเราไม่ไปตอนนี้ผมคิดว่าเราคงจะไม่มีโอกาสอื่นแล้ว”

“นายไปเถอะฉันแค่มาดู..ฉันไม่อยากทำให้มันเกิดปัญหา” หลินเฟิงโบกมือของเขาและปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าและพูด

“มาเถอะอย่าแกล้งผมเลย..ผมคิดว่าสลาดาร์อาร์ตันต้องอยากเจอพี่แน่ๆ ..ผมอยากเห็นว่าเขาจะเป็นยังไงเมื่อเห็นพี่” เย่เชียนจับแขนของหลินเฟิงและกระโดดลงจากต้นไม้

“ฉันจะไปรบกวนเขาได้ยังไง..เขาไม่รู้จักฉันและฉันก็ไม่ได้อยากทำให้เขาขุ่นเคืองสักหน่อย” หลินเฟิงแสร้งพูดด้วยความประหลาดใจ

“ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกแก๊งยามากุจิตายด้วยน้ำมือของพี่..ถ้าผมเดาไม่ผิดหัวหน้าแก๊งยามากุจิต้องกดดันสลาดาร์อาร์ตันและบอกให้สลาดาร์อาร์ตันหาคนลงมือให้ได้แบบนั้นอย่างแน่นอน” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“นายเป็นคนทำทั้งหมดเลยมันไม่ใช่เรื่องของฉัน..ฉันไม่อยากโดนนายใช้เป็นเหยื่อล่ออีกแล้ว” หลินเฟิงพูด

“ดูสิ่งที่พี่พูดสิมันคืออะไร..พวกเรายังเป็นพี่น้องกันอยู่ไหม..ไปเถอะไปทำทุกอย่างให้มันจบๆ ไป..พี่คงไม่อยากให้ผมเจอปัญหาหรอกใช่ไหม?”

โดยไม่รอให้หลินเฟิงพูดเย่เชียนก็จับแขนของหลินเฟิงแล้วเดินไปที่บ้านของสลาดาร์อาร์ตันและเมื่อการ์ดที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเห็นทั้งสองพวกเขาก็รีบยกปืนขึ้นและตะโกนว่า “หยุด! ..นั่นใคร? ”

เย่เชียนนั้นไม่เข้าใจภาษารัสเซียแต่เย่เชียนสามารถเดาได้ว่าพวกเขาพูดอะไรโดยดูจากการแสดงออกของพวกเขา แต่หลินเฟิงนั้นเข้าใจภาษารัสเซียเขาจึงเข้าใจได้อย่างเป็นธรรมชาติ ซึ่งทั้งสองก็มองหน้ากันและหยุดแล้วยกมือขึ้นอย่างช้าๆ หลังจากนั้นบอดี้การ์ดก็เดินไปข้างหน้าและตรวจค้นเย่เชียนกับหลินเฟิงและหยิบปืนพกออกไปจากนั้นก็ถามว่า “พวกแกเป็นใครมาทำอะไรที่นี่? ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน