ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 79

ติ๊ง!

“เสียงอันแสบแก้วหูดังขึ้นในขณะที่นิ้วของเหว่ยเฉินหลงกดลงบนลิ่มเปียโน เขาสะดุ้งโหยงและหยุดเล่นทันที แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจเล่นอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนเดิมเพราะเสียงที่เสียดหูก็ดังออกมาเหมือนก่อนหน้านี้

แขกที่อยู่ในงานต่างก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แน่นอนว่าพวกเขาเคยได้ยินเสียงเปียโนที่ทั้งไพเราะและไม่ไพเราะมาก่อน แต่ก็ไม่เคยมีเสียงไหนที่เสียดหูเท่ากับของเหว่ยเฉินหลงเลย พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเหว่ยเฉินหลงถึงกล้าที่จะออกมาแสดงบนเวที ในเมื่อเขามีฝีมือยอดแย่ขนาดนี้ เขาไม่กลัวเสียหน้าหรืออย่างไรกัน ?

ส่วนฉินหยู จ้าวหยา และหูวเค่อเองก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กัน เพราะนี่มันต้องไม่ใช่ระดับทักษะที่แท้จริงของเหว่ยเฉินหลงอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเขาจะกล้าท้าทายเย่เชียนได้อย่างไร ?

คำอธิบายเพียงอย่างเดียวที่พอฟังได้ก็คือเปียโนมันพังไปเสียแล้ว แต่ทุกคนก็เห็นกันอยู่ว่าเมื่อตอนที่เย่เชียนใช้มันก็ยังดีอยู่ และสาเหตุที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือ เย่เชียนทำบางอย่างกับเปียโนด้วยฝีมือของเขา

“นายทำใช่มั้ย ?” ฉินหยูมองไปที่เย่เชียนและรีบถามอย่างรวดเร็ว

เย่เชียนได้แต่ฉีกยิ้มและไม่ตอบกลับ แม้ว่าวิธีการของเขาจะดูแยบยลเพียงน้อยนิด แต่โดยรวมแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก หากมีใครจะตำหนิล่ะก็ เขาจะมองว่าเหว่ยเฉินหลงนั่นแหละที่ตั้งใจมาหาเรื่องกับเขาก่อนเอง

ฉินหยูมองเย่เชียนอย่างหมดหนทางและไม่พูดอะไรอีก ในขณะที่จ้าวหยาจ้องมองเย่เชียนอย่างเดือดดาลและพูดว่า “นายโกงนี่! นายมันไร้ยางอายจริง ๆ!”

“ใครไร้ยางอาย ? อย่ามากล่าวหากันผิด ๆ นะ ถ้าเธอจะไม่ทำตามสัญญาก็ไม่เป็นไรหรอก… เพราะฉันเองก็ไม่ต้องการให้ลูกหมาน้อยมาจูบกับฉันเหมือนกัน” เย่เชียนพูดอย่างไม่แยแส

“ไอ้ขี้โกง! ไอ้คนขี้โกง!” จ้าวหยาตะคอกอย่างโกรธเคือง

เย่เชียนทำตัวเหมือนหมูที่ตายแล้วและไม่กลัวน้ำร้อนเดือด ๆ เขามองจ้าวหยาด้วยสีหน้ายั่วยุและพูดว่า “ใช่ซี้… ฉันมันคนขี้โกง… ว่าแต่ถ้าฉันมันไอ้ขี้โกงแล้วยังไงล่ะ เธอจะทำอะไรฉันงั้นเรอะ ?”

“เจ๊หยูดูสิ เขากวนประสาทฉันอีกแล้ว!” จ้าวหยาเหวี่ยงแขนของฉินหยูไปมาเหมือนเด็กงอแง

ฉินหยูอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มและพูดว่า “อ้าว… เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเธอสองคน เธอจะให้ฉันจะเข้าไปยุ่งได้ยังไง ? เธอสองคนควรเคลียร์กันเองสิ”

“เจ๊หยู…! เจ๊กำลังร่วมมือกับไอ้คนโกงนี่เพื่อกลั่นแกล้งฉันใช่มั้ย ? ใช่ซี้… เขามันเป็นผู้ชายหนิ” จ้าวหยากะพริบตาปริบ ๆ และพยายามบีบน้ำตาแต่ฉินหยูก็ไม่สนใจเธอเลย

เหว่ยเฉินหลงรู้ดีว่าแม้ว่าทักษะของตัวเองจะไม่ดีถึงขั้นมืออาชีพ แต่เขาก็ไม่ควรจะทำได้แย่ขนาดนี้ ดังนั้นคำอธิบายเดียวก็คือเย่เชียนทำให้เปียโนเสียหาย ไอ้เด็กไร้หัวนอนปลายเท้าคนนี้น่ารังเกียจเกินไป ความโกรธของเหว่ยเฉินหลงปะทุขึ้นอย่างรุนแรงในใจของเขา เรื่องแพ้ชนะกับคนอย่างเย่เชียนมันไม่ได้เลวร้ายนัก แต่การที่เขาต้องมาเสียหน้าต่อหน้าบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานมากมายนั้น โดยเฉพาะต่อหน้าฉินหยู เหว่ยเฉินหลงไม่สามารถกลืนความโกรธนี้ลงไปและใช้ชีวิตเยี่ยงนี้ได้

หลังจากหัวเราะแห้ง ๆ เหว่ยเฉินหลงก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่สบอารมณ์แล้วเดินไปทางฉินหยู เขาเห็นเย่เชียนกำลังหมุนแก้วไวน์ในมืออย่างสบายใจราวกับว่าเขาไม่สนใจและไม่แยแสกับการเดินมาถึงของเหว่ยเฉินหลงเลย ซึ่งมันทำให้เหว่ยเฉินหลงเดือดดาลจนอยากจะฆ่าเย่เชียนให้ตายเสียตรงนี้

ในมุมมองของเย่เชียนนั้น เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนที่สูงส่งเลยแม้แต่นิด เขามักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาที่ไม่ใช่คนที่ดีนักมาโดยตลอด ในบางครั้งคนเราก็ต้องทำสิ่งที่เลวร้ายบ้าง และยิ่งไปกว่านั้น สำหรับเย่เชียน เมื่อต้องต่อสู้กับศัตรูแล้วล่ะก็ จะมีเพียงผลลัพธ์สุดท้ายเท่านั้นที่สำคัญ ตราบใดที่เขาบรรลุเป้าหมายที่ต้องการแล้ว ไม่ว่าจะด้วยกระบวนการหรือวิธีไหน ๆ มันก็ไม่สำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป

“ไอ้คนชั้นต่ำ… ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า! เล่นสกปรก หน้าไม่อายจริง ๆ!” เหว่ยเฉินหลงสบถอย่างเดือดดาลขณะจ้องหน้าเย่เชียน

“หา ? คุณกำลังหมายถึงผมอยู่เหรอ ?” เย่เชียนถามด้วยสีหน้าเฉยเมย

“ฉันไม่ได้พูดชื่อนาย… นายอย่าร้อนตัวสิ แต่ถ้านายอยากรับมันเอาไว้ก็ตามใจ ฉันก็จะไม่ขัด!” เหว่ยเฉินหลงพูดอย่างเหยียดหยาม

“แพ้ก็ยอมรับว่าแพ้สิ… ทำไมต้องมาพูดจาอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ ? ผมหวังว่าคุณจะเลิกรบกวนหยูหยู่ซะทีนะ ไม่งั้นผมจะไม่สุภาพเหมือนวันนี้ที่ปล่อยให้คุณแค่เสียหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ!” เสียงของเย่เชียนเริ่มเย็นชาลงทุกที ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน