ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 758

ตอนที่ 758 ทำตามหัวใจ

อันที่จริงตระกูลเย่เป็นตระกูลอายุนับพันปีที่อยู่รอดมาได้หลายปีเพราะพวกเขามีวิถีทางเอาตัวรอดเฉพาะตัวและผู้นำแต่ละรุ่นของตระกูลเย่นั้นถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนโง่เขลาอย่างแน่นอน ซึ่งสิ่งนี้ล้วนเป็นความกล้าหาญและความพยายามที่ผู้นำควรจะมี กล่าวอีกนัยหนึ่งคือถ้าผู้นำไม่มีความกล้าหาญและความพยายามล่ะก็เขาจะเป็นผู้นำได้อย่างไร?

แน่นอนว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้เข้าหาเย่เจิ้งเซียงเพื่อมาเป็นผู้นำหรือดูแลตัวเอง ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องการที่จะตอบโต้เย่เจิ้งเซียงและเย่เชียนนั้นไม่ใช่คนที่กลัวสิ่งต่างๆ การที่องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ายังคงสามารถยืนหยัดได้จนถึงทุกวันนี้และพัฒนาต่อไปโดยอาศัยความกล้าหาญและความพยายามของเย่เชียนล้วนๆ ด้วยเหตุนี้ถ้าหากเขาไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับคนที่ดูถูกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าล่ะก็นั่นแสดงว่าเย่เชียนไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าเลย

สีหน้าของเย่เจียอู๋ก็มืดมนหากและถ้าหากนี่ไม่ใช่งานเลี้ยงวันเกิดของเขาล่ะก็เย่เจิ้งเซียงคงจะโดนเขาตำหนิไปแล้วสำหรับการกระทำเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะมีแขกจำนวนมากที่อยู่ที่นี่ในขณะนี้และตระกูลเย่ก็ไม่สามารถเสียหน้าต่อบรรดาแขกได้ ดังนั้นถึงแม้ว่าจะมีการตำหนิแต่พวกเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่รุนแรงเกินไปแต่ถ้าหากเป็นเวลาปกติเย่เจียอู๋ก็คงจะเดินไปตบหน้าเย่เจิ้งเซียงแล้ว ถึงแม้ว่าอารมณ์ร้อนและโทสะของเย่เจียอู๋จะลดลงไปตามอายุของเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สามารถอารมณ์เสียได้

เมื่อเห็นว่าเย่เจียอู๋โกรธมากเย่เจิ้งเซียงก็ถึงกับตัวสั่นและกลัวจนต้องพูดอย่างเร่งรีบว่า “ผมขอโทษครับท่านพ่อ..ผมแค่กลัวว่าพวกเขาจะสร้างปัญหาในงานเลี้ยงวันเกิดจนทำให้บรรดาแขกหัวเราะเยาะตระกูลเย่ของเรา..ผมไม่ได้มีจุดประสงค์อย่างอื่นเลย”

เย่เจิ้งเฟิงก็เห็นด้วยอย่างเร่งรีบโดยพูดว่า “ใช่ครับท่านพ่อมันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลมากที่พี่ใหญ่ทำแบบนั้น..ดังนั้นโปรดยกโทษให้พี่ใหญ่สักครั้งเถอะ..บางทีวิธีการของพี่ใหญ่อาจไม่เหมาะสมเล็กน้อยแต่เขาก็เห็นแก่ตระกูลเย่..ซึ่งวันนี้เป็นวันเกิดปีที่แปดสิบของท่านพ่อเพราะงั้นอย่าเสียอารมณ์ไปเลย”

“ฉันจะไม่ยกโทษให้กับคนที่ไม่ยอมรับความผิด..ถ้าแกรู้ว่าผิดแกก็ควรจะรีบแก้ไขเพราะนี่ควรเป็นคุณสมบัติที่ลูกหลานของฉันในตระกูลเย่ควรจะมี..เจิ้งเซียงฉันคิดว่าแกควรจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดใช่มั้ย?” น้ำเสียงของเย่เจียอู๋ก็เบาลงเล็กน้อยแต่เผยให้เห็นถึงการตักเตือนการกำชับในกฎระเบียบ

เย่เจิ้งเซียงก็สามารถเข้าใจความหมายในคำพูดของเย่เจียอู๋ได้เป็นอย่างดีและถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยแต่เนื่องจากเป็นคำสั่งของผู้เป็นพ่อเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆเย่เจิ้งเซียงก็เหลือบมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “ฉันขอโทษ..ฉันต้องขอโทษสำหรับสิ่งที่ฉันทำลงไป”

“ไม่ครับปรมาจารย์เย่ไม่ควรขอโทษผม..แต่ควรจะขอโทษตัวเองเพราะการกระทำของคุณไม่ได้ทำร้ายผมแต่ทำลายชื่อเสียงของตระกูลเย่ต่างหาก..ในฐานะผู้นำของตระกูลเย่แล้วผมคิดว่าคุณควรพิจารณาเรื่องชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของตระกูลเย่ก่อนเสมอ..ผมแค่หวังว่าในฐานะผู้นำของตระกูลเย่คุณควรจะตระหนักและพิจารณาสิ่งต่างๆให้มากขึ้นในอนาคตและอย่าลืมประเมินผลลัพธ์ต่างๆด้วย..ท้ายที่สุดแล้วคุณไม่ได้อยู่คนเดียวแต่เป็นตัวแทนของตระกูลเย่ทั้งหมด” น้ำเสียงของเย่เชียนก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่เขาไม่ได้ให้อภัยโดยตรงแต่เขาไม่เคยคิดที่จะโกรธเพราะเหตุการณ์นี้เพราะมันเป็นความหยิ่งผยองของเย่เจิ้งเซียงเองที่ขมขู่เขาจนทำให้เย่เชียนรู้สึกอึดอัดอย่างมากดังนั้นเย่เชียนจึงต้องการใช้เหตุการณ์นี้เพื่อตอบโต้เย่เจิ้งซียง

เย่เจิ้งเซียงในฐานะผู้นำที่สง่าผ่าเผยของตระกูลเย่แต่กลับต้องมาขอโทษชายหนุ่มคนหนึ่งต่อหน้าคนจำนวนมากเขาจึงรู้สึกอึดอัดและเสียหน้าอย่างมาก แต่นั่นก็เป็นเพียงความขุ่นเคืองที่มีต่อเย่เชียนที่ลึกลงไปในใจของเขาและอดไม่ได้ที่จะคิดอย่างลับๆ ว่าถ้าหากเย่เชียนเป็นลูกชายของเย่เจิ้งหรานจริงๆล่ะก็เกรงว่ามันจะไม่เพียงแต่เป็นทายาทในอนาคตเท่านั้นแต่ตัวเขาเองก็จะค่อยๆสูญเสียตำแหน่งในตระกูลเย่ไปทีละนิดใช่ไหม? เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าความพิเศษของเย่เชียนนั้นคืออะไรและอะไรที่สามารถทำให้เย่เจียอู๋ผู้เป็นพ่อของเขาโปรดปรานได้ถึงขนาดนี้ แต่เย่เจิ้งเซียงนั้นก็รู้ดีว่าเย่เชียนคงจะมองเขาเป็นอุปสรรคในอนาคตอย่างแน่นอน

ทางด้านของเย่เจิ้งเฟิงก็เงียบมากและเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะเขาเพิ่งจะเห็นเย่เจิ้งเซียงถูกเย่เชียนพาขึ้นเขียงจนเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อยและอดคิดไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นไม่ธรรมดา ด้วยระยะเวลาอันสั้นชายหนุ่มคนนี้กลับสามารถทำให้พ่อของเขาโปรดปรานได้ถึงขนาดนี้และสิ่งที่เย่เชียนพูดออกมาเพื่อรับมือกับเย่เจิ้งเซียงนั้นก็น่าชื่นชมมากเพราะเมื่อเทียบกับรุ่นลูกรุ่นหลานของตระกูลเย่แล้วเขาก็ยิ่งดูโดดเด่นขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นการที่เย่เจียอู๋จะโปรดปรานนั้นจึงเป็นเรื่องปกติ

งานเลี้ยงวันเกิดก็สิ้นสุดลงและหลังจากผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมงยกเว้นการเผชิญหน้าตาต่อตาที่โต๊ะของเย่เชียนแล้วที่เหลือก็สงบและไม่มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดใดๆเกิดขึ้น อาหารสำหรับงานเลี้ยงวันเกิดนั้นอุดมสมบูรณ์และหรูหราอย่างมากแต่สำหรับตระกูลโบราณที่คุ้นเคยกับการรับประทานอาหารอันโอชะทั้งอาหารป่าและทะเลนั้นไม่ค่อยน่าดึงดูดใจมากนัก อันที่จริงเหล่าตระกูลนักสู้โบราณเหล่านี้ไม่ค่อยสนใจเรื่องอาหารมากนักเพราะในความเห็นของพวกเขาไม่ว่าจะเป็นอาหารประเภทใดก็ตามมันมักจะผสมกับสิ่งเจือปนมากมายและถ้ากินมากเกินไปก็จะไม่ดีต่อร่างกายของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้โบราณอย่างพวกเขา

การขัดเกลาและฝึกฝนพลังชี่นั้นมักจะต้องการให้ร่างกายของคนๆหนึ่งสะอาดราวกับหยกและยิ่งสิ่งสกปรกในร่างกายน้อยมากเท่าใดมันก็ยิ่งมีประโยชน์ในการฝึกฝนมากขึ้นเท่านั้น

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่ถึงจุดที่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากอาหารและเครื่องดื่ม ดังนั้นอาหารก็ยังมีความจำเป็นต่อการดำรงชีวิตของพวกเขาและคนส่วนใหญ่ก็มองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ต้องทำโดยสัญชาตญาณมากกว่าที่จะไปหมกมุ่นและเพลิดเพลินไปกับมัน

หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดเย่เจิ้งเซียงก็ยุ่งอีกครั้งเพื่อทักทายแขกในช่วงเวลาพักสั้นๆเพราะช่วงบ่ายจะเป็นการแข่งขันการประลองระหว่างสมาชิกของตระกูลเย่ ดังนั้นจึงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดเตรียม อีกด้านหนึ่งก็ต้องทักทายบรรดาแขกและอีกทางหนึ่งต้องให้กำลังใจลูกชายทั้งสองคนเพื่อไม่ให้แพ้สมาชิกคนอื่นๆในตระกูล

เย่เจียอู๋นั้นต้องการดึงเย่เชียนเพื่อพูดคุยเรื่องเก่าๆเพราะเขาเพียงรู้สึกว่าเขามีอะไรที่อยากจะพูดกับเย่เชียนมากมายและอยากให้เย่เชียนอยู่เคียงข้างเขาทุกวัน นี่อาจเป็นเพราะอายุที่มากขึ้นของเขาและเขาก็รู้สึกว่าเขาเป็นหนี้เย่เชียนมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงอยากที่จะใกล้ชิดกับเย่เชียนให้มากขึ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน