ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 56

เมื่อเย่เชียนถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจนำตัวเข้าห้องคุมขัง เหล่านักโทษที่อยู่ข้างในต่างก็พากันกลัวจนตัวสั่น เพราะพวกเขาเคยสัมผัสกับความแข็งแกร่งของเย่เชียนมาแล้วครั้งหนึ่ง พวกเขายังจำได้ดีว่าเย่เชียนเอาชนะพวกนักโทษทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย

เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่อุกอาจและแปลกประหลาดเล็กน้อย เพราะตั้งแต่ที่เย่เชียนถูกปล่อยตัวไป พวกเขาเหล่านั้นก็สามารถผ่อนคลายลงได้ในที่สุด พวกเขาต่างก็คิดกันว่าหากจะต้องเผชิญหน้ากับเย่เชียนอีกครั้ง พวกเขายอมถูกยิงตายยังดีเสียกว่า

ใครจะคิดว่าอสูรร้ายตนนี้จะหวนกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปเพียงไม่นาน เมื่อพวกเขาเห็นหน้าของเย่เชียน พวกเขาก็เริ่มสั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หากว่าเย่เชียนอารมณ์ดีก็จะไม่มีปัญหาอะไร แต่เมื่อไหร่ที่เขาอารมณ์เสียขึ้นมา เขาอาจจะระเบิดโทสะออกมาก็ได้

แล้วจะมีใครอีกนอกจากพวกเขาที่ต้องเดือดร้อน ?

เมื่อเย่เชียนเข้าไปข้างในห้องขัง เขาก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทุกคน…”

“โห! เชิญนั่งก่อน ๆ นี่บุหรี่ครับ” นักโทษคนหนึ่งกุลีกุจอวิ่งเข้าไปและบริการอย่างดี

เมื่อเห็นทุกคนปฏิบัติตัวดี เย่เชียนจึงเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมา เขาเอนกายลงบนเตียงและสูบบุหรี่สบายใจในขณะที่นักโทษบางคนกำลังนวดให้เขา

เย่เชียนใช้ชีวิตอย่างราชาในคุกนี้ ตอนนี้สิ่งที่เขาขาดอย่างเดียวก็คือผู้หญิง…

“ลูกพี่… ทำไมลูกพี่ถึงกลับมาที่นี่ล่ะ ?” นักโทษถามในขณะที่ตัวสั่นด้วยความกลัว

“อ้อ… ฉันตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม” เย่เชียนตอบอย่างเฉยเมย

“ฆาตกรรมเหรอครับ ?!” นักโทษทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ในประเทศจีนนั้นการฆาตกรรมมีโทษถึงชีวิต แต่เย่เชียนยังคงสงบอยู่ได้กับสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตายแต่ยังคงสามารถสงบเยือกเย็นได้อยู่ สิ่งนี้ทำให้เหล่านักโทษอดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองเป็นพวกเห่ย ๆ โดยปกติพวกเขามักจะวางท่าและหยิ่งยโสอยู่เสมอ แต่เมื่อเห็นเย่เชียนที่สงบเยือกเย็นต่อหน้าประตูแห่งความตายอย่างไม่เกรงกลัว พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปถึงกระดูก

ความตาย…

เย่เชียนลืมมันไปนานแล้วว่าคืออะไร เพราะเกือบทั้งชีวิต ตัวเขานั้นต้องเดินอยู่บนเส้นด้ายแห่งความตายมาตลอด เขาคือผู้ที่เคยก้าวเท้าเข้าสู่อาณาจักรของเทพแห่งความตายมาแล้ว ดังนั้นสำหรับเขา ชีวิตและความตายมันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก เหมือนที่คนในสมัยโบราณกล่าวเอาไว้ว่า ‘ความสุขของการมีชีวิตอยู่คืออะไรและความโศกเศร้าของความตายคืออะไร’

ไม่ใช่ว่าเย่เชียนไม่กลัวตาย เขาเพียงแค่ไม่ได้กลัวความตายในเวลาทำงาน เขาทุ่มเททุกภารกิจทุกปฏิบัติการของเขาเสมอ เขาต้องเดินบนเส้นทางแห่งความตายและความตายก็สามารถคืบคลานมาได้ทุกวินาที ถ้าหากเขามัวแต่กลัวความตาย โอกาสที่เขาจะมีชีวิตรอดได้ก็ยิ่งริบหรี่และน้อยนิดลง การลืมความตายเท่านั้นที่จะสามารถเอาชนะศัตรูได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เย่เชียนหรี่ตาลงขณะที่เขาเอนตัวลงบนเตียงและตั้งสมาธิกับสิ่งที่อยู่นอกห้องขัง เขาบังเอิญเห็นหยางเหว่ยเดินไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่เฝ้าเวรอย่างมีพิรุธ เย่เชียนจึงส่งสัญญาณให้พวกนักโทษเงียบและแอบฟังอย่างตั้งใจ

“อย่าลืมหาวิธีที่จะพาเขาเข้าไปใกล้ประตู เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันจะได้ทำมันอย่างสะดวก เข้าใจมั้ย ?” หยางเหว่ยกระซิบราวกับว่าเขากลัวคนอื่นจะได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขากำลังวางแผนชั่วร้ายอะไรบางอย่างอยู่

“พี่หยาง… พี่จะทำมันในสถานีตำรวจนี่จริง ๆ เหรอ ? มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยนะพี่ ถ้าถูกจับได้ ไม่เพียงแค่เราจะตกงานเท่านั้น แต่เราจะต้องติดคุกเลยนะพี่” เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรพูดด้วยความกังวลกระวนกระวายใจอย่างมาก

“นายจะกลัวอะไร ? นี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบน ถ้าเรากำจัดเขาให้เขาตายได้แล้วล่ะก็ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว เราจะไม่เพียงแค่ไม่ติดคุก แต่เรายังได้รับการเลื่อนยศเลื่อนตำแหน่งด้วย มันประจวบเหมาะกับช่วงพิจารณาเลื่อนขั้นข้าราชการที่ใกล้จะมาถึงพอดี” หยางเหว่ยตอบด้วยกิเลสความโลภ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน