ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 80

เย่เชียนไม่เข้าใจว่าเพื่อน ๆ ของเขานั้นคิดอะไรกันอยู่ แม้ว่าพวกคนรวยและเจ้าหน้าที่รัฐเหล่านี้จะซื้อเครื่องประดับไปแล้ว แต่เขี้ยวหมาป่าก็คงไม่ได้ยากจนถึงขนาดจะต้องมาออกปล้นแบบนี้ใช่ไหม เพราะดูเหมือนกับว่าพวกเขาเตรียมการมาเพื่อต้องการมาปล้นจริง ๆ

ในเมื่อเรื่องราวมันดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เย่เชียนเองก็ไม่อยากจะเข้าไปแทรกแซง แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้พวกนั้นกระทำการอุกอาจเช่นนี้ได้เช่นเดียวกัน ครั้นเขาจะพูดออกไปว่า ‘เฮ้! พวกนายน่ะกลับกันไปเลย!’ การพูดเช่นนี้มันก็มีแต่จะทำให้คนอื่น ๆ มองว่าเขาอาจเป็นพวกเดียวกันกับพวกนี้

ท้ายที่สุด เย่เชียนจึงตัดสินใจสะกิดแขนของเหว่ยเฉินหลงเบา ๆ แล้วพูดว่า “นี่… นายน้อยเหว่ย! คุณน่ะเป็นคนวางแผนจัดการเกี่ยวกับงานในวันนี้ทั้งหมดใช่มั้ย ? ทำไมจู่ ๆ กลุ่มโจรถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ล่ะ ? คุณไปวางแผนอะไรไว้กับพวกเขาหรือเปล่า ?”

เหว่ยเฉินหลงผงะไปชั่วครู่ จากนั้นก็พูดว่า “อย่ามาไร้สาระ… ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ”

“ถึงคุณจะไม่รู้จักพวกเขาก็เถอะ แต่งานเลี้ยงนี่มันถูดจัดขึ้นโดยคุณ ที่นี่คือถิ่นของคุณ มันก็เป็นความรับผิดชอบของคุณอยู่ดีนั่นแหละ” เย่เชียนพูดอย่างเย้ยหยัน

“ทุกคนไม่ต้องเป็นกังวลไป! ไม่มีใครกล้ามาสร้างปัญหาในถิ่นของฉันหรอก ให้ฉันจัดการเองเถอะ เดี๋ยวพวกเขาก็ไป…” เหว่ยเฉินหลงพูดอย่างมั่นใจ

เหว่ยเฉินหลงยังคงรู้สึกอับอายขายหน้าในเรื่องของการแข่งขันเปียโน ถ้าเขายังปล่อยให้พวกโจรเหล่านี้ก่อปัญหาในงานที่เขาจัดขึ้นต่อไป เขาก็จะไม่สามารถมีหน้ามีตาได้ในเมืองเซี่ยงไฮ้แห่งนี้อีก หากเขาสามารถจัดการให้โจรเหล่านี้ออกไปได้ เขาก็จะได้กู้หน้ากู้ศักดิ์ศรีของตัวเองกลับคืนมาและถือว่าเป็นผู้ชายที่สง่าผ่าเผยอย่างแท้จริงในเซี่ยงไฮ้แห่งนี้ หลังจากพูดจบ เหว่ยเฉินหลงก็เดินเข้าไปหาพวกโจร…

“เย่เชียน… มันจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นหรอกใช่มั้ย ?” ฉินหยูกระซิบถามอย่างหวั่นเกรงเล็กน้อย

“ไม่ต้องกังวล โจรพวกนี้เป็นเพียงกลุ่มอันธพาลธรรมดา ๆ ถ้าเหว่ยเฉินหลงไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ เขาก็จะไม่สามารถมีหน้ามีตาในเซี่ยงไฮ้ได้อีกในอนาคต” เย่เชียนพูดอย่างไม่แยแส

ถึงแม้ว่ากลุ่มเขี้ยวหมาป่าหน่วยย่อยเล็ก ๆ นี้จะไม่ใช่พระพุทธเจ้า แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนที่ไล่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์มั่วซั่ว ดังนั้นเย่เชียนจึงเชื่อว่าพวกเขาอาจจะทำร้ายคนเหล่านี้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและคงจะไม่เอาใครถึงตาย

“พวกคุณ! มาหลบอยู่ข้างหลังผมนี่และอย่าพูดอะไรเชียวล่ะ เพราะถ้าเกิดพวกโจรกลุ่มนั้นมันเห็นพวกคุณขึ้นมา ผมว่าสถานการณ์มันอาจจะเลวร้ายลงได้ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกเพราะต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตที่ไร้ค่าของผม… ผมก็จะปกป้องพวกคุณให้ถึงที่สุด!” เย่เชียนพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่

นี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะทำตัวเป็นฮีโร่ของผู้หญิงที่งดงามอย่างพวกเธอ ฉะนั้นเขาจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้มันหลุดลอยไป

“ปัดโธ่เว้ยไอ้บ้า! บอกให้หมอบลงไปไง ไม่ได้ยินเหรอวะ ?!” โจรคนหนึ่งจ่อปืนไปที่เหว่ยเฉินหลงอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เชียนจ้องมองด้วยความประหลาดใจและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาก็นึกไม่ออกว่ามันคืออะไร

“พี่ชาย… ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย…” เหว่ยเฉินหลงพูดพลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้นพร้อมกับเดินไปข้างหน้า เขาพูดต่อไปว่า “พี่ชาย… แขกทุกคนที่อยู่ที่นี่ พวกเขามาเพราะเป็นงานเลี้ยงของฉันเอง มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก พี่ชายช่วยไว้หน้าฉันหน่อยเถอะนะ ฉันจะเป็นหนี้บุญคุณพวกพี่ชายมากเลย”

“แกเป็นใครมาจากไหนวะ ? ข้าไม่เห็นจะรู้จักแกเลย! แล้วทำไมข้าต้องไว้หน้าแกด้วย ห๊ะ ? คุกเข่าลงไปเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นข้าจะยิงแกให้สมองไหลออกมาตรงนี้แหละ!” หัวหน้าโจรตะโกนออกมาหลังจากมองไปที่เหว่ยเฉินหลง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน