ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 514

ตอนที่ 514 ยัดยา

โจวหยวนก็รู้ดีเช่นกันว่าตั้งแต่ที่เย่เชียนและคนอื่นๆ พูดถึงสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าพวกเขาแล้วพวกเขาก็ถือว่าตัวเองนั้นเป็นพวกพ้องอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว ด้วยความไว้วางใจนี้โจวหยวนก็มีความสุขมากและเขาก็รู้ดีว่าภายใต้การคุ้มครองของเย่เชียนแล้วเขาจะสามารถโดดเด่นได้อย่างแท้จริง เมื่อลองนึกถึงตัวเองในอดีตที่เป็นแค่ไอ้ตัวเล็กที่ถูกรังแกตลอดทั้งวันและไม่สามารถกินอิ่มได้ถึงสามมื้อ แต่ทว่าตอนนี้เขาถูกคาดหวังและอยู่ในฐานะทรงพลัง เขาจึงอำลาทุกสิ่งในอดีตและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ดังนั้นโจวหยวนจึงคิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวตนของเขาไปอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้เย่เชียนได้ให้โอกาสเขากลับมาและเย่เชียนก็ได้มอบชีวิตใหม่ให้กับเขาอีกครั้ง ซึ่งโจวหยวนก็รู้ดีว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและแปลกประหลาดแต่เขาก็รู้ด้วยว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากดังนั้นเขาจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้และกำมันเอาไว้ในมือของเขาอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้โอกาสมันหลุดลอยไป

เย่เชียนก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจเพราะการพัฒนาต่างๆ ในประเทศเมียนมาร์ทำให้เขาโล่งใจอย่างมากเพราะนี่เป็นจุดมุ่งหมายที่สอดคล้องกันของเย่เชียนที่จะได้รับชัยชนะในระดับโลกและไม่ว่าจะเป็นประเทศในทวีปตะวันออกกลางหรือทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นั้นเย่เชียนก็จะไม่ยอมแพ้เพราะบางทีสถานะของประเทศเหล่านี้ในโลกอาจจะไม่สูงมากนัก แต่หากสามารถจัดระเบียบได้ล่ะก็มันจะเป็นกองกำลังขนาดใหญ่ที่สามารถเผชิญหน้ากับประเทศใดก็ได้ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่ได้คิดที่จะเล่นการเมืองเพราะเขาไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นแม้แต่สิ่งต่างๆ ในฝั่งไต้หวันเองก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะตกลงในสิ่งที่หูวหนานเจียงมอบภารกิจให้เขาก็ตามแต่ในความเป็นจริงเขาก็ยังลังเลที่จะเข้าไปแทรกแซงในหลายๆ อย่างเพราะมันวุ่นวายจนเกินไปและที่สำคัญกว่านั้นเย่เชียนไม่เคยมีความประทับใจในตัวนักการเมืองเลย

แผนการต่างๆ ของโจวหยวนนั้นเย่เชียนฝากไว้ให้แจ็คจัดการและยังมีข้อมูลของเฟิงกั๋วฟู่อีกด้วยที่เย่เชียนบอกว่านี่เป็นส่วนสำคัญที่จะช่วยให้โจวหยวนเข้าสู่วงในของมณฑลกวางตุ้งในอนาคตได้ สำหรับเฟิงกั๋วฟู่นั้นจะเป็นหน้าที่ของโจวหยวนนับจากนี้ไปและหลังจากโจวหยวนแทรกซึมเข้าไปในมณฑลกวางตุ้งแล้วโจวหยวนก็จะค่อยๆ กำจัดเฟิงกั๋วฟู่และนี่ก็ไม่เกี่ยวกับธุรกิจหรืออิทธิพลใดๆ เพราะนับตั้งแต่ที่เฟิงกั๋วฟู่คิดสกปรกกับหลินโรวโร่วนั้นโชคชะตาและชีวิตของเขาก็ถึงวาระแล้วและเย่เชียนเองก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยเขาไปเลยแม้แต่น้อย

หลังจากอยู่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ได้สองสามวันเย่เชียนและชิงเฟิงก็มาที่สนามบินเพื่อบินไปยังเมืองเจิ้งโจวในมณฑลเหอหนาน ในความเป็นจริงความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ของมณฑลเหอหนานก็ยังคงชัดเจนมาก แต่นโยบายต่างๆ ของรัฐบาลก็ยังไม่เพียงพอดังนั้นการพัฒนาจึงดำเนินไปอย่างไม่ราบรื่นนัก ซึ่งมณฑลเหอหนานนั้นคล้ายคลึงกับฮาวายในประเทศสหรัฐอเมริกาและเนื่องจากฮาวายสามารถกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวระดับโลกได้แล้วทำไมมณฑลเหอหนานจะเป็นไม่ได้? เพราะที่นี่มีหาดทรายทอดยาวและต้นมะพร้าวสูงตระหง่านดูสวยงามอย่างมาก

“โอ๊ย!” เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในเทอร์มินอลของสนามบินแล้วจู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาชนกับพวกเขาจนล้มลงไปกับพื้น

“พวกคุณตาบอดกันรึไงห๊ะ!” ชายคนนั้นโกรธมากและตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว

ชิงเฟิงก็ขมวดคิ้วและระงับความโกรธของเขาเอาไว้แล้วพูดว่า “ผมขอโทษ..คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ”

ในเวลานี้ชายหนุ่มอีกคนก็แอบเดินมาที่ด้านหลังและแอบยัดสิ่งของบางอย่างลงในกระเป๋าเดินทางของชิงเฟิง ซึ่งสิ่งเหล่านี้เย่เชียนนั้นเห็นทุกอย่างชัดเจนแต่เขาก็ฉีกยิ้มและไม่ได้พูดอะไรและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในแต่มันก็ต้องไม่ใช่เรื่องดีไม่เช่นนั้นคนเหล่านี้คงจะไม่ทำเช่นนี้เป็นแน่ แต่คิดยังไงเย่เชียนก็คิดไม่ออกว่าเพราะอะไรทำไมชายหนุ่มทั้งสองคนถึงเลือกที่จะทำเช่นนี้หรือพวกเขาทำลงไปเพื่อให้แน่ใจว่าจะสามารถนำสิ่งเหล่านั้นชึ้นเครื่องได้อย่างปลอดภัยและตามมานำมันกลับไปทีหลัง?

หลังจากที่ชายหนุ่มวางของแล้วเขาก็มองไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่นอนอยู่บนพื้นและหลังจากนั้นชายหนุ่มคนที่นอนอยู่บนพื้นก็มองอย่างรู้ทันและหลังจากคร่ำครวญสองสามครั้งแล้วเขาก็ลุกขึ้นโดยมีชิงเฟิงช่วยพยุง ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นก็พูดว่า “เอาเถอะ..ทีหลังก็เดินระวังคนอื่นด้วย” หลังจากพูดเสร็จเขาก็รีบเดินจากไปทันที

ชิงเฟิงก็จ้องมองอย่างเย็นชาจากนั้นก็พูดกับเย่เชียนว่า “บอส! ..ดูเหมือนว่าเราจะต้องใช้สิทธิพิเศษกันแล้ว..ไม่งั้นเราคงไม่ผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยของด่านตรวจคนเข้าเมืองแน่ๆ”

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและเห็นได้ชัดว่าชิงเฟิงนั้นก็รับรู้ถึงกลอุบายของชายหนุ่มทั้งสองเช่นกัน เมื่อพูดถึงความระมัดระวังตัวล่ะก็ชิงเฟิงนั้นถือได้ว่ายืนหนึ่งของเรื่องเหล่านี้เลยดังนั้นเขาจะมองไม่ออกได้อย่างไร? ในตอนนี้เขาและเย่เชียนก็มีความคิดเดียวกันก็คือดูว่าทั้งสองคนนั้นกำลังคิดอะไรกันอยู่พวกเขานำสิ่งของอะไรมายัดใส่กระเป๋าเดินทางและทำไมพวกเขาถึงแน่ใจว่าตนจะสามารถนำสิ่งเหล่านี้ผ่านด่านตรวจเข้าไปได้

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดว่า “มันก็ไม่ยากอะไรเลย! ”

ทั้งสองเดินมาที่ประตูขึ้นเครื่องพิเศษและหลังจากนั้นเย่เชียนก็หยิบใบรับรองยศจอมพลของเขาออกมาและส่งต่อให้กับเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง ซึ่งเจ้าหน้าที่คนนั้นก็ไม่กล้าลังเลเลยแม้แต่น้อยและรีบปล่อยให้เย่เชียนและชิงเฟิงเดินผ่านช่องทางพิเศษไปและการตรวจสอบความปลอดภัยนั้นได้รับการยกเว้นไปโดยปริยาย

“สองคนนั้นได้ขึ้นเครื่องหรือเปล่า?” เย่เชียนถาม

“ขึ้นครับบอส! ..บอสคิดว่าพวกเขาเป็นใคร? ” ชิงเฟิงพูดและถามกลับ

“ฮ่าๆ ..อะไรกันนายอยากจะทดสอบฉันเหรอ..มันเดาได้ไม่ยากเลย..เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ใช่คนท้องถิ่นหรือพวกต้มตุ๋นหรอก..เพราะคนพวกนั้นจะไม่โง่ถึงขนาดนี้ที่เลือกลักลอบขนสิ่งผิดกฎหมายทางเครื่องบินหรอก..ฉันคิดว่าพวกเขาจงใจโจมตีพวกเราโดยการใส่ร้าย” เย่เชียนพูด

“หลังจากที่ขึ้นเครื่องบินไปสักพักผมจะไปดูว่าพวกเขายัดอะไรให้พวกเรา” ชิงเฟิงพูด

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เอาสิ! ..ฉันอยากรู้ว่าพวกนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่”

ใช้เวลาไม่นานเครื่องบินก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างเป็นทางการจากสนามบินนานาชาติผู่ตงในเมืองเซี่ยงไฮ้ จากนั้นชิงเฟิงก็เปิดกระเป๋าเดินทางออกมาและสิ่งที่อยู่ด้านในมันคือผงสีขาว ซึ่งเย่เชียนและชิงเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะต้องผงะและชิงเฟิงก็ไม่กล้าที่จะละเลยและเขาก็รีบยัดสิ่งของต่างๆ ลงในกระเป๋าของเขาดังเดิม

“บอส! ..พวกมันเป็นเอเย่นต์ค้ายาหรอแต่นี่มันโง่เกินไปเพราะการขนส่งยาโดยเครื่องบินมันก็เหมือนเดินเข้าไปตายไม่ใช่หรอ” ชิงเฟิงพูด

“เป้าหมายของพวกมันไม่ได้อยู่ที่การนำยาเหล่านี้ข้ามพรมแดนแต่มันเป็นการโจมตีพวกเราเพื่อไม่ให้ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง!” เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูด

“ทำไมพวกมันถึงไม่อยากให้เราผ่านด่านตรวจล่ะ? ” ชิงเฟิงไม่เข้าใจถึงถามด้วยใบหน้าที่มึนงง

เย่เชียนเองก็ไม่ชัดเจนนักและเขาก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “มันก็มีอยู่สองจุดประสงค์..หนึ่งคือไม่ให้เราผ่านด่านตรวจและทำให้พวกเราซวย..แต่นี่เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเลยเพราะถ้าพวกมันต้องการทำให้เราซวยจริงๆ ล่ะก็เรื่องแบบนี้มันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเลย..เพราพงั้นก็เหลือความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน