ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 705

ตอนที่ 705 ยึดอำนาจ ตอนที่ 3

ฮัตโตริชิฮิโระก็ดึงฝักดาบออกแล้วค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างยกดาบขึ้นเหนือศีรษะอย่างสง่าผ่าเผย ซึ่งผู้กล้าและผู้ที่ฉลาดปราดเปรื่องมักจะไม่เกรงกลัวผู้ใดและถ้าหากใครสูญเสียสมาธิและความตั้งใจในการต่อสู้ล่ะก็คนๆนั้นจะต้องพ่ายแพ้ไปอย่างสมบูรณ์แบบ

“ผมได้ยินมานานแล้วว่าตระกูลฮัตโตรินั้นมีทักษะการใช้ดาบเป็นอันดับหนึ่งและมีศักยภาพในการกวาดล้างทหารหลายพันนายในอดีต..ช่างเป็นเกียรติสำหรับฟูมะฮายาคุจิคนนี้จริงๆ” ฟูมะฮายาคุจิพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

“หือ..เท่าที่ผมรู้ว่าผู้อาวุโสฟูมะมีกลยุทธ์ในการต่อสู้มากมายเพราะงั้นผมหวังว่าคุณจะแสดงอะไรที่น่าตื่นเต้นให้ผมดูสักครั้ง” ฮัตโตริชิฮิโระพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เอาเถอะ..ผมจะไม่ฆ่าคุณเพราะผมอยากให้คุณมีชีวิตอยู่เพื่อรอดูตระกูลฮัตโตริของคุณถูกทำลายและคนที่คุณรักถูกฆ่าตายทั้งหมด..จากนั้นผมจะให้คุณตายหลังจากที่คุณได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทั้งหมดในโลกนี้” ฟูมะฮายาคุจิพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยันและเขาก็รีบวิ่งเข้าไปทันทีพร้อมกับวิชาดาบทที่บ้าคลั่งเหมือนพายุ

ฮัตโตริชิฮิโระไม่ยอมถอยแต่เลือกที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยศิลปะป้องกันตัวที่เน้นการรุกสวนทางแทนที่จะเป็นการป้องกัน ดังนั้น หากใครพลาดแม้แต่เล็กน้อยมันก็อาจจะส่งผลเสียอย่างมากต่อการต่อสู้รวมไปถึงชีวิต ดังนั้นฮัตโตริชิฮิโระจึงไม่เต็มใจที่จะถูกฟูมะฮายาคุจิกำจัด

เย่เชียนเห็นสถานการณ์นี้และอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยความไม่พอใจ “แม่งเอ๊ย!..มัวเล่นอะไรกันอยู่..ฉันต้องการเห็นการต่อสู้ที่เข้มข้นของเหล่านินจาแท้ๆ” เย่เชียนจ้องมองไปที่คาเอดะแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์

คาเอดะก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “หืม..ราชาหมาป่าผู้เกรียงไกรช่างพูดจาหยาบคายจริงๆ..นี่คือตัวตนที่แท้จริงของแกงั้นเหรอ..ซ่งหลันคุณไม่คู่ควรกับเข้าเลย..มีคนที่เหมาะสมกับคุณมากกว่าเขาเยอะที่เป็นทั้งอันดับหนึ่งในด้านศิลปะการต่อสู้และยังมีความเป็นสุภาพบุรุษ”

“หือ?..ใครคือสุภาพบุรุษคนนั้น?” ซ่งหลันพูดอย่างเฉยเมย

“โถ่..เขาก็ต้องพูดถึงตัวเองอยู่แล้ว” เย่เชียนพูด “ผมเคยเห็นคนที่หน้าด้านไร้ยางอายมามากแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นคนที่หลงตัวเองอย่างเขา..ผมเป็นแค่อันธพาลที่ทำตัวหยาบๆเสมอแต่พี่หลันก็แค่ชอบผม..เพราะงั้นคุณกล้ามั่นใจในตัวเองขนาดนั้นได้ยังไง?”

“หืม..เมื่อไหร่ที่ฉันเอาชนะแกได้ฉันล่ะอยากจะเห็นจริงๆว่าแกจะหยิ่งผยองได้สักแค่ไหน” คาเอดะพูดอย่างเย้ยหยัน

“น่ากลัวมาก..ช่างน่ากลัวจริงๆ!” เย่เชียนก็ขมวดคิ้วและหลังจากนั้นออร่าที่ชั่วร้ายก็โหมกระหน่ำในร่างกายของเย่เชียนและมันก็วนเวียนไปมาภายในอย่างบ้าคลั่ง

คาเอดะก็ถึงกับผงะและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะยังสามารถทนได้ อย่างไรก็ตามคาเอดะก็ไม่ได้อ่อนแอเพราะเขาเป็นถึงผู้นำคนรุ่นเยาว์นี้ในสำนักนินจาอิงะดังนั้นมันจึงมันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาแห่งความตกใจชั่วขณะเท่านั้น

การโจมตีของเย่เชียนนั้นรุนแรงอย่างมากและเนื่องจากเขามีความได้เปรียบจึงทำให้คาเอดะไม่มีโอกาสแม้แต่จะโต้กลับเลย ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้เย่เชียนยังสามารถมองเห็นช่องโหว่ในการเคลื่อนไหวของคาเอดะดังนั้นการต่อสู้ในตอนนี้จึงไหลลื่นราวกับปลาในบ่อน้ำ

การต่อสู้ระหว่างฟูมะฮายาคุจิกับฮัตโตริชิฮิโระก็ถือได้ว่าเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่และเย่เชียนก็ไม่อยากพลาดโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ไปเพราะถ้าหากเขาสามารถชมการต่อสู้ระหว่างหูมะฮายาคุจิกับฮัตโตริชิฮิโระและได้เห็นจุดอ่อนของพวกเขาจากการต่อสู้ครั้งนี้ล่ะก็มันจะเป็นประโยชน์กับเขาอย่างมาก นอกจากนี้ทั้งสองคนยังเป็นถึงผู้นำของสองตระกูลใหญ่ดังนั้นการได้เรียนรู้ทักษะศิลปะการต่อสู้ของพวกเขานั้นก็เทียบเท่ากับการเรียนรู้ทักษะศิลปะการต่อสู้ของสาวกทุกคนในสำนักนินจาอิงะ ซึ่งหากในกรณีที่องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าเผชิญหน้ากับเหล่านินจาในอนาคตพวกเขาก็จะสามารถรู้จุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้และมันจะเป็นประโยชน์อย่างมาก

ความไม่สบอารมณ์ของเย่เชียนก็ถูกส่งผ่านไปยังหมัดของเขาราวกับคลื่นลูกใหญ่จนคาเอดะก็ค่อยๆรู้สึกกดดันและยิ่งไปกว่านั้นตราบใดที่คาเอดะเคลื่อนไหวแต่ดูเหมือนว่าเย่เชียนจะคาดเดาการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของคาเอดะได้อย่างแม่นยำ ซึ่งเย่เชียนนั้นสามารถหาช่องโหว่ได้อย่างรวดเร็วในทุกย่างก้าวของคาเอดะจนคาเอดะถึงกับประหลาดใจเพราะถ้าหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปคาเอดะก็จะไม่สามารถตอบโต้ได้เลย ดังนั้นคาเอดะจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าและไม่สบายใจอย่างมาก

เย่เชียนก็แสยะยิ้มและพูดอย่างเย้ยหยันว่า “เกิดอะไรขึ้น?..นายน้อยคาเอดะผู้สง่าผ่าเผยดูเหมือนคุณจะกลัวนะ..เราหยุดก่อนก่อนชั่วคราวเพื่อให้คุณได้พักหายใจก่อนดีมั้ย?..เดี๋ยวจะหาว่าผมขี้โกงอีก”

“ไม่จำเป็น!” คาเอดะพูด “กลัวงั้นเหรอ..ฉันเป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลฟูมะซึ่งจะเป็นผู้นำคนต่อไปของสำนักนินจาอิงะในอนาคต..ฉันจะไปกลัวนักเลงกระจอกๆอย่างแกงั้นเหรอ!”

“ไม่กลัวเหรอ?” เย่เชียนก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณไม่กลัวแล้วทำไมคุณถึงตัวสั่นล่ะ..อย่าบอกนะว่าคุณเป็นโรคพาร์กินสัน..ผมไม่เชื่อหรอก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน