ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 71

“ขอบคุณนะ… แต่ไม่ล่ะ” ฉินหยูปฏิเสธอย่างเย็นชา พูดจบเธอก็ควงแขนเย่เชียนเข้าไปข้างในงานทันที

ระหว่างการสนทนาทั้งหมดเมื่อครู่นี้ เหว่ยเฉินหลงไม่แม้แต่จะเหลือบมองเย่เชียนเลยสักนิดเดียว เขาทำเหมือนกับว่าเย่เชียนไม่ได้ยืนอยู่ที่นั่นด้วยอีกคน แม้ว่าเย่เชียนจะสวมสูทผูกเนคไทราคาแพงแล้วก็ตาม แต่มันก็เป็นเพียงเสื้อผ้าอาภรณ์ภายนอก เขาคิดว่าเนื้อในที่แท้จริงเย่เชียนก็ยังคงเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดา ๆ คนเดิมที่ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะอยู่ในสังคมชนชั้นสูง และเขาเชื่อว่าถึงแม้ฉินหยูจะอยู่กับเย่เชียนในตอนนี้ แต่มันก็คงเป็นเพียงแค่เวลาสั้น ๆ เท่านั้น ไม่ช้าก็เร็ว สักวันหนึ่งฉินหยูก็จะรู้ตัวว่าเย่เชียนนั้นไม่ใช่คนที่คู่ควรกับเธอ เพราะเธอกับตัวเขาเองนั่นแหละที่เหมาะสมและคู่ควรกันมากที่สุด

อันที่จริงเย่เชียนไม่ได้โกรธหรือเกลียดพวกทายาทเศรษฐีไปเสียทุกคน เขาคิดว่าคนพวกนั้นแค่เกิดมาโชคดีก็เท่านั้นเอง แต่ทว่าการที่ทายาทเศรษฐีบางคน เมื่อพวกเขาได้รับการสนับสนุนจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ มันกลับทำให้พวกเขากลายเป็นบุคคลที่หยิ่งผยองและยโสโอหังยิ่งนัก

อย่างเช่นเหว่ยเฉินหลงก็เป็นคนหนึ่งล่ะที่ดูถูกเขาและไม่แยแสเขาเลยแม้แต่น้อย ทว่าเย่เชียนเองก็ไม่ต้องการเสวนากับคนอย่างเหว่ยเฉินหลงเช่นกัน เหว่ยเฉินหลงนั้นแค่แสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าฉินหยู เย่เชียนเดาได้ไม่ยากว่าเหว่ยเฉินหลงกำลังคิดอะไรอยู่

อย่างไรก็ตาม ถึงเย่เชียนจะไม่ชอบคนอย่างเหว่ยเฉิงหลงเป็นอันมาก แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะต้องลงไม้ลงมือหรือไปทำอะไรเขา

……

เมื่อเข้ามาในโรงแรม พวกเขาเห็นล็อบบี้ของโรงแรมถูกใช้เป็นพื้นที่จัดแสดงอัญมณีและเครื่องประดับต่าง ๆ สำหรับการประมูลในค่ำคืนนี้ ส่วนเวทีด้านบนนั้น มันเฉิดฉายไปด้วยหลอดไฟนีออนทุกเฉดสีทุกรูปแบบ ในขณะที่พื้นที่ตรงกลางโถงล็อบบี้ก็เต็มไปด้วยเก้าอี้มากมายเรียงกันเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ

เห็นได้ชัดว่าเวทีนี้ได้รับการออกแบบและตกแต่งเป็นพิเศษสำหรับงานนี้โดยเฉพาะ นี่มันไม่ใช่ศิลปะและความคิดสร้างสรรค์ที่ง่ายดายเลย

เย่เชียนไม่มีความรู้เกี่ยวกับเครื่องประดับหรืออัญมณีใด ๆ และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงทุกคนถึงได้โปรดปรานพวกมันถึงขนาดนี้ เขามองว่าอัญมณีและเครื่องประดับทั้งหลายมันเป็นอีกหนึ่งในการทำธุรกิจเพื่อหารายได้ มันสามารถทำกำไรให้กับเจ้าของธุรกิจได้อย่างเป็นกอบเป็นกำ

เย่เชียนและฉินหยูกำลังมองหาที่นั่งเหมาะ ๆ สำหรับนั่งชมการประมูลในค่ำคืนนี้ เย่เชียนกวาดสายตามองไปทั่วทุกสารทิศเพียงเพื่อดูผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาในโรงแรมอย่างต่อเนื่อง เขาเห็นว่าแขกเกือบจะทั้งหมดต่างก็เป็นกุลสตรีจากชนชั้นสูงกันทั้งนั้น ดูเหมือนว่าพวกเธอทุกคนจะส่งยิ้มอยู่ตลอดเวลาจนเย่เชียนคิดว่าพวกเธอนั้นสวมหน้ากากอยู่หรืออย่างไร

หากดูจากแขกเหรื่อมากมายที่ยังคงทยอยกันเข้ามาอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย นั่นก็หมายความว่าชื่อเสียงของแมรี่ในประเทศจีนนั้นไม่ใช่น้อย ๆ เลย

“หยูหยู่… วันนี้คุณน่ะซื้อเสื้อผ้าให้ผมตั้งเยอะแยะ ถ้างั้นคืนนี้คุณชอบเครื่องประดับหรืออัญมณีชิ้นไหน คุณก็บอกผมมาได้เลยนะ” เย่เชียนพูดอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจ

ฉินหยูชะงักไปชั่วขณะและมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจพร้อมพูดว่า “นายล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย ? นายไม่รู้หรือไงว่ามาสเตอร์แมรี่น่ะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงระดับโลกเชียวนะ ผลงานทุกชิ้นของเธอนั้นต้องใช้เงินอย่างน้อยหนึ่งแสนหยวนเพื่อให้ได้มันมาครอบครอง… แถมคืนนี้ยังเป็นงานประมูลเพื่อการกุศลอีก ฉันเกรงว่าราคามันจะดีดสูงขึ้นไปอีกมากจากหลาย ๆ คนที่มาเข้าร่วมการประมูล แล้วนายจะไหวเหรอ ?”

เย่เชียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “มันไม่สำคัญหรอก… ตราบใดที่คุณชอบมัน ผมก็จะหาทางเอามันมาให้คุณเอง”

“เย่เชียน… นายห้ามไปก่อเรื่องอะไรโดยเด็ดขาดเชียวนะ! วันนี้มาตรการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก ต่อให้นายไปขโมยมันมาได้ แต่นายก็ต้องเดือดร้อนอีกแน่” ฉินหยูพูดอย่างกังวลและพูดต่ออีกว่า “นายไม่ต้องกังวลไปหรอก… เพราะคืนนี้ฉันมาเพื่อชมพวกมันเฉย ๆ น่ะ ไม่ได้จะร่วมประมูล”

เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “โธ่! คุณพูดอะไรน่ะ ? คุณคิดว่าผมจะไปขโมยมันเหรอ ? ผมมีวิธีของผมก็แล้วกันหน่า คุณแค่เลือกอันที่คุณชอบมาก็พอ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน