ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 724

ตอนที่ 724 ศิลปะการต่อสู้ผสมผสานโยคะ ตอนที่ 2

ศิลปะการต่อสู้ในโลกใบนี้มันไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้สูงส่งกับผู้ต่ำต้อย

ภายใต้ทัศนคติด้านลบนั้นจึงทำให้ดีห์ราห์มีความเย่อหยิ่งที่แข็งแกร่ง แต่ทว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้ต้องการเอาชนะดีห์ราห์แต่ต้องการทำลายความเย่อหยิ่งและการตามไม่ทันโลกแห่งความจริงของดีห์ราห์ ซึ่งไม้ที่ผุพังมันสามารถกลายเป็นไม้แกะสลักได้เสมอ ดังนั้นก่อนอื่นเย่เชียนจึงต้องทำลายทัศนคติของดีห์ราห์ก่อนเพราะความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีคนจนของดีห์ราห์นั้นยิ่งใหญ่เกินไป ด้วยเหตุนี้หากเย่เชียนต้องการฝึกฝนดีห์ราห์ล่ะก็ก่อนอื่นเย่เชียนต้องลบล้างความเย่อหยิ่งของดีห์ราห์ออกไปให้หมดไม่เช่นนั้นดีห์ราห์ก็จะเป็นได้เพียงแค่เด็กที่โง่เขลาเท่านั้น

โยคะเองก็มีข้อดีเช่นกันเพราะด้วยทักษะของดีห์ราห์แล้วเย่เชียนจึงอยากเรียนรู้ทักษะโยคะเพิ่มเติม ในเวลานี้รอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากของเย่เชียนก็เริ่มชัดเจนขึ้นจนดีห์ราห์ที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนเต็มๆตาของเขาก็รู้สึกเพียงว่าเย่เชียนกำลังดูถูกและเยาะเย้ยตน นี่คือสิ่งที่เขาไม่สามารถยอมรับได้เพราะเขาไม่มีความสามารถใดๆดังนั้นหากใครมาดูถูกดูหมิ่นเรื่องนี้ล่ะก็เขาจะมีจุดยืนอย่างไรในอนาคตได้อีก? ความสามารถในการต่อสู้คืออะไร? ซึ่งทักษะโยคะที่เขามีนั้นคืออนาคตของเขาและเป็นเพียงทักษะเดียวที่จะบรรลุความฝันของเขาได้

“หึ..เยาะเย้ยไปเถอะ!” ทันทีที่เสียงของดีห์ราห์จบลงร่างกายของเขาก็เหมือนกับปลาทะเลที่เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและเขาก็พุ่งไปด้านหน้าของเย่เชียนและใช้มือทั้งสองข้างที่งอเป็นมุมที่แปลกประหลาดโจมตีไปที่หน้าอกของเย่เชียน ซึ่งเดิมทีโยคะเป็นศิลปะการรักษาสุขภาพและจะเน้นการปลูกฝังจิตสำนึกดังนั้นเมื่อเรียนรู้ถึงระดับหนึ่งแล้วกระดูกและมวลร่างกายจะขยายออกอย่างไม่สิ้นสุดจากนั้นการเคลื่อนไหวก็จะรวดเร็วและรุนแรงและเพียงพอที่จะใช้เป็นอาวุธฆ่าคนได้

แต่เมื่อพูดถึงการฆ่าแล้วเย่เชียนนั้นก็ฆ่าคนไปแล้วมากกว่า 1000 คน ซึ่งนี่ก็เป็นแค่การประมาณเท่านั้นเพราะทักษะการต่อสู้ของเย่เชียนนั้นได้รับการฝึกฝนมาเพื่อใช้ในการต่อสู้จริงด้วยและตอนนี้มันก็ถูกใช้ควบคู่ไปกับความแข็งแกร่งของศิลปะการต่อสู้โบราณดังนั้นทักษะของเย่เชียนในอดีตนั้นไม่สามารถเทียบได้กับตอนนี้เลย

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ค่อยรู้เรื่องทักษะการต่อสู้ของดีห์ราห์มากนักแต่เย่เชียนก็สามารถอ่านและวิเคราะห์ได้นิดหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นเช่นเดียวกับที่หลินเฟิงพูดเอาไว้ว่าศิลปะการต่อสู้ทุกแขนงในโลกใบนี้นั้นสามารถวิเคราะห์และต้านทานได้อย่างรวดเร็วและไม่ว่าการเคลื่อนไหวของศิลปะการต่อสู้นั้นๆจะสวยงามเพียงใดแต่มันก็เป็นเพียงแค่ท่วงท่าสำหรับผู้ที่เชี่ยวชาญและมีไหวพริบที่เฉียบคมเท่านั้น

เมื่อเห็นกำปั้นขวาของดีห์ราห์โจมตีมาเย่เชียนก็ไม่ได้ล่าถอยและในทันใดนั้นเย่เชียนก็ใช้มือข้างซ้ายป้องกันหมัดของดีห์ราห์และใช้มีอีกข้างจับแขนของดีห์ราห์เอาไว้ แต่สำหรับดีห์ราห์แล้วเขาไม่เข้าใจทักษะการต่อสู้ของเย่เชียนว่าเป็นแบบใดดังนั้นเขาจึงคิดที่จะล่าถอยกลับไปและเลือกที่จะถอนการโจมตีของเขา ซึ่งมันเป็นจังหวะแห่งความเป็นและความตายด้วยเหตุนี้เขาจึงเลือกที่จะล่าถอยดีกว่าการรุกไปแบบเสี่ยงๆ

ทันทีที่ดีห์ราห์ถอยกลับเย่เชียนก็ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายที่เผยออกมาให้เห็น “นายไม่มีแม้แต่ความมั่นใจแล้วแบบนี้นายจะสู้กับฉันได้ยังไง?” ก่อนที่คำพูดจะจบลงความเร็วในการโจมตีของเย่เชียนก็เร่งขึ้นอย่างกะทันหันและการเคลื่อนไหวก็สมบูรณ์แบบอย่างมาก

“หืม..สิ่งที่ฉันต้องการคือการเอาชนะคู่ต่อสู้ไม่ใช่เพื่อฆ่า” ดีห์ราห์ตอบโต้ ขณะตอบสนองต่อคำพูดของเย่เชียนนั้นดีห์ราห์ก็ยังใช้สมาธิเพื่อตอบสนองต่อการโจมตีของเย่เชียน ซึ่งดีห์ราห์รู้สึกเพียงว่าเย่เชียนนั้นเป็นยอดฝีมือและนักสู้ที่แท้จริงเพราะเย่เชียนเป็นคู่ต่อสู้ที่รู้วิธีการใช้สอยเวลาและจิตวิทยาของศัตรูและด้วยวิธีนี้เย่เชียนจึงสามารถเปรียบได้อย่างต่อเนื่อง

เย่เชียนกำลังสังเกตการณ์เคลื่อนไหวของดีห์ราห์อยู่และแน่นอนว่าดีห์ราห์เองก็สังเกตการณ์เคลื่อนไหวของเย่เชียนเช่นกัน แต่ดีห์ราห์ไม่ได้รีบเร่งที่จะโต้กลับแต่กำลังวิเคราะห์จุดบกพร่องและช่องว่างในการเคลื่อนไหวของเย่เชียนและหวังว่าเขาจะสามารถมองเห็นได้โดยเร็วที่สุดเพื่อคว้าโอกาสที่จะเอาชนะเย่เชียนได้ในคราวเดียว ซึ่งเมื่อใดก็ตามที่เขาพบกับอันตรายเขาก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงจากมุมที่แปลกๆมากซึ่งทำให้เย่เชียนประหลาดใจ ซึ่งการโจมตีของเย่เชียนนั้นหากเป็นคนธรรมดาล่ะก็จะไม่มีทางหลับได้เลย แต่ทุกๆครั้งที่เย่เชียนโจมตีไปร่างกายของดีห์ราห์ก็บิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาดจนเย่เชียนเริ่มสนใจโยคะมากขึ้นเรื่อยๆเพราะทักษะการต่อสู้แขนงนี้ที่สามารถบิดร่างกายของมนุษย์ได้อย่างแปลกประหลาดจนมีข้อดีเป็นของตัวเอง

“สิ่งนี้เรียกว่าความขี้ขลาด..เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูแล้วเราก็ต้องมีความมั่นใจและความแน่วแน่..แต่ๆทุกการเคลื่อนไหวของนายกลับเป็นเหมือนกระต่ายกระโดดไปมา..หากปราศจากความกล้าหาญล่ะก็สุดท้ายนายก็ต้องแพ้” เย่เชียนพูดต่อ “ไม่ต้องเสียเวลาวิเคราะห์การเคลื่อนไหวของฉันหรอกมันเสียเวลาและไร้ประโยชน์เปล่าๆเพราะถึงแม้ว่านายจะสามารถเห็นจุดบกพร่องก็ตามแต่นายก็ไม่มีโอกาสได้โจมตีอยู่ดี..รีบๆแสดงพลังที่แท้จริงออกมาโดยเร็วจะดีกว่าไม่งั้นนายได้แพ้แน่”

อันที่จริงแล้วดีห์ราห์สามารถเห็นข้อบกพร่องในกระบวนท่าและทักษะการโจมตีของเย่เชียนแล้ว แต่เนื่องจากความเร็วของเย่เชียนนั้นเร็วเกินไปดีห์ราห์จึงไม่โอกาสที่จะตอบโต้เลยแม้แต่น้อยและถ้าหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปมันก็จะเป็นเขาเองที่จะต้องแพ้การต่อสู้ในที่สุด ซึ่งเมื่อนึกถึงอนาคตและความฝันและครอบครั้วที่ยังรอเขาอยู่ที่บ้านแล้วดีห์ราห์ก็ตอกย้ำและเตือนตัวเองว่าเขาจะต้องไม่แพ้เพราะถ้าหากหากเขาแพ้เขาจะไม่เพียงแค่สูญเสียทักษะการต่อสู้แต่ยังรวมไปถึงศักดิ์ศรีและความฝันและอนาคตอีกด้วย

ด้วยเสียงตะโกนดีห์ราห์ก็พยายามดิ้นรนเพื่อหาจังหวะช่องโหว่ในการโจมตีของเย่เชียนซึ่งในเวลานี้ดีห์ราห์ก็ตระหนักถึงชัยชนะตรงหน้าแล้วเพราะเขามีเพียงเป้าหมายเดียวและนั่นคือการเอาชนะเย่เชียนแล้วกู้คืนศักดิ์ศรีความฝันและอนาคตของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน