ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 76

หลังจากที่เหว่ยเฉินหลงประกาศราคาประมูล ทุกคนที่อยู่ในงานก็ตกตะลึงและต่างก็คิดเหมือนกันว่าเหว่ยเฉินหลงคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ จะมีคนสติดีที่ไหนซื้อสร้อยคอเส้นเดียวในราคาตั้งสิบห้าล้านหยวนบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็รู้ว่าเหว่ยเฉินหลงเป็นถึงนายน้อยของบริษัทเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปซึ่งเป็นหนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่ และเงินจำนวนนั้นก็อาจจะไม่ได้มากมายอะไรสำหรับคนอย่างเขาเลย

ทางด้านของเย่เชียน เขาไม่ได้งี่เง่าเหมือนกับเหว่ยเฉินหลง เพราะจะว่าไปแล้วสร้อยคอเส้นนี้มันก็เป็นดั่งทรัพย์สมบัติของเขาเอง หากเขาต้องการ เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเสียเงินเพื่อให้ได้มันมา ที่เขาประมูลราคาแข่งกับเหว่ยเฉินหลงนั้นก็เพื่อจะรีดเงินออกจากลูกคุณหนูคนนี้ให้ได้มากที่สุดก็เท่านั้น

“สิบห้าล้านหยวนครั้งที่หนึ่ง! สิบห้าล้านหยวนครั้งที่สอง! สิบห้าล้านหยวนครั้งที่สาม! ปิดการประมูล ขอแสดงความยินดีด้วยครับ สร้อยเพชรดวงดาวแห่งความรักเส้นนี้เป็นของคุณแล้ว ผมขอเสียงปรบมือให้เขาอีกสักรอบครับ”

พิธีกรปรบมืออย่างหนักแน่นพร้อมกับแอบด่าในใจ ‘โถ ๆ ๆ… พ่อหนุ่ม ฉันไม่เคยเจอคนโง่และบ้าขนาดนี้มาก่อนเลย’

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า “พ่อหนุ่มคนนั้นใจป้ำมากจริง ๆ แฮะ”

ฉินหยูมองไปที่เย่เชียนด้วยท่าทางที่ดูอ่อนโยนและพูดว่า “นายยังจะพูดแบบนั้นได้อีกเหรอ ? ถ้าเหว่ยเฉินหลงไม่เพิ่มราคาเสนอของเขาในตอนนั้น นายจะทำยังไง ?”

เย่เชียนยิ้มให้ฉินหยูแล้วพูดว่า “ก็ผมเห็นว่าคุณชอบสร้อยเส้นนั้นจริง ๆ นี่นา”

“โธ่… เย่เชียน ไม่ว่ามันจะถูกหรือแพงแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นแค่เครื่องประดับชิ้นนึงเท่านั้นเอง… แค่นายมีความจริงใจของนายที่อยากจะซื้อให้ฉันด้วยใจ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว” ฉินหยูพูดอย่างจริงจัง

“อ๋อ… ที่แท้นายก็เสนอราคาประมูลเพื่อที่จะซื้อให้เจ๊หยูนี่เอง เอ๊ะ! หรือว่าทั้งสองคนกำลัง…?”

จ้าวหยาชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงพูดต่ออย่างมีความสุขว่า “เจ๊หยู… งั้นเจ๊ไปคุยกับพ่อของฉันให้ทีสิ ไปบอกเขาให้ฉันหน่อยว่าเจ๊หยูกับเย่เชียนน่ะรักกัน ฉันจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับเขาไง”

“อย่ามาพูดจาไร้สาระหน่า…” ฉินหยูพูดพลางจ้องเขม็งไปที่จ้าวหยา “เอาล่ะ… ในเมื่อตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว เราก็อยู่ด้วยกันจนกว่างานเลี้ยงนี้จะจบไปแล้วแล้วกัน” ฉินหยูพูดอย่างจริงจัง

เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คิดว่างานเลี้ยงในคืนนี้จะจบลงอย่างราบรื่น เขาหันไปทางฉินหยูแล้วพูดกับเธอว่า “คุณไปรอผมในงานเลี้ยงก่อน… เดี๋ยวสักพักผมจะตามไป”

“นายรีบตามมาล่ะ” ฉินหยูพูดด้วยความกังวล

เย่เชียนพยักหน้าตอบรับแล้วเดินออกไป

…..

หลังจากที่เย่เชียนแยกตัวออกมาจากสาว ๆ เขาก็เดินเตร็ดเตร่มาเรื่อย ๆ จนถึงมุมหนึ่งตรงทางเดินของโรงแรม เขาสังเกตเห็นร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งจึงเดินเข้าไปหาด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย

“คุณยังไม่ไปอีกเหรอ ?” เย่เชียนถามเมื่อเดินไปประชิดตัวเขา อันที่จริงแล้วเย่เชียนเองก็ยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นใครเช่นกัน แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

“ราชาหมาป่าเย่เชียน… ฉันต้องขอยอมรับเลยว่า คุณน่ะสมควรได้รับชื่อเสียงเหล่านั้นของคุณจริง ๆ! ขนาดครั้งแรกที่เราพบกัน ฉันใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่แท้ ๆ แต่พอมาพบอีกทีคุณกลับสามารถจดจำฉันได้อย่างง่ายดาย รู้มั้ยว่ามีเพียงไม่กี่คนบนโลกใบนี้ที่สามารถทำแบบนั้นได้ การที่กลุ่มเขี้ยวหมาป่าเอาชนะกลุ่มเสือดำโลหิตจนกลายเป็นกลุ่มกองกำลังทหารรับจ้างอันดับหนึ่งของโลกนั้น ได้มาไม่ใช่เพราะโชคช่วยเลยสินะ…” ชายคนนั้นตอบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน